นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 20
“แพตตี้ รู้ข่าวเรื่องของนายน้อยหรือยัง” โอลิเวียเอ่ยถามขึ้นเมื่ออยู่กันตามลำพังภายในห้องครัว
“เรื่องอะไรเหรอจ๊ะโอลิเวีย” พะแพงที่กำลังล้างผักอยู่เงยหน้าขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง
“ฉันได้ยินคุณแม่บ้านใหญ่บอกว่านายน้อยกำลังจะแต่งงานกับคุณวิคกี้น่ะ”
แตงกวาที่กำลังล้างน้ำอยู่ร่วงหลุดจากมือ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ พะแพงหันไปมองโอลิเวียและถามซ้ำราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“ว่ายังไงนะโอลิเวีย”
โอลิเวียเดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ และคราวนี้พูดเสียงดังฟังชัดเลยทีเดียว
“นายน้อยกำลังจะแต่งงานกับคุณวิคกี้วันอังคารหน้านี้แล้วจ้ะ”
“แต่งงาน…” พะแพงพึมพำน้ำตาริน แต่ก็รีบยกสองมือขึ้นป้ายทิ้งและฝืนยิ้มออกมา “ฉันยินดีกับนายน้อยด้วย”
โอลิเวียยกมือขึ้นตบไหล่ของเพื่อนร่วมงาน “ถ้าเธออยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะนะ ที่นี่มีเราอยู่แค่สองคน”
พะแพงยิ้มให้โอลิเวียทั้งน้ำตา พยายามสะกดกลั้นความเสียใจเอาไว้สุดกำลัง
“ฉันจะร้องไห้ทำไมล่ะ ในเมื่อฉันก็รู้อยู่แล้วว่านายน้อยกับคุณวิคกี้จะต้องแต่งงานกันสักวันหนึ่ง”
“ก็ถ้านายน้อยแต่งงานแล้ว นายน้อยก็คงไม่มาทำเรี่ยราดกับผู้หญิงอื่นอีก”
คำพูดของโอลิเวียทำให้พะแพงยิ่งเจ็บช้ำ “ก็ดีแล้วนี่ คุณวิคกี้จะได้สบายใจ”
“เธอคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ แพตตี้”
พะแพงต้องใช้กำลังใจมหาศาลนักกว่าจะฉีกยิ้มออกไปได้ แม้ว่าน้ำตาจะคลอเบ้าก็ตาม
“จริงสิ เอ่อ…ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“อืม”
ทันทีที่หันหลังเดินจากโอลิเวียมาได้สำเร็จ น้ำตาห่าใหญ่ที่กลั้นเอาไว้ก็ทะลักออกมาราวกับเขื่อนทำนบกลั้นแตกทันที ม่านน้ำตาปิดบังการมองเห็น แต่หล่อนก็อาศัยความคุ้นเคยคลำทางไปซ่อนตัวในห้องน้ำได้สำเร็จ ประตูห้องน้ำปิดสนิทลง พร้อมๆ กับร่างของหล่อนที่ทรุดฮวบลงกับพื้น หัวใจแตกสลายยับเยิน
หล่อนรู้อยู่แล้ว รู้ตัวอยู่แล้วว่าเดมอนจะต้องแต่งงานกับวิคตอเรีย แต่หัวใจไม่รักดีมันกลับเจ็บปวดเหลือเกิน มันทะเยอทะยานอยากเป็นรักหนึ่งเดียวของผู้ชายสูงส่งคนนั้น ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะฝันถึงด้วยซ้ำ
ก้อนสะอื้นดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอ มือเล็กต้องยกขึ้นอุดปากเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียงคร่ำครวญราวกับคนจะขาดใจดังออกมาประจานตัวเอง
คืนนี้เป็นคืนที่สามแล้วสินะที่เขาสามารถหยุดแตะต้องพะแพงได้ แม้ว่าในความพยายามนั้นจะเต็มไปด้วยขวากหนามแห่งความทรมานก็ตาม
เดมอนยืนนิ่งอยู่บนระเบียงไม้ ดวงตาคมกริบจับจ้องมองออกไปด้านนอกตัวคฤหาสน์หลังงาม แล้วก็ได้เห็นร่างเล็กแสนคุ้นตาของพะแพงกำลังจะเดินกลับเรือนพัก ความโหยหาที่เต้นเร่าอยู่ภายในใจระเบิดขึ้นจนยากจะควบคุม สองเท้าออกเดิน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นซอยวิ่งเพื่อให้ทันร่างอรชรของพะแพง
เพราะตัวใหญ่และช่วงก้าวที่ยาวตามรูปร่าง ทำให้เดมอนสามารถกระโจนมาขวางหน้าของพะแพงได้ทัน ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวขึ้นเรือนพัก
