ทะลุมิติไปเป็นแม่ของวายร้ายทั้งสาม [穿书后，我成了三个反派的娘] - บทที่ 324 การปรับกิจการของเหยาซู

บทที่ 324 การปรับกิจการของเหยาซู
บทที่ 324 การปรับกิจการของเหยาซู

โต๊ะภายในภัตตาคารถูกทำความสะอาดจนใหม่เอี่ยม ผู้คนด้านในบ้างก็นั่ง บ้างก็ยืน ตั้งหน้าตั้งตารอคำสั่งต่อไปของเจ้าของร้านอย่างใจจดใจจ่อ

เหยาซูเป่าชาร้อน แล้วค่อย ๆ วางแก้วไว้บนโต๊ะ “หากต้องการให้กิจการภัตตาคารของเราดีขึ้น อันดับแรกเราต้องมีลูกค้า ไม่ทราบว่าทุกท่านใคร่ครวญมาบ้างหรือไม่ว่าเราจะทำอย่างไรให้มีลูกค้าเข้าร้านอย่างไม่ขาดสาย”

หญิงสาวกวาดสายตามองดูผู้คนรอบ ๆ ในที่สุดก็จับจ้องไปที่เด็กหนุ่มสองพี่น้องที่ค่อนข้างมีชีวิตชีวา ก่อนคลี่ยิ้มและพูดว่า “อาคุนใช่ไหม? ไหนเจ้าลองบอกมาหน่อย”

อาคุนจ้องมองดวงตาคู่สวยที่มองมาที่ตนด้วยแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจ พลันหน้าแดงขึ้นมาชายหนุ่มลุกยืนขึ้นทันใด

เหยาซูหัวเราะ “นั่งพูดก็ได้ วันนี้พวกเราจะมาปรึกษากันเฉย ๆ ไม่ต้องเกร็ง ทำตัวให้สบายเถิด”

อาคุนที่ได้ยินแบบนั้นก็นั่งลงทันที กระแอมในลำคอและนิ่งไปสักพักก่อนที่จะเอ่ยปากขึ้น “ทำให้มีลูกค้าหรือ?….ถ้ารสชาติอาหารของร้านเราดี ลูกค้าก็จะเข้ามาเรื่อย ๆ ไม่ขาดสายขอรับ”

หลังจากที่ชายหนุ่มตอบ เสียงหัวเราะของคนอื่น ๆ ก็ดังขึ้น คำตอบของเด็กหนุ่มช่างเรียบง่ายและตรงไปตรงมานัก

รอยยิ้มเปี่ยมเจตนาอันดีงามทำให้ใบหน้าของอาคุนขึ้นสีแดงอีกครั้ง “ไม่ใช่หรือ! ที่ข้าพูดไม่ถูกหรือ เหล่าหลี่ข้าพูดไม่ถูกหรือ”

เหล่าหลี่เป็นพ่อครัวที่อายุมากที่สุดและนิสัยดีที่สุดในครัว

คนอื่นบอกว่าอาหารของร้านเรามีรสชาติดี พวกเขากำลังชื่นชมฝีมือของตน พ่อครัวหลี่ไม่ได้มีความเห็นใด ๆ

พ่อครัวหัวเราะร่วน “ถูกต้อง ถูกต้อง”

เหยาซูจ้องมองไปยังท่าทางปรองดองของพวกเขาสองสามคน

สุดท้ายเป็นเถ้าแก่ที่หยุดเสียงหัวเราะของทุกคนแล้วพูดว่า “พอแล้ว พอแล้ว นายหญิงยังอยู่ที่นี่ จะเอะอะกันไปทำไม”

เหยาซูยิ้มแล้วส่ายหน้าช้า ๆ “ไม่เป็นไร สิ่งที่อาคุนพูดนั่นคือความจริง แต่จะพึ่งพารสชาติอาหารของร้านเราเกรงว่าคงจะไม่พอ เถ้าแก่หลิว เช่นนั้นแล้วท่านลองพูดมาหน่อยเถอะ”

เถ้าแก่เห็นหญิงสาวกล่าวกับตนเองด้วยความสุภาพ จึงโบกมือพัลวัน “นายหญิง ให้เกียรติข้าเกินไปแล้วขอรับ”

เหยาซูหัวเราะ “ไม่เกินไปหรอก สมัยก่อนข้าก็ทำกิจการที่ชิงถง เถ้าแก่ร้านของข้าก็สกุลหลิว ท่านสองคนมีสกุลเดียวกันเลย”

“ฮ่า ๆ ๆ ดูเหมือนว่าข้าน้อยจะมีวาสนากับนายหญิงแล้ว” เถ้าแก่กล่าว

อาเฉียนคนงานในร้านอีกคนเริ่มนั่งไม่ติดที่ เขาแตะแขนของเถ้าแก่แล้วเตือนว่า “เถ้าแก่ รีบพูดเถอะ ท่านเจ้าของรออยู่”

