ดั่งรักบันดาล - ตอนที่ 70

ขณะที่เธอพูด เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและดื่มไวน์ผลไม้เต็มแก้วในคราวเดียว ของเหลวเย็นๆไหลลงคอและเข้าไปในกระเพาะอาหารของเธออย่างไม่หยุดสิ้น ความฉุนของรสที่ค้างอยู่ในปากยังคงอบอวลอยู่ในนั้น

ผู้คนบนโต๊ะนั้นช่างโง่เขลา ใครจะไปคิดได้ว่าจะได้เห็นหร่วนซือซือผู้อ่อนแอดื่มไวน์แก้วใหญ่ได้ในคราวเดียว

หร่วนซือซือดื่มอึกสุดท้ายหมดจากนั้นเธอก็คว่ำแก้วเพื่อส่งสัญญาณให้ทุกคนทราบ "ขอบคุณทุกคนที่ช่วยดูแลฉัน"

เมื่อเธอพูดจบ ต้าตงก็ตบมือ

เพื่อนร่วมงานผู้ชายต่างก็ส่งเสียงตาม "ดื่มได้ดี"

หลังจากที่ดื่มเสร็จแล้ว หร่วนซือซือก็ได้นั่งลง เสี่ยวหานที่อยู่ด้านข้างก็พุ่งตัวเข้าหาเธอและกล่าวเบาๆว่า "ซือซือ ทำไมจริงจังขนาดนั้น! อึกเดียวดื่มไปเยอะมาก! ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้จักต้าตงแล้วก้เพื่อนร่วมงานชายเหล่านี้ เขาชอบโห่ร้องชอบเชียร์ เธอไม่ดื่มก็ไม่เป็นอะไรหรอก!"

หร่วนซือซือยิ้มให้กับเธอ "ฉันไม่เป็นไร"

หลังจากดื่มไวน์หนึ่งแก้ว ท้องของเธอก็รู้สึกร้อนๆและเธอยังรู้สึกว่าเธอนั้นอ่อนแรงอีกด้วย

บนโต๊ะไวน์ ทุกคนต่างส่งเสียงดังและชนแก้วกัน ในตอนท้ายก็ได้เล่นเกมคาดเดา หร่วนซือซือได้นั่งอยู่บริเวณมุมห้อง เธอเฝ้ามองผู้คนที่กำลังสนุกสนานเฮฮา เธอนั่งอย่างเงียบๆและดื่มไวน์อีกแก้วและอีกแก้ว

รสชาติไวน์ผลไม้นั้นเปรี้ยวๆหวานๆแต่ไม่เข้มข้นนัก โดยไม่ทันรู้ตัว เธอก็ได้ดื่มไปสองสามแก้วแล้ว อาการของเธอก็ค่อยๆเริ่มแสดงผลอย่างช้าๆ แก้มของหร่วนซือซือนั้นค่อยๆร้อนขึ้นและเริ่มมีอาการมึนหัว

เดิมทีเสี่ยวหานที่นั่งอยู่ข้างเธอนั้นก็ถูกใครสักคนลากให้ไปดื่มไวน์เช่นกัน เธอนั่งอยู่ตรงนั้นและดื่มเพียงคนเดียว เธอดื่มไวน์ในมือของเธอไปมากกว่าครึ่งขวดโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลย

ในอาการที่กำลังงุนงงของเธอ เธอก็รู้สึกเวียนศีรษะ หร่วนซือซือตบแก้มที่ร้อนของตัวเอง เธอลุกขึ้นไปห้องน้ำและล้างหน้า จากนั้นเธอก็มีสติมากขึ้น เธอเดินออกไปอย่างช้าๆ แต่เมื่อเธอเดินไปถึงทางเดิน เธอก็จ้องมองไปปยังห้องวีไอพีที่อยู่ไม่ไกล ใจของเธอสั่นไหวจากนั้นเธอก็เดินหันหลังและจากไป

เธอไม่อยากกลับไปยังห้องวีไอพีที่เสียงดังนั้น เธอเพียงอยากอยู่เงียบๆคนเดียว ต่อให้เธอไม่กลับไปก็คงไม่มีใครรู้หรอก

หลังจากที่เธอได้รับการเลื่อนตำแหน่ง เพื่อนร่วมงานก็ปฏิบัติต่อเธออย่างแปลกแยก เหมือนเธออยู่เพียงคนเดียว

เธอเดินลงมาชั้นล่าง หร่วนซือซือสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอเดินไปรอบๆและเธอก็เดินไปยังสวนหลังบ้าน สวนหลังบ้านมีขนาดใหญ่มาก สองข้างทางมีต้นไม้สีเขียวและมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง

ในเวลานั้นเงียบสงบมาก หร่วนซือซือเดินรับลมยามค่ำคืน เธอเดินไปข้างสระว่ายน้ำและเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

ทันใดนั้นโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เห็นคำสามคำปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ 'อวี้อี่มั่ว' ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เธอไม่อยากจะรับสายนี้เลย

เธอกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ เธอถือโทรศัพท์ไว้และเดินไปตามสระว่ายน้ำอย่างช้าๆ

หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง หร่วนซือซือก็หยิบขึ้นมาดู ยังคงเป็นอวี้อี่มั่วที่โทรมา!

