ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 693 เฉินผิงอัน
บทที่ 693 เฉินผิงอัน
“แกว่าอะไรนะ？เธอหายตัวไป？”
หยุนฉิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ
“ไว้ชีวิตด้วยเจ้านาย ผมจำได้ว่า เมื่อกี้คุณหนูฟางยังอยู่ที่ห้องอยู่เลย อีกอย่างยังมีการเคลื่อนไหวด้วย ผมก็เลยไม่ได้สนใจ แต่เมื่อเข้าไปดูใครจะรู้ว่า เสี่ยวหงหมดสติ และคุณหนูฟางก็หายไป！”
เสี่ยงหงเป็นสาวใช้ส่วนตัวที่หยุนฉิงจัดให้ฟางเจี่ยนนัน
และเมื่อเธอมาดูที่ห้อง ก็เห็นว่า เสี่ยวหงนอนหมดสติอยู่
ส่วนฟางเจี่ยนนันนั้นหายตัวไปแล้ว
และหยุนฉิงก็หลับตาลงเล็กน้อย และสงบลงแล้วสัมผัสอะไรบางอย่าง
จากนั้น เธอก็ลืมตาขึ้นมา
“เธอน่าจะเพิ่งถูกคนพาตัวไปเมื่อกี้ เชื่อว่ายังวิ่งหนีไปไม่ไกลมากนัก รีบไปไล่ตามเธอทุกทิศทางเดี๋ยวนี้！”
หยุนฉิงตะคอกอย่างเย็นชา
ทุกคนต่างก็ตัวสั่น และรีบไปไล่ตามเธอตามคำสั่งทันที
ทางด้านริมน้ำที่ริมแม่น้ำใหญ่
“ปล่อยฉัน คุณ……คุณเป็นใครกันแน่？”
ฟางเจี่ยนนันดิ้นหนีจากมือของชายวัยกลางคนหนึ่ง และถามขึ้นด้วยความกลัว
คนคนนี้มีรูปร่างหน้าตาที่แปลกประหลาด และเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ จู่ ๆเขาคนนี้ก็ได้ปรากฏตัวอยู่ที่ห้องของตัวเอง และไม่ได้พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็ได้ทุบให้เสี่ยวหงสลบไป และจากนั้นก็พาเธอวิ่งออกมาตลอดทาง
การเคลื่อนไหวของเขาว่องไวมาก
ความรู้สึกแบบนี้ ทำให้ฟางเจี่ยนนันรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังบินอยู่
และนอกจากเฉินเกอและหยุนฉิงแล้ว ฟางเจี่ยนนันก็ไม่เคยเห็นจริง ๆว่า ยังมีใครสามารถทำเช่นนี้ได้
ดังนั้น จึงทำให้ฟางเจี่ยนนันรู้สึกหวาดกลัว
โดยเฉพาะตอนนี้ เขาพาเธอมาถึงที่ริมแม่น้ำใหญ่ที่มีป่าไม้สูงอยู่ทุกด้าน
“ฉันเหรอ？ก็เป็นคนที่ช่วยคุณน่ะสิ！”
ชายวัยกลางยิ้มเล็กน้อย
“คุณรู้จักเฉินเกอหรือเปล่า？เฉินเกอเป็นคนให้คุณมาช่วยฉันใช่หรือเปล่า？”
ฟางเจี่ยนนันจินตนาการไม่ออก ว่านอกจากเฉินเกอแล้ว ยังมีใครอีกที่รู้จักปรมาจารย์ที่เก่งขนาดนี้ได้
“ถือว่าใช่มั้ง ต่อให้เขาไม่พูด ฉันก็จะช่วยคุณ！”
ชายวัยกลางยิ้มอย่างขมขื่น
ด้านหลังของชายคนนี้สะพายกระเป๋าใบใหญ่ที่แปลกประหลาดอยู่ใบหนึ่ง และเขาเป็นคนหลังค่อมเล็กน้อย ส่วนใบหน้าของเขานั้นเหมือนถูกไฟไหม้ เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น
เขาทำให้คนมีความรู้สึกหวาดกลัวอย่างหนึ่ง
แต่ว่า เมื่อตอนที่เขาพูดคำพูดเหล่านั้นออกมา ทำให้ฟางเจี่ยนนันมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข
“หมายความว่า คุณรู้จักเฉินเกอ？แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ทำไมเขาไม่มาช่วยฉันด้วยตัวของเขาเอง？”
ฟางเจี่ยนนันถามขึ้นอย่างรีบร้อน
“ตอนนี้เขาอยู่กับฉัน และกำลังยุ่งเรื่องบางอย่างของตัวเขาเองอยู่ ฉันรู้ ว่าคุณเป็นส่วนหนึ่งของโรคภายในหัวใจเขา และถ้าคุณถูกผู้หญิงคนนั้นจับตัวอยู่ตลอดเวลา ตัวตนของเสี่ยวเกอคุณเองก็รู้ดี ว่าเขาจะกินไม่ได้และนอนไม่หลับ！”
