ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 5 หัวใจเป็นเถ้าถ่าน

    บทที่ 5 หัวใจเป็นเถ้าถ่าน

    

    “เจ้า…” พ่อเฒ่าอวิ๋นจ้องมองฮูหยินอวิ๋นด้วยความประหลาดใจ

    

    สีหน้าของฮูหยินอวิ๋นแน่วแน่ ตอนนี้นางมีความคิดเดียวในใจ นั่นคือการปกป้องอวิ๋นหมิงเซียว

    

    พ่อเฒ่าอวิ๋นตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ท่าทางของเขาดูโดดเดี่ยวและสิ้นหวังราวกับคนแก่อนาถาขึ้นมาในทันใด

    

    “ท่านพ่อ ลืมมันไปเถอะ ให้ท่านแม่เอาไปเถิดถ้านางต้องการ!” อวิ๋นซิ่วชิงพูดเสียงเรียบ “มันเป็นเพียงสินสอดไม่ใช่หรือ? สินสอดที่ท่านแม่ถึงกับจะเอาชีวิตเข้าแลกน่ะ!”

    

    “สินสอดนี้มีไว้ให้ข้าตอบแทนนางที่คลอดข้า!” อวิ๋นซิ่วชิงพูดอีกครั้งพลางโบกมืออย่างไม่เดือดร้อนใด ๆ

    

    ฮูหยินอวิ๋นดวงตาแดงก่ำ ราวกับว่านางพร้อมจะเชือดคอและฆ่าตัวตาย

    

    นางคือมารดาของเจ้าของร่างเดิม!

    

    ตนข้ามเวลามาอาศัยร่างนี้มีชีวิตใหม่เรียบร้อยแล้ว และนางจะทนได้อย่างไรถ้าจะเห็นครอบครัวของนางถูกทำลาย

    

    “ชิงเหนียง ข้าขอโทษ!” พ่อเฒ่าอวิ๋นถอนหายใจขึ้นไปบนท้องฟ้า

    

    “ไม่มีใครตำหนิใครได้!” อวิ๋นซิ่วชิงโบกมือและเดินตรงไปข้างหน้า หากนางต้องการจริง ๆ ก็ควรเป็นเช่นนั้น เพราะว่าตนไม่สามารถตำหนิเจ้าของเดิมได้

    

    นางไม่อยากกังวลว่าอะไรจะถูกหรือผิดหลังจากนั้นแล้ว มันเหนื่อยเกินไป

    

    อวิ๋นซิ่วชิงสัมผัสได้ถึงท้องที่หิวโหยของตัวเอง ก่อนจะหันหลังและเดินไปทางแม่น้ำ

    

    นางตัดสินใจหาปลาสองตัวและประกอบอาหารให้อิ่มท้องก่อน

    

    น้ำในแม่น้ำเย็นมาก แม้จะยังไม่ถึงฤดูหนาว แต่ลมที่พัดมาก็ทำให้อากาศรอบตัวเย็นขึ้นมาทันที

    

    อวิ๋นซิ่วชิงม้วนขากางเกงขึ้น ก่อนจะกัดฟันและเดินลุยลงไปในแม่น้ำ นางก้มตัวลงและหรี่ดวงตาเพื่อค้นหาปลาอย่างระมัดระวัง

    

    หนาวหรือไม่นางไม่รู้ แต่กลับไม่เห็นปลาในแม่น้ำเลย

    

    นางลุยน้ำผ่านไปหนึ่งหรือสองครั้งเป็นครั้งคราว และพบว่าปลาพวกนั้นตัวเล็กเกินกว่าจะยาไส้ได้ อวิ๋นซิ่วชิงจึงเงยหน้าขึ้นและมองดูเป็ดป่ารอบตัวนาง

    

    ”หรือจะทำเป็ดตุ๋นดี?” นางตัดสินใจได้แล้วเดินกลับไปจับเป็ด

    

    อวิ๋นซิ่วชิงค่อย ๆ เข้าหาเป็ดที่กำลังกินหนอนอยู่บนฝั่ง และโน้มตัวลงมาอย่างช้า ๆ เพื่อกระโจนเข้าใส่

    

    “สาวน้อย! เจ้าจะฆ่าตัวตายไม่ได้!” เสียงที่บริสุทธิ์และหนักแน่นดังขึ้น อวิ๋นซิ่วชิงหันศีรษะของนางมองตามเสียงที่ได้ยินด้วยความประหลาดใจ

    

    คนคนนั้นเรียกนางหรือเปล่านะ?

    

    ก่อนที่นางจะมองเห็นได้ชัด เป็ดที่นางเพิ่งจับได้ก็กระพือปีกออกไปในขณะที่นางเหม่อลอย

    

    อวิ๋นซิ่วชิงทรงตัวไม่อยู่ นางร้องอุทานเสียงดัง “อุ๊ย” ก่อนจะตกลงไปในน้ำพร้อมกับเป็ดตัวนั้น

    

    ทันใดนั้นก็มีมือที่อบอุ่นคู่หนึ่งรั้งเอวของอวิ๋นซิ่วชิงไว้แน่น นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและสบตาของเขา

    

    นางเห็นดวงตาที่ฉายแววตกตะลึงของเขา คางทั้งสองชั้นของนางเชิดขึ้นรับแสงตะวัน

    

    และเพียงวูบหนึ่งเท่านั้น ทั้งคู่ก็ตกลงไปในน้ำพร้อมกัน

    

    “อ๊ะ…!” อวิ๋นซิ่วชิงพยายามดิ้นรน ในขณะที่ผูเว่ยชางค่อย ๆ ประคองอวิ๋นซิ่วชิงขึ้นมา มือของนางข้างหนึ่งจับยึดเขาไว้

    

    “ปล่อยข้า ข้าจะไปเอง!” อวิ๋นซิ่วชิงดิ้นรนผละตัวออกมาทันทีที่ขึ้นมาถึงฝั่ง ชายหนุ่มจึงรีบปล่อยตัวนางลง ทำให้นางถึงกับโซเซ สำลักน้ำไปสองสามอึก

    

    “วันนี้อ่อนแอจริง ๆ!” อวิ๋นซิ่วชิงพูดอย่างฉุนเฉียว และเดินไปที่ริมตลิ่ง

    

    ผูเว่ยชางเดินตามไป เขากล่าวขึ้นว่า “สาวน้อย เจ้ายังเด็กอยู่ เจ้ายังมีช่วงเวลาที่ดีที่จะไปใช้ชีวิตของเจ้า อย่าลืมเก็บเกี่ยวมันล่ะ!”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงเห็นว่าชายคนนั้นยังคงคุยกับนางอยู่ จึงหันกลับมาและพูดอย่างโกรธเคือง “ข้าไม่ได้เสียสติ และข้าก็ไม่ได้จะกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ตกลงไหม?”

    

    ชายที่อยู่ข้างหลังนางตกตะลึงครู่หนึ่ง และจากนั้นอวิ๋นซิ่วชิงก็เห็นรูปลักษณ์ของชายคนนั้นอย่างชัดเจน

    

    ผมสีดำสนิทของเขาแนบลู่ไปกับหน้าผากเพราะเปียกน้ำ ดวงตาหงส์ชี้ขึ้นเล็กน้อย เพิ่มเสน่ห์ให้กับดวงตาคู่นั้น สันจมูกของเขาก็โด่งรับกับใบหน้ากำลังพอดีพร้อมกับริมฝีปากบางที่ยังคงปิดสนิท ไม่พูดอะไรออกมา

    

    ‘เขาช่างดูดีจริง ๆ!’ อวิ๋นซิ่วชิงคิดในใจ ‘ถ้าไม่ใช่เพราะรูปร่างสูงใหญ่กำยำกับผิวสีข้าวสาลี ก็คงไม่ใช่การกล่าวเกินจริงที่จะบอกว่าเขาช่างเหมือนกับเจ้าหมาน้ำนมน้อย(1)เลย’

    

    “ท่านไปได้แล้ว!” อวิ๋นซิ่วชิงพูดอย่างไม่อดทน เพราะเขาตกลงไปในน้ำกับนาง ไม่เพียงแต่นางไม่ได้กินเป็ดเท่านั้น แต่เสื้อผ้าของนางยังเปียกโชกไปหมดอีกด้วย

    

    ลมฤดูสารทพัดกรรโชกจนอวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกหนาวเหน็บ ก่อนจะพูดในขณะที่กำลังหนาวสั่น “ข้าบอกว่าท่านไปได้ … ”

    

    ก่อนที่นางจะพูดจบประโยค คนที่อยู่ข้างหน้าก็ตัวแข็งและล้มลงทันที

    

    อวิ๋นซิ่วชิงตกตะลึง นางรีบก้าวไปข้างหน้าสองก้าว นั่งยอง ๆ แล้วใช้มือแหย่เขา “ท่านเป็นอะไรไป?”

    

    “ข้าแค่อารมณ์ไม่ดี ท่านไม่ต้องแสร้งทำเป็นตายเพื่อทำให้ข้าตกใจได้ไหม” อวิ๋นซิ่วชิงกลืนน้ำลายและยื่นนิ้วชี้อังไว้ใต้จมูกของเขา

    ………………………………………………………………………………………………………………………….

    小奶狗 เป็นคำแสลงทางอินเตอร์เน็ต ใช้เรียกแฟนหนุ่มวัยละอ่อนที่มีบุคลิกน่ารักขี้เล่น