นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ - ตอนที่ 53 รุ่งอรุณแห่งการต่อสู้
หลังจากทานอาหารกันเช้าเสร็จ เราก็รีบออกจากโรงแรม มุ่งหน้าไปที่ตลาด นาตาลีกับอัลรับหน้าที่ซื้อของใช้ในบ้าน ขณะที่ชาร์กับผมรับหน้าที่ซื้ออาหาร
ชาร์ที่เดินเคียงข้างกับผม ดูท่าทางมีความสุขหน่อย ๆ แม้ว่าจะต้องคอยระวังตัวจากหน่วยติดตามอยู่ตลอดเวลาก็ตาม
พวกเราเดินผ่านตลาด ก่อนจะซื้ออาหารเป็นจำนวนมากจนเจ้าของร้านถึงกับงง ก่อนจะถามว่า 「แน่ใจนะว่าจะเอาทั้งหมดนี้?」 เมื่อผมอธิบายว่าผมมี คลังมิติ เจ้าของร้านก็เข้าใจ แล้วก็ขายสินค้าให้พวกเรา คลังมิติถือเป็นทักษณะที่หายากแต่ไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้ ดังที่นาตาลีเคยอธิบายให้ฟังมาก่อน การที่เจ้าของร้านเข้าใจทำให้ผมโล่งใจขึ้นมาก
หลังจากนั้นผมเดินไปยังพื้นที่ที่มีคนไม่พลุกพล่าน ก่อนจะเก็บของทั้งหมดลงในคลังมิติ
「คลังมิติของคุณเก็บของได้เยอะมากเลยนะคะ」
「ไม่ขนาดนั้นหรอก ตอนนี้ของก็ใกล้จะเต็มแล้ว」
ผมพูดกลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้เจ้าของร้านสงสัย จากนั้นเราก็เดินไปซื้อวัตถุดิบเพิ่มเติมจากร้านอื่น ๆ อีก
「นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เดินเล่นตามถนนแบบนี้เลยหละค่ะ」
「งั้นเหรอ?」
นึกภาพออกเลยว่าชาร์ในฐานะองค์หญิงคงไม่สามารถเดินเที่ยวบนถนนอย่างอิสระแบบนี้ได้
「……แต่ฉันมั่นใจว่าประชาชนในจักรวรรดิจะต้อง—」
ใบหน้าของชาร์เศร้าลงเล็กน้อย
「เราจะช่วยพวกเขาเอง……」
ชาร์พยักหน้าก่อนจะยิ้มให้กับผม
「ฉันจะทำให้ดีที่สุดไปพร้อม ๆ กับอัล แต่……มันอาจจะไม่พอ ได้โปรดช่วยฉันด้วยนะคะ คุณโทยะง」
เธอโค้งคำนับต่อหน้าผม ผมยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบา ๆ
「ไม่เป็นไรหรอก เรารีบซื้อของให้เสร็จแล้วออกจากที่นี่ดีกว่า ยังมีคนรอเราอยู่ใช่ไหม?」
「ค่ะ!」
「งั้นไปกันเถอะ」
ผมยื่นมือออกไปให้ชาร์ เธอจับมันด้วยความยินดี
……นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมทำให้ได้ในตอนนี้……
หลังจากซื้อของจนเสร็จ เราก็เดินทางไปยังจุดนัดพบ
「มาช้าจริง!」
นั่นคือคำต้อนรับที่เราได้รับเมื่อไปถึงที่นัดหมาย
「ใช่เลย คลังมิติของคุณนาตาลีเต็มไปหมดแล้ว ฉันเลยต้องแบกของหนัก ๆ ด้วยตัวเองน่ะ」
นาตาลีเริ่มบ่น ขณะที่อัลก็สมทบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