ลุงชายวัยกลางกล่าว
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฟางเจี่ยนนันยิ่งรู้สึกมีความสุขมาก และดูเหมือนว่า ภายในใจของเฉินเกอ ตัวเองยังคงมีความสำคัญอยู่ อย่างน้อย เขาก็จะคอยเป็นห่วงเป็นใยตัวเองตลอดเวลา
ฟางเจี่ยนนันก็ตระหนักขึ้นมาทันทีว่า บางทีเธออาจไม่ต้องการอะไรมากนัก และเฉินเกอคอยเป็นห่วงเธอแบบนี้ เธอก็รู้สึกพอใจมากแล้ว
“ไม่สิ คุณลุงท่านนี้ แต่เมื่อกี้คุณบอกว่า ต่อให้ไม่มีเฉินเกอ คุณก็จะช่วยฉันเหรอ！”
ฟางเจี่ยนนันถามด้วยความสงสัย
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ณ ตอนนี้ หลังจากที่ได้พูดคุยสั้นๆกับลุงคนนี้แล้ว ฟางเจี่ยนนันก็พบว่า เขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น โดยเฉพาะสายตาและการจ้องมองของเขา ที่มองมาที่ดวงตาของเธอนั้นนุ่มนวลมาก
สายตาที่นุ่มนวลและอ่อนโยนแบบนี้ ทำให้คนรู้สึกมีความใกล้ชิดได้อย่างง่ายดาย
“ฮ่าฮ่า เจี่ยนนัน หนูกับป้าของหนูคล้ายกันมาก เกือบจะเหมือนกันทุกอย่างเลย และกับเฉียงเวย ลูกพี่ลูกน้องของหนู ก็คล้ายกันมากเช่นกัน！”
ชายวัยกลางหันศีรษะกลับมา แล้วยิ้ม
“คุณ……คุณรู้ชื่อของฉันได้อย่างไร？อีกอย่าง คุณรู้จักป้าของฉันกับเฉียงเวยเหรอ？คุณเป็นใครกันแน่？”
คำพูดเหล่านี้ ทำให้ฟางเจี่ยนนันสับสนและไปไม่ถูกเลย
“แน่นอนว่าฉันต้องรู้สิ เรื่องของตระกูลฟาง บางทีฉันอาจจะรู้ดีกว่าหนูก็ได้！”
ชายวัยกลางยิ้มอย่างขมขื่น
ในขณะที่เขาพูดอยู่ เขาก็หยิบรูปถ่ายที่อยู่ตรงหน้าอกของเขาออกมาอย่างระมัดระวัง และเมื่อฟางเจี่ยนนันมองไป ซึ่งก็คือรูปถ่ายของซูเฉียงเวยนั้นเอง
ฟางเจี่ยนนันเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากคนหนึ่ง
เธอตกตะลึงเล็กน้อยและมองไปที่ดวงตาของลุงชายวัยกลางอย่างละเอียด
ไม่น่าแปลกใจเลย ที่มองเขาในเมื่อกี้นี้ แล้วมีความรู้สึกว่าใกล้ชิดมาก
จนตอนนี้ฟางเจี่ยนนันจึงรู้สึกตัวขึ้นมาได้ ที่แท้ ดวงตาของเขา คล้ายกับดวงตาของเฉินเกอมาก
และรูปหน้าของเขา ก็มีส่วนที่คล้ายคลึงกันอีกด้วย
แล้วรวบรวมคำพูดที่เขาพูดเมื่อกี้
ร่างกายของฟางเจี่ยนนันก็ตกตะลึงไปทั้งตัว
“หรือว่า คุณคือสามีของป้าฉัน อาสองของเฉินเกอ？และลุงของฉันที่หายไปคนนั้น？”
ฟางเจี่ยนนันถามอย่างไม่แน่ใจ
“ฮ่าฮ่า เจี่ยนนัน หนูนี่ฉลาดเหมือนป้าของหนูเลย”
คุณลุงยิ้มเล็กน้อย
“ห๊ะ！ใช่จริงเหรอ……”
ฟางเจี่ยนนันตกตะลึงจนเอามือไปปิดปากของตัวเองไว้
“ลุง……ไม่สิ คุณ……คุณลุง ลุงไม่ใช่หายตัวไปตั้งแต่แรกแล้วเหรอ？ทำไมถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่？อีกอย่างคุณลุงคะ ทำไมลุงกลายเป็นสภาพแบบนี้？”
ฟางเจี่ยนนันถามด้วยความสงสัย
ตอนนั้น เธอเคยได้ยินคุณป้าเล่าว่า ลุงเฉินผิงอัน เป็นผู้ชายรูปงามที่มีมาตรฐานและบุคลิกสง่าคนหนึ่ง
แต่ตอนนี้เจอแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยเพราะอะไรฟางเจี่ยนนันถึงตกตะลึงมากขนาดนี้
“เพื่อที่ฉันจะหลบหนีออกมา ไม่ทำแบบนี้ไม่ได้ อีกอย่าง แบบนี้ก็ดี ซ่อนตัวเองไว้ เพื่อที่จะได้ไปสืบสวนสิ่งต่าง ๆบางอย่างได้ง่ายขึ้น！”
