ดี-เจเนซิส : สามปีหลังจากดันเจียนปรากฏขึ้น - ตอนที่ 12 เล่ม 1 : D-Powers, เริ่มทำงานได้ (2)

โยโยกิดันเจี้ยน

ผมมุ่งหน้าไปที่โยโยกิดันเจี้ยนเพื่อล่าสไลม์เหมือนทุกๆวัน ตั้งเเต่ก่อตั้งปาร์ตี้ดี-พาวเวอร์สมา ผมก็ได้ออร์บเวทย์น้ำมาอีกหนึ่งเเละออร์บต่อต้านกายภาพมาอีกสองลูก วันนี้ผมคิดว่าจะมาฟาร์มออร์บเวทย์น้ำเพิ่มอีกหนึ่งลูก แแต่ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้นก็มีใครบางคนเรียกผมจากทางโต๊ะประชาสัมพันธ์

“โยชิมูระ”

“โอ้ สวัสดี นารุเสะ”

ผมได้เจอกับนารุเสะครั้งเเรกตอนมีเรื่องการฆ่าตัวตาย  ตอนที่มิโยชิกับผมพยายามตั้งปาร์ตี้ เธอก็ได้ช่วยพวกเราดำเนินการในหลายๆเรื่อง ทำให้เราสนิทกันมากขึ้น ผมไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเธอต่อหน้า เเต่ผมว่าเธอเป็นคนที่วิเศษไปเลย ทั้งฉลาดเเล้วก็สวย ถ้าไม่นับบรรดาเจ้าหน้าที่ มีเเค่เธอคนเดียวที่รู้ว่าผมเป็นสมาชิกของดี-พาวเวอร์สที่มิโยชิเป็นหัวหน้า

“สวัสดีค่ะ” นารุเสะพูด “ขอเวลาสักหน่อยได้ไหมคะ”

“หือ อ๊ะ ได้สิ”

นารุเสะเหมือนจะลากตัวผมไปที่คาเฟ่เจ้าประจำ พอเครื่องดื่มมาเสิร์ฟเธอก็ยิงคำถามทันทีโดยไม่เกริ่นนำก่อน “ฉันรู้มาว่า ดี-พาวเวอร์สได้เปิดเวปไซต์ขายของเมื่อวานนี้”

โอ้ มิโยชิเริ่มไอนั่นเเล้วสินะ

“มิโยชิก็พูดถึงการเปิดเวปไซต์เมื่อไม่กี่วันก่อนอยู่นะ เเสดงว่าเสร็จเรียบร้อยเเล้วงั้นสิ แต่ว่าเราก็ดำเนินการทุกอย่างตามขั้นตอนเรียบร้อยเเล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร มีอะไรผิดพลาดหรอครับ”

“ไม่ได้เอาของที่จะลงในวันเมษาหน้าโง่มาลงใช่ไหมคะ”

ผมเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไงนะ เป็นผมก็คงคิดเหมือนกัน

“ไม่ครับ มันเป็นเวปไซต์ขายของจริงๆ” ผมยืนยัน “เเต่ตามที่มิโยชิบอก จะเป็นการขายเเบบประมูล”

“งั้นหรือคะ เกี่ยวกับของที่จะขายนั้น…”

“ครับ”

“พูดตามตรง ทางJDAได้รับการติดต่อมามากมาย เรื่องที่ว่าการประมูลนั่นเป็นเรื่องหลอกลวงหรือเปล่า”

“เป็นการกล่าวหาที่รุนเเรงมากเลยนะครับ”

“คุณรู้อยู่เเล้วว่าออร์บจะหายไปในหนึ่งวันหลังจากดรอป ถูกต้องไหมคะ” เธอถาม

“เเน่นอน”

“ถ้าเป็นเเบบนั้น คุณสร้างเวปไซต์นั้นทั้งๆที่รู้ถึงข้อนี้อยู่เเล้ว โดยไม่ได้เป็นการหลองลวงหรือการล้อเล่นใช่ไหมคะ”

“ใช่เเล้วครับ”

ผมยังไม่ได้เข้าไปดูหรอกนะ เเต่คิดว่าเวปไซต์ของเรานั้นขายเเค่สกิลออร์บอย่างเดียว สินค้าเเรกเริ่มน่าจะเป็นออร์บเวทย์น้ำสามลูก เเละออร์บต่อต้านทางกายภาพอีกหนึ่งลูก ที่จริงเรายังไม่รู้ผลของออร์บต่อต้านทางกายภาพหรอก เเน่นอนว่าอาจจะเดาผลของมันได้จากชื่อ เเต่ผมก็ยังไม่รู้เเน่ชัด

