นครแห่งบาป City of Sin - ตอนที่ 105 คู่ครอง ตอนที่ 1

พ่อบ้านพาริชาร์ดเข้ามายังส่วนของเกาะที่ริชาร์ดไม่เคยรู้มาก่อน เขานำริชาร์ดเดินขึ้นบันไดไปเรื่อย ๆ

นี่เป็นอาคาร 6 ชั้นที่ตั้งอยู่หลังปราสาทซึ่งไม่ได้มีการก่อสร้างที่พิเศษใด ๆ และห้องพักภายในนี้ก็ดูแออัดเป็นอย่างมาก ในนี้มีทั้งหมด 5 ตึก และทุกตึกมีลักษณะแบบเดียวกัน ตึกเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นไว้เป็นที่พักสำหรับกิ่งก้านสาขาของตระกูลอาเครอน เหล่าคนใช้ระดับสูง เจ้าหน้าที่ระดับสูง และไนท์หนุ่มสาว

 

เป็นเพราะพื้นที่บนเกาะแห่งนี้มีขนาดเล็กจึงทำให้ต้องแบ่งห้องนอนกันถึง 4 คนในห้องเดียว แต่สำหรับโกโก้นั้นนางอยู่ในพื้นที่ที่จัดไว้สำหรับเหล่าเด็กหนุ่มสาวของตระกูลซึ่งเป็นห้องเดี่ยวที่อยู่ชั้นบนสุด เนื่องจากในเวลานี้ยังไม่ได้มีการแบ่งผู้ร่วมห้องที่ชัดเจนและพวกเขาก็ต้องการที่จะเข้าออกได้อย่างสะดวกสบาย

 

พ่อบ้านเดินเข้ามาในอาคารอย่างคนที่คุ้นเคยกับบริเวณนี้เป็นอย่างดี แม้ว่าจะเจอเหล่าทาสที่หยุดโค้งตัวเคารพริชาร์ดเป็นระยะแต่พ่อบ้านก็ไม่หยุดถามทางคนเหล่านั้น เขาพาริชาร์ดเดินตรงมาเรื่อย ๆ ด้วยความมั่นใจจนถึงห้องที่อยู่ด้านในสุด แล้วพ่อบ้านก็เคาะประตูเรียกคนในห้องทันที

 

“ใครน่ะ ?” เสียงนุ่มนวลของโกโก้ดังขึ้นด้านหลังประตู

 

พ่อบ้านแจ้งชื่อของตนเอง และทันทีที่โกโก้ได้ยินชื่อของพ่อบ้านผู้นี้ นางก็รีบตะโกนกลับมา “อา… โปรดรอสักครู่” เพียงครู่เดียวโกโก้ก็เปิดประตู นางใช้ผ้าคลุมไหล่สีขาวคลุมส่วนไหล่ไว้ เท้าขาว ๆ ของนางเหยียบอยู่บนพรมที่โดดเด่น ในเวลานี้เป็นยามค่ำคืนที่ดึกมากแล้วจึงดูเหมือนว่าโกโก้เพิ่งจะถูกรบกวนให้ตื่นขึ้นจากการนอนหลับ

 

สำหรับหนุ่มสาวในตระกูลเชื้อสายของอาเครอนนั้น ทุกคนต่างรู้ดีว่าหากเป็นเรื่องภายในเกาะนี้พ่อบ้านผู้นี้คือผู้ที่อยู่รองลงมาจากกาตอน ความน่าเกรงขามของเขามากพอที่จะทำให้สมาชิกตระกูลที่ไม่ได้มีบทบาทนั้นหวาดกลัว ซึ่งนั่นทำให้เมื่อโกโก้ได้ยินชื่อของพ่อบ้านผู้นี้ นางจึงรีบลุกขึ้นมาเปิดประตูให้ทันทีโดยไม่ลังเล

 

นางมองไปที่พ่อบ้านก่อนที่จะมองริชาร์ดที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา แต่ทันทีที่เห็นริชาร์ด นางก็รีบโค้งตัวก่อนจะถามขึ้นว่า “เราจะทดลองเวทมนตร์ในตอนนี้เหรอ ? โปรดรอข้าสักครู่ ข้าจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า !”

