นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 48

“ได้สิจ๊ะ แต่แม่ขอโทรไปถามคุณพ่อก่อนนะครับ”

เด็กน้อยกำลังจะตอบ ก็ฉีกยิ้มกว้างและชี้นิ้วไปข้างหลังของหล่อนเสียก่อน

“นั่นไงคับพ่อ…”

หล่อนเลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจ เมื่อลูกชายกระโดดตื่นเต้นดีใจและเรียกหาเดมอน หล่อนจึงต้องเอี้ยวตัวกลับไปมอง ก่อนจะเผยอปากค้าง

“นาย…น้อย…”

เดมอนจริงๆ ด้วย แต่เขาไม่ได้มาคนเดียว แต่มากับวิคตอเรียผู้หญิงที่สวยราวกับนางฟ้า

น้ำตาของหล่อนไหลออกมาคลอเบ้า หัวใจเจ็บปวดราวกับถูกปักด้วยมีดแหลม ลำคอของหล่อนตีบตัน กระบอกตาร้อนผ่าวจนปวดร้าวทรมาน

“พ่อคับ”

วินเซนต์รีบวิ่งเข้าไปกอดเดมอนด้วยความดีใจ หล่อนจำต้องกล้ำกลืนความเจ็บปวดเดินตามเข้าไปหยุดใกล้ๆ

“สวัสดีค่ะคุณแพตตี้ ไม่คิดว่าเราจะใจตรงกันแบบนี้นะ” วิคตอเรียก็ยังคงยิ้มสดใสและทักทายหล่อนอย่างเป็นมิตรเหมือนเช่นทุกครั้ง

“สวัสดีค่ะคุณวิคกี้” หล่อนพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นเครือ แต่มันก็ยังคงสั่นเทาที่ท้ายประโยคอยู่ดี

“นี่วิคกี้กับเดมอนมาซื้อแหวนให้…”

เดมอนแย้งขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงกระด้างก่อนที่วิคตอเรียจะทันได้พูดจบอย่างที่ตั้งใจเอาไว้

“วิคกี้ ไหนคุณบอกว่าหิวยังไงล่ะ”

“เอ่อ นั่นสิคะ” วิคตอเรียลืมเรื่องที่จะพูดออกไปทันที “คุณแพตตี้กินข้าวหรือยังคะ ไปกินด้วยกันไหม”

“อย่าเลย ผมอยากได้ความเป็นส่วนตัว” เดมอนแย้งขึ้นโดยที่หล่อนยังไม่ทันได้ตอบเลยแม้แต่น้อย หล่อนน้ำตาซึม เม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะกัดฟันพูดขึ้น

“เชิญคุณวิคกี้กับนายน้อยตามสบายเถอะค่ะ เดี๋ยวแพงกับหมูวินจะกลับบ้านแล้วค่ะ”

“ผมอยากไปสวนสนุกคับแม่ ผมยังไม่อยากกลับ” วินเซนต์แย้งขึ้นอย่างขัดใจตามประสาเด็ก

“วันนี้เรากลับกันก่อนนะครับ เอาไว้พรุ่งนี้…” หล่อนยังพูดไม่ทันจบ เดมอนก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถือตัว

“เธอกลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันพาจะพาหมูวินไปสวนสนุกเอง”

“วิคกี้ไปด้วยนะคะ”

วิคตอเรียรีบพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ได้สิวิคกี้”

“ไม่…ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่ฝุ่นเข้าตาน่ะ”

คำตอบของหล่อนมันปัญญาอ่อนมากหล่อนรู้ดี และก็มั่นใจว่าเบนจามินทร์ไม่มีทางเชื่อ แต่ที่ชายหนุ่มไม่ถามต่อก็คงเป็นเพราะเวทนาหล่อนนั่นเอง