บริษัทในเครือของ WDA น่าจะมาร่วมประมูลด้วยเเน่นอน ในการประมูลครั้งเเรกนี้เราตั้งใจจะทดลองดูก่อน มิโยชิเลยยังไม่ตั้งขายสกิลการฟื้นฟูสุดยอดกับสโตเรจ

“เอ่อ..” นารุเสะถามอย่างลังเล “นี่เป็นเเค่การคาดเดานะคะ เเต่ว่า…”

“ครับ”

“คุณค้นพบวิธีเก็บรักษาออร์บเเล้วหรือคะ”

พอได้ยินคำถามตรงๆของเธอดังนั้น ผมก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกไป “นั่นเป็นคำถามที่ตอบยากอยู่นะครับ”

ถ้ามีวิธีตามนั้นเกิดขึ้น จะเป็นเรื่องใหญ่มาก ทุกๆคนตั้งเเต่JDAไปจนถึงรัฐบาลญี่ปุ่นต้องกดดันให้พวกเราเปิดเผยข้อมูลอย่างเเน่นอน

สำหรับคนญี่ปุ่นส่วนมาก เวลาถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่ก็ไม่อยากจะบอกใครอยู่เเล้ว นักสำรวจก็ไม่ต่างกัน เเน่นอนว่านารุเสะก็ต้องรู้เรื่องนี้ดี

“สมมุติว่า มีวิธีการเเบบนั้นอยู่จริงๆ…” นารุเสะหยุดพูด

“ครับ”

“เป็นไปได้ไหมคะ ที่คุณจะจดสิทธิบัตรหรือขายข้อมูลนั้น”

“เรากำลังพูดถึงเรื่องสมมุติใช่ไหมครับ”

“เเน่นอนค่ะ”

“เราคงไม่น่าจะทำทั้งสองอย่างเลยครับ มิโยชิไม่น่าจะอยากทำอย่างนั้น”

นารุเสะพิงตัวกลับไปยังพนักเก้าอี้ เเสดงสีหน้าที่อ่านได้ว่า “เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย”

“เเต่คุณรู้มั้ยคะ” เธอพูดขึ้น “ว่ามีบางที่ที่พร้อมจะจ่ายเงินหนึ่งเเสนล้านเยนสำหรับวิธีนั้น”

“เงินนั่นมากพอที่จะทำให้ขาผมสั่นเลยล่ะ เเต่ปาร์ตี้ที่มีกันเเค่สองคนไม่ควรจะถือเงินสดจำนวนมากขนาดนั้นครับ”

ใช่เเล้ว เเค่นั้นน่ะกล่อมพวกเราไม่ได้หรอก ผมคิดพร้อมกับยิ้มอย่างน่าสงสัย ไม่ได้ใช่ไหมนะ…

หนึ่งเเสนล้านเยนนั้นล่อตาล่อใจมากก็จริง แต่วิธีการเก็บรักษาคือตัวผมเองนี่เเหละ ผมอยากได้เงินจำนวนมาก และ อิสระมากกว่า

เเต่ว่า ถ้าเรื่องการประมูลนี้ถูกรับรู้กันเป็นวงกว้าง จะต้องมีใบสมัครเข้าปาร์ตี้มาเป็นจำนวนมากเเน่ จุดหมายก็เเน่นอนว่าจะต้องเข้ามาสืบข้อมูล มิโยชิคิดไว้เเล้วรึยังนะว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้

“ขอสมมุติอีกครั้งนะคะ..” นารุเสะพูด

“ครับ”

“ถ้าเกิดว่าทางJDAขอให้พวกคุณเก็บรักษาสกิลออร์บให้ คิดว่าจะรับคำขอนี้ไว้ไหมคะ”

ผมคิดเรื่องนี้อยู่สักพัก ถ้ายอมตอบตกลง ก็จะเป็นการยืนยันว่าพวกเรามีเทคโนโลยีอะไรบางอย่างที่สามารถทำอย่างนั้นได้จริง เเต่ว่าถ้าปฏิเสธ เราก็อาจจะถูกสงสัยอะไรหลายๆอย่าง

