ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 553+554 ช่วยเหลือ / เตรียมการ

บทที่ 553 ช่วยเหลือ

“ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าจริง ๆ ร้านอาหารไหนในเมืองที่ขายเนื้อแกะและเนื้อวัวที่ดีที่สุดรึ?” แม้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะอาศัยอยู่ในเมืองได้ไม่นาน แต่นางก็ไม่คุ้นเคยกับเมืองนี้เท่าไหร่นัก

“ง่ายมาก เนื้อวัวและเนื้อแกะของตระกูลจางนั้นสดใหม่ที่สุดในเมืองนี้ ไม่เคยมีอะไรเจือปนเลย” หยาหลางเดินไปตามถนนทั้งวัน ดังนั้นเขาจึงรู้เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้

อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณที่บอกข้านะ”

“จะขอบคุณทำไมกัน? มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย แม่นางอวิ๋นก็ช่วยข้าไปตั้งมากมาย” หยาหลางระลึกถึงความช่วยเหลือของอวิ๋นซิ่วชิงที่มีต่อเขาเสมอ เขารู้สึกละอายเมื่อนางขอบคุณเขา

เวลานี้มีคนมาเรียกหยาหลาง ทำให้เขาต้องไปจัดการธุระที่ประตูเมืองอีกครั้ง หยาหลางจึงบอกลาอวิ๋นซิ่วชิงกับผูเว่ยชางแล้วรีบจากไป

“ข้ายังไม่ได้ถามเลยว่าเนื้อขายที่ไหน” ทันทีที่หยาหลางจากไป อวิ๋นซิ่วชิงก็นึกขึ้นมาได้

ผูเว่ยชางยิ้มและตบไหล่นาง “ไม่ต้องรีบร้อนไป ทำความสะอาดร้านก่อนเถอะ”

อวิ๋นซิ่วชิงคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบตกลง ร้านใหม่ของนางเต็มไปด้วยฝุ่นหนาทุกพื้นที่ ถึงจะเอาเนื้อกลับมาได้ นางก็คงจะวางมันไว้ที่นี่ไม่ได้ “ไปทำความสะอาดร้านกันเถอะ”

“ไม่ต้องห่วง ร้านไม่ใหญ่มาก พรุ่งนี้เช้าก็คงจะทำความสะอาดเสร็จ” ผูเว่ยชางกลัวว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะเหนื่อย ดังนั้นเขาจึงมองไปที่นางอย่างกังวล

“ผูเว่ยชาง เจ้าคงจะไม่ยอมให้ข้าทำสินะ ถ้าเจ้าไม่อนุญาตให้ข้าทำ แล้วจะให้ข้าทำอย่างไร?”

ผูเว่ยชางหัวเราะเบา ๆ “ชิงเหนียง อย่าโกรธสิ เราขอให้เด็ก ๆ มาช่วยทำความสะอาดก็ได้ แล้วเราใช้เวลานั้นไปทำอย่างอื่น อย่างเช่น หาช่างไม้มาแกะสลักม้านั่ง โต๊ะ หรืออย่างอื่น”

“แต่มันจะทำให้การเรียนของเด็ก ๆ ล่าช้าหรือเปล่า? ทำไมเราไม่จ้างคนแทนล่ะ?” อวิ๋นซิ่วชิงไม่อยากใช้งานเด็กเล็ก ๆ พวกนั้น นางต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเลี้ยงพวกเขาให้อ้วนเชียวนะ

“ชิงเหนียง บ่ายวันนี้อาจารย์หลี่ยุ่งมาก ก็เลยให้พวกเด็ก ๆ หยุดเรียน”

“วันหยุดรึ? ทำไมข้าไม่รู้?” เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางออกมาในตอนบ่าย เด็ก ๆ ก็กำลังงีบหลับ นางไม่รู้ว่าอาจารย์หลี่ได้ให้วันหยุดกับเด็ก ๆ แล้ว

“อาจารย์หลี่ถูกใครบางคนเรียกกลับกะทันหันน่ะ และเรื่องเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้เอง ชิงเหนียงยังหลับอยู่ จะไปรู้ได้อย่างไร?” ผูเว่ยชางมีความประทับใจที่ดีต่ออาจารย์หลี่ เขากลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับอาจารย์หลี่ ดังนั้นเขาจึงขอให้ชุ่ยยี่ทำการตรวจสอบเป็นพิเศษ ปรากฏว่าเมื่อหยาหลางไปที่ตระกูลมู่เมื่อเช้านี้ เขาได้แจ้งเตือนชายชราของตระกูลมู่ ชายชราผู้นั้นไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ ดังนั้นเขาจึงไปคุยกับอาจารย์หลี่ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ผู้ร้ายก็ดูเหมือนจะเป็นแม่นางอวิ๋น