เธอลังเลชั่วครู่ ในที่สุดเธอก็รับสายเขา เธอหยิบโทรศัพท์วางแนบหู "ว่าไง?"

“อยู่ไหน?” เสียงทุ้มลึกที่น่าฟังของชายคนนั้นดังกลับมา แต่คำพูดนั้นไร้ซึ่งอารมณ์อ่อนโยน

หร่วนซือซือสูดลมหายใจเข้าและกล่าวอย่างเคืองๆว่า "ไม่ต้องมายุ่ง"

อวี้อี่มั่วที่อยู่ปลายสายนั้นนิ่งเงียบไปประมาณ30วินาที จากนั้นเขาก็ถามอีกครั้งอย่างอดทน "เธอไปไหน? ตู้เยี่ยบอกว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องวีไอพี"

หร่วนซือซือกล่าวเน้นย้ำทีละคำว่า "คุณไม่ต้องรู้"

หลังจากถูกปฏิเสธสองครั้งติดต่อกัน อวี้อี่มั่วก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาขมวดคิ้วและถาม "เธอดื่มไวน์เหรอ?"

"เปล่า!" หร่วนซือซือปฏิเสธอย่างเด็ดขาดด้วยฤทธิ์ของไวน์ โดยไม่คิดเธอก็ตัดสายชายคนนั้นไป

เธอขุ่นเคืองเล็กน้อย เธอโกรธเพราะเห็นกันอยู่ว่าเขามีครอบครัวแล้วและเขายังไปกินข้าวกับหญิงสาวคนอื่น

เธอปิดโทรศัพท์มือถือด้วยความอึดอัดใจและเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า เธอยังคงเดินหน้าต่อไปอย่างโซซัดโซเซ

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเบาๆตามหลังเธอมา ก่อนที่หร่วนซือซือจะตอบสนอง เธอรู้สึกถึงแรงผลักที่ผลักให้เธอตกลงไป

เสียงดัง "ป๋อม!" หร่วนซือซือก็รู้สึกเพียงแค่ว่าร่างกายของเธอนั้นกำลังถูกห่อหุ้มไว้ด้วยของเหลวที่มีความเย็นและร่างกายของเธอนั้นกำลังจะจมลงไปโดยไม่รู้ตัว!

เธอ … เธอตกสระว่ายน้ำเหรอ?

เธอว่ายน้ำไม่เป็น!

หร่วนซือซือพยายามทำให้ตัวเองลอยขึ้นจากน้ำ แต่ร่างกายของเธอก็ยังคงจมอยู่เช่นนั้น บวกด้วยกับการดื่มไวน์มา ร่างกายของเธอนั้นไม่สามารถที่จะควบคุมได้อย่างที่ใจต้องการ เธอเริ่มมีอาการหายใจไม่ออกและในช่วงเวลาฉุกเฉินนั้นเธอก็ได้สำลักน้ำ!

“ช่วย..ช่วย!!”

ในขณะนี้ความปรารถนาที่จะอยู่รอดมีอยู่เหนือกว่า หร่วนซือซือยังคงดิ้นรน ใบหน้าของเธอนั้นเริ่มกลายเป็นสีแดง

ทันใดนั้นก็มีเสียง "ป๋อม" ดังขึ้นในสระว่ายน้ำ จากนั้นหร่วนซือซือก็รู้สึกว่าเธอกำลังถูกใครสักคนอุ้มขึ้นจากสระในวินาทีถัดมา ภาพตรงหน้าเธอก็มืดดับลงและเธอก็หมดสติไป

….

ในห้องวีไอพี อวี้อี่มั่วนั่งอยู่ด้านหน้าของโต๊ะอาหาร เขามองดูอาหารต่างๆบนโต๊ะโดยไม่รู้สึกอยากอาหารและฟังการสนทนาของคนรอบข้างโดยไม่สนใจ

ผู้นำระดับสูงของหลายบริษัทกำลังพูดคุยและหัวเราะกัน ซูหลิงนั่งอยู่ข้างๆ มีคนใกล้เคียงสังเกตเห็นความผิดปกติของอวี้อี่มั่ว เธอจึงยิ้มและถามว่า "ประธานอวี้ เป็นอะไรไป? อาหารไม่น่ารับประทานเหรอ?"