“โดยสมมุติเเล้ว” ผมพูด “ถ้าพวกเรามีเทคโนโลยีที่ว่าจริง เราก็อาจจะตกลงถ้ามีเงื่อนไขที่เหมาะสม”

“เข้าใจเเล้วค่ะ หัวหน้าของฉันอาจจะติดต่อพวกคุณไปเร็วๆนี้ เเต่ว่า…”

“ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้คุณยังคงทำหน้าที่เป็นตัวกลางต่อไป ที่ผ่านมาคุณช่วยเหลือพวกเราไว้พอควร เรื่องนี้ก็เป็นหนึ่งในเงื่อนไขที่ว่าด้วยครับ”

“ขอบคุณมากค่ะ ฉันจะลองกลับไปคิดดู”

หลังจากนั้น นารุเสะก็กลับไปที่JDA สถานการณ์กำลังจะเปลี่ยนไปเเล้ว เเละเพื่อจะเตรียมการถึงเรื่องนั้น ผมจึงพักการลงดันเจี้ยนไว้ก่อนเเละมุ่งหน้ากลับอพาร์ตเมน

 

อาคารรัฐบาลกลาง 2, คาสุมิคาเซกิ

อาคารรัฐบาลกลาง 2 นั้นตั้งอยู่ที่ถนนซากุระดะ ถนนเส้นนี้ถูกย้อมเป็นสีแดงด้วยต้นเกาลัดม้าเต็มสองข้างทาง ภายในห้องไร้หน้าต่างที่อยู่ในตึกนั้น มีชายที่ดูธรรมดาหน้าตาเหมือนกำลังตื่นตกใจ กำลังรับฟังรายงานจากชายอีกคนที่ดูธรรมดาพอๆกัน ซึ่งทั้งหมดนั้นเป็นปัญหาเดียวกัน รายงานนั้นถูกส่งมาจากทั้ง JDA, องค์การดันเจี้ยน และเเผนกอาชญากรรมไซเบอร์

“เเล้วทำไมเคสนี้ถึงได้สลักสำคัญนักล่ะ” ชายคนที่เหมือนดูตื่นตกใจถาม “ฟังดูเหมือนเป็นอาชญากรสร้างเวปไซต์ปลอมทั่วๆไป”

“ปัญหาจริงๆก็คือ ถ้าเกิดว่าเวปนั้นเป็นของจริงต่างหากล่ะครับ”

“ของจริงงั้นหรอ”

“หมายเลขใบอนุญาตของผู้จัดการประมูลนั้นเป็นของผู้หญิงที่ชื่อว่า มิโยชิ อาซึสะ ถ้าการประมูลนี้เป็นของจริง มูลค่าของเธอจะพุ่งขึ้นจนไม่สามารถวัดได้เลย”

“หืมม” ชายที่ดูเหมือนตื่นตกใจคิดเเละถามอีกคำถาม “ถ้าเป็นอย่างนั้น เพื่อนของนายขอข้อมูลอะไรจากสำนักงานข้อมูลวิจัยของคณะรัฐมนตรี”

“ถ้าไม่ใช่เรื่องหลอกลวง เจ้าของไซต์นั่นก็จะมีเทคโนโลยีที่มีความหมายไม่อย่างใดก็อย่างหนึาง เป็นขุมทรัพย์ หรือไม่ก็เป็น ภัยคุกคาม”

“ข่าวเกี่ยวกับสกิลเข้าใจภาษาต่างโลกก็พึ่งมาถึงหูฉันเหมือนกัน นายกำลังจะบอกว่าเธออาจจะเป็นกุญเเจไขปริศนาในเรื่องนี้ได้อย่างงั้นหรอ”

“เป็นไปได้ครับ”

“งั้นสำหรับตอนนี้ ฉันเเนะนำว่าออกกฏห้ามพวกเขาไม่ให้ออกนอกประเทศเอาไว้ก่อน เเน่นอนว่าเผื่อเรื่องนี้เป็นของจริง”

ชายที่ดูธรรมดาโค้งศรีษะให้เพื่อตอบรับคำเเนะนำนั้น 

“ดี ฉันจะไปติดต่อประธานบริหารองค์การดันเจี้ยนกับรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศเอาไว้ก่อนเเล้วกัน”

“ขอบคุณครับ”

“อย่าอู้ละ”

“เเน่นอนครับ ยังไงภารกิจของพวกเราก็คือ เพื่อรักษาความเป็นระเบียบเรียบร้อยและความปลอดภัยสาธารณะ”

