ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 14 บทที่ 404 ข้าอยากส่งลูกมาเรียนหนังสือกับท่าน
ชามว่างเปล่าแล้ว เซียวยวี่เห็นนางกินจนหมด ก็ไม่ห่วงว่านางจะหิวอีก
“เอาล่ะ ข้าต้องไปแล้ว” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวอย่างนึกเสียดาย
เซียวยวี่เองก็เสียดาย
ถึงแม้ตอนเย็นก็จะได้พบกัน แต่จะไม่ได้พบกันตลอดช่วงกลางวันเชียว!
“อืม ได้ อย่าลืมกินข้าวตอนเที่ยงด้วย ดูแลตัวเองให้ดี เหนื่อยแล้วก็พักผ่อน อย่าลืมลงกลอนประตู ตอนบ่ายข้าจะรีบไป หลังจากเคาะประตูแล้วได้ยินว่าเป็นข้าค่อยเปิดประตูให้ เข้าใจหรือไม่ ? ”
เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้าพร้อมตอบกลับว่าได้
ถงเต๋ออยู่ข้างๆ ได้ยินเซียวยวี่กำชับเซี่ยยวี่หลัว เขายังรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย
บุรุษผู้นี้ เหตุใดถึงละเอียดอ่อนเพียงนี้ แม้แต่เรื่องลงกลอนประตูยังต้องกำชับ ไม่เพียงแค่นั้น ยังมอบไข่ไก่ให้เขาสองฟองด้วย
ถงเต๋อกินไข่ไก่คำสุดท้ายลงไป เซี่ยยวี่หลัวจึงขึ้นรถม้า
เมื่อเห็นเซียวยวี่ยังมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยความเป็นห่วง ถงเต๋อจึงกล่าว “คุณชายเซียวโปรดวางใจ ข้าจะดูแลฮูหยินของท่านให้ดี จะส่งนางให้ถึงที่อย่างปลอดภัยแน่นอน”
เซียวยวี่พยักหน้า “เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านมาก”
เซี่ยยวี่หลัวโบกมือ “เซียวยวี่ กลับไปนอนต่ออีกหน่อย! ”
เมื่อครู่นางอยู่ในอาการสะลึมสะลือ ทุกอย่างล้วนเป็นเซียวยวี่ที่ช่วยจัดการให้นาง เตรียมอาหารไว้ให้นาง เขาต้องตื่นเช้าเพียงใดกัน
เซียวยวี่เดินตามรถม้าไปอีกหลายก้าว พร้อมตะโกนบอกว่าได้
เซี่ยยวี่หลัวหันมองไปด้านหลังตลอด จวบจนเงาร่างของเซียวยวี่เล็กลงเรื่อยๆ เซี่ยยวี่หลัวจึงละสายตา
เซียวยวี่ เจ้าดีถึงเพียงนี้ ข้าไม่ปล่อยมือแน่!
ถงเต๋อขับรถม้าเพียงไม่นานก็ถึงตัวเมืองแล้ว เมื่อครู่เซี่ยยวี่หลัวงีบในรถอีกครู่หนึ่ง เมื่อกระโดดลงจากรถม้าจึงรู้สึกกระปรี้กระเปร่า
เลี่ยวซื่อและฟู่ซื่อมาในเวลานี้พอดี ทั้งสามคนเปิดประตู เข้าไปทำงาน
ถงเต๋อกลับไปยังฮวาหม่านยีอีกครั้ง บอกเล่าสิ่งที่ตัวเองเห็นให้ฮวาเหนียงฟัง
ฮวาเหนียงแค่ได้ฟัง ยังจินตนาการได้ถึงความหวานชื่นของสองสามีภรรยา
“คุณชายเซียวผู้นั้นอย่างไรเสียก็เป็นบุรุษ เหตุใดถึงละเอียดอ่อนเพียงนั้น จู้จี้ราวกับเป็นสตรีก็มิปาน! ” ถงเต๋อกล่าวอย่างไม่เข้าใจ
ฮวาเหนียงถลึงตาใส่เขา “นั่นเพราะเขาชอบยวี่หลัวจากใจจริง เจ้าเด็กคนนี้ ไม่เคยชอบใครมาก่อน จะเข้าใจได้อย่างไร”
ชอบคนๆ หนึ่งแล้วจะกลายเป็นคนจู้จี้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?
ถงเต๋อคลำศีรษะด้วยท่าทางประหม่า เขาไม่เข้าใจจริงๆ
ฮวาเหนียงกล่าวพึมพำ “รู้สึกอิจฉาสามีภรรยาคู่นี้เสียจริง รักใคร่หวานชื่นราวน้ำผึ้งก็มิปาน…”
นางในอดีต ก็เคยเป็นเหมือนพวกเขา!
ถงเต๋อเห็นเถ้าแก่เนี้ยสติเลื่อนลอย รู้ว่านางหวนคิดถึงอดีตอีกแล้ว จึงไม่ได้หยุดอยู่ที่เดิม เพียงออกไปอย่างเงียบเชียบ
ดอกหลิงเซียวข้างนอกร่วงนานแล้ว เหลือไว้เพียงใบไม้สีเขียวที่ขึ้นอย่างหนาทึบบนกำแพง
เช่นเดียวกับนาง ที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็งและเดียวดาย ดอกหลิงเซียวของนาง จากไปนานแล้ว
เซี่ยยวี่หลัว ฟู่ซื่อ และเลี่ยวซื่องานยุ่งจนถึงเที่ยง จึงได้หยุดพักและเริ่มกินข้าว
บุตรสาวของฟู่ซื่อเป็นคนส่งอาหารมาให้ ส่วนเลี่ยวซื่อกลับบ้านไปกิน
ตอนเซี่ยยวี่หลัวกินข้าว ก็นึกขึ้นได้ว่าตอนเย็นเซียวยวี่ต้องเดินมาเป็นระยะทางไกลมาก อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจ เซี่ยยวี่หลัวกินข้าวเสร็จอย่างรวดเร็ว นางไปยังร้านที่ซื้อเครื่องเรือนคราวก่อน พบกับท่านลุงวัยกลางคนที่ช่วยขนส่งสินค้าให้นางในครั้งก่อนพอดี
ท่านลุงวัยกลางคนเห็นเซี่ยยวี่หลัวมา ก็กล่าวทักทายด้วยความดีใจ “ฮูหยินเองหรือ ? ”
เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพร้อมกล่าว “ท่านลุง ท่านยอมรับส่งคนให้ข้าวันละสี่รอบได้หรือไม่ ? ”
เซียวยวี่ยังคงทำเหมือนเคย เตือนเด็กๆ ไม่ให้ลงไปว่ายน้ำเล่น เด็กๆ วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว เซียวยวี่เก็บกวาดสถานศึกษาเสร็จ จึงออกไปอย่างเร่งรีบ
เพิ่งเดินถึงประตู ก็ได้ยินเสียงหนึ่งเอ่ยเรียกอย่างนอบน้อม “อาจารย์เซียว”
เซียวยวี่หันมอง ก็เห็นท่านลุงวัยกลางคนที่ช่วยขนสินค้าให้พวกเขาครั้งก่อนยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยเรียกเขาด้วยความเคารพนอบน้อม
“ท่านลุง ? ”
“อาจารย์เซียว ข้าแซ่เก๋อ ท่านเรียกข้าว่าคนรถเก๋อก็ได้” เก๋อวั่งยิ้มพร้อมกล่าว “ฮูหยินเซียวให้ข้ามารับท่านเข้าไปในตัวเมือง”
“อาหลัวให้ท่านมารับข้า ? ”
“ใช่แล้ว ฮูหยินเซียวบอกว่าท่านไปกลับลำบากมาก บอกว่าต่อไปหากท่านจะเข้าไปในตัวเมือง ก็ให้ข้ามารับส่ง เช่นนี้จะสะดวกสบายขึ้น” เก๋อวั่งยิ้มพลางถูมือไปมา เผชิญหน้ากับบัณฑิตอย่างเซียวยวี่ เก๋อวั่งรู้สึกเคารพนับถือจากใจจริง “ฮูหยินเซียวช่างดีกับท่านจริงๆ”
เซียวยวี่เม้มริมฝีปากแย้มรอยยิ้ม ดวงหน้าดูหล่อเหลายิ่งขึ้น
“เช่นนั้นท่านลุงเก๋อโปรดรอก่อน ข้ากลับไปบอกเด็กสองคนแล้วค่อยไป”
“ได้ อาจารย์เซียวไม่ต้องรีบ ข้าจะรอท่านอยู่ที่นี่”
เซียวยวี่กลับบ้านไป เห็นอาหารที่เหลืออยู่บนโต๊ะ ตอนเที่ยงเขาทำไว้เยอะ ตอนเย็นอุ่นกินก็พอ อาเซวียนสามารถทำได้
“ตอนนี้ข้าจะเข้าไปในตัวเมือง พวกเจ้าอุ่นอาหารกินอย่างว่าง่าย อาบน้ำเสร็จแล้วกลับห้องไป ลงกลอนประตูใหญ่ให้ดี พรุ่งนี้อย่าลืมเข้าห้องเรียนให้ตรงเวลา เข้าใจหรือไม่ ? ” เซียวยวี่กล่าวกำชับ