เถ้าแก่หลิวมีท่าทีที่จริงจังขึ้น กระแอมในลำคอแล้วกล่าวว่า “ข้าว่าถ้าต้องการให้กิจการดำเนินไปได้ด้วยดี ทำเลของร้านต้องดีก่อน แบบนั้นลูกค้าใหม่ถึงจะเยอะขึ้น ลำดับต่อมาอาหารของร้านเราก็มีรสชาติไม่เลว ถ้ามีชื่อเสียง ลูกค้าเก่า ๆ ก็จะวนเวียนกลับมาเป็นธรรมดา มีลูกค้าใหม่เพิ่มขึ้น ลูกค้าเก่าก็ไม่ได้หายไปไหน นานวันเข้าจะไม่ให้กิจการดีขึ้นได้อย่างไร”

คนส่วนใหญ่ในห้องโถงได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำเรื่องของตัวเอง ก่อนที่เหยาซูจะเริ่มถามคำถาม ก็ไม่มีใครเคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน

ในตอนที่สอบถามอาคุน คนทั้งหมดก็เริ่มคิดว่าหากตัวเองเป็นเจ้าของร้าน ไตร่ตรองว่าจะทำอย่างไรให้กิจการของเราดีขึ้น ตอนนี้ได้ฟังเถ้าแก่บอกความคิดของตน ก็อดไม่ได้ที่จะร่วมใจส่งเสียงสนับสนุนความคิดของเถ้าแก่

เถ้าแก่สมควรกับตำแหน่งเถ้าแก่จริง ๆ การวิเคราะห์ของเถ้าแก่นั้นช่างแตกต่างกับคนทั่วไป

ทันใดนั้นก็มีเสียงหยอกล้อ “อาคุน ถ้าหากว่าเจ้าคิดได้เยี่ยงนี้ เจ้าก็สามารถเป็นเถ้าแก่ได้”

เหยาซูได้แต่หัวเราะ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เถ้าแก่เห็นพวกเขายังไม่หยุดพูดหยอกล้อ จึงรีบกล่าวขัดประโยคสนทนา “พอได้แล้ว พอได้แล้ว ฟังนายหญิงพูดสักหน่อย”

เหยาซูพยักหน้าและกล่าวว่า “เถ้าแก่พูดได้ดีมาก ถ้าเป็นเช่นนี้ ข้าก็ยังมีจุดที่ต้องการจะเพิ่มเติมอยู่ ตามที่เถ้าแก่หลิวกล่าว ลูกค้าของพวกเราแบ่งเป็นลูกค้าใหม่และลูกค้าเก่า ลูกค้าเก่าไม่จำเป็นต้องกล่าวถึง ขอแค่มาอุดหนุนเป็นระยะ สิ่งสำคัญคือแล้วเราจะทำอย่างไรให้ลูกค้าใหม่กลายเป็นลูกค้าเก่า”

เถ้าแก่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ปรบมือทันที “ใช่ ใช่ ปัญหานั้นเลยขอรับ”

　　

คนทั้งหมดเริ่มครุ่นคิด

เหยาซูเองก็หวังว่าผู้คนทั้งหมดจะร่วมไม้ร่วมมือช่วยคิดแบบนี้ เมื่อเสนอข้อคำถามนี้ขึ้นมา ก็เริ่มมีคนเริ่มช่วยกันคิดมากขึ้น

ในปัจจุบัน กิจการที่ประสบผลสำเร็จต้องให้ทุก ๆ ฝ่ายร่วมมือกัน ทุกอย่างจึงจะประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดี

สิ่งที่เหยาซูทำอยู่ในยุคปัจจุบัน ก็คือสิ่งเดียวกัน

หญิงสาวโน้มน้าวใจให้ทุกคนวิเคราะห์ “ลูกค้าใหม่กลายเป็นลูกค้าเก่า วิธีหนึ่งในนั้นคือต้องได้รับการยอมรับจากลูกค้า ในเรื่องอาหาร การตกแต่ง การบริการ”

เถ้าแก่ขมวดคิ้ว “นายหญิงหมายความว่าอย่างไรขอรับ”

เหยาซูหัวเราะแล้วกล่าวว่า “คนตะกละบางครั้งก็ดื้อรั้น ถ้าเราไม่สามารถทำให้เขาพึงพอใจในด้านอาหารได้ ก็สามารถเตรียมห้องส่วนตัวที่หรูหรางดงาม ปฏิบัติต่อเขาด้วยทัศนคติที่ต่างออกไป เพื่อที่เขาจะกลับมาในครั้งต่อไป หรือพ่อค้าแม่ค้าที่มีชื่อเสียง ก็ควรจะเตรียมอาหารที่เหมาะสมให้เขาในห้องโถงใหญ่ หรือถ้าเขาพามิตรสหายมาด้วย พวกเราต้องพาเขาขึ้นไปชั้นบน ให้ห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดกว่าห้องปกติ