ชายที่ดูธรรมดานั้นโค้งนับเเละหัวเราะเบาๆก่อนจะออกจากห้องไป

“อย่าทำเป็นลืมท่อนเเรกสิ”

มาตรา 5 ของพระราชบัญญัติตำรวจได้กำหนดภารกิจขององค์กรนี้ไว้ว่า ‘เพื่อปกป้อง สิทธิเสรีภาพ ของบุคคล รวมถึงรักษาความเป็นระเบียบเรียบร้อยและความปลอดภัยสาธารณะ

 

โยโยกิ-ฮาจิมัน

“หือ” ผมถาม “ไม่มาเร็วไปหน่อยหรอ”

พอผมเปิดประตูออกมา ก็เจอมิโยชิยืนอยู่หน้าเครื่องดริปกาแฟ ทำตัวเหมือนกับว่าเธอเป็นเจ้าของห้องนี้ เธอหันหน้ามาหาผมพร้อมทำหน้าสงสัย

บริเวณห้องทานข้าวของอพาร์ตเมนผมถูกเปลี่ยนด้วยมือของมิโยชิผู้ชั่วร้ายให้กลายเป็นออฟฟิศขนาดย่อมๆ ถึงห้องนอนด้านในของผมจะเป็นพื้นที่ส่วนตัวสุดท้ายที่ผมมี เเต่บางครั้งเธอก็ยังเข้ามาใช้โต๊ะโคทัตสึด้านในด้วย

อาาา ต้องอยู่ในอพาร์ตเมนที่มีเเต่ห้องนอนนี่มันน่าเศร้าชะมัด

กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์นั้นอบอวลไปทั่วห้อง ต้องเป็นเมล็ดกาแฟที่มิโยชิกำลังติดอยู่ช่วงนี้เเน่ๆ ทำให้ผมนึกถึงผู้หญิงที่ใส่เครื่องประดับบนผม มันเรียกว่าอะไรนะ – เมล็ดเกอิชารึเปล่า ที่มาจากฟาร์มอะไรสักอย่างในปานามา(1) หรือไม่ก็มาจากฟาร์มที่ลืมชื่อไปเเล้ว ที่ชื่อคล้ายๆกับโจรสลัดหญิง(2)

เพราะความยากในการควบคุมอุณหภูมิตอนคั่ว  ทำให้เมล็ดกาแฟต้องถูกจัดการด้วยผู้เชี่ยวชาญ(3) ถึงความหมกมุ่นเรื่องอาหารของมิโยชินั้นเกือบจะเข้าขั้นน่ากลัวเเล้ว เเต่สุดท้ายผลก็ออกมาอร่อย

“ทำให้ฉันด้วยแก้วนึงสิ”

“ได้เลยค่าา” มิโยชิตอบพร้อมเตรียมทำแก้วใหม่

“เเล้ว ในสุดเธอเธอก็ตั้งขายออร์บเเล้วหรอ”

“ว้าว ข่าวล่ามาไว นายไปได้ยินมาจากไหนล่ะ”

“นารุเสะจับตัวฉันไว้ที่หน้าโต๊ะประชาสัมพันธ์ของดันเจี้ยนน่ะสิ”

“งั้นหรอ” มิโยชิพูดพลางถอนหายใจ “ก็นะ เธอไม่ได้มาที่นี่โดยตรง บางทีเธอเเค่อยากจะเจอนายก็ได้นะเคย์”

ยัยนี่พูดอะไรเนี่ย

“ก็เธอไม่ได้อาศัยอยู่ที่ที่อยู่ ที่ลงทะเบียนไว้นี่” ผมตอบโต้ “จากที่นารุเสะเล่า JDAถูกถล่มด้วยคำถามที่ว่าเวปไซต์นั้นเป็นของปลอมรึเปล่าว”

มิโยชิถอนหายใจอีกรอบ ก็นะ ใครจะไปว่าคนที่สงสัยได้ ถ้าผมไม่รู้เรื่อง ผมก็คงคิดแบบเดียวกัน

“ฉันก็เลยพยายามอธิบายอย่างสุดความสามารถ เเต่ว่า…” ผมพูดต่อไม่จบ

“เกิดอะไรขึ้นล่ะ”

“น่าจะเดาได้นี่ เเทนที่เธอจะสวมบทบาทเจ้าหน้าที่เจ้าเล่ห์ เเต่เธอกลับถามออกมาตรงๆเลย จะให้ฉันตอบยังไงล่ะ”

