ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 26
ทั้งๆ ที่คิดว่าการออกมาเดินช็อปปิ้งในห้างจะช่วยทำให้ตัวเองอารมณ์ดีขึ้น คลายความน้อยใจจากความเย็นชาของเนโลคลิสลงได้บ้าง แต่เปล่าเลย… สิ่งสวยงามรอบๆ ตัวกลับไม่ได้ช่วยเยียวยาหัวใจของหล่อนให้คลายทุกข์ได้เลย
ร่างอรชรเดินเหงาๆ ไปทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ที่ทางห้างตั้งเอาไว้รับรองลูกค้า ดวงตาจับจ้องมองไปที่โทรศัพท์มือถือในมือ หวัง… หวังเอาไว้ว่าจะมีสายเรียกเข้าจากเนโลคลิส แต่เวลาผ่านมาจนเกือบจะเย็นแล้ว กลับไม่มีวี่แววใดๆ จากเขาเลย
หล่อนเสียใจเหลือเกิน
ดวงตากลมโตกะพริบเร็วๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาไม่ให้ทะลักออกมาอาบแก้ม กลีบปากอิ่มเม้มสนิทเป็นเส้นตรง
ตอนนี้สิ่งที่ควรเกิดขึ้นที่สุดก็คือการหย่า หล่อนไม่ควรจะลังเลใดๆ อีกแล้ว เพราะถึงยังไงในสายตาของเนโลคลิสก็ไม่เคยมีหล่อน ไม่เคยมีหล่อนเลยไม่ว่าจะเมื่อ 8 ปีก่อน หรือว่าวันนี้
ลมหายใจอ่อนล้าถูกพ่นออกจากกลีบปากอิ่มแผ่วเบา ก่อนที่ร่างอรชรจะลุกขึ้นยืน และมุ่งหน้ากลับไปยังบ้านของตนเอง
ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายที่ไม่มีหัวใจอย่างเนโลคลิส ซาเวลลาสอีกต่อไปแล้วล่ะ
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้เข้าสู่ช่วงฤดูหนาวก็เป็นได้ เพราะแค่หกโมงเย็นเท่านั้นท้องฟ้าก็มืดครึ้มราวกับสองทุ่มไม่มีผิด เข็มหอมละสายตาจากท้องฟ้าที่ดำทะมึน และรีบปิดประตูรถแท็กซี่ ก่อนจะก้าวเท้าเดินหงอยๆ มุ่งหน้าเข้าไปในตัวตึกใหญ่
แต่ระหว่างทางก็อดชะงัก และมองสำรวจคฤหาสน์หรูของตระกูลสวัสดิกุลไม่ได้
หลังจากที่บิดาเสียชีวิตไป หล่อนกับคุณย่าก็เหมือนเรือที่ไร้หางเสือ ชีวิตไร้ทิศทางและตกต่ำจนแทบจะจมลงไปใต้พื้นดิน ทุกอย่างรอบตัวเปลี่ยนแปลงไปหมด จากสูงสุดลงสู่ต่ำสุด หล่อนปรับตัวไม่ได้อยู่พักใหญ่เพราะเคยชินกับชีวิตคุณหนูแสนสุขสบาย แต่หลังจากเห็นน้ำตาของผู้เป็นย่าแล้ว หล่อนก็เริ่มปรับตัวเองให้ยอมรับกับความเป็นจริง ยอมออกจากโรงเรียน และยอมที่จะทำงานบ้านทุกอย่างเพื่อแบ่งเบาภาระของคุณย่า ญาติสนิทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
ก่อนที่จะมีเทพบุตรขี่ม้าขาวเข้ามาในชีวิต หล่อนไม่รู้หรอกว่าการที่เราเห็นใครสักคนหนึ่ง แล้วหัวใจเต้นแรงราวกับจะกระดอนออกมาจากอก มันคือความรัก จนกระทั่งใกล้ชิด และผูกพันกันทางกฎหมาย หล่อนรักเขา รักเนโลคลิสผู้ชายที่เหมือนจะใจดี แต่ก็ซ่อนความดุดันเอาไว้ในอารมณ์ไม่น้อย แม้จะรู้ว่าเขายอมจดทะเบียนสมรสด้วยก็เพราะต้องการที่ดินผืนนี้ แต่กระนั้นก็ยังคงฝันหวาน ฝันว่าเขาจะรักจะหลง แต่มันก็ไม่ได้เป็นความจริง เมื่อสุดท้ายแล้วเขาก็เดินจากไปอย่างใจดำ ทิ้งให้หล่อนจมอยู่กับความอ้างว้างมานานหลายปี
หยุดคิดเถอะเข็มหอม เพราะยิ่งคิดก็จะยิ่งเจ็บปวด ในเมื่อไม่มีการกระทำใดเลยจากเนโลคลิสที่จะบอกกล่าวให้หล่อนรู้ว่าเขารู้สึกรัก เหมือนกับที่หล่อนกำลังรู้สึก
หยาดน้ำตาที่หล่นจากดวงตาลงมาสู่พวงแก้มถูกหลังมือเล็กเช็ดหายไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวละสายตาจากตึกสวย สูดลมเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะก้าวเท้าไปข้างหน้าอีกครั้ง
“คุณหนูหอม ทำไมวันนี้กลับมาค่ำนักล่ะคะ รู้ไหมว่าป้าเป็นห่วง”
ป้าสำอางที่เดินกลับไปกลับมารออยู่ในห้องโถงรีบถลาเข้ามาหาอย่างเป็นห่วง
“หอมกลับมาอย่างปลอดภัยค่ะ ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” เข็มหอมฝืนยิ้มอ่อน และก็อดที่เหลือบตามองหาใครบางคนไม่ได้ แต่ก็ไม่มี
“ขอบคุณป้ามากนะคะที่เป็นห่วงหอม ก็มีแต่ป้าคนเดียวเท่านั้นแหละที่คิดถึงหอม เป็นห่วงหอม”
ป้าสำอางฟังแล้วก็เข้าใจว่าสาวน้อยกำลังน้อยใจใคร “คุณเนลเธอก็เป็นห่วงนะคะ ก่อนหน้าคุณหอมกลับมาเธอก็มานั่งรอที่นี่ตั้งนาน นี่ก็พึ่งจะขึ้นไปอาบน้ำเมื่อกี้นี้เอง”
หล่อนไม่ได้เชื่อในคำพูดของป้าสำอาง เพราะคิดว่าป้าสำอางคงจะพูดให้หล่อนสบายใจขึ้นเท่านั้น
“งั้นหอมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“แล้วรีบลงมานะคะ ป้าจะตั้งโต๊ะคอยค่ะ”
เข็มหอมส่ายหน้าน้อยๆ “หอมไม่หิวหรอกค่ะ รู้สึกไม่อยากกินอะไรเลย”
“ไม่ได้นะคะคุณหนูหอม ถ้าไม่กินเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะคะ”
เข็มหอมมองคู่สนทนาอย่างซาบซึ้งใจ “ถ้าหอมหิว จะรีบลงมาหาอะไรกินนะคะ ป้าไม่ต้องกังวลนะ”
“แน่นะคะ”
“ค่ะ หอมขอตัวก่อนนะคะ”
แล้วเข็มหอมก็เดินหงอยๆ ขึ้นบันไดไป ป้าสำอางมองตามไปด้วยความเป็นกังวล
“เมื่อก่อนตอนที่คุณเนลยังไม่กลับมาก็ไม่เห็นเศร้าถึงขนาดนี้เลย หรือว่าสองคนนี้ควรจะหย่าขาดจากกันจริงๆ นะ”
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
เข็มหอมดันประตูห้องให้เปิดกว้างออก ความมืดสาดเข้ามาใส่หน้า หญิงสาวก้าวเข้าไปภายในห้องด้วยความคุ้นเคย ดึงประตูปิดลงกลอน ก่อนจะกดสวิตซ์ไฟให้สว่างขึ้น
“เนโลคลิส…”
เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากกลีบปากอิ่มนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน สองขาหยุดนิ่งอยู่กับที่ราวกับถูกติดกาว
“คุณ… เข้ามาทำไมคะ”
คนตัวโตที่นั่งห้อยขาอยู่ที่ขอบเตียงตวัดตามองหล่อน สายตาของเขายังเย็นชาเหมือนเดิม ไม่สิ… ไม่ใช่แค่เย็นชา แต่มันเลือดเย็นด้วยต่างหาก หล่อนตัวสั่นเทาขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“ทำไมกลับมืดนัก”
เขายังคงจ้องมองหล่อนด้วยสายตามืดดำ
“มันเรื่องของฉัน”
“แต่เธอยังเป็นภรรยาของฉันอยู่ จำไม่ได้หรือไง”
เขาลุกขึ้นและก้าวเดินตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างสูงใหญ่มาหยุดตรงหน้าเสียแล้ว หล่อนอยากจะถอยหนี แต่สองขาอ่อนแรงเหลือเกิน
“จำไม่ได้ค่ะ”
“เข็มหอม”
“ออกไปจากห้องของฉันเถอะค่ะ ฉันต้องการพักผ่อน”
หล่อนกัดฟันรวบรวมแรงก้าวเดิน และก็ทำได้ดีเพราะเดินผ่านเขามาได้ถึงสองก้าว แต่พอจะก้าวครั้งที่สาม แขนถูกคว้าเอาไว้ และแน่นอนว่าเขากระชากกลับไปหาทันที
“โอ๊ย…” ร่างของหล่อนเซถลาเข้าไปปะทะร่างกำยำ ก่อนจะรีบโก่งตัวหนีเมื่อตั้งสติได้
“ปล่อยฉันนะ”
“ถามจริงๆ เถอะ ทำไมชอบยั่วให้ฉันโมโหนัก เข็มหอม ทำตัวเป็นเด็กดีบ้างไม่ได้หรือไง ตั้งแต่ฉันกลับมาที่นี่ ยังไม่มีวันไหนเลยนะที่เธอไม่ก่อเรื่องให้ฉันโมโหน่ะ”
คนตัวเล็กน้ำตาซึม มองคนตัวโตอย่างน้อยใจ “ก็ใช่น่ะสิ ฉันมันเด็กมีปัญหา ทำอะไรก็ผิดไปหมดนั่นแหละ ใครมันจะดีเท่ากับผู้หญิงที่คุณเคยควง เคยนอนด้วยล่ะ”
“เข็มหอม” เขาคำรามเตือนเสียงต่ำ แต่หล่อนหมดความเกรงกลัวไปแล้วเพราะความน้อยใจบดบังหัวใจ
“ดังนั้นถ้าไม่อยากโมโหมากไปกว่านี้ ก็หย่าให้ฉันสักทีเถอะค่ะ แล้วเราจะได้ต่างคนต่างไป”
“ถามจริงๆ เถอะ ที่อยากหย่านี้เพราะมีที่ไปแล้วใช่ไหม”
หล่อนไม่มีใครเลย ไม่เคยมีใครในหัวใจเลยสักคน นอกจากเขาเพียงคนเดียว แต่ถ้าคำตอบแบบตรงไปตรงมามันจะทำให้ตัวเองอับอาย หล่อนก็จำต้องพูดปด “ใช่ค่ะ ฉันมีที่หมายใหม่แล้ว หล่อรวย ไม่แพ้คุณหรอกค่ะ”
หล่อนสังเกตเห็นกรามแกร่งที่มีไรหนวดขึ้นเขียวของเนโลคลิสขบกันแน่นจนนูนเป็นสัน
“เงินที่ฉันให้มันไม่พอหรือไง ถึงต้องไปหาเพิ่มน่ะ”
“เงินน่ะพอค่ะ แต่ฉันต้องการความเอาใจใส่ด้วย”
เสียงหัวเราะต่ำๆ จากลำคอแกร่งทำให้คนฟังสะท้านได้ไม่ยาก เพราะมันน่ากลัวเลยทีเดียว “ต้องการให้ดูแลเอาใจใส่? เอาใจใส่แบบไหนกันล่ะ” จากที่เคยแค่จับแขนเอาไว้ ตอนนี้ชายหนุ่มรวบร่างอรชรเข้ามากอดรัดแน่นทันที จากนั้นก็โน้มศีรษะลงมาหา จ้องหน้าในระยะเผาขน
“เอาใจใส่เรื่องบนเตียงสินะ”
คนถูกกล่าวหาหน้าร้อนผ่าว แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ “แล้ว… แล้วมันผิดตรงไหนล่ะ ในเมื่อฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แต่งงานแล้วก็ต้องการความรัก การเอาใจใส่จากสามี ไม่ใช่ถูกทิ้งขว้างแบบนี้”
เขาแค่นยิ้มหยัน ดวงตาที่หรี่แคบมองจนแทบจะลุกเป็นไฟ “ถ้าแค่เรื่องบนเตียงน่ะ ฉันจัดการให้ได้อยู่แล้ว รับรองถึงใจเธอแน่”
แม้จะรู้ดีว่าเขาประชด แต่กระนั้นไฟสวาทที่ลามเลียอยู่ภายในร่างกายก็ลุกโชนขึ้นอย่างน่าตกใจ
“ฉัน… ฉันไม่ได้ต้องการมันแล้ว” หล่อนพยายามดิ้นรนหนี แต่เขาไม่ยอมปล่อย
“ทำไมล่ะ เพราะไม่ได้เซ็กซ์จากฉันไม่ใช่หรือถึงได้โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบนี้ ฉันจะสนองให้ จะมอบให้อย่างถึงใจเชียว”
“นี่อย่าบังอาจมาพูดแบบนี้กับฉันนะ”
“มันเรื่องจริง”
“แต่มันสายเกินไปแล้ว ฉันไม่ต้องการอะไรแบบนั้นจากคุณอีกแล้ว ระหว่างเราสองคน การหย่าร้างคือสิ่งที่ดีที่สุด!”
