ที่หนึ่งอันยอดเยี่ยมนั่น จะไปถึงมันอีกครั้งได้ไหมนะ - ตอนที่ 77 สัปดาห์ที่ 28 โอโตเมะ อามายะ (6)

           ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาสนับสนุนกัน และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกๆ ท่านจะสนับสนุนกันต่อไปในอนาคต

 

“เพื่อเป็นการไถ่โทษ คืนนี้นายต้องไปส่งฉันที่บ้านล่ะ”

หลังจากแกล้งเตะเขาเล่นจนพอใจแล้วฉันก็บอกให้เขาไปส่งที่บ้าน แต่อาคิยามะกลับหรี่ตามองฉันแถมยังยิ้มมุมปากก่อนจะตอบกลับมา

“ไหนเมื่อก่อนบอกว่ากลับเองได้?” 

“อะไร? นายจะปล่อยให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ คนเดียวหรือไง? อีกอย่างวันนี้ก็ไม่มีใครอยู่บ้านด้วย ถ้านายอยู่ด้วยฉันก็จะได้อุ่นใจไง” 

ฉันย้อนกลับไปด้วยข้ออ้างด้านความปลอดภัยกะว่าถ้าเขายังย้อนกลับมาได้ก็จะยกเรื่องความมีน้ำใจ มีมนุษยธรรม และความเป็นสุภาพบุรุษมาอ้างต่อ แต่อาคิยามะกลับยืนตะลึงไปซะอย่างงั้น

“เอิ่มม… ไม่เหมาะมั้ง จะให้ฉันอยู่ตอนที่ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยเนี่ย มันออกจะ…” 

“อ๊ะ?!! บะ..บะ…บ้า ไม่ใช่อย่างนั้น ฉะ… ฉันหมายถึงว่าให้ไปส่งที่บ้านเฉยๆ มะ… ไม่ได้ จะ…ให้อยู่ด้วย” 

รู้สึกว่ายิ่งอธิบายก็ยิ่งอาย ยิ่งอายก็จะยิ่งจะอธิบายไม่ค่อยจะถูก แล้วยิ่งอธิบายไม่ถูกก็ยิ่งอายขึ้นไปอีก

ฉันที่รู้ตัวว่าพูดตะกุกตะกักพยายามสุดความสามารถที่จะเปลี่ยนความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้น ไม่อยากให้อาคิยามะเข้าใจอะไรๆ ผิดๆ อย่างเช่นว่าฉันกำลังชวนเขาเข้าบ้านตอนที่ไม่มีใครอยู่

[‘บ้าจริง พูดอะไรออกไปเนี่ย ถ้าคบกันอยู่ก็ว่าไปอย่าง นี่ไม่ได้คบกันซะหน่อยดันมาพูดจาเหมือนจะอ่อยผู้ชายเข้าบ้านแบบนี้มันโคตรจะน่าอายเลย อ๊าาา…’] 

“อะ…อ่อ จะ…จริงซิ ทำไมวันนี้เธอถึงกลับค่ำล่ะ?” 

จู่ๆ อาคิยามะที่กำลังเกาแก้มแหล่มองไปทางอื่นก็ถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องก่อนหน้าออกมา แวบแรกก็งงว่าทำไมถึงถาม แต่พอเห็นริ้วแดงๆ บนหน้าของเขาก็พอจะเข้าใจเจตนาของเขาได้

[‘ตั้งใจเปลี่ยนเรื่องซินะ’] 

ต้องขอบคุณอาคิยามะล่ะนะ ตัวฉันถึงดึงสติกลับมาได้อีกครั้ง ฉันสูดลมหายใจลึกก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องกิจกรรมรอบกองไฟคร่าวๆ โดยละเรื่องของนิโนะมิยะไว้ ก่อนจะขอให้เขาเล่าเรื่องของเขาในวันนี้บ้าง

ไม่นานนัก เราก็กลับมาคุยได้แบบปกติ ระยะห่างที่ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นก่อนหน้านี้ก็ลดลงมา แถมดูจะลดลงมามากกว่าเก่าด้วย สังเกตได้จากระยะห่างในการเดินกลับบ้านของเราครั้งนี้ที่เหมือนจะใกล้กันมากกว่าปกติเล็กน้อย แน่นอนว่าความเล็กน้อยนี้มันดูยิ่งใหญ่เหลือเกินสำหรับฉัน

“งั้นไว้เจอกัน อ๊ะ?” 

อาคิยามะที่ยืนอยู่นอกประตูรั้วกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูในขณะที่เราจะแยกกัน

“รุ่นพี่น่ะ” 

“รับซิ” 

“อื้ม งั้นฉันไปละนะ” 

“ขอบคุณนะที่มาส่ง” 

“ก็โดนบังคับนี่นา” 

“ทีหลังก็ไม่ต้องมาก็ได้ย่ะ”

“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า งั้นไว้เจอกัน” 

“ไว้เจอกัน” 

มองอาคิยามารับโทรศัพท์แล้วเดินกลับไป ฉันเองก็เดินกลับเข้าบ้านบ้าง วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเพราะพ่อกับแม่ไปค้างกับพี่ ดังนั้นพอเปิดประตูบ้านเลยมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากหน้าประตูเท่านั้นที่สาดส่องเข้าไป

“กลับมาแล้วค่า… ว่าไปนั่น มีใครอยู่ที่…” 

แกร๊ก…

‘ [เอ๊ะ? …’] 

พร้อมกับเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง เงาดำสูงใหญ่ที่เกิดจากการที่มีอะไรสักอย่างไปบดบังแสงจากหน้าบ้านและถนนทาบทับลงมาบนตัวฉัน

ขาที่ก้าวเข้าไปในประตูบ้านไปแล้วข้างหนึ่งชะงักอยู่กับที่สมองยังไม่ทันสั่งการรับรู้ว่าเงานั่นมันคืออะไร ตัวฉันก็ถูกใครสักคนกอดเข้าจากด้านหลังแล้ว

“กรี๊ดดดด…. อู๊อๆๆ ….” 

ร่างกายตอบสนองไปโดยปฏิกิริยารีเฟล็กซ์ ฉันพยายามดิ้น พยายามร้อง ทำทุกอย่างเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ เพื่อจะหนีไปจากตรงนี้ให้ได้

[‘ช่วยย… ด้วย…’] 

แต่เสียงประตูบ้านที่ปิดลงด้านหลังมันเหมือนกับเป็นเสียงสัญญาณอะไรสักอย่างที่เลวร้าย ฉันพยายามยิ่งกว่าเดิมที่จะทำให้ตัวเองหลุดออกจากวงแขนแข็งแรงที่รัดตัวฉันอยู่ พยายามส่งเสียงร้องโดยหวังว่ามันจะเล็ดลอดออกไปจากมือหยาบใหญ่ที่ปิดทั้งปากทั้งจมูกของฉันในตอนนี้

แล้วแสงไฟในบ้านก็สว่างขึ้น 

ชายคนหนึ่งร่างผอมสูงผมสีทองกำลังยืนถือโทรศัพท์มองมาที่ฉัน แล้วก็มีผู้ชายอีกคนที่ตอนนี้กำลังจับฉันอยู่

ความรู้สึกเลวร้ายแล่นวาบไปทั่วไขสันหลัง หลังจากหายตะลึงแล้วฉันก็ดิ้นรนสุดชีวิต เรี่ยวแรงที่เมื่อก่อนไม่คิดว่าจะเคยมีก็รีดเค้นมันออกมา เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้น คืนนี้คงเป็นคืนสุดท้ายในชีวิตฉันแน่

ปิ๊งป่อง… ปิ๊งปอง…

มีเสียงกดออดหน้าประตู ฉันที่มองเห็นทางรอดก็ไม่รอช้า ออกแรงกัดที่ไปฝ่ามือของชายที่จับฉันอยู่เต็มแรง

“โอ๊ย!! กล้ากัดกูหรอ?” 