ผมเล่าเรื่องที่คุยกับนารุเสะให้มิโยชิฟัง

“นั่นเป็นราคาที่ต้องจ่ายสำหรับธุรกิจของเราเเหละ” เธอพูด “ทุกคนต้องสงสัยว่าเรามีเทคโนโลยีในการเก็บรักษาออร์บอยู่เเล้ว ถ้าเราไม่ได้มาหลอกลวงใคร เเล้วคนอื่นจะคิดยังไงได้อีก”

“ถ้าเหตุผลเราเป็นเเบบนี้ล่ะ ได้ไหม ‘เราสร้างเครือข่ายนักสำรวจขึ้น เเล้วให้เขาหาออร์บให้เรา’”

“เป็นไปไม่ได้มากเกินไป”

“นั่นสินะ”

“เเล้วเรื่องที่จะเก็บรักษาออร์บให้JDA เงื่อนไขที่นายคิดว่าอยากจะเสนอไปคืออะไรล่ะ”

“หืมม อย่างเเรกเลยคือ ให้นารุเสะทำหน้าที่เป็นตัวกลางของเรา”

“เหหห เเสดงว่านายมีความสัมพันธ์เเบบนั้นกับเธอจริงๆด้วย เธอเป็นถึงมิสเคย์โอเลยนะรู้ไหม”

“เธอเข้าใจผิดไปใหญ่เเล้ว! เเค่คิดว่าเราไม่อยากได้คนเจ้าเล่ห์ที่ไหนไม่รู้มาเเทนเธอเเค่นั้นเเหละ ฉันไม่ต้องการเอโนกิอีกคนในชีวิตหรอกนะ”

“โห เป็นชื่อที่ทำให้นึกถึงความหลังจริงๆ นายคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับบริษัทเก่าเรา?”

“ไม่รู้ ไม่สน” “อ้อ เเล้วเงื่อนไขอีกอย่างนึงก็คือ เวลาที่เหลืออยู่ของออร์บ อย่างน้อยๆ ฉันอยากจะส่งต่อให้ลูกค้าตอนเวลาเหลืออยู่อย่างน้อย 4 ชั่วโมง”

“หมายความว่าตัวเลขบนออร์บจะน้อยกว่า 1200 นาทีใช่ไหม”

“ใช่ เเล้วสุดท้าย จะต้องมีค่าดำเนินการ”

“ฉีดค่าดำเนินการเข้าเส้นเลือดฉันเลยก็ได้!”

“สมกับเป็นราชินีการค้า!”

“อืมม” มิโยชิคิด “ทำไมเราไม่เก็บค่ารักษาออร์บเป็น 20% ของราคาขายล่ะ ค่าบริการกับค่าดำเนินการจะเป็นอย่างละ 10%”

“20% งั้นหรอ ถ้าออร์บราคา 50ล้าน ค่าเก็บก็จะเป็น10ล้าน ไม่คิดว่ามันขูดเลือดขูดเนื้อไปหน่อยหรอ”

“ไม่หรอก นี่มันปกตินะ ถ้านายไปที่ร้านอาหารที่มีชื่อเสียงหน่อย พวกเขาจะเก็บค่าบริการกับภาษีรวม 20%เลยนะ การซื้อขายหุ้นก็เหมือนกัน ขนาดภาษีกับค่าดำเนินการของการขอใบอนุญาติการค้ายังเป็น 20% เลย”

“ฉันว่าพวกเขาต้องไม่พอใจเเน่”

มิโยชิกรอกตา “นายคิดไปเองมากกว่า เเต่ถ้าเราให้บริการเก็บรักษา บางทีคิดราคาตามระยะเวลาอาจจะดีกว่าก็ได้”

“ใช่ ลูกค้าอาจจะใช้บริการด้วยสาเหตุอื่นที่นอกเหนือจากการเก็บไว้ขาย ในขณะเดียวกัน ก็จะมีบางคนที่เก็บรักษาออร์บไว้ในระยะเวลาสองหมื่นเยน เเต่กลับไปขายด้วยราคาหนึ่งเเสน”

“คนพวกนั้นต้องถูกเเบนจากการใช้บริการของพวกเรา ยังไงซะ เราก็เป็นที่เดียวในโลกที่สามารถเก็บรักษาออร์บให้ได้ มาทุ่มพลังทั้งหมดของเรากันเถอะ”

“ฉันคิดว่า น่าจะดีกว่าถ้าเราคิดราคาตามลูกค้าเเต่ละเจ้าไปเลยโดยดูจากมูลค่าของออร์บกับระยะเวลาที่จะเก็บรักษา เดี๋ยวไว้ค่อยมาสรุปรายละเอียดกันทีหลังก็ได้” ผมพูด

“ก็ดีนะ ถ้างั้นจะคำนวนค่าเก็บยังไงล่ะ”

“สักวันละล้านเยนเป็นไง”

“นายเเค่พูดตัวเลขมาส่งๆนี่นา”

“เราสามารถถามอีกฝ่ายได้นี่นาว่าฝั่งนั้นจะเอายังไง เดี๋ยวสักพักก็จะได้ราคาตลาดเองเเหละ”

“เห็นด้วย!” พอกาเเฟเสร็จ มิโยชิก็เทให้ผม “ได้เเล้วค่าา”

“ขอบใจ”

ผมได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ พอลองจิบดู หลังจากความเปรี้ยวเเผ่กระจายในปากก็มีรสหวานตามมา อร่อยมาก การเจาะจงเลือกอะไรสักอย่างทำให้เกิดความเเตกต่างได้จริงๆ

“เเล้วออร์บของเราขายได้รึยัง” ผมถาม

“อีกเดี๋ยวก็จะได้ราคาสุดท้ายเเล้วล่ะ เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ ฉันบังคับให้ผู้เข้าร่วมประมูลทุกคนเเสดงไอดีของตัวเองตอนสองวันเเรก ทำเป็นเหมือนกับว่าลืมซ่อนไอดีน่ะ”

“โหดร้ายชะมัด”

“ฉันซ่อนไอดีของพวกเขาในวันสุดท้าย ผู้ประมูลคงไม่ถูกใจเท่าไรที่มีคนรู้ว่าตัวเองเป็นใคร”

“สุดท้ายเเล้วก็เลือกใช้การประมูลงั้นหรอ”

“ใช่” มิโยชิตอบ “เพราะของมีพวกเราขายมีจำนวนเเค่นิดเดียว เเละในตอนนี้ มีเเค่พวกเราที่สามารถจัดการประมูลออร์บได้ จะเป็นโซเธอบี้หรือคริสตี้ก็ทำเหมือนเราไม่ได้(4)”

เเน่ละ ก็ออร์บจะหายไปเมื่อครบ 24 ชั่วโมงนี่นา

“ฉันตั้งราคาเปิดของเวทย์น้ำไว้ที่ลูกละ 60ล้านเยน” มิโยชิพูดต่อ “พอมีคนเสนอราคา ฉันก็เริ่มการประมูลโดยมีช่วงเวลาเยอะหน่อย ตอนที่ดูครั้งล่าสุดราคาอยู่ที่ 108 ล้าน”

“อะไรนะ เธอบอกว่าเวทย์น้ำมันราคา 80 ล้านไม่ใช่รึไง”

“จนมาถึงตอนนี้ ผู้ซื้อจะตั้งราคากันเอง เเต่พอเป็นการประมูล ใครจะไปรู้ว่าราคาจะพุ่งไปถึงเท่าไร”

ผมก็ไม่ได้รู้มากนักเกี่ยวกับออร์บเวทย์น้ำ เเต่ถ้ามันมอบเวทมนตร์อันทรงพลังให้ผู้ใช้เเล้วล่ะก็ ทางกองทัพคงสามารถซื้อออร์บพวกนี้ได้อย่างสบายๆ ถึงมันจะมีราคามากกว่าเครื่องบินรบก็เถอะ

“เวลาประมูลกี่วันล่ะ”

“สำหรับตอนนี้ สามวัน”

“โห สุดยอดไปเลยนะ มีเวลาสามวันในการประมูลเเย่งออร์บ ข้อจำกัด 24 ชั่วโมงนั่นดูเป็นความฝันที่ถูกลืมไปเลย”

“การประมูลนี้ต้องสั่นคลอนไปทั่วโลกเเน่ๆ”

ใช่ ไม่ต้องสงสัยเลย

“เเล้วพอประมูลเสร็จจะทำยังไงล่ะ”

“เพราะว่าเราไม่สามารถส่งออร์บทางไปรษณีย์ได้ เราเลยต้องให้ส่งออร์บให้กับมือ โดยเราจะออกรหัสตัวนึงให้ผู้ชนะการประมูล ซึ่งรหัสตัวนี้จะถูกเข้ารหัสด้วยคีย์สาธารณะ พอพวกเขาไปถึงห้องประชุมที่เราจะขอยืมจากJDA เราก็จะให้เขาบอกรหัสมา เเล้วเราก็จะเอารหัสนั่นมาถอดโดยใ้ช้คีย์ส่วนตัวของเรา หลังจากนั้นก็จะยืนยันการชำระเงิน เราจะให้ออร์บเป็นลำดับสุดท้าย”

“ฟังดูดีนี่ หลังจากเราส่งมอบเเล้วก็จะไม่การันตีว่าออร์บจะยังคงอยู่”

ดูเหมือนว่า มิโยชิจะใส่เวลาคงเหลืออย่างน้อยของเเต่ละออร์บเข้าไปในส่วนอธิบายสินค้าด้วย

มิโยชิคิดถึงเงินที่จะได้จากการประมูล พลางยิ้มเเละจิบกาแฟ “ฉันรอไม่ไหวเเล้วที่จะดูว่าเราจะทำเงินได้มากขนาดไหน”

สำหรับราชินีการค้านั้น อาจจะพอใจเเค่นั้นก็ได้ เเต่ผมเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังการขายมากกว่า บางทีพวกเราควรจะหนีออกนอกประเทศรอให้เรื่องซาลงซะก่อน

“นี่ พอทำไปถึงจุดๆนึง พวกเราไปพักผ่อนที่ต่างประเทศช่วงหน้าหนาวกันไหม” ผมเสนอ “คิดซะว่าเป็นทริปบริษัทก็ได้”

“ฟังดูดีมากเลย ฉันอยากจะไปมาชูปิคชูกับนครวัดมานานเเล้ว”

“ถ้าเกี่ยวกับอาหาร เธอชอบฝรั่งเศสหรืออิตาลีล่ะ ไม่ก็สเปน”

“ช่ายย ประเทศพวกนั้นก็ดีเหมือนกัน”

“เเต่ว่าอย่าพึ่งคิดถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดดีกว่า”

เพราะว่ามิโยชิกับผมนั้นไม่มีญาณรู้ล่วงหน้า ทำให้พวกเราไม่สามารถจินตนาการได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตอันใกล้ สุดท้ายเเล้วการเที่ยวต่างประเทศก็กลายเป็นความฝันอันเเสนห่างไกล

 

กลับสู่ด้านบน / ทั้งหมด / 1- / 50 ล่าสุด

กระดานสนทนา [นี่มันอะไรเนี่ย] ดี-พาวเวอร์ 1 [พวกหลอกลวงรึปล่าว]

1: นักสำรวจนิรนาม ไอดี : P12xx-xxxx-xxxx-2932 – อยู่ดีๆ ดี-พาวเวอร์ก็โผล่มาเริ่มทำการประมูลออร์บ จะเป็นนักต้มตุ๋น หรือว่าจะเป็นพระผู้มาโปรด

อ่านต่อที่ 930

2. นักสำรวจนิรนาม – มันจริงรึปล่าว

3. นักสำรวจนิรนาม – หลวงลวงชัวป๊าบ พวกเขาจะเก็บออร์บยังไงได้ตั้งสามวัน

4. นักสำรวจนิรนาม – บางทีพวกเขาจะตามหามันหลังจากสามวันนั้น?

5. นักสำรวจนิรนาม – นอกจากจะมีมอนสเตอร์ที่ดรอปออร์บนั่นอย่างเเน่นอน มันเป็นไปไม่ได้เลย

6. นักสำรวจนิรนาม – เเต่ว่าพวกองค์การที่มีชื่อเสียงก็ร่วมประมูลด้วยนะ

7. นักสำรวจนิรนาม – นายรู้ได้ยังไง >> 6

8. นักสำรวจนิรนาม – ตอนจะเสนอราคาประมูลในเวปนั้น นายต้องใช้หมายเลขไอดีของWDA ลองหาดูสิ

9. นักสำรวจนิรนาม – พระเจ้าช่วย กระทรวงกลาโหมกับสำนักงานตำรวจเเห่งชาติก็เสนอราคาด้วย