เถ้าแก่หัวเราะ “นายหญิง เดิมทีแล้วพวกเราก็ทำเช่นนี้ขอรับ ร้านของพวกเรามีห้องส่วนตัว”

เหยาซูส่ายหัว “ไม่พอ ไม่พออย่างแน่นอน ”

เด็กในร้านคนที่สองเบ้ปากและกล่าวติดตลกว่า “ข้าเกรงว่าคงต้องหาสาวงามมาบริการส่งอาหาร…”

ผู้คนทั้งหมดหัวเราะด้วยความชอบใจ เหยาซูได้ยินก็ขมวดคิ้ว

หญิงสาวกล่าวต่อ “เราจะค่อย ๆ พูดถึงรายละเอียดหลังจากหาวิธีแก้ปัญหาว่าจะทำอย่างไรให้ลูกค้าใหม่กลายเป็นลูกค้าเก่าแล้ว และต้องคิดกันต่อว่าจะทำอย่างไรให้ลูกค้าใหม่ของเราเพิ่มมากขึ้น? ทำเลที่ตั้งที่ดียังไม่เพียงพอ”

เวลานี้คนทั้งหมดล้วนมีวิธีการของตัวเอง บรรยากาศเริ่มมีชีวิตชีวามากขึ้นไม่น้อย พ่อครัวอีกคนกล่าวมาว่า “เช่นนั้นพวกเราตกแต่งประตูให้สวยงามเพื่อดึงดูดลูกค้า?”

อีกด้านก็คนเข้ามาแทรกขึ้นมา “ใช่ ใช่ นอกจากนี้ลูกค้าเก่าสามารถกลับไปบอกต่อได้ จะทำให้ลูกค้าใหม่เพิ่มขึ้นอีก”

เหยาซูที่ได้ยินวิธีคิดนี้ ก็กล่าวอย่างจริงจัง “ด้วยเหตุนี้การบอกต่อจึงมีความสำคัญมาก ถ้าพวกเราทำได้ อย่าพูดถึงคนทั้งเมืองหลวงจะรู้จักเลย อย่างน้อยคนทั่วทั้งย่านตะวันตกรู้จักร้านอาหารของเรา ก็นับว่าเราทำสำเร็จแล้ว”

อาคุนที่มีไหวพริบมากที่สุด จึงยิ้มแล้วกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่งานง่ายเลย แต่มันง่ายมากที่ลูกค้าสิบคนไปบอกต่อแล้วลูกค้าใหม่จะกลับมาหนึ่งร้อยคน แล้วก็เป็นที่รู้จักไปทั่วเมืองขอรับ”

เหยาซูชื่นชมความกล้าคิดกล้าพูดของเขา จึงยิ้มและให้กำลังใจ “ถูกต้อง เช่นนั้นเราจะทำให้ลูกค้าเก่าช่วยบอกต่อได้อย่างไร?”

อาคุนคิดไม่ออก บรรยากาศในห้องโถงเงียบสนิท

เหยาชูไม่อยากทำให้ทุกคนลำบากใจ จึงเอ่ยออกมาอย่างอบอุ่น “มีหลายวิธีอยู่ เช่น พวกเราสามารถทำแผ่นไม้แล้วเขียนชื่อลงไป เป็นต้นว่าให้เครื่องเคียงเพิ่ม หรือลดราคา แล้วค่อยเขียนเวลาลงไป ตราบใดที่ลูกค้าเก่าพาคนสองสามคนมาที่ร้านอาหารเพื่อรับประทานอาหารภายในเวลาที่กำหนด และมอบป้ายไม้ให้เรา พวกเขาก็สามารถเพลิดเพลินกับส่วนลดดังกล่าวได้”

ทุกคนคิดตามความคิดของเหยาซู ชั่วขณะหนึ่งพวกเขาก็ประหลาดใจเกินกว่าจะพูดออกมา

เถ้าแก่ส่ายหัว “นี่ นี่ นี่…ความคิดที่ท่านคิดขึ้นมาข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน หากท่านสามารถทำเช่นนั้นได้จริง ๆ แม้ว่าจะใช้จ่ายเงินมากขึ้น ก็ยังดึงดูดลูกค้าจำนวนมากได้เช่นกัน”

อัฐยายซื้อขนมยาย ส่วนลดที่ส่งออกไป ท้ายที่สุดเราจะได้ลูกค้ากลับมา

วิธีการทางการตลาดพวกนี้เกิดขึ้นเป็นกระแสที่ไม่รู้จบ เหยาซูเพียงแต่พูดถึงวิธีการที่ง่ายที่สุด