“ช่วยดัวะ… อัก… แค่ก…แค่กๆ …” 

“เอ้ย! มัวแต่ทำอะไรวะ มานี่ดิ เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงถ่ายออกมาดีๆ อย่าให้เห็นหน้ากูเชียวล่ะ” 

[‘อะไรกัน? ถ่ายรูปหรอ? ไม่ใช่ขโมย? อึก…จุกจัง หายใจไม่ออกเลย’] 

“โทษทีนะนังหนู เผลอใส่แรงมากไปหน่อย แต่เดี๋ยวก็สบายแล้ว” 

[‘หมอนี่เป็นใคร? แล้วถอดเสื้อทำอะไร? อ๊ะ…ไม่…’] 

“อ๊าาา!!!….” 

ทันทีที่เข้าใจว่าเหตุการณ์ตรงหน้าคืออะไร สิ่งที่ฉันทำคือกรีดร้องออกมาสุดเสียง

“บ้าเอ๊ย! หุบปาก” 

ปากถูกมือหยาบกร้านปิดไว้อีกครั้ง ซ้ำร่างกายยังถูกกดทับโดยผู้ชายตรงหน้า 

[‘อึดอัด หายใจไม่ออก ขยะแขยง’] 

[‘ต้องหนี!! รีบหนี!! ต้องหนีแล้ว…’] 

น้ำตาไหลเอ่อออกมาไม่หยุด… ภาพผู้ชายตรงหน้าที่กำลังกดฉันลงบนพื้นพล่ามัวไปด้วยม่านหมอกของน้ำตาตัวเอง

“โถ่โว้ย!!… อยู่นิ่งๆ ซิวะ” 

ปัง!!…

สิ้นเสียงนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งก่อนที่ความคิดดิ้นรนจะกลับมาอีกครั้ง

[‘เสียง? เหมือนจะได้ยินเสียงประตูกระแทก แล้วทำไมไม่มีเสียงอะไรแล้วล่ะ? มีใครมาใช่มั้ย? ใครก็ได้ ช่วยด้วยยย…’] 

“อู้ๆ … อื้ออ… อื้อๆ” 

ฉันพยายามออกแรงดิ้นอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล แม้แต่เสียงร้องก็ไม่มีออกมาเป็นถ้อยเป็นคำ ทำได้เพียงนอนส่งเสียงอู้อี้กับพื้นอยู่แบบนั้น

“เอ่อออ… ขอโทษครับ รุ่นพี่จะคุยด้วย รับนะครับ” 

“เฮ้ย!?!…อั่ก..” 

พลั่ก… ค่อก…

“ขว้างระเบิดไปแล้ว!!” 

“เชี่ย!!” 

เคร้งงง… ตุบบ… โครมมม…

“ลุก! ไม่ไหวก็ต้องลุก! เร็ว!!” 

ภาพตรงหน้าเบลอไปหมดเพราะน้ำตา แต่ก็รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าและกำลังดึงฉันให้ลุกขึ้นตอนนี้เป็นใคร

“ไอ้@$%# กูจะเอาให้มึงร้องไห้กลับไปหาแม่ไม่ถูกเลย!!” 

ผู้ชายคนที่กดทับฉันไว้เมื่อกี้ลุกขึ้นมาจากตรงหน้าประตู ฉันไม่ค่อยแน่ใจนักเขาไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง เหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นเร็วมากจนฉันตามไม่ค่อยทัน

“โอโตเมะ ได้ยินฉันมั้ย?” 

[‘อ่า… นายกลับมาได้ยังไง?’] 

ใจอยากจะถามเด็กผู้ชายที่ยังสะพายเป้เสื้อผ้าอยู่บนหลังไปแบบนั้น แต่เสียงพูดมันกลับไม่ดังออกมา

“วิ่งขึ้นไปบนห้องนะ โทรหาตำรวจหรือใครก็ได้ให้มาช่วยที เข้าใจนะ? ฉันบอกให้ไปก็วิ่งเลยนะ” 

ฉันยืนฟังเขาพูดทุกคำแต่ไม่มีเสียงจะพูดตอบได้แต่จับมือของเขาแน่นแล้วพยักหน้า รู้สึกได้ว่ามือเขาที่จับมือฉันอยู่นั้นทั้งใหญ่และอบอุ่น แต่มันกำลังสั่น…

“ไป!!” 