10. นักสำรวจนิรนาม – ไม่คิดว่าพวกเขาปลอมเเปลงไอดีหรอ

11. นักสำรวจนิรนาม – เป็นไปไม่ได้ ตอนใส่ไอดีเข้าไปจะมีการตรวจสอบกับ WDA

12. นักสำรวจนิรนาม – จริงดิ นายลองเเล้วหรอ

13. นักสำรวจนิรนาม – ใช่ ฉันลองเเล้ว

14. นักสำรวจนิรนาม – นายมีเงิน 60ล้านเยนในบัญชีรึไง

15. นักสำรวจนิรนาม – ถ้ามีใบอนุญาติการค้ากับลูกค้า เเค่ 60 ล้านก็เพียงพอที่จะอยู่ได้เเล้ว

16. นักสำรวจนิรนาม – จริง

17. นักสำรวจนิรนาม – ไม่ใช่ว่าที่องค์การพวกนี้ประมูลด้วยเพราะพวกเขาไม่มีอะไรจะเสียหรอ

18. นักสำรวจนิรนาม – ก็บางทีนะ เเต่ดูจากกระเเสของเรื่องนี้ JDA ต้องมาตรวจสอบเเล้วเเน่ๆ เเละการประมูลก็ยังไม่ถูกเเบนจนถึงตอนนี้ เเสดงว่า…

19. นักสำรวจนิรนาม – มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นของจริง เเต่ถ้าเป็นอย่างนั้น พวกเขาเอาออร์บมาจากไหนกัน

20. นักสำรวจนิรนาม – ความลึกลับของ ดี-พาวเวอร์ 

21. นักสำรวจนิรนาม – >>20 ถ้าไม่นับคำถามเเรก พวกเขาอาจจะสร้างวิธีเก็บรักษาออร์บก็ได้ใช่ไหม ฉันคิดอย่างอื่นไม่ออกเเล้ว

22. นักสำรวจนิรนาม – เป็นไปได้ด้วยหรอ

23. นักสำรวจนิรนาม – ดูจากไอดีของเจ้าของเวปไซต์ คนๆนั้นมีใบอนุญาติWDAมาสักพักใหญ่ๆเเล้ว

24. นักสำรวจนิรนาม – เเต่ก็ยังไม่เคยได้ยินชื่ออยู่ดี

25. นักสำรวจนิรนาม – ลองเอาไอดีไปค้นหาดูก็เจอเเต่เรื่องเกี่ยวกับ ดี-พาวเวอร์

26. นักสำรวจนิรนาม – เเล้วที่อยู่บริษัทหรือ ข้อมูลติดต่อล่ะ

27. นักสำรวจนิรนาม – ไม่มีที่ไหนเลย

28. นักสำรวจนิรนาม – หา เเบบนี้ไม่ได้ละเมิดข้อตกลงการค้าพิเศษรึไง

29. นักสำรวจนิรนาม – ตราบเท่าที่มีใบอนุญาติค้าขายของดันเจี้ยนอยู่ อย่างอื่นไม่จำเป็นต้องระบุก็ได้

30. นักสำรวจนิรนาม – ก็นะ ถ้าสินค้ามันหายากเเล้วก็เเพงสุดๆ อาจจะเสี่ยงถูกปล้น

31. นักสำรวจนิรนาม – ใช่ไหม สมเหตุสมผลดี

32. นักสำรวจนิรนาม – ยังไงก็ตาม ฉันจะตั้งหน้าตั้งตารอดูอีกสามวันหลังจากนี้ พวกนายคิดว่าคนชนะประมูลจะประกาศอะไรไหม

33. นักสำรวจนิรนาม – ไม่ ไม่หรอก คนชนะก็อยากจะเก็บข้อมูลของตัวเองไว้เป็นความลับเหมือนกัน

 

 

(1) เมล็ดกาเเฟเกย์ช่าจาก don pachi estate เป็นเมล็ดกาแฟชื่อดังจากปานามา

(2) เมล็ดกาเเฟเกย์ช่าจาก Hacienda La Esmerald เป็นเมล็ดกาแฟชื่อดังจากปานามา

(3) การคั่วเมล็ดกาแฟเกย์ช่า (Geisha) ต้องการความแม่นยำถึงระดับวินาที เช่นเดียวกับกระบวนการล้างที่ต้องใช้ทักษะสูง

(4) โซเธอบี้, คริสตี้ เป็นหนึ่งในบริษัทประมูลที่เก่าเเก่ที่สุดในโลก ตั้งอยู่ที่ประเทศอังกฤษ