ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 81 เธอเป็นคู่หมั้นของผม

ลมหายใจของชายคนนั้นรดบนใบหน้าของเธอ

กลิ่นหอมสดชื่นและเป็นธรรมชาติของเขา

เฉินเฉียวรู้สึกว่าเขาไม่ได้เมา แต่ในขณะนี้เขาดูเหมือนคนเมา

เธอตัวแข็งเป็นเวลาสองวินาทีและเมื่อเธอกลับมามีสติซังหลินจวินก็ถอนตัวออกไปก่อน ปล่อยให้เธออยู่อย่างนั้นคนเดียวหัวใจเต้นแรงและไม่สามารถสงบลงได้เป็นเวลานาน

หลังจากทานอาหารเสร็จทุกคนลุกออกจากห้อง

หลูตงซิ้งและพรรคพวกไปส่งซังหลินจวินโดยเขาไปเปิดประตูรถให้เอง

ซังหลินจวินพยักหน้าเล็กน้อยเขาวางมือข้างหนึ่งบนกรอบประตูและอีกข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง หันกลับไปมองกลุ่มคน "คุณเฉิน"

เมื่อได้ยินเขาเรียกตัวเองเฉินเฉียวก็ถึงกับผงะและภายใต้การจ้องมองของทุกคนเธอเลยต้องเดินไป

ซังหลินจวินถาม: "คุณขับรถมาหรือเปล่า?"

เปล่าค่ะเธอตอบอย่างตรงไปตรงมา

“ ขึ้นรถเดี๋ยวผมไปส่ง”

จริงๆแล้ว เฉินเฉียว ไม่ต้องการไปที่รถของซังหลินจวินแต่ตอนนี้หลายคนจับตาดูเธออยู่

เธอพยักหน้าในตอนท้ายกล่าวลาหลูตงซิ้งและขึ้นรถ

ในรถมันเงียบมาก

ซังหลินจวินนั่งอยู่ข้างๆเธอและเฉินเฉียวสามารถได้ยินเสียงหายใจของเขาได้อย่างชัดเจน

จริงๆแล้วรถมีขนาดกว้างขวางมากในตอนนี้ดูเหมือนจะแคบจนทำให้เธอหายใจลำบาก

เฉินเฉียวไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดังนั้นเธอจึงได้ แต่ยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่าง

ซังหลินจวินก็เงียบมากเอนหลังในรถหลับตาพักผ่อน

ระหว่างทางทั้งคู่ไม่พูดอะไรและบรรยากาศก็อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

เฉินเฉียวหวังเป็นอย่างยิ่งว่าอวี้เฟยที่ขับรถอยู่ข้างหน้าจะเปิดเพลงหรือฟังวิทยุได้เพื่อที่จะไม่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนนั่งไม่เป็นสุข

“ เขาไม่โกรธคุณแล้วหรอ?”ซังหลินจวินพูดในที่สุด

เฉินเฉียวกลับมามีสติและรู้ว่าเขาหมายถึงใคร

หันหน้ามา.

เห็นว่าเขายังคงหลับตาอยู่และไฟที่กระพริบอยู่นอกหน้าต่างทำให้เห็นเครื่องหน้าของเขาชัดเจน

เธอพยักหน้า“ จริงๆแล้วเขาง้อไม่ยาก พาเขาเล่นสนุก ก็ไม่โกรธแล้ว”

ไม่น่าเป็นไปได้ซังหลินจวินลืมตา "แล้วแต่คน"

“ แล้วเขาดีกับฉันเหรอ?”

