ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 686 คนเราต้องพบเจอวิกฤตครั้งใหญ่ถึงจะพัฒนาตัวเองได้

ตอนที่ 686 คนเราต้องพบเจอวิกฤตครั้งใหญ่ถึงจะพัฒนาตัวเองได้

……….

ตอนที่ 686 คนเราต้องพบเจอวิกฤตครั้งใหญ่ถึงจะพัฒนาตัวเองได้

เมื่อหลินเซี่ยเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานขึ้น เสิ่นอวี้หลงก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกครั้ง พลางมองเฉินเจียเหอด้วยสายตาที่แสดงความรังเกียจอย่างปิดไม่มิด

ชายหนุ่มคนนี้ดูดีก็จริง แต่ก็มีภาระติดตัวมาด้วย ต่อให้หลานชายคนนั้นจะช่างประจบ แต่เขาก็เป็นลูกของผู้หญิงคนอื่นอยู่ดี

และที่สำคัญคือหลานชายคนนั้นอายุหกขวบแล้ว ในขณะที่พี่สาวตนเองเพิ่งจะยี่สิบกว่าๆเท่านั้น อายุห่างกันแค่สิบสี่สิบห้าปีเอง แล้วพี่สาวเขาก็กลายเป็นแม่คน ฟังดูแล้วก็พิกลนัก

การแต่งงานกับชายที่เคยผ่านการแต่งงานมาแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีนักหากมีการพูดถึง แต่พี่สาวของเขากลับดูมีความสุขดีในฐานะแม่เลี้ยง

ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเขายินยอมให้หมั้นหมายกันได้อย่างไร

ยิ่งเสิ่นอวี้หลงนึกถึงเรื่องเฉินเจียเหอมีลูกติดอยู่ เขาก็ยิ่งมองเฉินเจียเหอด้วยสายตาที่เหมือนเขาเป็นตัวประหลาด

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงดีกับพี่สาวของเขาขนาดนั้น จนถึงขั้นแต่งงานกับเธอ

ผู้ชายที่มีลูกติดแบบเขา หากจะหาภรรยาใหม่ก็คงจะเป็นเรื่องยาก พี่สาวเขาก็ช่างไร้เดียงสา เจอหน้าหนุ่มหล่อพูดคำหวานสองสามคำก็หลงเขาไปเสียง่ายๆ

เฉินเจียเหอรู้สึกได้ว่าสายตาของน้องเขยเปลี่ยนไปอีกแล้ว ติดที่ตอนนี้เสิ่นอวี้หลงกำลังป่วย ดังนั้นเขาควรจะอดทน

เขาจึงเบาเสียงลงแล้วพูดว่า “เซี่ยเซี่ย ผมจะไปดูหน่อยนะว่าหมอเย่ตรวจเสร็จหรือยัง จะได้พาคุณไปวัดชีพจร”

พูดจบ เฉินเจียเหอก็เดินออกไป

หลินเซี่ยจึงพูดปลอบว่า “อวี้หลง อย่ามองพี่เขยนายแบบนั้นสิ เขาเป็นคนดี”

“ที่บ้านยอมให้พี่แต่งงานกับเขาได้ยังไง ทั้งที่พ่อกับปู่กลัวจะเสียหน้ายิ่งกว่าอะไรดี พวกเขายอมเหรอที่พี่แต่งงานกับพ่อม่ายลูกติด”

เมื่อพูดถึงเสิ่นเถี่ยจวินกับผู้เฒ่าเสิ่น สีหน้าหลินเซี่ยก็เคร่งขรึมลง แต่ก็กลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว พูดปนหัวเราะว่า “เดี๋ยวนี้เขาให้แต่งงานตามใจชอบกันแล้วนะ อีกอย่างพี่เขยนายก็เก่งมากเลยนะ เขาเป็นหัวหน้าช่างของโรงงานผลิตรถยนต์ เป็นวิศวกร ใครๆต่างก็เคารพเขา”

เสิ่นอวี้หลงบ่น “ก็แค่ผู้ชายที่แต่งงานรอบที่สอง”

ต่อให้อีกฝ่ายจะดูดี แต่เสิ่นอวี้หลงที่ยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นก็ยังหวังจะได้รักกับคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน

เด็กหนุ่มผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสาคิดไม่ออกเลยว่าหากเป็นตัวเขาเองที่ต้องแต่งงานกับคนที่อายุมากกว่าตน ทั้งยังเคยผ่านการแต่งงานมาแล้ว ตัวเขาเองจะรู้สึกอย่างไร

“โอ้”

เสิ่นอวี้หลงเบ้ปาก ไม่พูดอะไรต่อ

“พี่ไปเยี่ยมคุณปู่แล้วหรือยัง” เสิ่นอวี้หลงถามขึ้นมาอีกครั้งทันใด

การถามขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของเขาทำให้หลินเซี่ยสับสนเล็กน้อย

คุณปู่ที่เสิ่นอวี้หลงพูดถึงนั้นได้หายหน้าหายตาไปจากชีวิตของหล่อนนานเกินกว่าที่เธอจะนึกออกว่าเป็นใคร

เมื่อเห็นเธอไม่ได้ตอบ เสิ่นอวี้หลงจึงถามต่ออีก

“แล้วทำไมคุณปู่จึงกลายเป็นอัมพาตได้?”

อัมพาต?

หลินเซี่ยอุทานเบาๆ พลางคิด คำว่าอัมพาตนั้นน่าจะเป็นคำที่เซี่ยหลานพูดเพื่อไม่ให้อวี้หลงสงสัย ง่ายๆคือกำลังหลอกอวี้หลง

สีหน้าของเธอเคร่งเครียดขึ้น ลดเปลือกตาลงและเอ่ย

เสิ่นอวี้หลงยังคงซักไซ้อย่างห่วงใย “แล้วตอนนี้ใครดูแลคุณปู่ คุณป้าเสี่ยวเหมยเหรอ?”

“เหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ” หลินเซี่ยตามน้ำไป “ตั้งแต่เล็กคุณปู่ก็รักเสิ่นเสี่ยวเหมยมาก พอแก่ตัวลงก็ต้องพึ่งพาเสิ่นเสี่ยวเหมยในเรื่องการดูแลยามชรา นายไม่ต้องกังวลอะไร รีบรักษาสุขภาพตัวเองให้แข็งแรงก่อน”

เสิ่นอวี้หลงเห็นว่าหลินเซี่ยไม่อยากพูดถึงเรื่องคุณปู่นัก เขาอืมขึ้นมาหนึ่งเสียง แล้วก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้ต่อ

เมื่อก่อนเสิ่นเสี่ยวเหมยชอบแกล้งพี่สาวของเขา คุณปู่ก็มักจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

ดังนั้นพี่สาวก็เลยไม่ค่อยมีความทรงจำดีๆ กับคุณปู่มากนัก ตอนนี้หล่อนแต่งงานแล้ว คงยิ่งเฉยชามากขึ้นกว่าเดิม

“พี่ ผมขอโทษนะ” เสิ่นอวี้หลงก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นมาเสียงอ่อยๆ

ใบหน้าซีดเซียวของเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด สีหน้าที่แสดงออกอย่างกะทันหันของเขาทำให้หลินเซี่ยตามไม่ทันจริงๆ

นี่จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย

หลินเซี่ยมีสีหน้ายิ้มแย้ม ถามอย่างระมัดระวัง “อวี้หลง นายขอโทษเรื่องอะไร”

ตั้งแต่เสิ่นอวี้หลงตื่นขึ้นมา พวกเขาก็เจอกันไมกี่ครั้ง

เสิ่นอวี้หลงกัดฟันสูดลมหายใจ เงยหน้าขึ้นมองหลินเซี่ย แล้วพูดว่า “พี่ครับ เมื่อก่อนผมเป็นน้องชายที่ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้ปกป้องพี่ให้ดี แถมยังทะเลาะกับพี่บ่อยๆ พี่อย่าโกรธผมเลยนะครับ”

หลังจากที่เสิ่นอวี้หลงเผชิญความเป็นความตายแล้ว พอฟื้นขึ้นมาได้ก็มีจิตใจที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกหลายเท่าเหมือนกับว่าเติบโตขึ้นมาในทันที