ดวงตาทั้งสองคู่สบประสานกัน ความลี้ลับภายในใจบงการให้ทั้งคู่ผวาเข้ากอดรัดกันแน่น ปากประกบกันบดขยี้จนแทบฉีกขาด แต่ก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่พอ ยังไม่เพียงพอกับความหื่นกระหายที่อัดแน่นอยู่ภายในใจของทั้งสองคน
เดมอนดันร่างของพะแพงเข้าไปในห้องพัก ปิดประตูลงกลอน และจัดการฉีกทึ้งเสื้อผ้าของหล่อนออกไปจากตัว จากนั้นก็สลัดเสื้อผ้าของตัวเองออกไปในพริบตา สองร่างเปลือยเปล่าโผเข้ากอดรัดกันอีกครั้ง ปากกระด้างประกบลงมาหาอย่างดูดดื่ม ความโหยหิวในรสกามผลักดันให้เขาไร้ความอดทนอย่างสิ้นเชิง
ร่างอรชรเปลือยเปล่าถูกดันจนไปหยุดที่เตียงนอน หญิงสาวทรุดกายลงนั่ง เท้าสองแขนเอาไว้กับเตียงแคบ สองขาเรียวถูกมือใหญ่จับแยกกว้างออก ดวงตาคมกริบจ้องมองกลีบสวาทที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำด้วยความพึงพอใจ แล้วท่อนชายที่พร้อมใช้งานก็แทรกลึกเข้ามาหาอย่างดุดัน หมดทั้งตัวตน
“อ๊ะ…อ๊า…”
“โอ้ว…อืมมมม…”
ทำไมเขาจะต้องรู้สึกดีแบบนี้ด้วย ทำไมจะต้องรู้สึกราวกับขึ้นสวรรค์เพียงแค่ได้ฝังลึกอยู่ในความอบอุ่นนุ่มลื่นของพะแพง นี่เขากำลังถูกควบคุมใช่ไหม
“โอ้ว…โอ้ว…ฟิตมาก โอ้ว…”
เอวของเขาราวกับมีสปริง มันเด้งดึ๋งกระแทกกระทั้นราวกับอดอยากมาเนิ่นนาน ทั้งๆ ที่แท้จริงแล้วเขาไม่ได้เสพสมกับพะแพงเพียงแค่สามคืนเท่านั้นเอง
มันรุนแรง…ความรู้สึกและความต้องการที่เขามีต่อผู้หญิงแสนหวานคนนี้มันรุนแรงจนน่ากลัว
“อ๊ากกกกก…”
ในที่สุดการเสพสมอย่างตะกรุมตะกรามของเขาก็สิ้นสุดลงด้วยการหลั่งรินหยาดสวาทออกมาอย่างร้อนแรง มันฉีดพ่นเข้าใส่ร่องแคบอย่างล้ำลึก เขาครางไม่หยุด เกร็งกระตุกราวกับคนจะขาดใจ ซึ่งเจ้าหล่อนก็เหมือนกัน ทั้งจิกทั้งข่วนแผ่นหลังของเขายามที่สุขสมกับความเป็นชายแข็งชัน
เดมอนพลิกกายลงมานอนข้างๆ ร่างอวบอิ่มชุ่มเหงื่อ เขานอนนิ่งอยู่นาน ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่นอนจ้องเพดานห้องอยู่เงียบๆ ด้วยสายตาเจ็บปวด
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
ในที่สุดผู้ชายที่ขย้ำหล่อนราวกับคนตายอดตายอยากก็พูดออกมาเป็นคำแรก
“นายน้อย…มีเรื่องอะไรจะคุยกับดิฉันเหรอคะ”
เดมอนลุกขึ้นนั่ง และก็ไม่ลืมที่จะรั้งคนตัวเล็กที่นอนแผ่หลาหมดเรี่ยวหมดแรงให้ลุกขึ้นนั่งตามติดมาด้วย มือใหญ่เอื้อมไปคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างอวบให้อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เพราะการเห็นความเปลือยเปล่าของพะแพงทำให้สติของเขาหลุดหลงได้ง่ายดายนัก
“เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันกำลังจะแต่งงานกับวิคกี้”
“ดิฉันทราบค่ะ” พะแพงก้มหน้าซ่อนน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง
“แล้วเธอรู้สึกยังไง”
หล่อนจะรู้สึกอะไรได้ล่ะ ในเมื่อความรู้สึกของหล่อนคือสิ่งสุดท้ายในโลกที่เดมอนจะมองเห็น
“ดิฉัน…ไม่รู้สึกอะไรหรอกค่ะ”
ความเงียบกัดกินไปทั่วทั้งห้องแคบ ก่อนที่เดมอนจะเค้นเสียงกระด้างพูดออกมาอีก
“งั้นถ้าฉันส่งเธอกลับเมืองไทย เธอก็คงไม่รู้สึกอะไรสินะ”
คำพูดของเขาทำให้หล่อนต้องเงยหน้า ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างลืมตัว หยาดน้ำตาไหลรินออกมา แต่ก็ฝืนทำเป็นยิ้มแย้มเอาไว้ ทั้งๆ ที่ภายในหัวใจแตกสลายหมดแล้ว
“นายน้อย…จะส่งดิฉันกลับเมืองไทยเหรอคะ”
“อืม”
“แต่หนี้ของพ่อยังไม่หมด…”
ถูกต้อง หนี้สิ้นของครอบครัวของพะแพงยังไม่หมด แต่การขับไล่พะแพงไปให้ไกลตาไกลใจ มันคือหนทางเดียวที่จะทำให้เขาไม่ทำผิดต่อวิคตอเรีย และมันก็คือหนทางเดียวที่จะทำให้เขาหยุดความลุ่มหลงที่มีต่อพะแพงได้
ขับไล่หล่อนออกไปจากชีวิต ก่อนที่จะไม่สามารถขับไล่หล่อนออกไปได้อีกเลย
“ฉันยกให้”
หล่อนมองเขาผ่านม่านน้ำตา “แต่ดิฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณของใคร แม้แต่นายน้อยก็เช่นกัน”
เดมอนก้าวลงจากเตียง แล้วจัดการหยิบเสื้อผ้าที่ถูกเขาดึงทึ้งโยนเอาไว้เกลื่อนห้องขึ้นมาใส่
“ก็ถือเสียว่ามันคือค่าตัวของเธอสิ ไม่เห็นจะยากเลย”
คนฟังเจ็บลึกไปทั้งหัวใจ “แต่มัน…ก็คงไม่มากมายจนปลดหนี้ของพ่อได้หรอกค่ะ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเธอทำให้ฉันสนุก ทำให้ฉันเสร็จไม่รู้กี่ครั้ง ทั้งในตัวของเธอ หรือแม้แต่ในปากของเธอ”
พะแพงเต็มไปด้วยความอดสู หล่อนก้มหน้าหลบสายตาห่างเหินของเขา หัวใจปวดร้าวเหลือเกิน
“นายน้อย…จะให้ดิฉันไปจากที่นี่เมื่อไหร่คะ” หล่อนถามออกไปเสียงเบาหวิว
“หลังจากจบงานแต่งงานของฉันกับวิคกี้ ฉันหวังว่าจะไม่เห็นหน้าเธอที่นี่อีก”
สายตาของเขาช่างไร้ความเมตตาเหลือเกิน เขาทำร้ายหล่อนทั้งคำพูดและแววตา
หล่อนเจ็บปวด หล่อนทรมาน และก็แทบจะขาดใจตายกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เดมอนขับไล่ไสส่งหล่อนอย่างไร้เมตตา
“ค่ะ ดิฉัน…จะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”
“เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันจะแต่งงานวันอังคารหน้า”
“ทราบค่ะ”
“เธอมีเวลาเตรียมตัวอีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้น เก็บข้าวเก็บของไปให้พ้น อย่าให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว อ้อ แล้วฉันจะมีเช็คเงินสดให้เธอด้วยนะ แต่เดี๋ยวจะฝากป้ามิเชลล์มาให้”
เขาใจดีกับหล่อนเหลือเกิน พะแพงประชดประชันปีศาจร้ายอย่างเดมอนภายในอก
“แค่ลดหนี้สินให้กับพ่อของดิฉัน ก็ถือว่าเมตตามากแล้วล่ะค่ะ ดิฉันคงรับเงินจากนายน้อยอีกไม่ได้”
เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า และใช้มือช้อนปลายคางของหล่อน บังคับให้สบประสานสายตา
“ก็ถือว่าเป็นรางวัลสำหรับผู้หญิงลีลาดีแบบเธอยังไงล่ะ รับไปเถอะ เงินแค่นี้ไม่ทำให้ฉันขนหน้าแข้งร่วงหรอก”
เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของหล่อนอย่างเลือดเย็น พะแพงทำได้แค่สะบัดหน้าหนีจากนิ้วมือของเขา และก็ไม่สบตากับเขาอีกเลย
“เอาล่ะ ฉันต้องกลับห้องแล้ว ส่วนเธอก็อย่าขัดคำสั่งของฉันล่ะ ไปจากที่นี่ซะ”
“ดิฉัน…รับทราบค่ะ และจะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด”
“ดีมาก ลาก่อน”
เขาเดินออกไปจากห้องอย่างไร้ความเมตตา ไม่มีแม้แต่เยื่อใยใดๆ ให้กับหล่อนอีกเลย พะแพงน้ำตาไหลทะลักออกมาอย่างสุดกลั้น ร่างสาวสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดทรมาน หล่อนล้มตัวลงนอนกับเตียงอีกครั้ง และปลดปล่อยให้ความเสียใจสำแดงฤทธิ์เดชออกมาอย่างเต็มที่
ในขณะที่พะแพงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ภายในห้องนอน คนที่เพิ่งก้าวออกมาก็ยืนนิ่งราวกับถูกสาป กรามแกร่งขบกันแน่นเป็นระยะจนเนื้อข้างแก้มกระตุก สองมือข้างตัวกำเป็นกำปั้น ก่อนจะซัดเข้ากับผนังอาคารหลายครั้งติด
“บ้าชิบ!”
YOU MAY ALSO LIKE
