นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 28

ตอนที่ 28: จงเป็นจอมตบหน้า!

ฮอกวอตส์ได้ถ้วยรางวัลมากมาย อัลเบิร์ตยังพบถ้วยรางวัลของการแข่งขันไตรภาคีพ่อมด ถ้วยรางวัลของการแข่งขันหมากรุกพ่อมดนานาชาติ ถ้วยรางวัลทองคำแห่งเวทมนตร์โรงเรียนเวทมนตร์ และความคิดสร้างสรรค์ของการแข่งขันเล่นแร่แปรธาตุนานาชาติไคโร เหรียญรางวัล…แน่นอนว่ามีโวลเดอมอร์ด้วย…นั่นคือ รางวัลการสนับสนุนพิเศษของทอม ริดเดิ้ลมีอยู่ที่นี่ด้วย

　　“ถ้าฉันได้ถ้วยรางวัลแล้วมันได้มาวางไว้ที่นี่บ้างนะ” ลี จอร์แดนมองถ้วยรางวัลบนเคาน์เตอร์ด้วยความอิจฉาและชื่นชมบนใบหน้าของเขา

　　“ฉันคิดว่าอัลเบิร์ตอาจมีโอกาส ส่วนนาย… ลืมมันไปซะเถอะเพื่อน!” ฝาแฝดปรากฏขึ้นข้างหลังลีจากซ้ายและขวา วางมือข้างหนึ่งบนไหล่ของเขา และยิ้มอย่างสบายใจ

“ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง” อัลเบิร์ตปลอบโยนอย่างสบายๆ “บางทีนายอาจจะได้ถ้วยรางวัลหรืออะไรก็ตามที่นี่ รางวัลการบริจาคพิเศษนั้นง่ายมาก ตราบใดที่นายคุยกับดัมเบิลดอร์ ไปบริจาคห้าพันหรือหนึ่งหมื่นเกลเลียนให้กับโรงเรียน เขาจะช่วยให้นายได้อย่างนึงแน่นอน”

　　 เมื่อทั้งสามได้ยินคำนั้น พวกเขาอดไม่ได้ที่จะตากระตุก การบริจาคห้าพันหรือหนึ่งหมื่นเกลเลียนหมายความว่าอย่างไร ทำไมนายถึงพูดง่ายๆ แบบนี้ล่ะ!

　　 นั่นมัน1หมื่นเกลเลียน!

　　 ฝาแฝดไม่มีเกลเลียนอยู่ในกระเป๋า พวกเขาถึงกับสงสัยว่าทรัพย์สินของครอบครัวพวกเขามีค่ามากถึงขนาดนั้นหรือไม่

　　 ลี จอร์แดน หลุดจากมือของฝาแฝดและถามว่า “นายไม่อยากได้เหรอ…”

　　“ที่จริงแล้ว ฉันยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีกว่าฉันจะได้โบนัสเป็นเงินเท่าไหร่ ส่วนอย่างอื่นทั้งหมดนั้นไม่สำคัญสำหรับฉัน” อัลเบิร์ตส่ายหัวและขัดจังหวะอีกฝ่าย

　　 เขาเห็นคุณค่าของเหรียญทองมากกว่าความรุ่งโรจน์ และเงินคือสิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ว่าจะโลกไหน

　　 โดยเฉพาะช่วงนั้นในชาติที่แล้ว มีคำกล่าวที่ว่า มีเงิน ทำอะไรก็ง่าย และยังมีอีกคำหนึ่งว่า มั่นใจได้ถ้ามีเงินซะอย่าง…

　　“อย่ามองฉันแบบนี้ ฉันแค่มองตามความเป็นจริง” อัลเบิร์ตไอและเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “ไปเถอะ ไปที่ชั้นห้า ฉันมีลางสังหรณ์ว่าห้องสมุดน่าจะอยู่บนชั้นห้า”

　　“นายพูดถูก เงินเป็นสิ่งที่ดี และฉันเกลียดความยากจน” ฝาแฝดทั้งสองมองหน้ากันและไม่ปฏิเสธคำพูดของอัลเบิร์ต

　　 ควรจะกล่าวว่าไม่มีใครชอบความยากจน

　　โดยเฉพาะพี่น้องวีสลีย์ที่มาจากครอบครัวที่ยากจน พวกเขาสามารถเข้าใจเรื่องนี้ได้ดีกว่าใคร

　　 ทั้งสี่ไปที่ชั้นห้า และพวกเขาพบห้องสมุดจริงๆ แต่ ณ เวลานี้ ห้องสมุดยังไม่เปิด

　　“ไปดูที่อื่นก่อน” อัลเบิร์ตเสนอให้ นี่เป็นทางเลือกที่ฉลาดมาก เพราะทั้งสี่คนพบทางเข้าของทางลับที่น่าสงสัยจริงๆ อยู่หลังกระจกสูงที่น่าสงสัย

　　”พวกเธอมาทำอะไรที่นี่?”

　　ขณะที่พวกเขาตรวจสอบทางเข้า สเนปก็ปรากฏขึ้นเงียบๆ ข้างหลังทั้งสี่คน

　　“เรากำลังหาทางลับอยู่ครับ ศาสตราจารย์” อัลเบิร์ตไม่สนใจใบหน้าที่มืดมนของอีกฝ่ายมากนัก แน่นอนว่าเขาเดาได้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

　　”ทางลับ” สเนปจ้องไปที่ดวงตาของอัลเบิร์ต แต่อัลเบิร์ตหันหลังกลับจากเขา “เราคิดว่ามีทางลับไปยังชั้นอื่นๆ”

　　 เป็นที่ทราบกันดีว่าวิธีที่ง่ายที่สุดในการหลีกเลี่ยงการถูกเดาความคิดคืออย่าปล่อยให้ดวงตาของคุณมองตรงไปยังอีกฝ่าย

　　“อ๊ะ เปิดแล้ว!” จู่ๆกระจกก็เลื่อนลงไปข้างหนึ่งเผยให้เห็นช่องว่าง

　　 สเนปขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งนี้ ราวกับว่าเขากำลังจะพูดอะไร แต่อัลเบิร์ตขัดจังหวะเขา

　　“ยังไงก็เถอะ ศาสตราจารย์ ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมครับ” อัลเบิร์ตยกกล้องขึ้นและถามด้วยความจริงใจ

　　 ไม่เพียงแค่สเนปเท่านั้น แต่การแสดงออกทั้งสามของจอร์จหยุดนิ่งและกลายเป็นเรื่องแปลกเล็กน้อย

　　 สเนปจ้องที่อัลเบิร์ตอย่างว่างเปล่า ใบหน้าของเขายิ้มแย้มอยู่เสมอ โดยไม่สนใจการจ้องมองที่น่ากลัวของสเนป

　　“คุณไม่ชอบถ่ายรูปเหรอครับ?” อัลเบิร์ตถามอีกครั้ง

　　”ถ้าเธอมีเวลาไปเที่ยวเล่น…”

“ไม่ครับ เราไม่ได้ไปเที่ยวเล่นตอนนี้” อัลเบิร์ตพูดอย่างเคร่งขรึม “เราแค่ใช้เวลาว่างและคิดแผนผังห้องเรียนของปราสาทโดยเร็วที่สุด สำหรับเด็กใหม่ นี่เป็นสิ่งจำเป็นมาก อย่างไรก็ตามฮอกวอตส์ไม่ส่งแผนที่ให้เรา และที่เราทำได้คือหาทางลับไปยังปราสาทก็เพื่อป้องกันไม่ให้นักเรียนใหม่มาสายโดยไม่ตั้งใจ”

　　 คราวนี้ แม้แต่สเนปก็ไม่สามารถพูดในสิ่งที่เขาเพิ่งพูดได้ และสามคนที่อยู่ข้างๆ เขาก็ตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม

　　 ทำไมนายถึงพูดได้อย่างมั่นใจขนาดนี้ล่ะ?

　　 อย่างไรก็ตาม มันฟังดูสมเหตุสมผล

　　 ปราสาทฮอกวอตส์เป็นเหมือนเขาวงกตจริงๆ ถ้าทางโรงเรียนไม่ส่งแผนที่ออกไป เราไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมาทำความคุ้นเคยกับทางของปราสาทรึไงกัน?