ซังหลินจวินขยับศีรษะหันหน้าไปทางด้านข้างและจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง“ คุณรู้สึกตัวช้าตลอด ใครปฏิบัติกับคุณดีคุณไม่รู้สึกเหรอ? "

เฉินเฉียวไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรในคำพูดของเขา: "ฉันไม่เคยรับมือกับเด็กมาก่อนดังนั้นฉันจึงไม่เข้าใจนิสัยของเด็ก ๆ บางเรื่องถึงจะรู้สึกตัวช้าก็ช่วยไม่ได้"

ดวงตาของซังหลินจวินมืดลงเล็กน้อย

ขณะนี้รถคันดังกล่าวขับผ่านถนนที่กำลังซ่อมแซมอยู่อย่างกะทันหัน

เฉินเฉียวไม่ได้ตั้งหลักและเอนตัวไปทางซังหลินจวิน

เธอซบหน้าลงบนหน้าอกของชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยมือข้างหนึ่งเกาะที่นั่งเบาะหน้าและต้องการที่จะลุกขึ้นนั่ง

อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเธอถูกเขารั้งไว้

ฝ่ามือที่อบอุ่นของเขาโอบหลังของเธอ

มองลงไปด้วยดวงตาที่ลึกซึ้งและได้พบกับดวงตาของเธอ ดวงตาเหล่านั้นดูเหมือนมีพลังวิเศษซึ่งทำให้เธอไม่สามารถขยับได้ชั่วขณะและเธอทำได้เพียงแค่ซบบนหน้าอกของเขาซึ่งกำลังยุบและพองตอนการหายใจ

ได้ยินแค่เขาพูดว่า: "คุณต่อติดกับผู้ชายมาเยอะ ทำไมไม่เห็นว่าจะฉลาดสักเท่าไหร่เลย? หรือ – คุณแค่แกล้งทำเป็นมึนต่อหน้าผม? "

เขาปัดผมที่ยุ่งเหยิงบนแก้มของเธอไปที่หลังหูด้วยมืออีกข้างหนึ่งและใช้นิ้วยาวๆลูบหูของเธอทำให้หัวใจของเฉินเฉียวว้าวุ่น

“ ประธานซัง ให้ฉันลุกก่อนเถอะค่ะ”เธอไม่ตอบเขาเธอแค่ต้องการเอามือร้อนๆของเขาออกจากเอวของเธอ

ซังหลินจวินไม่ได้ขยับ แต่กลับสะกิดกรามของเธอด้วยมือข้างเดียวและทันใดนั้นก็จับหน้าสวยๆเงยขึ้น

เขาจูบลงที่ริมฝีปากของเธอแฝงไปด้วยรสของแอลกอฮอล์

ทันใดนั้นลมหายใจของเขาก็กระทบและเธอต้องยอมรับว่าเขามีเสน่ห์จนเธออดไม่ได้ที่จะจมดิ่งลงไปในนั้น

อาจเป็นเพราะจูบของเขาอ่อนโยนเกินไปหรือไม่ก็แอลกอฮอล์ทำให้มึนเมา เฉินเฉียวไม่สามารถปฏิเสธจูบของเขาได้

เมื่อลิ้นที่เปียกชื้นของเขาเข้ามาเธอก็เปิดริมฝีปากสีแดงของเธอ

เขารู้สึกชัดเจนว่าเธอยอมแพ้ หัวใจของเธอปั่นป่วนเขาอุ้มเธอขึ้นและให้เธอนั่งบนตัก

เขาสอดมือเข้าไปในชายเสื้อด้วยมือข้างหนึ่ง

ด้านล่างของเขาปฏิกิริยานั้นแข็งเป็นพิเศษและเขาสัมผัสกับจุดที่อ่อนไหวที่สุดของเธอ

เฉินเฉียวตัวสั่นอย่างรุนแรงรีบหยุดมือของเขา

เธอมองเขาพร้อมกับเหงื่อที่ปลายจมูกของเขา

ซังหลินจวินหายใจแรงราวกับว่าเขามีความรู้สึกบางอย่างยืดตัวขึ้นและกระซิบ: "ขอโทษผมควบคุมตัวเองไม่ได้"

เขาละมือออกจากเสื้อผ้าของเธอและวางมันลงบนเอวสีชมพูของเธอถูนิ้วหัวแม่มือเบา ๆ ที่เอวของเธอราวกับจะทำให้ไฟในใจสงบลง

คนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่ได้มีแต่เขาใช่ไหม เธอก็ด้วย

อวี้เฟยนั่งอยู่ด้านหน้า ทั้งสองคนควรมีสติ ตอนนี้พวกเขาอยู่ในรถต่อหน้าคนอื่น

เฉินเฉียวมองไปที่เขาพร้อมกับน้ำซึมๆในดวงตา

"ประธานซังฉันของถามอะไรหน่อยได้ไหม คุณตอบตามจริงได้ไหมคะ"

ซังหลินจวินกล่าวว่า "ถามมาสิ"

“ คุณกับคุณเถียนเกี่ยวข้องกันยังไง”เธอถามตรงๆโดยไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป

คิ้วหล่อๆของซางหลินจุนขมวดและแทนที่จะตอบตรงๆเขาถามกลับว่า "คุณรู้จักเธอได้อย่างไร?"

“ ลูกสาวของเถียนเฟิงเสียง ฉันได้ยินเขาพูดกัน”เฉินเฉียวมองตรงไปที่ดวงตาของเขา "คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลย"

“……”เงียบไปพักหนึ่งเมื่อ เฉินเฉียวคิดว่าเขาจะไม่ตอบเธอแล้ว แต่อยู่ๆเขาก็พูดว่า: "ถ้าจะให้พูดจริงๆคำจำกัดความที่เหมาะสมที่สุดก็คือเธอเป็นคู่หมั้นผม"

คู่หมั้น?

เฉินเฉียวกำลังท่องคำนี้อย่างเงียบ ๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างหัวใจของเธอรู้สึกเจ็บปวด

เธอกำลังจะลงจากตักชายคนนี้แต่ข้อมือของเธอก็ถูกจับ เขามองลงมาที่ดวงตาเธอราวกับว่าจะอ่านใจเธอ"เฉินเฉียวคุณแคร์หรอ"

ไม่ ฉันไม่แคร์เฉินเฉียวส่ายหัวและตอบอย่างรวดเร็วราวกับว่าถ้าตอบช้าจะเป็นการทรยศต่อหัวใจของตัวเอง

ต้องการให้คำพูดของตัวเองฟังดูน่าเชื่อถือมากขึ้นเฉินเฉียวได้เพิ่มอีกประโยค: "นี่คือเรื่องส่วนตัวของประธานซัง"

ดวงตาของซังหลินจวินมืดมน "งั้นคุณถามทำไม?"

เฉินเฉียวมองไปที่เขาและยิ้มอย่างเสแสร้ง "พูดตามตรงคุณเป็นคนดี จูบก็เก่ง แล้วก็…พูดเก่ง ฉันกลัวว่าวันหนึ่งฉันจะหักห้ามใจและควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ แต่ฉันไม่อยากเป็นมือที่สาม เพราะฉะนั้นฉันต้องถามให้แน่ใจ "

"มือที่สามหรอ?"ซังหลินจวินดูเหมือนจะไม่ชอบคำนี้ "เธอกับฉันยังไม่ได้แต่งงานกัน"

“ แต่ในอนาคตพวกคุณก็จะต้องแต่งงาน”

"เรื่องอนาคตไม่มีใครรู้"

"ใช่ แต่ถึงยังไงคุณก็อาจจะแต่งกับเธอ"เฉินเฉียวเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง "ประธานซัง ถึงบ้านฉันแล้ว"

จริงๆรถจอดตั้งนานแล้ว

แต่ว่าทั้งสองมัวแต่คุยกัน จนไม่ทันสังเกต

เฉินเฉียวแกะมือชายคนนั้นออกและต้องการลงจากรถ มือของซังหลินจวินกำแน่นและดวงตาสีเข้มของเขาก็มองไปที่เธอ "ที่จริงผมอยากแก้ปัญหาทั้งหมดก่อนแล้วค่อยไปยุ่งกับคุณ แต่ว่า เฉินเฉียว คุณเข้ามาในชีวิตของผมตอนที่ผมยังแก้ไขทุกอย่างยังไม่เสร็จ "