ข้าง ๆ พวกเธอมีกองของใช้กองเล็ก ๆ ที่พวกเธอเพิ่งซื้อมา ชาร์กับผมอดหัวเราะไม่ได้กับปริมาณมหาศาลที่เห็น แม้ว่ามันจะดูน้อยในมุมมองของผม แต่นี่ก็เยอะมากสำหรับคนธรรมดา ส่วนอัลเองก็น่าจะพอขนไหวเพราะค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นจากเลเวลที่สูงขึ้น
ถ้าหากเรามาพบกันในที่สาธารณะ ของที่พวกเธอขนมาน่าจะดึงดูดความสนใจแน่ ผมคิดในใจพลางเก็บของทั้งหมดลงในคลังมิติ
ใช้เวลาประมาณห้านาทีจึงจัดการของทั้งหมดเรียบร้อย
「ฉันคิดว่าเราพร้อมแล้ว ไปหาอะไรกินแล้วออกจากเมืองกันเถอะ」
「「ค่ะ!」」
「รับทราบ」
พวกเราทั้งสี่คนทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารใกล้ ๆ ก่อนจะออกจากเมืองด้วยการเดินเท้า
ประมาณสองชั่วโมงทางเหนือของเมืองดัมเบลอร์ เป็นป่าซึ่งเป็นแหล่งล่าสัตว์ของเหล่านักผจญภัย ถ้าพวกเราเดินผ่านป่านี้ไปก็จะเข้าสู่จักรวรรดิลูเนตต์ได้ในเวลาไม่นาน
ในส่วนลึกของป่าเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่ทรงพลังซึ่งล้วนเป็นมอนสเตอร์ระดับสูง พวกมันจะโจมตีทุกคนที่เข้ามาบุกรุกพื้นที่ของพวกมัน เนื่องจากไม่มีนักผจญภัยคนใดในละแวกนี้ที่สามารถรับมือกับมอนสเตอร์พวกนั้นได้ เราจึงน่าจะสามารถเดินทางผ่านป่าไปโดยไม่มีใครพบเห็น
ระหว่างทางที่เราเดินทางเข้าไปยังป่า รถม้าของเหล่านักผจญภัยที่มุ่งหน้าไปยังป่าก็แล่นผ่านเราด้วยความเร็วเท่ากับการวิ่ง ผมเห็นรถม้าคันแล้วคันเล่าเต็มไปด้วยนักผจญภัยที่น่าจะใช้ขนของที่พวกเขาเก็บมาจากการล่า
เพราะการจราจรที่พลุกพล่าน ผมจึงหลีกเลี่ยงที่จะนำรถม้าหรือโคคุโยออกมาใช้
「ผมคิดว่าเราจะไปถึงป่าได้ในสองชั่วโมง และพอค่ำก็จะเข้าไปลึกอีกแล้วหาที่พอที่จะตั้งฐานได้」
「ใช่……เราไม่ควรปล่อยบ้านให้อยู่ในที่โล่งแน่ ๆ」
นาตาลีเห็นด้วยกับผม
ทันใดนั้น……
ครืน ครืน ครืน……
พื้นใต้ฝ่าเท้าสั่นสะเทือน ผมหันกลับไปอย่างรวดเร็วและเห็นกองทหารม้ากำลังควบม้ามาทางเรา ด้านหลังพวกเขายังมีกองทหารเดินเท้าติดตามมาอีก
「ไม่ดีแล้ว……ดูเหมือนพวกเขาจะรู้แล้วว่าเราอยู่ที่นี่ พวกเราเตรียมอาวุธไว้ให้พร้อม」
ทั้งสามสาวมีสีหน้ามุ่งมั่นและพยักหน้า
ผมหวังว่าสถานการณ์ที่ผมคิดไว้จะไม่เกิดขึ้น แต่ก็ยังระวังตัวเอาไว้ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกจากถนนหลัก หวังว่าพวกเขาจะผ่านไปเฉย ๆ……
แต่เปล่าเลย พวกเขามุ่งหน้ามาหาพวกเราโดยตรง!