สายตาของเฉินผิงอันได้ฟื้นฟูความเงียบสงบเหมือนในอดีต
“ถ้าอย่างนั้น ก็หมายความว่าเฉินเกอเองก็ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของลุง？และไม่รู้ว่าลุงก็คือลุงสองที่เขาตามหามาโดยตลอดเหรอคะ？”
ฟางเจี่ยนนันกล่าว
“แน่นอนว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ และฉันก็ยังไม่ได้ตรวจสอบชัดเจนว่าคนคนนั้นเป็นคนดีหรือคนเลว ดังนั้นตอนนี้ ฉันยังไม่เปิดเผยตัวตนของฉันให้กับเสี่ยวเกอจะดีที่สุด แบบนี้ ยังสามารถคอยช่วยเหลือเขาอย่างลับๆด้วย！”
เฉินผิงอันยิ้มและกล่าว
“ตรวจสอบใครเป็นคนดีหรือไม่ดีคะ？”
ฟางเจี่ยนนันถาม
“เรื่องนี้ หนูก็ไม่สามารถรู้ได้ มิฉะนั้นหากหนูทำมันรั่วไหลโดยไม่ตั้งใจ แล้วสิ่งที่ลุงตั้งใจและพยายามมาก็จะสูญเปล่า เจี่ยนนัน วันนี้ที่ลุงเปิดเผยตัวตนกับหนู ก็เป็นเหตุสุวิสัย และเรื่องนี้ หนูต้องช่วยลุงเก็บไว้เป็นความลับด้วย ！”
เฉินผิงอันกล่าว
“ค่ะคุณลุง！”
จริง ๆแล้วเฉินผิงอันเป็นคนหนึ่งที่ใจเย็นมาโดยตลอด
และเพื่อการตรวจสอบของตัวเอง ต่อให้จะมีความคิดถึงมากแค่ไหน เฉินผิงอันก็ได้ยับยั้งตัวเองไว้ และปฏิเสธไปเจอหน้าครอบครัวของตัวเอง
จนหลังจากได้ยินมาจากปากของเสี่ยวเกอว่า เจี่ยนนันถูกหยุนฉิงจับตัวไป
ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เขาก็ได้แอบสืบหาตำแหน่งที่อยู่ของเจี่ยนนัน
และรอโอกาสในวันนี้จนได้ช่วยเหลือเจี่ยนนันออกมา
แต่หน้าตาของเธอนั้นคล้ายกับป้าของเธอมาก
ทำให้ในขณะนี้เฉินผิงอันอดคิดไม่ได้ และอดไม่ได้ที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาต่อฟางเจี่ยนนัน
“แล้วตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนกันคะ？”ฟางเจี่ยนนันถาม
“หนูไม่ใช่อยากเจอเฉินเกอเหรอ ลุงจะพาหนูไปเจอเขาเดี๋ยวนี้ ตามที่ลุงคาดเดา เขาน่าจะกลับไปแต่เช้าแล้ว！”
เฉินผิงอันกล่าว
ฟางเจี่ยนนันพยักหน้าอย่างหนัก
แต่เมื่อเธอหันกลับมาและเดินตามลุงไปเพียงไม่กี่ก้าว
จู่ ๆเฉินผิงอันก็ชะงักงัน
เดิมทีสายตาที่ใจเย็นของเขา ก็ปรากฏความเยือกเย็นออกมา แล้วกวาดมองไปรอบ ๆอย่างเย็นชา
“เจี่ยนนัน เราคงต้องใช้เวลาสักครู่หนึ่งค่อยได้กลับไปแล้วล่ะ！”
เฉินผิงอันกล่าว
“ห๊ะ？ทำไมล่ะคะ？”
“เพราะว่าลุงไม่อยากให้คนตามเราไปจนถึงบ้านของเรา คนพวกนี้ จะทำลายที่นั่น ดังนั้น ลุงต้องเสียเวลาที่นี่สักหน่อย เพื่อจัดการพวกเขา！”
เฉินผิงอันฉีกยิ้มที่มุมปากของเขา
“แต่คุณลุงคะ รอบ ๆนี้มีคนสักที่ไหนล่ะคะ？”
ต่อให้ฟางเจี่ยนนันจะพยายามมองดูเท่าไหร่ เธอก็ไม่เห็นร่องรอยของคนเลยแม้แต่นิด
“พวกเขาอยู่ห่างออกไป50ไมล์ และแบ่งออกเป็นสี่ทีม ต่างมุ่งหน้าไปตามสี่ทิศทาง ในหมู่พวกเขามีคนมากกว่าสิบคน กำลังไล่ตามมาทางเรา”
แสงสีเขียวเข้มปรากฏผ่านไปในดวงตาของเฉินผิงอัน
ทำให้ฟางเจี่ยนนันตกตะลึงอย่างหนัก
“คุณลุง คุณลุงสามารถมองเห็นได้ชัดเจนถึงขั้นห่างออกไป50ไมล์เลยเหรอคะ？”
เธอตกตะลึง
“ฮ่าฮ่า ต่อให้ไกลกว่านี้ ลุงก็สามารถมองเห็นได้ชัดเจน……”เฉินผิงอันยิ้มอย่างขมขื่น