ดวงตาทั้งสองข้างที่เป็นประกายของอาคุนจ้องไปที่ดวงตาของเหยาซู ความรู้สึกที่ชื่นชมตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นเลื่อมใสศรัทธา “นายหญิงก็คือนายหญิง มีท่านอยู่ ร้านของเราในวันข้างหน้าต้องดีขึ้นแน่นอนขอรับ”

ทุกคนล้วนเห็นด้วยแล้วขานรับ เหยาซูจึงคลี่ยิ้มอย่างดีใจ

หญิงสาวไม่ใช่คนหลงระเริง นางรู้ว่าจุดแข็งของนางคือความคิดที่ล้ำหน้ากว่ายุคสมัยของพวกเขามาก

สิ่งที่นางจะทำคือทำให้กิจการภัตตาคารเจริญรุ่งเรือง มากกว่านั้นคือเพิ่มวิธีการที่ล้ำสมัยเข้าไป

เหยาซูยิ้มเบา ๆ กับคำชื่นชมที่ได้รับต่อหน้าผู้คนแล้วส่ายหน้า “ท้ายที่สุดแล้วกิจการภัตตาคารจะเป็นเช่นไรก็ยังคงขึ้นอยู่กับพลังอันแข็งแกร่งซึ่งเป็นผลมาจากความพยายามร่วมกันของทุกคน จุดที่สำคัญที่สุดคือการให้ความสำคัญกับอาหารมากขึ้น ”

พ่อครัวทั้งสองท่านพยักหน้า

เหยาซูพูดเกี่ยวกับแผนการสามวันหลังจากนี้กับทุกคน นางไม่ได้วางแผนที่จะเปลี่ยนแปลงชื่อหรือรูปลักษณ์ของร้านอาหาร ซึ่งนั่นอาจทำให้ทุกคนงงเล็กน้อย

หลังจากที่เหยาซูบอกแผนการ อีกไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงาน นางให้กำลังใจทุกคนสั้น ๆ ก่อนที่จะลุกจากไป

เถ้าแก่หลิวบอกให้ทุกคนจัดโต๊ะและเก้าอี้ให้เข้าที่เข้าทางแล้วบอกว่า “เจ้าของใหม่คนนี้ ไม่ง่ายเลย…”

อาเฉียนและอาคุนจัดโต๊ะและเก้าอี้อย่างเรียบร้อย ยิ้มพลางกล่าวว่า “ต่อให้จะยากสักเพียงใด แต่โชคดีแค่ไหนแล้วที่เจ้าของร้านของพวกเราไม่ใช่เจ้าของร้านข้าง ๆ”

เถ้าแก่หลิวจ้องตาเขม็ง “อย่า! ครอบครัวของพวกเขาใช้อุบายทุกอย่างและเสนอราคาสูงเพื่อเกลี้ยกล่อมให้พ่อครัวทั้งสองของเราทำอาหารให้พวกเขา และพวกเขาทำให้ผู้คนทำลายชื่อเสียงของเรา… ร้านอาหารแบบนี้นายหญิงไม่สนใจหรอก”

อาคุนตอบ “ใช่”

เถ้าแก่หลิวที่จัดแจงสั่งคนงานทำนู่นนี่ ก็อดพูดถึงเหยาซูไม่ได้ “ยังสาวและงดงามเพียงนี้ อีกทั้งยังฉลาด สามีก็เป็นถึงราชองครักษ์ ช่างเป็นเกียรติอะไรเยี่ยงนี้ที่นางลงมาจัดการร้านและสอนพวกเราด้วยตัวเอง”

อาคุนที่ดูจะสงบเสงี่ยมที่สุดในบรรดาพี่น้องของเขากล่าวขึ้น “แคว้นต้าเหยียนสนับสนุนให้สตรีทำการค้าขาย แต่ครอบครัวส่วนใหญ่ไม่ยอมให้บุตรสาวทำ พอดูจากตรงนี้แล้วสตรีก็มาสามารถทำอะไรได้หลายอย่างเหมือนกัน นายหญิงช่างเป็นแบบอย่างที่ดีจริง ๆ ”

ทุกคนพยักหน้า

คำพูดของเหยาซูวันนี้ช่างเป็นประโยชน์ยิ่ง พวกเขาจะจดจำไว้ในใจ

นอกจากการไตร่ตรองเรื่องในอนาคตแล้ว มากไปกว่านั้นความหวังของร้านอาหารก็คือ…

มีเจ้าของร้านที่ดีแบบนี้ กิจการของร้านเรา จะต้องดีขึ้นในทุก ๆ วันอย่างแน่นอน

…………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

มีเจ้าของดีก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ภัตตาคารนี้เจริญรุ่งเรืองแน่นอน

ไหหม่า(海馬)