เขามองพี่สาวที่กำลังตั้งครรภ์มาเฝ้าดูแลเขาอย่างใกล้ชิด คอยเป็นห่วงเขา คอยให้กำลังใจเขา

ได้ยินมาว่าตอนที่เขานอนหลับไม่ได้สติ เธอมักจะมาอยู่เป็นเพื่อน คอยพูดคุย รวมถึงซื้อเครื่องเล่นเทปมาให้ พลางเปิดเพลงที่เขาชอบฟังเมื่อก่อน หาวิธีต่างๆ นานาเพื่อจะปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา

สิ่งเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งใจ ตอนนี้เมื่อมองหลินเซี่ย จมูกของเขาก็รู้สึกแสบขึ้นมา เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตมากมาย ทั้งการกระทำต่างๆ ของตัวเองแล้วก็รู้สึกเสียใจ

เสิ่นอวี้หลงกำลังรู้สึกผิดต่อหลินเซี่ย

แต่ก่อนเป็นเพราะว่าคุณปู่กับคุณพ่อไม่ค่อยชอบพี่สาวของเขา บวกกับพี่สาวของเขาก็ค่อนข้างไม่ได้เรื่อง เรียนไม่เก่ง ป้าเสี่ยวเหม่ยก็ไม่ค่อยชอบเธอ นานวันเข้า เขาจึงได้รับอิทธิพลจากคนรอบข้าง เริ่มรังเกียจหลินเซี่ย คิดว่าการที่ทุกคนไม่ชอบเธอแสดงว่าเธอเป็นคนแย่ ไม่เอาไหน

เขานอนป่วยมาแรมปี ครอบครัวก็ยังดูแลไม่ทอดทิ้ง ยืนกรานไม่ยอมปล่อยมือจากเขา ทำให้เขามีโอกาสได้ชีวิตใหม่

แต่พวกเขากลับรังเกียจเธอเพียงเพราะเธอเรียนไม่ดี ทำร้ายจิตใจเธอด้วยถ้อยคำเสียดสี เย้ยหยัน ดูถูกเธอต่างๆ นานา

ในฐานะญาติ การกระทำเช่นนั้นถือเป็นทำร้ายจิตใจที่สุด

“พี่ ผมไม่ดีเอง ผมเอาแต่ใจไปหน่อย อย่าโกรธผมเลยนะ”

พอเสิ่นอวี้หลงอธิบายอย่างนี้ หลินเซี่ยถึงได้เข้าใจสาเหตุที่เขาขอโทษ

ที่แท้ก็เพราะเรื่องในอดีต

หลินเซี่ยได้รับชีวิตใหม่ เรื่องที่เสิ่นอวี้หลงพูดถึงจึงกลายเป็นเพียงเรื่องในอดีตชาติไปแล้ว

อีกอย่าง เสิ่นอวี้หลงก็ไม่ได้ทำอะไรเธอ

น้องชายและพี่สาวที่ไม่ได้ถูกเลี้ยงมาด้วยกัน ความสัมพันธ์จึงไม่ลึกซึ้งเท่าไร แถมผู้เฒ่าเสิ่นยังเอาใจใส่เสิ่นอวี้หลงมาก เสิ่นอวี้หลงจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้เฒ่าเสิ่น

ผู้เฒ่าเสิ่นและเสิ่นเสี่ยวเหมยดุด่าและรังเกียจเธอมาก เสิ่นอวี้หลงในตอนแรกก็คอยช่วยเธอเป็นครั้งคราว แต่หลังๆ ก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น

ตั้งแต่เด็ก เสิ่นอวี้หลงก็เก่งในด้านการเรียนมาโดยตลอด บางทีเขาอาจจะรังเกียจเธอ รู้สึกผิดหวังในตัวเธอจากใจจริง

เมื่อเทียบกับพฤติกรรมของเสิ่นเถี่ยจวิน เรื่องของเสิ่นอวี้หลงนับว่าเล็กน้อย

ยิ่งไปกว่านั้น ชาติก่อนเสิ่นอวี้หลงก็ประสบอุบัติเหตุและไม่เคยตื่นขึ้นมาอีกเลย

หลินเซี่ยเอื้อมมือไปขยี้หัวเขา พลางหัวเราะ “เด็กโง่ พูดอะไรน่ะ เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ ตอนเด็กเรายังไม่เดียงสาจะมีกระทบกระทั่งกันบ้างก็ไม่แปลก พี่น้องกันไม่ทะเลาะไม่งอนกันมันจะปกติได้ไง”

สีหน้าของหลินเซี่ยเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู เสิ่นอวี้หลงรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก

เขาดีใจที่ตื่นขึ้นมาแล้วได้เห็นพี่สาวของเขามีการเปลี่ยนแปลงแบบนี้

ดีใจที่เธอไม่ได้ติดใจเรื่องในอดีต และยังคงห่วงใยเขาเหมือนเดิม

แม้จะซาบซึ้งใจ เสิ่นอวี้หลงก็ยังมีข้อสงสัยอยู่มาก

เขาอยากจะถามไถ่ถึงคนในบ้าน แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเซี่ยไม่ค่อยเต็มใจที่จะพูดถึงคุณปู่กับเสิ่นเสี่ยวเหมย

มองออกว่าพี่สาวของเขาไม่ใช่คนเดิมที่สามารถยั่วยุให้พูดอะไรก็ได้อีกแล้ว

เขาคงถามอะไรไม่ได้

“พี่ แล้วความสัมพันธ์กับเสิ่นเสี่ยวเหมยเป็นไงบ้าง หล่อนยังดุด่าพี่อยู่ไหม”

เสิ่นอวี้หลงพูดถึงเสิ่นเสี่ยวเหมยอีกแล้ว

อารมณ์ของหลินเซี่ยยังคงเหมือนเดิม เธอตอบแบบขอไปที “ฉันกับหล่อนไม่ได้มีอะไรกัน หล่อนไม่กล้าด่าฉันหรอก”

หล่อนติดคุกแล้ว ทำได้มากที่สุดก็แค่สาปแช่งเธอในคุก ซึ่งเธอไม่ได้ยินอยู่แล้ว จึงไม่ได้เดือนร้อนอะไร

เสิ่นอวี้หลงตอบรับ “อ๋อ” พอเห็นหลินเซี่ยพูดถึงเสิ่นเสี่ยวเหมยแล้วมีสีหน้าไม่สู้ดี เขาก็รู้ตัวและรีบเปลี่ยนเรื่อง

พี่น้องคู่นี้เงียบไปพักหนึ่ง

สิ่งเดียวที่เขาแน่ใจตอนนี้ก็คือ ความสัมพันธ์ระหว่างหลินเซี่ยกับคุณปู่และเสิ่นเสี่ยวเหมยยังคงย่ำแย่อยู่

เสิ่นอวี้หลง ไม่รู้จะถามอะไรต่อแล้ว

หลินเซี่ยมองเด็กหนุ่มที่หลับตาพริ้ม นั่งนิ่งอยู่กับที่แล้วพูดว่า “อวี้หลงเหนื่อยไหม นอนพักสักหน่อยเถอะ”

“ครับ”

หลินเซี่ยช่วยพยุงเขานอนราบลง ด้วยความที่กลัวเสิ่นอวี้หลงจะนอนไม่สบาย เธอจึงไม่กล้าขยับมาก

เสิ่นอวี้หลงที่กำลังจะหลับ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เฉินเจียเหอเข้ามาพอดี

เฉินเจียเหอเดินเข้ามาประคองเสิ่นอวี้หลงนอนลง จากนั้นหันไปทางหลินเซี่ยแล้วพูดว่า “เซี่ยเซี่ย หมอเย่เสร็จธุระแล้ว ไปให้เขาตรวจชีพจรให้เถอะ”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เห็นอวี้หลงคิดได้แบบนี้ก็ดีใจ อย่างน้อยก็เป็นหนึ่งในตระกูลเสิ่นที่ยังใช้ได้

ไหหม่า(海馬)

……….