ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 423 พินาศด้วยกัน

ซู้เหยี้ยนรู้สึกว่าท่าทางเธอน่ารักมาก

เมื่อเห็นว่าเชินชิงลืมเรื่องที่พวกเขาตกลงกันไว้แล้ว เธอเลยต้องเตือน “เมื่อก่อนเราพูดกันแล้วไม่ใช่เหรอ นอกเสียจากว่าเราจะเลิกกัน ถ้าไม่อย่างนั้นคุณจะตัดผมสั้นไม่ได้ตลอดชีวิตเหรอ?”

เมื่อซู้เหยี้ยนพูดเช่นนี้ เชินชิงก็จำได้เพียงเพราะว่าตอนพูดคำเหล่านี้ออกมาเวลามันผ่านไปนานมากแล้ว เธอลืมหมดแล้ว

เธอจำมือเขาและเขย่า: “ขอโทษนะ อาซู้ ฉันลืมไปแล้ว”

เธอแลบลิ้นออกมา ท่าทางน่ารักมากจนดึงดูดความสนใจของซู้เหยี้ยน

ตั้งแต่เชินชิงเป็นผู้ใหญ่ เธอมักจะเห็นสายตาแปลกๆของอาซู้ เธอรู้ว่าถ้าไม่รีบหยุดยั้ง เธอจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก

เชินชิงย้ายไปอีกด้านหนึ่งของผ้านวมและพูดว่า “อาซู้ทำไมวันนี้ต้องให้ฉันกับคุณเฉินมาทำความรู้จักกันด้วย ฉันกับเฉินเฉียวต่างกันเกินไป ฉันไม่อยากทำให้เธอลำบาก”

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น ซู้เหยี้ยนขมวดคิ้วและพูดว่า: “ชิงเอ่อร์ คุณจะอยู่บ้านตลอดไม่ได้หรอกนะ ถึงแม้ผมจะมีพี่ชายพี่สาวคอยอยู่กับคุณ แต่พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดเป็นไปไม่ได้ คุณต้องรู้จักออกไปข้างนอกบ้าง เฉินเฉียวคนนั้นผมก็ไม่ได้สนิทอะไรมากมาย อยู่กับเธอคุณจะได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย ในฐานะจะคบเป็นเพื่อน เธอเป็นตัวเลือกที่ดีเลยทีเดียว”  สำหรับความหวังดีของซู้เหยี้ยนครั้งนี้เธอแทบไม่อยากจะปฏิเสธ

“อาซู้ฉันไม่ใช่เด็กสิบห้าขวบนะ อีกไม่กี่ปีฉันก็จะสามสิบแล้วฉันตัดสินใจเองได้ ถึงแม้คุณเฉินจะมีประโยชน์ช่วยฉันได้เยอะ แต่ฉันไม่ได้อยากจะคบเพื่อนเพราะหาผลประโยค ถ้าคบเพื่อนเพื่อผลประโยชน์ฉันไม่เคยมีทำ”

ไม่ใช่ว่าซู้เหยี้ยนไม่เคยเห็นความดื้อรั้นของเชินชิงมาก่อน

ตอนแรกที่พวกเขาคบกัน ไม่มีใครเห็นด้วย

แต่ยัยเด็กซื่อคนนี้ยืนกรานพูดกับทุกคนว่าเธอจะคบกับเขา

สำหรับคำในแผ่นโน้ตนี้ ทั้งสองมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

แม้แต่ปฏิกิริยาของเฉินเฉียวก็รุนแรง เธอมองดูแผ่นกระดาษราวกับว่าในใจรู้สึกว่าจะมีเรื่องสูญเสียเกิดขึ้น

เนื่องจากตอนอยู่ข้างนอก กลิ่นอากาศข้างในมันอับเพราะฉะนั้นกระดาษสองสามแผ่นนั้นแทบไม่มีกลิ่น

แต่ตอนนี้เฉินเฉียวอยู่ที่บ้าน และทุกอย่างในบ้านก็ถูกเช็ดเกือบทุกวัน

กลิ่นที่ไม่ได้อยู่ที่บ้านนี้กระจายออกมา

ไม่เพียงแต่เฉินเฉียวได้กลิ่นมัน แม้แต่ซังหลินจวินที่ไม่ค่อยสนใจอะไรยังขมวดคิ้ว แสดงให้เห็นถึงว่าคิดอะไรบางอย่างออก

ยังไงก็ตามเฉินเฉียวมีสัญชาตญาณว่าซังหลินจวินน่าจะรู้จักเจ้าของที่ส่งโน้ตให้เธอ เธอต้องการรู้ว่าคนนั้นเป็นใคร ดังนั้นแม้ว่าคิ้วที่ขมวดคิ้วของหลินจวินทำให้เธอรู้สึกเป็นทุกข์ แต่เธอก็ยังเข้มแข็ง ระงับความตื่นตระหนกใน หัวใจเธอถามอย่างใจเย็น: “หลินจวินคุณรู้ไหมว่าใครเป็นคนให้สิ่งนี้กับฉัน”

ตาของซังหลินจวินกะพริบครู่หนึ่งและเขาต้องการปกปิดมัน เพราะว่าคนคนนั้นไม่ได้ยินข่าวคราวมานานแล้ว ตอนนี้โผล่มาเขาไม่แน่ใจว่าจะออกมาก่อเรื่องอะไร หรือแม้กระทั่งเข้ามายุ่งเกี่ยวอะไรกับเฉินเฉียว

แต่เมื่อเขามองไปที่ใบหน้าของเฉียวเฉียวและต้องการพูดในสิ่งที่เขาคิดไว้ดวงตาที่อ่อนโยนและสงบของเธอก็แฝงความอบอุ่นนุ่มนวลเหมือนเคย

แต่มันทำให้เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ถ้าเขาพูดคำโกหกออกไปความสัมพันธ์ของพวกเขาจะสั่นคลอนอีกครั้ง

เขาเอนตัวลงบนโซฟา เริ่มมีความกังวลทีละน้อย ถึงแม้ว่าเขาจะคิดลึกและคิดไกลแต่เขาก็รู้สึกเหนื่อย

เฉินเฉียวเห็นท่าทางเขาแบบนั้นก็ไม่คิดที่จะบังคับเขาแล้ว

จ้องมองแผ่นโน้ตแอบพูดในใจว่าไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใคร เธอจะต้องดูสถานการณ์ว่าจะรับมือยังไง

ในคุกที่มีแสงจ้าเล็กน้อย ร่างผอมบางไม่สามารถลุกขึ้นได้หลังจากถูกพวกผู้หญิงรุมตบ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง