ตำนานจอมราชันย์อหังการ - บทที่ 279 ด้วยความสามารถเท่านี้ ยังคิดจะไว้ชีวิตข้า?

บทที่ 279 ด้วยความสามารถเท่านี้ ยังคิดจะไว้ชีวิตข้า?

คำพูดเหล่านี้ทำให้เจ้าสำนักมีท่าทีเย็นชาขึ้นมา “วาจาบ้าบิ่นยิ่งนัก!”

ในขณะที่คนของสำนักภูเขาภูตคนอื่น ๆ ต่างพากันหัวเราะเยาะ และบางคนถึงกับเอ่ยว่า “เจ้าหนุ่ม เจ้ารู้หรือไม่ว่าสำนักภูเขาภูตของพวกเราแข็งแกร่งแค่ไหน?”

“ก็ค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่ก็ยังลำบากสักหน่อยหากจะทำให้ข้าล้มลง” ลู่เฉินพูดอย่างเฉยเมย

เจ้าสำนักได้ยินเช่นนั้นจึงตะโกนสั่งว่า “ตั้งค่ายกล!”

คนเหล่านั้นพลันทะยานลงมาจากท้องฟ้าทีละคน พวกเขาเข้าล้อมรอบลู่เฉิน ในขณะที่ชิงเฟิงหมิงตื่นตระหนก และพึมพำว่า “เจ้าสำนักก้าวข้ามขั้นก่อกำเนิดไปแล้ว”

กุ๋ยเจี่ยจื่อรู้ว่าเจ้าสำนักน่ากลัวเพียงใด ดังนั้นจึงกังวลอยู่เช่นกัน

แต่ลู่เฉินไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

เวลานี้เจ้าสำนักยังคงนั่งอยู่บนหลังม้า จากนั้นก็จ้องมองไปที่ปรมาจารย์ขั้นก่อกำเนิดที่ยืนอยู่รอบ ๆ และเอ่ยว่า “เจ้าก็ได้เห็นแล้วว่าคนเหล่านี้แข็งแกร่งมากเพียงใด!”

สิ้นเสียงนั้น พวกเขาก็นั่งขัดสมาธิ ก่อนจะสร้างมนตร์ดำเพื่อล้อมรอบลู่เฉิน ไม่ให้ลู่เฉินมีโอกาส ‘หลบหนี’

ทว่าลู่เฉินไม่ได้ใส่ใจ เขายิ้มเล็กน้อยแล้วถามว่า “คนเหล่านี้น่ะหรือ?”

“เจ้าหนุ่ม ค่ายกลที่คนเหล่านี้กำลังจะตั้งขึ้นในตอนนี้เรียกว่า ค่ายกลกักขังกายาญาณ”

“เหตุใดชื่อนี้จึงฟังดูแปลกยิ่งนัก?” ลู่เฉินไม่รู้จะพูดอย่างไร และเจ้าสำนักก็เอ่ยเย้ยหยันว่า “ก็คือการดักขังวิญญาณและร่างกาย ดังนั้นไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร เจ้าก็ไม่อาจหนีจากที่แห่งนี้ไปได้”

ลู่เฉินกจึงล่าวว่า “ฟังดูน่ากลัวยิ่ง แต่ก็ไร้ประโยชน์”

“ไร้ประโยชน์หรือ? เจ้าไร้เดียงสา? หรือเจ้าคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งเกินไป?” เจ้าสำนักถามกลับ ส่วนลู่เฉินก็มองเจ้าสำนักด้วยรอยยิ้ม “จากที่ข้าคิด ค่ายกลขนาดใหญ่รอบ ๆ นั้นน่าสนใจยิ่งกว่า!”

“ค่ายกลขนาดใหญ่?” เจ้าสำนักไม่รู้ว่าลู่เฉินหมายถึงอะไร แต่อึดใจต่อมาทุกคนก็ได้เห็นฉากที่น่าตกใจ

พวกเขาเห็นว่าชายหนุ่มเปิดใช้งานค่ายกลขนาดใหญ่ที่ขอบหน้าหน้าผาภูต ทำให้บริเวณโดยรอบปรากฏหมอกหนาทึบในพริบตา

ผู้คนจากสำนักภูเขาภูตต่างตกตะลึง

บางคนถึงกับตะโกนว่า “เกิดอะไรขึ้นกับค่ายกลนี้?”

และมีคนตะโกนขึ้นว่า “แย่แล้ว ไอภูตผีเข้มข้นมาก!”

เมื่อเห็นว่าหมอกโดยรอบเปลี่ยนเป็นสีดำ และเมื่อยื่นมือออกไปก็มองไม่เห็นนิ้วทั้งห้า แม้แต่ความเข้มข้นของไอภูตผีก็ถึงระดับที่สูงมาก

สิ่งนี้พลันทำให้ทุกคนตกใจ ก่อนจะรีบเปิดเกราะเพื่อป้องกันตัวเอง ไม่กล้าปล่อยให้ร่างกายสัมผัสกับไอภูตผีมากจนเกินไป ในขณะที่เจ้าสำนักตวาดด้วยความโกรธ “เจ้าหนู ออกมาให้เห็นเดี๋ยวนี้!”

เสียงของลู่เฉินดังก้องไปรอบ ๆ “เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าอยู่ที่ไหน ยังต้องการจัดการกับข้าอยู่อีกหรือ?”

“หึ เจ้ากล้าออกมาหรือไม่?” อำนาจของเจ้าสำนักแผ่กระจายออกมา ความแข็งแกร่งของเขาดั่งเทพเจ้า เรียกได้ว่าทรงพลังยิ่งนัก แต่ด้วยหมอกของค่ายกลนี้ เจ้าสำนักจึงไม่มีวิธีที่จะรู้ว่าลู่เฉินอยู่ที่ใด เขาจึงได้แต่ตะโกนอยู่เช่นนั้น

ไม่มีใครคาดคิดว่าลู่เฉินแอบออกมาจากหน้าผาภูตแล้ว และเขายังคงควบคุมโลงศพอยู่ โดยยืนอยู่บนขอบสะพาน จ้องมองไปยังหมอกดำมืดของหน้าผาภูตแล้วยิ้มออกมา “ค่อย ๆ เรียกนะ”

ชิงเฟิงหมิงตกใจ “นายท่าน พวกเขา?”

“ค่ายกลของหน้าผาภูตนั้นไม่เลว ดังนั้นพวกเขาจึงถูกขังอยู่ในนั้น” ลู่เฉินยิ้ม แต่ชิงเฟิงหมิงถึงกับตกตะลึง “ท่านขังพวกเขาด้วยค่ายกลของหน้าผาภูต!?”

“ใช่ มีปัญหาหรือ?” ลู่เฉินถามกลับ

ชิงเฟิงหมิงรู้สึกประหลาดใจ “แต่เจ้าสำนักผู้นี้อยู่ในขั้นแปลงเซียนแล้ว ดังนั้นค่ายกลนั่นจะขังเขาได้หรือ?”

ชายหนุ่มยิ้ม “ไม่ต้องพูดถึงว่าค่ายกลนี้จะขังคนขั้นแปลงเซียนได้หรือไม่ เพราะนั่นไม่ใช่ปัญหา แต่มันยากไปสักหน่อยที่จะฆ่าเขา”

ชิงเฟิงหมิงคิดว่ามันดูน่าเหลือเชื่อ ส่วนลู่เฉินนั้นมีท่าทีสงบลง ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ต้องสนใจพวกเขา เรามุ่งไปยังพื้นที่ต้องห้ามกันเถอะ!”

หลังจากกล่าวจบ ลู่เฉินก็เดินไปที่สะพาน และมุ่งหน้าไปยังภูเขาฝั่งตรงข้าม

ณ หน้าผาภูต ยามนี้เจ้าสำนักและกลุ่มคนยังคงตะโกนกันไม่หยุด แต่ไม่ว่าพวกเขาจะตะโกนมากเพียงใด พวกเขาก็ไม่สามารถออกมาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงโจมตีค่ายกลอย่างช้า ๆ และมองหาหนทางออกไป

…

หลังจากใช้เวลาไปเล็กน้อย ลู่เฉินก็มาถึงภูเขาฝั่งตรงข้าม ซึ่งบนภูเขานั้นมีพระราชวังสีดำปรากฏให้เห็น

อีกทั้งยังมีโครงกระดูกสัตว์และโครงกระดูกมนุษย์อยู่ทั่วไปนอกพระราชวัง ซึ่งดูแล้วแปลกประหลาดยิ่งนัก

เมื่อเห็นฉากนี้ ชิงเฟิงก็ถึงกับตื่นตระหนก “นายท่าน ท่านต้องการเข้าไปข้างในจริงหรือ?”

“มีอันใดเกี่ยวกับสถานที่ต้องห้ามนี้หรือไม่?”

“ข้าได้ยินมาว่าหากผู้ที่ไม่ได้รับการยอมรับจากกระดูกศักดิ์สิทธิ์บุกรุกเข้าไปในพื้นที่ต้องห้ามนี้ คนผู้นั้นก็จะกลายเป็นโครงกระดูกเช่นเดียวกับที่อยู่ข้างนอกนั่น” ชิงเฟิงหมิงพูดอย่างประหม่า แต่ลู่เฉินกลับเอ่ยว่า “ข้าต้องการเห็นมัน!”

หลังจากพูดจบ ลู่เฉินก็เดินเข้าไปในพระราชวังพร้อมกับนำโลงศพมาด้วย

เขาเห็นโครงกระดูกสีขาวปรากฏอยู่ทั่วทุกที่ในพระราชวังแห่งนี้

ไม่เพียงแค่นั้น ชายหนุ่มยังเห็นโครงกระดูกสัตว์จำนวนมากกำลังเดินอยู่ตรงนั้นเช่นเดียวกับม้า ราวกับว่าพวกมันมีสติสัมปชัญญะอย่างไรอย่างนั้น ทว่าพวกมันกลับไม่กล้าเข้าใกล้เขา ราวกับว่าพวกมันได้เห็นคนที่น่าหวาดกลัว

เช่นเดียวกับชิงเฟิงหมิงที่เวลานี้รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง “นะ นี่… ถึงกับมีตัวน่ากลัวมากมายถึงเพียงนี้!”