สิ้นเสียงเขาฉันหันหลังวิ่งไม่คิดชีวิต บันไดบ้านที่เคยคิดว่ามีหลายขั้นเหมือนฉันจะผ่านมันไปได้โดยก้าวเพียงแค่ 4 ก้าว เท่านั้น

เข้าห้องล็อกประตูด้วยมือที่สั่นเทา หายใจหอบจนรู้สึกจุกแน่นหน้าอก

ความคิดคำนึงสุดท้ายคือคำพูดของอาคิยามะที่บอกกับฉันเมื่อกี้

[‘โทรศัพท์? … ต้องโทรศัพท์ โทรหาคนมาช่วย…’] 

ฉันหันไปหากระเป๋านักเรียนหมายจะหยิบโทรศัพท์ แต่… กระเป๋านักเรียนตกอยู่ข้างล่าง

ฉันอึ้ง… ยืนงงทำอะไรไม่ถูก น้ำตาที่หยุดไหลไปเริ่มคลอออกมาอีกครั้ง

“อึกๆ … ทำไงดี? ทำไงดี? อึกๆ…” 

แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ไหลราวกับว่ามันเค้นเอาน้ำตาทั้งหมดของฉันออกมาในคราวเดียว ข้างล่างยังคงได้ยินเสียงดังปึงปัง โครมคราม 

กลัว… กลัวเหลือเกิน

“ฮือออ… ฮือๆๆ ….” 

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานขนาดไหน แต่สำหรับฉันมันนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์

ก๊อกๆๆ

“อ๊า…!!” 

อยู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตู ฉันที่กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ตกใจจนผวาร้องเสียงหลง

“ฉันเอง อาคิยามะ ตำรวจมาแล้ว คนร้ายหนีไปแล้ว เธอไม่เป็นไรนะ?” 

เสียงที่ดังลอดประตูเข้ามาเป็นเสียงเด็กหนุ่มที่ฟังดูสั่นเล็กน้อย ฉันรับฟังเสียงของเขาที่กำลังพูดกับฉัน น้ำเสียงที่แม้ว่าจะสั่นแต่ก็ยังทุ้มนุ่มเหมือนเขาตั้งใจจะปลอบฉันที่กำลังขวัญผวา

ฉันเหม่อมองบานประตูห้องอยู่ครู่หนึ่ง จนเสียงหน้าห้องเงียบลงไปพักนึกแล้วจึงได้รู้สึกตัว

ฉันรีบลุกไปเปิดประตู แต่แทนที่เปิดไปแล้วจะเจออาคิยามะยืนรออยู่ตรงนั้น ฉันกลับเจออาคิยามะที่หงายหลังล้มลงมาอยู่ตรงเท้าฉัน

ที่หน้าของเขา

“อ๊ะ!!” 

ปฏิกิริยารีเฟล็กซ์สั่งให้มือของฉันกดกระโปรงตัวเองไว้แล้วรีบถอยออกมา ทางด้านอาคิยามะที่หลังจากหายตกใจก็รีบลุกขึ้นยืนทันที

ความกระอักกระอ่วนแปลกๆ เกิดขึ้นระหว่างเรา ฉันยังเอามือจับกระโปรงตัวเองไว้ ไม่กล้ามองหน้าเด็กผู้ชายตรงหน้า

“เธอเป็นอะไรมากมั้ย?” 

อาคิยามะเป็นฝ่ายเริ่มทำลายบรรยากาศอึดอัดลงก่อน เขายังคงใช้น้ำเสียงทุ้มนุ่มเหมือนเมื่อกี้ แต่ตอนนี้ที่ได้เห็นหน้าตอนพูดด้วย ฉันก็นึกขึ้นมาได้อีกอย่างว่าตัวเขาที่ทำหน้าตาอ่อนโยนแบบนี้น่ะ ปลอบโยนผู้หญิงเก่งสุดๆ ไปเลย

ขาที่สั่นเล็กน้อยพาฉันให้เดินเข้าไปหาอาคิยามะที่หน้าประตู ฉันเพิ่งสังเกตเองว่าเขายังยืนอยู่นอกประตูไม่ได้ก้าวเข้ามาในห้องของฉันเลย

อาคิยามะยิ้มให้ฉัน เป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มปลอบขวัญเด็กน้อยที่พลัดหลงกับพ่อแม่ ถ้าเป็นในเวลาปกติฉันคงจะหมั่นไส้ แต่ตอนนี้มันกลับทำให้ฉันอุ่นใจเหลือเกิน

ฉันยืนพิจารณาใบหน้าของเขา เขาเองก็เหมือนจะกำลังพิจารณาตัวฉันเช่นกัน ตัวของเขาสูงมากซะจนเวลาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กันแบบนี้ฉันจะต้องแหงนหน้ามองเขา

[‘แผลเต็มเลย…’] 

ร่องรอยฟกช้ำที่หน้า มุมปากที่เจ่อออกมา หางคิ้วและหางตา แม้กระทั่งดวงตาที่มองมาที่ฉันข้างซ้ายนั่นก็ยังแดงก่ำ

“อึกๆๆ … ฮือๆ … ฮืออออ…” 

จู่ๆ ก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรง น้ำตาที่เพิ่งจะแห้งไปไหลบ่าออกมาอีก ฉันโผเข้ากอดอาคิยามะและร้องไห้โฮอย่างที่ไม่เคยทำกับใครนอกจากพ่อแม่ 

เขารับฉันไว้แต่ก็ดูเหมือนตกใจเลยเสียหลักล้มลงไปนั่งทั้งคู่ แต่จังหวะนั้นฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ความรู้สึกตกใจ ความรู้สึกกลัวที่คั่งค้างสั่งสมมาตลอดเหมือนเจอทางให้ระบายออก ฉันซุกตัวร้องไห้ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่สนว่าเขาจะคิดยังไง ร้องไห้จนกระทั่งหมดแรง ร้องจนไม่มีเสียงให้ร้อง 

ตอนที่พวกรุ่นพี่คาวากุจิกับคุณนาคาจิมะมาถึงฉันยังสะอึกสะอื้นอยู่ในวงแขนของอาคิยามะ พวกเขาเข้ามาปลอบฉันและแยกอาคิยามะออกไป 

จากนั้นพ่อ แม่ แล้วพี่ของฉันก็ตามมา สุดท้ายพวกเราก็ยกโขยงกันไปที่สถานีตำรวจ โดยปล่อยให้พี่อยู่บ้านเพื่ออำนวยความสะดวกให้ตำรวจในการตรวจสอบที่เกิดเหตุ ซึ่งดูเหมือนพี่เองก็จะรับมือกับเรื่องแบบนี้ได้ดี คงเพราะเคยมีประสบการณ์มาก่อนแล้ว

ส่วนอาคิยามะ ตอนที่ฉันลงมาเขาก็ไม่อยู่แล้ว ถูกส่งไปโรงพยาบาลก่อนโดยมีครอบครัวนาคาจิมะเป็นคนดูแลให้

กว่าเรื่องราวจะจบลงเวลาก็ล่วงเลยจนเกือบจะเข้าวันใหม่ พ่อกับแม่พาฉันกลับบ้านก็พอดีกับที่พี่จัดเก็บสถานที่เกิดเหตุส่วนใหญ่เสร็จเรียบร้อย นอกจากข้าวของที่พังเสียหายไปบ้าง คราบเลือดและสิ่งต่างๆ ที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยถูกจัดการไปหมดแล้ว

ฉันอาบน้ำและเข้านอนพักผ่อนตามที่พ่อกับแม่บอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถข่มตาหลับได้ในทันที ภาพความทรงจำตอนอยู่ที่สถานีตำรวจฉายย้อนขึ้นมาให้เห็นอีกครั้ง

หลังจากไปถึงสถานีตำรวจ ฉันถูกขอให้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเพื่อทำสำนวนคดี แต่บอกตรงๆ ว่าตัวฉันจำอะไรไม่ค่อยได้เท่าไรนัก 

รู้แค่ว่าตัวเองกลับมาถึงบ้านและกำลังเปิดประตูเข้าบ้าน จู่ๆ ก็ถูกคนเข้ามาปิดปากจากด้านหลัง จากนั้นก็ดันตัวฉันเข้ามาในบ้าน

แล้วอยู่ดีๆ ไฟในบ้านก็สว่างขึ้น ตอนนั้นเองที่ฉันเห็นว่าคนร้ายที่บุกเข้ามาเป็นผู้ชายสองคน คนนึงจับฉันไว้และชกฉันที่ท้อง จากนั้นพยายามจะข่มขืนฉัน ส่วนอีกคนเหมือนจะพยายามถ่ายภาพหรือวิดีโออยู่ข้างๆ

แล้วจากนั้นก็ได้ยินเสียงดังปังเหมือนประตูถูกกระแทกเปิดเข้ามา แล้วก็เสียงเหมือนคนชกต่อยกัน รู้ตัวอีกทีตอนที่ผู้ชายที่คร่อมทับฉันอยู่ลุกขึ้นไป จากนั้นอาคิยามะก็เข้ามาช่วยและบอกให้ฉันหนีไปอยู่ในห้องเพื่อโทรตามคนมาช่วย 

พอเข้าห้องได้ก็ตั้งใจจะโทรหาตำรวจแต่โทรศัพท์ดันอยู่ในกระเป๋านักเรียนข้างล่าง หลังจากนั้นฉันก็ทำอะไรไม่ถูกแล้วก็นั่งร้องไห้จนอาคิยามะมาเคาะประตูเรียกบอกว่าตำรวจมาแล้ว

ฉันเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความสับสนพอสมควร รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของตัวเองสั่นเทาเล็กน้อย อันที่จริงฉันเองก็ยังไม่หายตกใจดีนัก มือเองยังสั่นๆ ที่จริงก็สั่นทั้งตัว แต่ก็สามารถควบคุมสติได้ดีพอสมควรแล้ว

พ่อนั่งฟังฉันเล่าอยู่ข้างๆ เงียบๆ ส่วนแม่ร้องไห้แล้วกอดฉันตลอดการสอบปากคำของตำรวจ รุ่นพี่คาวากุจิเองก็อยู่ด้วย เธอถูกตำรวจสอบปากคำด้วยเหมือนกันแต่ไม่ได้ละเอียดเท่าฉัน

โชคดีที่ตำรวจจับคนร้ายได้ 1 คน เห็นว่าหมอนั่นศีรษแตกนอนหมดสติอยู่ตรงประตูตอนที่ตำรวจไปถึง เวลานี้น่าจะถูกตำรวจคุมตัวไว้แล้ว หลังจากนี้จะมีการสืบสวนต่อซึ่งตำรวจอาจจะขอความร่วมมือมาเป็นครั้งคราว

พ่อบอกให้ฉันสบายใจและไม่ต้องกลัวเพราะตำรวจจะจัดการคนร้ายให้ แต่แม่กลับร้องโวยวายและไม่ยอมปล่อยฉันจนพ่อต้องบอกว่าปล่อยลูกไปพักผ่อนได้แล้ว

เกือบตีหนึ่ง

ฉันที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาถูกความคุ้นชินของสภาพแวดล้อมทำให้เริ่มจะสงบจิตสงบใจลงจนแทบจะเป็นปกติได้แล้ว แม้ว่าพอนึกภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นแล้วอาจจะยังกลัวอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ลนลานจนตัวสั่นเหมือนก่อนหน้านี้

[‘ถ้าตอนนั้นอาคิยามะไม่เข้ามา ฉันจะเป็นยังไงกันนะ?’] 

แผ่นหลังของเด็กผู้ชายตัวสูงที่มีเป้ใบใหญ่สะพายอยู่ในตอนนั้นดูแข็งแกร่งและพึ่งพาได้จนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแผ่นหลังของเด็ก ม.ปลาย

อยากจะถามว่านายมาทำอะไรที่นี่?… แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ถาม

อยากจะถามว่านายเป็นอะไรมากมั้ย? … แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอกัน แถมจะให้โทรหาตอนนี้ก็เกรงใจ

อยากพูดคุย… อยากถามไถ่… อยากขอบคุณ… 

สมองวนเวียนอยู่กับความคิดเหล่านั้นจนสุดท้ายร่างกายที่เหนื่อยล้าก็เป็นฝ่ายชนะ สิ่งสุดท้ายที่ลอยขึ้นมาคือใบหน้าฟกช้ำที่กำลังยิ้มและมองมาที่ฉัน