ทันทีที่พวกเขาเข้ามาใกล้ ม้าก็ชะลอความเร็วลง ก่อนจะหยุดอยู่ห่างจากพวกเราเพียงไม่กี่สิบเมตร
เหล่าทหารที่วิ่งตามหลังพวกเขาก็หยุดตาม
「……ในที่สุดเราก็ตามทัน!」
เมื่อผมมองหาเสียงที่ตะโกนออกมา ก็พบว่ามันมาจากกิลด์มาสเตอร์ที่เคยมาเยือนคฤหาสน์เมื่อวันก่อน ข้าง ๆ เขายังมีรองกิลด์มาสเตอร์ยืนอยู่ด้วย
แต่ยังมีชายอีกคนที่สวมชุดคลุมหรูหรา พร้อมกับกลุ่มทหารในชุดเกราะที่ดูแปลกตา หรืออันที่จริงก็ไม่แปลกนัก เพราะนั้นเป็นทหารของอาณาจักรเจเนอเรต แบบเดียวกับที่ผมเคยจัดการไปก่อนหน้านี้
พวกเขามีกันราว ๆ ยี่สิบคน
จำนวนผู้ไล่ตามทั้งหมดน่าจะประมาณหนึ่งร้อยคนจากที่มองผ่านตา พวกเขาไม่ได้มีแค่ทหาร แต่ยังมีนักผจญภัยรวมอยู่ด้วย
ผมหัวเราะในใจอย่างช่วยไม่ได้ที่ว่าพวกเขาสามารถรวบรวมคนได้มากขนาดนี้
เหล่าทหารกระจายตัวออก ล้อมพวกเราไว้ทุกด้าน
จากนั้น ชายในชุดคลุมหรูหราก็ก้าวออกมาข้างหน้าโดยมีทหารคุ้มกัน
「—ใบหน้านั้นช่างเหมือนกับเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิลูเนตต์ไม่มีผิด คุณช่างเหมือนกับภาพวาดที่อยู่ในปราสาทราวกับแกะ…… เฮ้ นักผจญภัยคนนั่น ฉันจะละเว้นชีวิตของนายถ้ายอมส่งตัวเธอมาให้ฉันซะ」
ขณะที่ผมกำลังประเมินสถานการณ์ ผมตัดสินใจยั่วยุพวกเขาเล็กน้อย
「ผมคิดว่าผมเคยปฏิเสธข้อเสนอนั้นไปแล้วนะ ไม่คิดว่าจะความจำของแกจะอ่อนด้อยได้ขนาดนี้」
ผมจ้องไปที่กิลด์มาสเตอร์ด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยเจตนาสังหารเล็กน้อย เขาผงะถอยหลังเล็กน้อย สูดลมหายใจด้วยความตกใจ
「ฉันเตรียมคนไว้มากมายขนาดนี้ในวันนี้ นายไม่มีทางรับมือคนพวกนี้ได้ตัวคนเดียวได้หรอก」
เขาดูมั่นใจเพราะมีกำลังพลมากมาย
ผมหยิบดาบสองมือขนาดใหญ่เท่าตัวผมออกมาจากคลังมิติ และพาดมันไว้บนบ่า
「งั้นนายคงจะดีใจที่ได้รู้ว่าวันนี้ฉันไม่ได้มาคนเดียว นายมันมันใจในตัวเองเกินไปแล้ว หรือไม่จริง?」
「ฉันก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน」
「ฉันด้วย」
「ฉันก็อยู่ตรงนี้」
ชาร์ อัล และนาตาลีมายืนข้างผม ผมยิ้มออกมาเมื่อเห็นพวกเธอพร้อมใจยืนหยัด
……สายตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความจริงจังและน่าเกรงขาม
กิลด์มาสเตอร์มีเส้นเลือดปูดขึ้นที่หน้าผากเมื่อเขามองมาที่พวกเราซึ่งเตรียมพร้อมด้วยอาวุธ
「พวกเธอสี่คนจะรับมือคนมากมายขนาดนี้ได้ยังไง! ลืมตาดูซะ! พวกเรามีทั้งทหารจากอาณาจักร พร้อมกับนักผจญภัยระดับสูงจากเมือง นายคิดว่าจะรับมือไหวงั้นหรือ!?」
「ไหวสิ พวกเรามีกันตั้งสี่คน」
การต่อสู้ระหว่างสี่คนกับหนึ่งร้อยคนก็ได้เริ่มต้นขึ้น——
YOU MAY ALSO LIKE