 

สำหรับโกโก้แล้วงานนี้เป็นเรื่องที่สำคัญมากกว่าการนอนหลับ

 

พ่อบ้านหยุดนางไว้ก่อนที่จะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่เร่งรีบว่า “ไม่ ไม่มีการทดลองเวทมนตร์อะไรทั้งนั้น โกโก้ แมรี่ อาเครอน เจ้าได้รับเกียรติให้เป็นคู่ครองคนแรกของมาสเตอร์ริชาร์ด นี่เป็นการเลือกด้วยตัวของท่านเอง มาสเตอร์จะต้องออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้นและเขาต้องการที่จะใช้เวลาในค่ำคืนนี้กับเจ้า”

 

“อะไรนะ !?” โกโก้เปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนที่ใบหน้าของนางจะเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดและนางก็ถอยเท้าออกไปโดยไม่รู้ตัว

 

พ่อบ้านไม่ได้พูดซ้ำเป็นครั้งที่สองแต่เขากลับเบี่ยงตัวไปด้านข้างและพูดกับริชาร์ดว่า “นายน้อย เชิญเข้าไปด้านในเถอะ ในวันพรุ่งนี้ข้าจะมาเรียกท่านตอนตี 5 เพื่อทานมื้อเช้า และเราจะเริ่มออกเดินทางในเวลา 6 โมง 30 นาที การเดินทางในวันพรุ่งนี้ค่อนข้างยาวไกล โปรดใช้พละกำลังให้น้อยที่สุดในค่ำคืนนี้ด้วยนะขอรับ”

 

ริชาร์ดพยักหน้าด้วยท่าทีที่ไม่แยแส

 

เมื่อพ่อบ้านหันตัวกลับก่อนที่จะเดินออกไป โกโก้ก็รีบพุ่งตัวออกมายื่นมือไปจับแขนของพ่อบ้านไว้พร้อมกับถามว่า “ทำไมถึงเป็นข้าล่ะ ? ต้องเกิดเรื่องเข้าใจผิดอะไรแน่ ๆ ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆ !”

 

ทว่าพ่อบ้านไม่ได้พยายามที่จะแกะมือของนางออกหรือแม้แต่จะกล่าวอธิบาย เขาทำเพียงโค้งตัวให้โกโก้แทนการอธิบายให้นางเข้าใจว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด พ่อบ้านผู้นี้อายุเกินกว่า 60 ปีแล้ว และเขายังไม่เคยทำอะไรผิดพลาดมาก่อนตลอดช่วงระยะเวลา 20 ปีที่ผ่านมา โกโก้จึงเข้าใจในที่สุดว่านี่คือความจริง

 

และริชาร์ดที่ยังยืนอยู่หน้าประตูก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยและยิ่งเป็นการยืนยันกับนาง “ไม่ผิดหรอก ข้าเลือกเจ้า”

 

นางอ้าปากค้างด้วยท่าทางที่ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินก่อนรีบวิ่งมาที่ริชาร์ดและโค้งตัว “มาสเตอร์ริชาร์ด ได้โปรดตัดสินใจใหม่ด้วยเถอะ ! ข้าไม่ได้มีอบิลิตี้ทางสายเลือด และข้าก็เป็นเพียงอีลลูชั่นนิสท์ระดับ 2 ที่ไม่มีความสามารถอะไรเลย คนธรรมดาอย่างข้าไม่คู่ควรกับคนที่มีความสามารถเช่นท่าน และข้าก็ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรที่มีความพิเศษให้กับท่านได้เช่นกัน”

 

ริชาร์ดขมวดคิ้วกับท่าทางและคำพูดของนางที่ดูเหมือนว่าจะดูเกินเหตุมากเกินไป ไม่ว่านางจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม แต่มันทำให้ความโกรธเริ่มก่อตัวขึ้นในหัวของเขาแล้ว หากเป็นหนุ่มสาวที่มีความแข็งแกร่งและอำนาจคนอื่น ๆ การที่ถูกปฏิเสธเช่นนี้ย่อมทำให้พวกเขาโกรธอย่างแน่นอน

 

ในเวลานั้น น้ำเสียงของโกโก้ดังพอที่จะทำให้ประตูห้องข้าง ๆ เปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าของคนที่ชะเง้อหน้าออกมามองสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงทางเดิน เมื่อพวกเขาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็รีบยิ้มให้กับพ่อบ้านอย่างสุภาพก่อนที่จะรีบกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของหญิงสาวเหล่านั้นต่างเต็มไปด้วยความอิจฉา ทุกคนต่างพากันสงสัยว่าเหตุใดคนที่ริชาร์ดเลือกจึงเป็นโกโก้ คนที่มีดีเพียงแค่รูปร่างหน้าตา เป็นเพราะนางโชคดีหรือเพราะนางมีเสน่ห์กันแน่จึงทำให้ได้รับเลือกจากริชาร์ด และเพราะเหตุใดจึงไม่มีใครสังเกตเห็นมาก่อน ?