“มีอะไรให้น่ากลัวถึงปานนั้น?”

“การหลอมรวมกันของวิญญาณและกระดูกสัตว์นั้นไม่น่ากลัวหรือ?” ชิงเฟิงหมิงไม่รู้ว่าเหตุใดอีกฝ่ายจึงไม่กลัว

ลู่เฉินถามกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า “มันทำร้ายคนไม่ได้ แล้วเจ้าจะกลัวอะไร?”

“ว่ากันว่าวิญญาณอสูรชนิดนี้ หลังจากมีการหลอมรวมกับกระดูกสัตว์ มันก็จะมีการโจมตีที่ทรงพลังมาก เช่นเดียวกับม้ากระดูกผีของเจ้าสำนัก มันสามารถกระแทกผู้ฝึกตนขั้นก่อกำเนิดให้ปลิวไปในอากาศได้ในพริบตา!” ชิงเฟิงหมิงอธิบาย

ลู่เฉินยิ้ม “นั่นเป็นเพราะเจ้าอ่อนแอเกินไป!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชิงเฟิงหมิงก็พูดไม่ออก ในขณะที่ชายหนุ่มยังคงเดินหน้าต่อไป เพื่อมองหาร่องรอยของอู่เหยียน

ทว่าพระราชวังใหญ่ปานนี้ มันไม่ง่ายเลยที่จะหาอู่เหยียนพบ ดังนั้นลู่เฉินจึงจ้องไปที่โครงกระดูกสัตว์เดินได้เหล่านั้น “จงมานี่ทั้งหมดถ้าไม่อยากตาย!”

ตอนแรกชิงเฟิงหมิงคิดว่าลู่เฉินบ้าไปแล้ว แต่โครงกระดูกสัตว์เหล่านั้นกลับเดินไปยืนอยู่ด้านข้างลู่เฉินทีละตัว ราวกับว่าเขาเคยฝึกฝนพวกมันจนเชื่องอย่างไรอย่างนั้น

สิ่งนี้ทำให้ชิงเฟิงหมิงตกตะลึง “ท่านควบคุมมันได้อย่างไร?”

“เด็กเหล่านี้เป็นอสูรชนิดหนึ่ง” หลังจากที่ลู่เฉินพูดจบ เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก ทำให้ชิงเฟิงหมิงรู้สึกสับสนขึ้นมา “อสูร? มีอะไรพิเศษงั้นหรือ?”

แน่นอนว่าลู่เฉินใช้ประโยชน์จากกลิ่นอายของราชันย์อสูร และวิญญาณอสูรเหล่านี้ก็สัมผัสได้โดยธรรมชาติ ดังนั้นพวกมันจึงกลัวเขาและไม่กล้าล่วงเกิน

“มี มีอะไรหรือขอรับ?” โครงกระดูกนกที่บินอยู่ในอากาศถามขึ้น ดวงตาของมันเป็นสีแดงฉาน

“ข้าต้องการหาคน” หลังจากที่ลู่เฉินพูดจบ เขาก็แสดงรูปเหมือนของอู่เหยียน ซึ่งโครงกระดูกสัตว์เหล่านั้นก็นึกออกทันที และพูดพร้อมกันว่า “วิหารกระดูกอสูร!”

“วิหารกระดูกอสูร?” ลู่เฉินสงสัยว่าสถานที่แห่งนี้คืออะไร

หลังจากที่กระดูกสัตว์เหล่านั้นบอกตำแหน่งเฉพาะของวิหารกระดูกอสูรแล้ว ชายหนุ่มก็นำโลงศพมุ่งหน้าไปยังวิหารกระดูกอสูร ขณะที่ชิงเฟิงหมิงไม่เข้าใจสักอย่าง เพราะจู่ ๆ โครงกระดูกสัตว์เหล่านี้ก็ดูหวาดกลัวลู่เฉินเป็นอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลู่เฉินเดินไปจนสุดทาง โครงกระดูกอสูรที่อยู่ตามเส้นทางจะยืนเรียงกันตามมุมราวกับว่าพวกมันเห็นสิ่งที่น่าหวาดกลัว ไม่กล้าเข้าใกล้เพราะกลัวว่าเขาจะจัดการพวกมันก็ไม่ปาน

ฉากนี้ทำให้ชิงเฟิงหมิงถอนหายใจ “แปลกเสียจริง”

ลู่เฉินไม่สนใจความตกใจของชิงเฟิงหมิง แต่หลังจากเดินไปได้ระยะหนึ่ง เขาก็มองเห็นประตูห้องโถงด้านข้าง ทว่าประตูนี้ปิดอยู่ และในขณะเดียวกันก็มีแสงสีดำจาง ๆ ส่องลอดออกมากจากประตู