อวิ๋นซิ่วชิงไม่รู้ด้วยซ้ำถึงความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์หลี่กับหยาหลาง นางจะเดาได้อย่างไรว่าอาจารย์หลี่กำลังทำอะไรอยู่ นางรู้เพียงว่าอาจารย์หลี่มีเรื่องต้องจัดการที่บ้านและไม่สามารถสอนเด็ก ๆ ในช่วงบ่ายได้

“เอาล่ะ กลับไปที่ลานบ้านแล้วหาผู้ช่วยกันเถอะ” อวิ๋นซิ่วชิงรู้ว่าบ่ายนี้เด็ก ๆ ไม่มีอะไรทำ นางจึงโล่งใจที่จะใช้งานพวกเขา

จากนั้นผูเว่ยชางก็กลับไปที่บ้านพร้อมกับอวิ๋นซิ่วชิง

เด็ก ๆ ตื่นแล้ว ในเวลานี้พวกเขากำลังเล่นอยู่ในลานบ้าน พอพวกเขาเห็นอวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชาง พวกเขาทั้งหมดก็รีบไปหาแล้วเรียกพี่สาวอวิ๋นและพี่ชายผู

“เอาล่ะ ๆ หยุดได้แล้ว” อีเหรินรีบเรียกพวกเด็ก ๆ ไว้ทันที เมื่อเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางกำลังจะโดนเด็ก ๆ กลืนหายไป

“เด็ก ๆ ฟังพี่อีเหรินหน่อยสิ” เมื่อได้ยินเด็ก ๆ เรียกนางว่าพี่สาว หัวใจของอวิ๋นซิ่วชิงก็ละลายกลายเป็นแอ่งน้ำ

เด็ก ๆ เองก็มีความประพฤติที่ดีเช่นกัน พวกเขาหยุดตะโกนและยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเชื่อฟัง กะพริบตาสีดำที่กลมโต และมองไปที่อวิ๋นซิ่วชิงด้วยแววตาเป็นประกาย

บทที่ 554 เตรียมการ

“เด็ก ๆ วันนี้ช่วยพี่สาวทำงานหน่อยได้ไหม?” อวิ๋นซิ่วชิงถาม

“ได้เจ้าค่ะ/ขอรับ”

“แม่นางอวิ๋น ข้าจะไปกับเจ้าด้วย ข้าจะดูแลพวกเขาให้” อีเหรินพูดขึ้นมาอย่างแข็งขัน

อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า “ได้สิ แต่อย่าหักโหมเกินไปนะ”

จากนั้นอวิ๋นซิ่วชิงกับผูเว่ยชางก็พาเด็ก ๆ ไปที่ร้านใหม่ หลังจากที่ทั้งสองตกลงกับเด็ก ๆ แล้ว พวกเขาก็เตรียมออกไปหาช่างไม้ แต่พอออกไปก็บังเอิญชนเข้ากับช่างไม้หวังพอดี

อวิ๋นซิ่วชิงพูดด้วยความประหลาดใจว่า “ช่างไม้หวัง ช่างบังเอิญจริง ๆ ข้ากำลังจะไปพบเจ้าพอดีเลย”

“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ข้ามาที่นี่โดยเฉพาะน่ะ ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากำลังจะเปิดร้าน ข้าเลยคิดว่าเจ้าต้องมีป้าย ข้าเลยรีบมาที่นี่” มือของช่างไม้หวังฟื้นตัวได้ดีเพราะการรักษาของอวิ๋นซิ่วชิง และเขาก็รู้สึกขอบคุณนางมาก

“ช่างไม้หวัง ใครบอกเจ้าอย่างนั้นน่ะ?” อวิ๋นซิ่วชิงถามอย่างสับสน มีเพียงไม่กี่คนที่รู้จักร้านของนาง

“หยาหลางเพิ่งผ่านบ้านข้าและบอกข้ามาน่ะ ข้าไม่กล้ารอช้าจึงรีบมาที่นี่เลย”

“เข้าใจแล้ว”

จากนั้นอวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางก็เชิญช่างไม้หวังไปที่ร้าน ช่างไม้หวังวัดขนาดของร้านและเตรียมจำนวนโต๊ะที่ต้องใช้ทั้งหมด

