ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 459 ไม่ทอดทิ้งกันไปจนตาย

“เฉินเฉียว ตอนคุณดูวิดิโอนี้คุณจะต้องตะลึง ฉันคือลู้หมีตอนนี้ฉันกำลังทำภารกิจอยู่ข้างนอกได้ยินว่าไอ้ซังจะทำเซอร์ไพรส์ให้คุณ คุณคงจะไม่ว่าอะไรนะ”

ตอนอัดวิดิโอนี้ยังได้ยินเสียงหมาหอน สถานการณ์รอบๆเขาดูน่ากลัวแต่ไม่มีความกลัวบนหน้าลู้หมีเลยแม้แต่น้อย

อาจจะเป็นเพราะเขาเป็นทหารเลยไม่กลัวอะไร

ลู้หมีกล่าวคำอวยพรและในไม่ช้าก็เปลี่ยนเป็นเหยียนเฟิงและมั่วอวี่

คนที่คุ้นเคยค่อยๆเปลี่ยนมาทีละคนๆ

ฉยงฉยงกับเจียงอี้ฝาน คุณผู้หญิงซัง ป้ามั่วหรือแม้กระทั่งแม่ของเธอ

สิ่งที่เธอไม่คาดคิดมากที่สุดก็คืออาอวิ๋นก็อยู่ข้างในด้วย

“เฉียวเฉียว เซอร์ไพรส์ไหม”ซังหลินจวินยิ้มและมองไปที่คนที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาลูบหลังเธอเพื่อปลอบโยน

พลางอยากรู้ความรู้สึกที่อยู่ในใจเธอ

เฉินเฉียวเงยหน้าขึ้นพูดด้วยเสียงแหบ ตีหน้าอกของเขาหลายครั้งด้วยฝ่ามือเล็กๆ

“คุณชอบทำให้ฉันร้องไห้ ดีใจหรือเปล่าที่ทำให้ฉันร้องไห้? เกินไปแล้วไม่รู้เหรอว่าร้องไห้มากไปส่งผลไม่ดีต่อลูก”  ผมผิดเองไม่ต้องร้องแล้วนะ เช็ดน้ำตาเร็ว”

แม้ว่าเฉินเฉียวจะโวยวายสองสามคำแต่ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่ซาบซึ้ง แค่ไม่ต้องการทำให้เขาภูมิใจเกินไปตอนนี้ดูแล้วเขาจะรู้สึกผิดจริงๆ เธอเลยฝังหัวไปในอ้อมอกเขาแล้วพูดว่า “แม่ว่าฉันไม่อยากยอมรับแต่เซอร์ไพรส์ครั้งนี้ฉันชอบจริงๆตอนนี้คุณจะบอกได้หรือยังว่าคุณมีอะไรอยากจะพูดกับฉัน”

ซังหลินจวินกำมือแน่นไม่รู้ว่าเป็นการเพิ่มความกล้าให้ตัวเองหรือไม่ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า “เฉียวเฉียวผมต้องการจัดงานแต่งงานกับคุณ แม้ว่าผมจะรู้ว่าคุณไม่รังเกียจงานนี้ แต่ผมไม่อยากให้คนอื่นมีงานแต่งที่ตัวเองใฝ่ฝันแต่คุณกลับเหลือแค่เพียงความเสียใจ เฉียวเฉียว คุณจะตกลงไหม?”

ซังหลินจวินไม่แน่ใจว่าเฉียวเฉียวจะเห็นด้วยหรือไม่

ยังไงซะเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยพูด แต่โดนปฏิเสธมาตลอด

คนที่ทำร้ายพวกเขาลับหลังถูกจับเข้าคุกแล้ว

ปรากฎว่าคนที่ช่วยเฉินอินออกจากคุกคือเถียนเถียนหลังจากที่รู้ว่าเป็นเธอ เฉินเฉียวก็ได้ไปเยี่ยมเธอ ก่อนเจอกันเธอรู้สึกเกลียดในใจแต่มองไปที่ใบหน้าที่เสียโฉมของเธอเฉินเฉียวแต่ก็หลีกเลี่ยงความรู้สึกเศร้าในใจไม่ได้

“เธอมีความสุขมากใช่ไหม ที่สุดท้ายแล้วฉันโดนจับ”เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินเฉียวเปลี่ยนไป เถียนเถียนในใจก็ยังคงรู้สึกซึมเศร้า

บางทีเธออาจไม่รักซังหลินจวินแล้ว แต่ความเกลียดชังที่มีต่อเฉินเฉียวเธอจะไม่มีวันปล่อย

กี่ครั้งที่เธอฝันร้าย เธอตื่นจากฝฝันร้ายเพราะภาพในตอนนั้น

เธอรู้

มันเป็นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่เหลืออยู่ของเธอที่เตือนเธอ

แต่แล้วยังไงล่ะ ตอนนี้เฉินเฉียวเป็นคนคนนั้นที่มีความสุข แต่เธอกลับต้องมาใช้ชีวิตในคุก

เฉินเฉียวรู้ว่าเถียนเถียนเกลียดเธอ เธอไม่ได้พูดคำปลอบโยนใดๆเธอไม่สามารถเกลี้ยกล่อมผู้หญิงที่ทำลายเธอได้

เพียงหยิบรูปออกมาส่งให้เธอและพูดว่า: “เด็กคนนี้เป็นลูกเธอใช่ไหม ตอนนี้เขาสบายดีเธอไม่ต้องห่วงนะ”

เถียนเถียนที่กำลังพาลจู่ๆก็เงียบ เธอมองรูปนั้นไม่รู้ว่ามีน้ำตาไหลออกมาตอนไหน

ราวกับเธอยังได้ยินเสียงร้องตอนเธอทิ้งเด็กคนนั้นไป เสียงร้องไห้นั้นฟังดูขัดหู

“เขาแข็งแรงดีไหม?”เถียนเถียนถามอย่างใจเย็น

“เขาได้เปลี่ยนไตแล้ว เขาจะอาการค่อยๆดีขึ้น”

เจียงเฉิงเป็นโรคไตตั้งแต่ยังเด็ก ในตอนนั้นยังไม่ได้เจอกับมู้เก๋อไม่มีคนช่วยเธอ เธอเลยเลี้ยงเด็กคนนี้ไม่ไหว

เธอจึงส่งเด็กไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หลายปีผ่านไปเธอไม่เคยคิดว่าจะยังได้พบเขาอีก

หลังจากที่เฉินเฉียออกจากคุก มองดูท้องฟ้าใสด้านนอกมีคนคนหนึ่งหันหน้าไปทางนอกประตู เธอเดินเข้าไปจับมือเขาเบาๆและพูดว่า: “ไปกันเถอะ”

“โอเค”ซังหลินจวินวางแขนข้างหนึ่งรอบเอวของเธอใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข

พวกเขาผ่านเรื่องต่างๆนานาด้วยกันมาแล้วหลังจากนี้ถ้ามีเรื่องทุกข์ยากอีกพวกเขาก็จะอยู่ด้วยกันเหมือนตอนนี้ไม่ทอดทิ้งกันไปจนตาย