นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ - ตอนที่ 14 เหมือนกับผู้ชายในความทรงจำ

สือฮว่ากัดลิ้นตัวเองอย่างแรงจนทำให้เธอได้สติขึ้นมานิดนึง

เธอพิงประตูรถและเดินโซซัดโซเซเข้าไปนั่งข้างใน

หนานสือเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ แต่ท่านประธานไม่พูดอะไร เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

เบาะหลังมีแค่สือฮว่ากับฮ่อฉวนสือสองคน สายตาฮ่อฉวนสือเพียงมองออกไปนอกหน้าต่างนิ่งๆ แสงไฟที่ส่องผ่านได้ทิ้งเงาไว้บนใบหน้าของเขา

ใบหน้าด้านข้างของเขาดูดีมาก เหมือนกับผู้ชายในความทรงจำ

สือฮว่ามองอยู่สักพักก็รู้สึกบ้าไปแล้วและดวงตาก็แดงขึ้นเล็กน้อย

ความขมขื่น เจ็บปวด อารมณ์ที่ซับซ้อนทุกอย่างพุ่งเข้ามาในใจ

ครั้งหนึ่งเคยมีชายคนหนึ่งสาบานว่าจะปกป้องเธอ แต่ต่อมาความยากลำบากก็เป็นเขาที่ให้มาทั้งนั้น

คิ้วของฮ่อฉวนสือขมวดเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็จับมือของเธอ เห็นเนื้อและเลือดที่เปื้อนเลือดและเม้มริมฝีปาก

สติของสือฮว่าพร่ามัวอีกครั้ง ร่างกายร้อนรุ่มและแยกไม่ออกว่าเป็นความจริงหรือความฝัน

"อย่าขยับ"

เสียงของฮ่อฉวนสือไร้ซึ่งความอบอุ่น เขาหันไปด้านตู้ยาด้านข้าง ก้มหัวลงทำแผลให้เธออย่างเงียบๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่สือฮว่าได้เห็นชายคนนี้ บนร่างกายของเขามีไอบางอย่าง อย่างกับเทพที่คอยจ้องมองความทุกข์ของมนุษย์

ฮ่อฉวนสือพันมือของเธอด้วยผ้าพันแผล พอเห็นใบหน้าของเธอแดง ก็เอื้อมมือไปตรวจสอบ

"หนานสือ ไปเฉียนสุ่ยวาน"

เฉียนสุ่ยวานเป็นที่ที่ฮ่อฉวนสืออาศัยอยู่และเป็นพื้นที่วิลล่าที่หรูหราที่สุดในจิงตู

หนานสือขับรถไปทางเฉียนสุ่ยวานอย่างเงียบๆ ลอบมองดูสถานการณ์ด้านหลังจากกระจกมองหลังเป็นครั้งคราว

ที่เบาะรถด้านหลัง สือฮว่าดึงคอเสื้อของตัวเอง และมองชายตรงหน้าอย่างว่างเปล่า จากนั้นมองที่ฝ่ามืออย่างเงียบๆและยิ้มออกมา

ตอนนี้เธอยังไม่ค่อยได้สติ เลยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

รถจอดที่เฉียนสุ่ยวาน ฮ่อฉวนสือที่ลงจากรถทำหน้าบึ้งใส่ผู้หญิงที่หลบอยู่ตรงหัวมุม

"ลงมา"

ใบหน้าของเขาเย็นชามึนตึงและความอดทนของเขากำลังจะหมดไป

สือฮว่าลุกขึ้นด้วยความงุนงงและโอบคอของเขาไวเ…

หนานสือที่อยู่ข้างหลังพวกเขาดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านประธานถูกผู้หญิงกอด

ร่างกายของฮ่อฉวนสือแน่น ใบหน้าแข็งทื่ออยากจะยกมือฉีกเธอออก

สือฮว่าโอบคอไว้แน่นโดยใช้นิ้วเรียวทั้งสิบ ราวกับว่ากลัวว่าเขาจะทิ้งเธอไปด้วยความดื้อรั้น

ฮ่อฉวนสือกัดฟันจนกรามขึ้น ในที่สุดเขาก็อุ้มคนนั้นไปและเดินไปทางประตู

หนานสือที่ตามมาข้างหลังรู้สึกว่าเท้าของเขาล่องลอย ภาพหลอนนี่ต้องเป็นภาพหลอนแน่

"หนานสือ ไปเรียกหมอ"

ฮ่อฉวนสืออดทนไม่ปล่อยสือฮว่า ก่อนวางเธอลงบนเตียงและผละมือออก

อุณหภูมิร่างกายของเธอผิดปกติ แก้มแดงแปลกๆ เขาเลยไม่อยากสนใจเธอในตอนนี้

หนานสือไม่กล้าที่ชักช้าและรีบติดต่อหมอทันที

เขาไม่กล้าเข้าบ้าน ผียังรู้เลยว่าตอนนี้ในบ้านเกิดอะไรขึ้น

ในฐานะผู้ช่วยที่มีคุณสมบัติเหมาะสม แค่ยืนอยู่นอกประตูก็พอ

ภายในบ้าน แขนเสื้อของฮ่อฉวนสือถูกสือฮว่าดึง เธอเหมือนลูกสุนัขที่น่าสงสาร

"ฉันรู้ว่าคุณจะกลับมาหาฉัน ฉันรอคุณมาตลอดเลยนะ"

"คืนนั้นฉันกลั้นใจฝ่าฝนที่ตกหนักไปหาคุณ ฉันนึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เจอคุณแล้ว"

ขณะที่สือฮว่าพูดไปก็ดึงเขาเข้ามาด้วย แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน "ทำไมคุณดูแก่ขึ้นนิดนึงล่ะ"

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไร และเขาไม่มีความคิดที่จะคิดถึงผู้ชายที่เธอพูด

สือฮว่ากอดเขาไว้อย่างเต็มอก ดึงเน็คไทของเขาก่อนเอนพิง

ใบหน้าของฮ่อฉวนสือขรึมมาก กำลังจะเปิดปากพูดก็มีบางอย่างอุ่นๆมาปิดริมฝีปากของเขาไว้

รูม่านตาของเขาหดตัวอย่างรวดเร็ว หัวใจเขาเหมือนโดนแมลงกัด