ริมฝีปากของสเนปสั่นเล็กน้อยและจ้องมองที่อัลเบิร์ตอย่างเย็นชา “ถ้าคุณมีเวลาเยอะ ทำไมไม่ไปอ่านหนังสือ”ยาวิเศษและยาพิษ” หลายๆ รอบล่ะ ครั้งต่อไปในชั้นเรียนฉันจะถามคำถามเธอก่อน และเธอควรไปให้พ้นจากฉัน เดี๋ยวนี้และทันที”

　　“งั้นผมจะรอพบศาสตราจารย์ในวันศุกร์นะครับ” อัลเบิร์ตโบกมือด้วยรอยยิ้ม ผลักคนสามคนที่อยู่ข้างๆ เขา และหายตัวไปหลังจากเลี้ยวเข้าไปที่ปลายทางเดิน

　　“ว้าว นายอยากถ่ายรูปสเนปจริงๆเหรอ”

　　“นายกล้าตบหน้าเขาจริงๆ เหรอเนี่ย” ฝาแฝด ยกนิ้วให้อัลเบิร์ตและอดหัวเราะไม่ได้ “นายไม่รู้เหรอ เขามีชื่อเสียง … “

　　“ฉันไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง” อัลเบิร์ตไม่ยอมรับว่าเขาตบหน้าสเนป เขาแค่บอกความจริง

　　“ใช่ๆ เป็นความจริงแน่นอน” จอร์จพยักหน้าซ้ำๆ และแม้แต่ทั้งสามคนก็ยังต้องยอมรับว่านี่เป็นความจริง

　　 สเนปเองก็ทำอะไรเขาไม่ได้เหมือนกัน

　　“เดี๋ยวนะ นายพูดว่าอะไรนะที่สเนปโด่งดัง” อัลเบิร์ตปิดประเด็นและถามว่า “อะไรมีชื่อเสียง?

　　”…ไร้เหตุผลอย่างโด่งดัง” จอร์จอดหัวเราะไม่ได้ “อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของเขาตลกมากในตอนนี้”

　　“นายคิดว่าเขาจะมีชื่อเสียงเรื่องอะไรงั้นเหรอ” ลี จอร์แดนสงสัยเกี่ยวกับคำถามนี้มากขึ้น

　　“ไม่รู้สิ ไว้เจอกันตอนบ่ายโมงนะ!” อัลเบิร์ตพบว่ามีภารกิจใหม่ปรากฏขึ้นบนแผงควบคุมของเขา:

　　[จงเป็นจอมตบหน้าตัวน้อย]

　　 สเนปเป็นหนึ่งในอาจารย์ที่โด่งดังที่สุดที่ฮอกวอตส์ในประวัติศาสตร์ของวิทยาลัยอื่นๆ คุณเคยตบหน้าสำเร็จมาแล้วครั้งหนึ่ง ทำไมไม่ทำมันต่อไปล่ะ

　　 ระดับความสำเร็จของภารกิจคือ 1/5

　　2,000 คะแนนประสบการณ์

　　 เอิ่ม…..

　　“ว่าแต่…นายจะทำยังไงอะ” จู่ๆ เฟร็ดก็พูดขึ้น

　　”หืม?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย “ทำอะไรงั้นเหรอ?”

　　“ก็คำถามในชั้นเรียนไง!” ลี จอร์แดนเตือนว่า “สเนปไม่ได้ขอให้นายตอบคำถามตอนไปเรียนในชั้นแรกหรอกเหรอ”

　　“ไม่เป็นไร ก็แค่ถามคำถาม ตราบใดที่นายมีความรู้เกี่ยวกับ “ยาวิเศษและยาพิษ” มันก็จะไม่มีปัญหาใหญ่โตอะไร” อัลเบิร์ตยังคงมั่นใจในความจำของเขา และแค่คิดทุกคำถามก็พรั่งพรูออกมา

“ฉันเกือบลืมไปเลยว่านายฉลาด ฉันจะตั้งหน้าตั้งตารอคลาสปรุงยา ในวันศุกร์หน้า” ทั้งสามมองหน้ากัน จำได้ว่าชายที่อยู่ข้างหน้าเขามีความจำที่แข็งแกร่งมากและมีสมองที่ดีมาก เขาควรตอบคำถามของสเนปได้อย่างไม่มีปัญหา

　　“ถ้านายทำทุกอย่างถูกต้อง สเนปจะให้คะแนนนายเพิ่มไหม” จอร์จพูดขึ้นทันที

　　“ไม่แน่นอน” อัลเบิร์ตพูดอย่างมั่นใจ

　　“ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น ทีนี้ทุกคนจะได้เห็นว่าเขาเป็นศาสตราจารย์แบบไหน ฮ่าๆ”

******