 

ริชาร์ดได้ยินเสียงบ่นพึมพำของหญิงสาวคนอื่น ๆ ทว่าเขากลับนิ่งเฉยราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้น เขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของโกโก้ที่ในตอนนี้ดวงตาของนางเริ่มมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นถามพ่อบ้านว่า “ข้ายังเปลี่ยนคู่ครองได้หรือไม่ ?”

 

พ่อบ้านมองกลับมาที่เขาขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความคิดก่อนที่จะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบที่ยังคงเคารพว่า “นี่เป็นสิ่งที่ท่านเลือกและได้รับการอนุมัติจากท่านกาตอนแล้ว และมันได้ถูกยอมรับอย่างเป็นทางการแล้วด้วย หากจะเปลี่ยนแปลงหรือเพิกถอนดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องยาก อืม… หากท่านมีคนที่อยู่ในใจของท่าน ข้าแนะนำว่าให้ท่านเลือกพวกนางอีกครั้งหลังจากนี้ เพราะอย่างไรเสียท่านเองก็สามารถเลือกได้มากกว่า 1 คน หากท่านประสงค์อยากจะเปลี่ยนคู่ครองเป็นคนอื่นท่านก็สามารถทำได้ แต่จะต้องได้รับการอนุมัติจากท่านกาตอนเสียก่อน และจะต้องตรวจสอบด้วยว่าท่านได้ใช้โกโก้มาก่อนแล้วหรือยัง…”

 

หลังจากการอธิบายที่ยืดยาวของพ่อบ้าน ความหวังบางอย่างก็ปรากฏขึ้นบนหน้าของโกโก้อีกครั้ง ดูเหมือนว่านางต้องการจะพูดอะไรบางอย่างทว่านางเองก็ไม่ได้โง่เขลาที่จะพูดแทรกไปอย่างไร้มารยาทหรือพยายามที่จะพูดโน้มน้าวริชาร์ดเหมือนก่อนหน้านี้

 

ทันใดนั้น เกิดเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้นตรงบันไดและชายหนุ่มรูปงามก็ปรากฏตัวขึ้น เสียงนั้นทำให้ริชาร์ดหันไปมองโดยมองชายผู้นั้นด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก พ่อบ้านเองก็หันกลับไปมองชายผู้นั้นอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน

 

ในเวลานั้นเอง อุณหภูมิภายในชั้น 6 ของอาคารแห่งนี้ก็ดูเหมือนว่าจะลดลงอย่างรวดเร็วจนทำให้ผู้คนเกิดอาการหนาวสั่นขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

 

ชายหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าเป็นขึงขัง เขาจ้องมองริชาร์ดและพ่อบ้านก่อนที่เขาจะหยุดสายตาไปจ้องมองโกโก้ด้วยความหมายบางอย่าง ทว่าภายใต้การจ้องมองของพ่อบ้านที่กำลังดูทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ นั้น ท้ายที่สุดแล้วเหงื่อของชายผู้นั้นก็ไหลซึมลงมาที่หน้าผากจนทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก เขาก้มทักทายพ่อบ้านด้วยท่าทางแข็งทื่อก่อนจะกล่าวว่า “ข้ามาผิดชั้น” แล้วเขาก็หมุนตัวก่อนเดินลงไปด้วยเสียงฝีเท้าหนักอึ้งที่ดูเหมือนว่ามันกำลังสะท้อนความรู้สึกในใจของเขาในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี

ทันใดนั้นเอง ริชาร์ดก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้าง “ข้าไม่เปลี่ยนใจแล้ว นางยังคงเป็นคู่ครองของข้าเหมือนเดิม !”