“เธอก็รู้นี่ว่าถ้าหย่ากับฉัน เธอก็จะไม่มีสิทธิ์อะไรที่คฤหาสน์หลังนี้อีกต่อไป”
เข็มหอมตาแดงก่ำ กลีบปากสั่นระริก หล่อนรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างหากเลือกที่จะเดินไปจากเนโลคลิส แต่หล่อนทนอยู่แบบไร้ค่ากับผู้ชายที่ไม่มีวันรักหล่อนไม่ได้อีกแล้ว
“ฉันจะออกไปจากที่นี่ทันทีที่เราหย่ากัน”
“ลืมคำสั่งเสียของคุณย่าเธอไปแล้วหรือ ท่านสั่งให้เธอกับฉันไปตลอดชีวิต และเธอก็รับปากท่านไม่ใช่หรือ”
“ท่านจะต้องเข้าใจฉันค่ะ” น้ำตาแห่งความทุกข์ร่วงหล่นลงแก้มนวล ก่อนที่หญิงสาวจะรีบป้ายมันทิ้ง และพยายามเข้มแข็ง
“ทีนี้ปล่อยฉันได้หรือยังคะ”
เขาไม่ใช่แค่ไม่ปล่อย กลับก้มลงมาจูบปากอิ่มที่เผยอกว้างออกด้วยความเร็วปานสายฟ้าฟาด หญิงสาวช็อกค้าง ไม่เข้าใจว่าเนโลคลิสทำแบบนี้ทำไม แต่สติก็กระเด็นหายไปในทันทีที่ลิ้นชุ่มฉ่ำแทรกลึกเข้ามาภายในอุ้งปาก ตวัดรัดรึงลิ้นเล็กที่พยายามหลบหนีอย่างอุกอาจ ดูดกลืนความหวานฉ่ำอย่างปลุกปั่นหิวกระหาย
หล่อนเหมือนถูกจับโยนขึ้นไปบนเรือลำเล็กที่ลอยเคว้งอยู่กลางทะเลคลั่ง ร่างกายโงนเงนไร้ทิศทาง สองมือจำต้องยึดบ่าทรงพลังเอาไว้เพื่อพยุงกายให้มีชีวิตรอด และเขาก็เป็นเพียงหนทางเดียวที่จะช่วยต่อลมหายใจหล่อนได้
เข็มหอมหลงทางอยู่ในวังวนที่เต็มไปด้วยความลุ่มหลง จุมพิตเร่าร้อนของเนโลคลิสสร้างความปั่นป่วนให้เกิดขึ้นภายในเรือนร่างสาวมากมายเหลือเกิน
“อา…”
ในที่สุดหล่อนก็หมดทางหนี ในที่สุดหล่อนก็จำต้องครวญครางออกมาอย่างลืมตัว จมปลักลุ่มหลงอยู่ในกลิ่นหอมแห่งชายชาตรีจนมองไม่เห็นทางออก ความร้อนจัดแผดเผาจนสติไหม้เกรียมปากอิ่มขยับจูบสนองตอบคนตัวโตอย่างยินดี
ไม่ว่าเขาจะขยับปากแผ่วเบา หรือบดคลึงหนักหน่วงหล่อนก็เผยอรับ ตอบสนองแรงปลุกเร้านั้นครั้งแล้วครั้งเล่า ซาบซ่านเสียวเสียดจนปวดร้าวไปทั้งเรือนกาย
เนโลคลิสคือเทพบุตรนักรัก เพียงแค่เขาจูบ เขาก็สามารถทำให้ผู้หญิงในอ้อมแขนอย่างเช่นหล่อนอ่อนไหวทรมาน และหยุดการต้านทานลงในพริบตา
“พี่… เนล…” หล่อนครางเรียกชื่อเขาแผ่วเบา เมื่อปากอิ่มถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เขาจ้องมองหล่อนด้วยสายตามืดลึก ไฟปรารถนายังคงลุกโชนในดวงตาคมกริบมากมาย
“ต้องการให้ฉัน กลับออกไปหรือเปล่า”
สำเนียงที่ไม่เคยผิดเพี้ยนของเนโลคลิสตอนนี้อแปร่งพร่าไปจนสัมผัสได้
“เพราะฉันจะหยุดไม่ได้อีก ถ้าได้จูบเธออีกครั้ง”
หล่อนควร… ควรจะผลักไสเขา ควรจะปฏิเสธ ตั้งหน้าตั้งตาบอกว่าเกลียดเขาให้มากๆ ตะโกนใส่หน้าเขาว่าให้ไปไกลๆ อย่ามาแตะต้องเนื้อตัวของหล่อนอีก
แต่… แต่ทำไมถึงได้ทำอย่างที่สมองสั่งไม่ได้นะ หัวใจสินะ หัวใจมันคือเจ้านายนี่ มันสั่งให้หล่อน… สั่งให้หล่อนทำในสิ่งที่น่าละอายลงไป ทำในสิ่งที่ไม่มีผู้หญิงดีๆ คนไหนเค้าทำกัน
ไม่ช้าศีรษะทุยสวยที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำขลับก็ส่ายน้อยๆ พร้อมกับน้ำเสียงหวานแผ่วเบาจนฟังแทบไม่ได้ยิน
“อย่า… อย่าทิ้งกันอีกเลยนะคะ”
หล่อนไม่รู้หรอกว่าคำพูดนี้ของตัวเองจะทำให้ถูกเนโลคลิสหัวเราะเยาะไหม เพราะหล่อนเลือกที่จะหลับตาลงเสียก่อนด้วยความอับอาย จนกระทั่งมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกเขากอดแน่นขึ้น ร่างบอบบางแนบชิดกับเรือนกายกำยำทรงพลังทุกตารางนิ้ว
คางมนของหล่อนถูกตรึงด้วยนิ้วแกร่ง แต่กระนั้นหล่อนก็ยังไม่กล้าที่จะสบสายตากับเขาอยู่ดี ทำได้แค่เพียงมองที่ปลายคางเขียวๆ ที่มีไรหนวดขึ้นเท่านั้น
ไม่ช้าเขาก็จูบลงมาหาอีกครั้งด้วยสัมผัสที่ทำให้กายสาวเต้นเร่าไปด้วยความต้องการอย่างน่าละอาย หล่อนจูบตอบ เผยอปากรับลิ้นฉ่ำร้อนจัดเข้ามาในอุ้งปาก ลิ้นเล็กที่เคยหลบหนียามนี้เริ่มซุกซนตวัดไล้ลิ้นใหญ่อย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่กระนั้นก็ทำให้คนตัวโตสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
เสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจของเนโลคลิสถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอของหล่อน เขาจูบ ตะโบมจูบราวกับจะกลืนกินหล่อนเข้าไปเสียทั้งจิตวิญญาณ ปากของเขาขยับ บดขยี้ให้ความร้อนจัดอยู่ด้านบน ส่วนมือหนาที่ซุกซนก็ลูบเลื่อนไปทั่วทั้งส่วนสัดอวบอิ่มของกายสาว เขาบีบเคล้นตามเรือนร่างนุ่มนิ่มของหล่อนอย่างเมามัน บีบขยำจนหล่อนกรีดร้องใส่ปากเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
ทำไมหล่อนถึงได้ร้อนฉ่ามากมายถึงขนาดนี้นะ รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมันอันตราย และถ้าก้าวผ่านพ้นไปแล้วจะย้อนกลับมาแก้ไขไม่ได้อีก แต่หล่อนก็ยังยินดี และเต็มใจที่จะยอมศิโรราบให้กับผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ร้อนราวกับไฟกัลป์ ผู้ชายที่กำลังจับหล่อนโยนเข้าไปในกองไฟ
“อา…”
หล่อนกรีดร้องเมื่อปากร้อนจัดของเนโลคลิสเลื่อนลากต่ำลงมาตามลำคอระหง ไหล่บอบบางยกห่อขึ้นครางสยิวเมื่อถูกจูบและขบกัดอย่างยั่วยวน
มือใหญ่เปลื้องเสื้อผ้าของหญิงสาวออกอย่างช่ำชอง ก่อนจะลูบไล้ไปตามส่วนโค้งแผ่นหลัง สะกิดเพียงแผ่วเบาเจ้าบราเซียร์ตัวน้อยก็ร่วงลงไปกองกับพื้น เผยเต้างามที่เต่งตึงที่ดีดเด้งยวนตา
ชายหนุ่มครางกระหึ่มในลำคอด้วยความพึงพอใจ จับจ้องมองเต้าสวยด้วยความเสน่หาร้อนแรง ฝ่ามือหนาสีแทนวางทาบลงไป เคล้าคลึงแผ่วเบาจนเจ้าของเต้าสวยครวญครางออกมา
“อา… พี่เนลขา…”
YOU MAY ALSO LIKE