หลังจากที่ช่างไม้หวังรู้ว่าต้องใช้โต๊ะกี่ตัว อวิ๋นซิ่วชิงก็ให้แบบภาพวาดโต๊ะไม้ที่นางเตรียมไว้ล่วงหน้าแก่เขา เขามองไปที่ภาพวาดและถามอย่างสับสนว่า “แม่นางอวิ๋น ทำไมเจ้าถึงเจาะรูบนโต๊ะล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำถามของช่างไม้หวัง อวิ๋นซิ่วชิงก็อดหัวเราะไม่ได้ “ช่างไม้หวัง ข้าจะเอาหม้อใส่ลงไปในรูนี้น่ะ ใต้หม้อจะมีถ่าน ซึ่งสามารถปรุงและกินได้ทั้งแบบนั้นเลย”

“แต่โต๊ะทำด้วยไม้นะ มันเผาไหม้ด้วยถ่านไม่ใช่หรือ?” ช่างไม้หวังขมวดคิ้วและถามอย่างสับสน

อวิ๋นซิ่วชิงตะลึงกับคำถามนั้นทันที

จริงด้วย! นางลืมไปว่าโต๊ะทำจากไม้…

เมื่อเห็นสีหน้าของอวิ๋นซิ่วชิง ช่างไม้หวังก็คิดว่านางคงไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไร

“อืม แม่นางอวิ๋น ข้าจะทำรูตรงกลางให้เป็นเหล็ก แต่ด้วยวิธีนี้ งานเดิมจากสามวันจะกลายเป็นเจ็ดวันนะ”

“ตกลง เจ็ดวันได้เลย ข้าไม่รีบร้อน”

“เจ้าตั้งชื่อร้านหรือยัง” ช่างไม้หวังถามต่อ

อวิ๋นซิ่วชิงยังไม่ได้กำหนดชื่อร้าน นางหันไปมองผูเว่ยชางทันทีแล้วเอ่ยว่า “เช่นเดียวกับร้านแรกของข้า ร้านนี้เปิดโดยข้าและผูเว่ยชาง เช่นนั้นเรียกว่า ร้านอาหารอวิ๋นผู”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผูเว่ยชางก็ยิ้มออกมา เขาไม่ได้คาดหวังว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะห่วงใยเขา แต่เขาก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าอวิ๋นซิ่วชิงใช้ชื่อนี้เพราะคร้านจะตั้งชื่อใหม่

หลังจากที่อวิ๋นซิ่วชิงและช่างไม้หวังรับทราบข้อตกลงแล้ว พวกนางก็ได้มอบเงินมัดจำให้กับช่างไม้หวัง แต่ช่างไม้หวังปฏิเสธที่จะรับมัน อวิ๋นซิ่วชิงช่วยเหลือเขาไว้มาก เขาจะรับมันไว้ได้อย่างไร? แต่ถึงอย่างนั้นอวิ๋นซิ่วชิงก็ไม่สนใจ นางจ่ายเงินมัดจำแล้วออกมาทันที

“โอ๊ย เหนื่อยจังเลย” หลังจากเสร็จเรื่องกับช่างไม้หวังแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็หันกลับมาและทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ผุ ๆ ในร้าน

ผูเว่ยชางเดินตามหลังอวิ๋นซิ่วชิงมา เขายกมือขึ้นนวดไหล่นางพลางยิ้มและพูดว่า “ชิงเหนียง ทุกคนมีความสุขที่ได้เอาเปรียบคนอื่น แต่ทำไมเจ้าถึงอายเล่า?”

“ข้าไม่อยากเป็นหนี้ใคร” อวิ๋นซิ่วชิงอยากเป็นหนี้บุญคุณผู้อื่นให้น้อยที่สุด และบุญคุณเป็นสิ่งที่ยากที่สุดในโลกนี้ที่จะได้กลับคืนมา

หลังจากพักสักครู่ อวิ๋นซิ่วชิงก็ทำความสะอาดร้านกับเด็ก ๆ

สามวันต่อมา ทุกอย่างในร้านของอวิ๋นซิ่วชิงก็พร้อมแล้ว รวมถึงห้องครัวด้วย

โต๊ะและเก้าอี้ก็เกือบจะพร้อมแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงรอไม่ไหว นางจึงทำความสะอาดโรงหมอไปด้วย

สามวันต่อมา ช่างไม้หวังนำโต๊ะและเก้าอี้ทั้งหมดมาที่นี่ หลังจากที่ทุกอย่างพร้อมแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางก็เปิดร้านในวันถัดไป