เด็กสองคนคุ้นชินจนเห็นเป็นเรื่องปกติแล้ว จึงพยักหน้าพร้อมตอบว่าได้
เซียวยวี่หยิบเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยน แล้วจึงออกไป
ครั้งก่อนตอนที่เซียวยวี่นั่งรถม้า ภายในรถม้ายังแข็งกระด้าง คราวนี้กลับมีฟูกอ่อนนุ่มชั้นหนาปูไว้
เก๋อวั่งยิ้มพร้อมอธิบาย “ฮูหยินเซียวกลัวว่าจะสะเทือนถึงท่าน จึงมอบเงินให้ข้าไปซื้อฟูก บอกว่าหากทำเช่นนี้ ตอนนั่งจะสบายขึ้นบ้าง”
เซียวยวี่นั่งบนฟูกนุ่มชั้นหนา รู้สึกเบิกบานใจยิ่งนัก
“อาจารย์เซียว ข้าอยากขอร้องท่านเรื่องหนึ่ง…” เก๋อวั่งเหมือนอยากกล่าวแต่ก็ไม่กล้า สุดท้ายก็ปริปากกล่าวออกมา
“ท่านลุงเก๋อพูดได้เลย”
“ข้ามารับท่าน ฮูหยินเซียวคุยเรื่องค่าแรงไว้แล้ว แต่ข้า…” เก๋อวั่งหยุดชะงัก ก่อนจะกล่าวต่อด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ “แต่ข้าไม่อยากได้ค่าแรง”
เซียวยวี่รู้สึกประหลาดใจ “เพราะเหตุใด ? ”
เก๋อวั่งกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ “ปีนี้บุตรชายของข้าอายุสิบเอ็ดปีแล้ว ไปสถานศึกษาหลายแห่งแต่ก็ไม่มีที่ใดยอมรับเขา บอกว่าอายุมากเกินไป สอนยาก จึงไม่รับ แต่บุตรชายข้าอยากเรียนหนังสือ ต้องทนมองเด็กคนอื่นไปสถานศึกษาอยู่ทุกวัน ภายในใจข้ารู้สึกทนไม่ได้จริงๆ ข้าพยายามถึงเพียงนี้ ก็เพื่อให้ต่อไปเขาไม่ต้องหาเลี้ยงชีพด้วยแรงกายอย่างยากลำบากเช่นเดียวกับข้าไม่ใช่หรือ แต่ข้าอยากส่งเขาไปเรียน ยังส่งไม่ได้เลย ข้าจึงอยากขอร้องท่าน ให้ข้าส่งบุตรชายมาที่ท่าน ให้เขาได้เรียนกับท่านได้หรือไม่ ? ”
ตอนเก๋อวั่งมา ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน ยามที่เซียวยวี่สอนเด็กๆ อ่านตำราอยู่ด้านใน เก๋อวั่งที่ได้ยินเสียงท่องตำรานั่น ก็รู้สึกสะเทือนอารมณ์นัก ภายในใจจึงเกิดความคิดหนึ่งขึ้น ต้องส่งบุตรชายมาเรียนหนังสือให้ได้!
เซียวยวี่นิ่งเงียบครู่หนึ่ง ก่อนกล่าว “ย่อมได้แน่นอน”
เก๋อวั่งรู้สึกยินดียิ่ง หากไม่ใช่เพราะกำลังขับรถม้าอยู่ เขาคงแทบจะคุกเข่าลงต่อหน้าเซียวยวี่ “จริงหรือ ? อาจารย์เซียวยอมตกลงจริงหรือ ? ”
“การเล่าเรียนเป็นสิทธิ์ของทุกคน หากเขาอยากเรียน ข้าย่อมยินยอมจะสอน! ” เซียวยวี่ยังจำวาจาที่เซี่ยยวี่หลัวเคยกล่าวไว้ได้ อยากให้ในอนาคตทุกคนในต้าเยว่ได้เรียนหนังสือ ไม่ว่าจะเป็นบุรุษ สตรี ผู้สูงวัย หรือเด็กเล็ก
เขาจะช่วยอาหลัว ค่อยๆ ทำให้ความหวังของนางเป็นจริง
“อาจารย์เซียว ท่านกับฮูหยินเซียวช่างเป็นคนดีจริงๆ! ” เก๋อวั่งรู้สึกซาบซึ้งจนหยาดน้ำตาอุ่นร้อนแทบไหลออกมา “สวรรค์ต้องให้พวกท่านมีอายุมั่นขวัญยืนแน่! ”
เมื่อเข้าไปในตัวเมือง เซียวยวี่ไม่ได้ให้เก๋อวั่งส่งตัวเองไปยังโรงผลิต แต่ให้เขากลับไปก่อน
หลังจากซื้อของเสร็จ กลับถึงโรงผลิต พระอาทิตย์ก็เพิ่งตกดิน
YOU MAY ALSO LIKE