หล่อนนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นมาจนถึงบ้านก็ก้าวลงจากรถ และพุ่งตัวขึ้นไปหลบร้องไห้อยู่ในห้องของวินเซนต์ ก่อนจะผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงประตูห้องเปิด หล่อนผงกศีรษะขึ้นมองก็เห็นว่าเดมอนกำลังซุบซิบอะไรบางอย่างกับวินเซนต์

หล่อนอดทนรอจนเดมอนเดินจากไป จึงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง และก็เอ่ยเรียกลูกชาย

“หมูวินครับ”

เด็กชายสะดุ้งน้อยๆ เมื่อหันมาเห็นหล่อน ก่อนจะเอ่ยถาม “แม่ไม่ได้ยินที่ผมพูดกับพ่อใช่ไหมคับ”

หล่อนเต็มไปด้วยความแคลงใจกับความลับของสองพ่อลูก “ใช่จ้ะ แม่ไม่ได้ยินหรอก แต่หมูวินไม่คิดจะบอกแม่เหรอครับ”

เด็กน้อยเดินเข้ามากอดหล่อนอย่างประจบประแจง “ผมก็อยากบอกนะคับ แต่พ่อไม่ให้บอก”

น้ำตาของหล่อนแทบไหลในทันที แต่ก็พยายามที่จะไม่ร้องไห้ให้วินเซนต์เห็น

“คงเป็นเรื่องสำคัญใช่ไหมครับ”

“คับ พ่อบอกแบบนั้น”

“เกี่ยวกับแม่ด้วยใช่ไหมครับ”

เด็กน้อยพยักหน้ารับอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้หล่อนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เดมอนคงพยายามที่จะเขี่ยหล่อนให้พ้นจากชีวิตของเขาและวินเซนต์ในไม่ช้านี้สินะ

“แม่ร้องไห้ทำไมคับ” นิ้วป้อมๆ ของวินเซนต์ยกขึ้นซับน้ำตาให้กับมารดา

พะแพงดึงร่างลูกชายมากอดรัดแน่น กอดด้วยความรักหมดใจที่ตัวเองมี

“แม่รักหมูวินนะครับ”

“ผมก็รักแม่คับ”

“แล้วถ้าวันหนึ่งแม่ไม่อยู่ หมูวินจะอยู่ได้ไหมครับ”

พะแพงดันร่างของลูกชายออกห่างเล็กน้อย และพยายามยิ้มให้ทั้งๆ ที่น้ำตาร่วงไม่หยุด

“ผมเป็นลูกผู้ชาย ผมต้องอยู่ให้ได้คับ”

หล่อนเป็นคนสอนให้ลูกชายเข้มแข็งและยืนให้ได้ด้วยตัวเองแม้ว่าจะไม่มีหล่อน ซึ่งตอนนี้วินเซนต์ก็ทำได้แล้ว แต่ทำไม ทำไมหล่อนถึงเจ็บปวดแบบนี้นะ เจ็บเหมือนจะขาดใจตาย

“วันนี้หมูวินสนุกไหมครับ” หล่อนรีบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่หัวใจของตัวเองจะร้าวระบมมากไปกว่านี้

“สนุกมากเลยคับ ป้าวิคกี้ใจดี พาผมเล่นเครื่องเล่นเยอะแยะเลยคับ”

หล่อนควรดีใจสิที่วิคตอเรียรักวินเซนต์ “แล้วหมูวินชอบป้าวิคกี้ไหมครับ”

“ชอบมากคับแม่ ผมอยากไปเที่ยวกับป้าวิคกี้อีก”

“แม่จะบอกกับพ่อให้นะครับคนเก่ง”

หล่อนดึงลูกชายเข้ามากอดแนบอกอีกครั้ง และการตัดสินใจสุดท้ายก็เกิดขึ้น น้ำตาแห่งความอาดูรไหลรินไม่ขาดสาย และมันก็คงจะหลั่งรินแบบนี้ไปจนกว่าหล่อนจะหมดลมหายใจ