ริมฝีปากบางๆของอวี้อี่มั่วกล่าวเบาๆว่า "เปล่า ยังไม่หิวเท่าไหร่ พวกคุณทานกันเถอะ"

ทุกคนพยักหน้าและดื่มไวน์กันต่อ

ซูหลิงเงยหน้าขึ้น เธอจ้องมองไปยังอวี้อี่มั่วอยู่ตลอดเวลา หลังจากนั้นเพียงไม่นาน เธอก็รินไวน์ให้กับตัวเองหนึ่งแก้ว จ้องมองไปยังอวี้อี่มั่วและส่งยิ้มให้กับเขา "ประธานอวี้ ดื่มด้วยกันสักแก้วไหม?"

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้น กวาดสายตาของเขาและจ้องมองเธอ ในขณะที่กำลังจะยกแก้วไวน์ขึ้น จู่ๆก็มีคนผลักประตูห้องวีไอพีเข้ามา

ตู้เยี่ยเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางที่ร้อนรน เขาพยักหน้าให้ทุกคนก่อนเป็นอันดับแรกและเดินไปยังข้างกายของอวี้อี่มั่วในทันที เขาโน้มตัวเข้าใกล้หูของเขาและพูดด้วยเสียงเบา "ประธานอวี้ คุณผู้หญิงตกลงไปในสระน้ำ!"

สีหน้าของอวี้อี่มั่วนั้นมืดมนลงในทันที "เกิดอะไรขึ้น?"

เขาเองก็เพิ่งคุยโทรศัพท์กับเธอ ภายในพริบตาก็เกิดเรื่องขึ้นงั้นเหรอ?

ตู้เยี่ยรีบกล่าว "ตกลงไปในสระว่ายน้ำ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว คุณผู้หญิงอยู่ที่ห้องแล้ว"

อวี้อี่มั่วลุกขึ้นและพยักหน้าให้ทุกคน "ขอโทษด้วย พอดีมีธุระ ต้องขอตัวก่อน"

ด้วยคำพูดนั้นเขาจึงก้าวไปข้างหน้าและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

หากว่าหร่วนซือซือเกิดอุบัติเหตุขึ้น ถ้าเช่นนั้นการผ่าตัดก็ต้องถูกเลื่อนออกไป ความพยายามทั้งหมดของเขาในช่วงเวลานี้ก็สูญเปล่า!

เขาเดินออกมาจากห้องวีไอพีและถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก "เหตุการณ์เป็นอย่างไร!"

ตู้เยี่ยพลางเดินและตอบ "เหมือนกับว่าเธอดื่มไวน์ไปและตกลงไปในสระว่ายน้ำ พนักงานเห็นเข้าจึงเข้าไปช่วยเธอไว้"

เมื่ออวี้อี่มั่วได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็มืดมนลง

ที่แท้เธอดื่มไวน์!

เขารีบเดินไปที่ห้องของหร่วนซือซือ เมื่ออวี้อี่มั่วผลักประตูเข้าไปก็เห็นหมอและพนักงานสองสามคน หร่วนซือซือนั้นนอนอยู่บนเตียง เธอได้สติแล้วแต่สีหน้าของเธอยังคงซีดเซียว

อวี้อี่มั่วเดินไปด้านหน้าและถามหมอ "เป็นอย่างไรบ้าง?"

หมอของทางโรงแรมก็ได้กล่าวว่า "สำลักน้ำและมีอาการอาเจียนเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอยังมีอาการตกใจด้วย เธอไม่พูดอะไรเลย"

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่ยังคงมึนงงอยู่ ภายในใจรู้สึกสับสน เขานิ่งและเหลือบสายตามองคนรอบข้าง "พวกคุณทั้งหมดออกไปก่อน"

ในเวลานี้ เธอยิ่งต้องการสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ

หมอและพนักงานต่างก็ออกไปกันอย่างเงียบๆ อวี้อี่มั่วเดินไปยังประตูและกล่าวกับตู้เยี่ยด้วยเสียงเบาว่า "ลองตรวจสอบว่าที่เธอตกน้ำ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า"

ตู้เยี่ยรีบตอบรับ "รับทราบ"

หลังจากตู้เยี่ยจากไป อวี้อี่มั่วก็ปิดประตูห้องและเดินไปที่เตียง

หร่วนซือซือนอนอยู่บนเตียงและกำลังหลับตา

อวี้อี่มั่วดึงเก้าอี้มาข้างเตียง เขานั่งลงข้างเตียงและถาม "เป็นไงบ้าง?"

หร่วนซือซือไม่ตอบเขา เธอเพียงแค่ดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมศีรษะของเธอ