ดั่งรักบันดาล - ตอนที่ 190

หร่วนซือซือเดินเข้าไปในห้องทำงานของหัวหน้างานอย่างใจจดใจจ่อ เคาะประตูแล้วพูดว่า “คุณหลาน”

ผู้จัดการหลานกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานมองดูเอกสาร เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา เขาก็ยกคางขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ปิดประตูแล้วนั่งลง”

หร่วนซือซือเมื่อเห็นว่าการแสดงออกของคุณหลานไม่มีอะไรผิดปกติ เธอไม่ต้องการบอกว่ากำลังทำอะไรในขณะนี้

ใบหน้าของคุณหลานเป็นปกติ เธอพูดเบาๆ ว่า “ซือซือคุณรู้จักปั๋วรุ่ยไหม?”

ปั๋วรุ่ย?

หร่วนซือซือรู้สึกคุ้นเคย หลังจากหยุดไปสองวินาที เขาก็ตอบกลับว่า “เป็นบริษัทย่อยบริษัทหนึ่งที่อยู่ภายใต้การบริหารของปั๋วรุ่ย?”

“ใช่ ตลอดสองปีที่ผ่านมาฉันทำผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีอัจฉริยะ แบรนด์เริ่มต้นที่เจียงโจว ฉันโทรหาคุณครั้งนี้เพราะปั๋วรุ่ยจะมีงานออฟไลน์สำหรับผลิตภัณฑ์ใหม่ บริษัทจึงให้ความสำคัญกับงานนี้มาก ฉันวางแผนที่จะคัดเลือกตัวแทนเพื่อวางแผนกิจกรรมในฝ่ายธุรการและฝ่ายการตลาดของสำนักงานใหญ่”

หร่วนซือซือเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ การที่ได้ยินเช่นนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ดี

คุณหลานหยุดชั่วครู่ แล้วพูดว่า “ฉันจะส่งคุณไปที่แผนกธุรการ ถ้างานสำเร็จคุณจะมีโบนัสมากมาย ลองคิดดู คุณอยากไปไหม?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดหร่วนซือซือก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยราวกับว่าเธอไม่คาดคิดว่าจะมีสิ่งดีๆเช่นนี้เกิดขึ้นกับเธอ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเพิ่งทำผิดพลาดเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอไม่ได้คาดหวังว่าคุณหลานจะมอบหมายให้เธอ

หลังจากลังเล เธอก็อดไม่ได้ที่จะขอคำยืนยัน “คุณหลาน ฉันทำได้จริงเหรอ?”

เมื่อเห็นสีหน้างุนงงของเธอ คุณหลานก็ยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยแล้วถามว่า “คุณคิดว่าทำได้ไหมละ?”

หลังจากหยุดไปครึ่งวินาที ดวงตาของหร่วนซือซือก็กระพริบและพูดว่า “ฉันทำได้!”

ตอนนี้โอกาสนั้นมาถึงต่อหน้าต่อตาเธอแล้ว ถ้าเธอไม่คว้ามัน อาจไม่มีโอกาสอีกแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้นคุณหลานบอกเป็นการส่วนตัวว่าโบนัสเยอะมาก ดังนั้นโบนัสในครั้งนี้จะไม่น้อยไปกว่านี้อย่างแน่นอน การวางแผนงานดังกล่าวสามารถทำเงินได้เร็วกว่าที่เธอพยายามทำงานพาร์ทไทม์อื่นๆในตอนนี้

เมื่อเห็นสัญญาณของเธอ คุณหลานพยักหน้าเล็กน้อย หยิบเอกสารหนาๆมากองข้างๆเธอแล้วยื่นให้เธอ “นี่คือข้อมูล คุณสามารถศึกษามันอย่างละเอียด จากนั้นคุณและลี่หยวนจากแผนกการตลาดจะส่งมอบวางแผนร่วมกัน เมื่อผ่านแล้วหากเป็นไปตามแผน คุณจะต้องดำเนินการการปรับใช้สถานที่ด้วย”

“เข้าใจแล้ว”

หร่วนซือซือได้รับข้อมูล รู้สึกมีความสุขและสัญญากับคุณหลานว่า “คราวนี้ฉันจะทำงานให้เสร็จอย่างแน่นอน ฉันจะไม่รั้งฝ่ายบริหารอีกต่อไป!”

ครั้งสุดท้ายที่เธอออกไปเรียนก็จบลงแบบนั้น ครั้งนี้เธอได้รับโอกาสดีๆเช่นนี้ เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองไม่ว่างอีก

เมื่อเห็นเช่นนี้คุณหลานก็ยกคางขึ้นเล็กน้อยและพูดเบาๆ ว่า “โอเค กลับไปทำงานได้แล้ว”

หร่วนซือซือพยักหน้าทันที โค้งคำนับเพื่อขอบคุณเธอ “ขอบคุณ คุณหลาน!”

หลังจากพูดจบเธอก็หยิบเอกสารและเดินออกไป ใครจะรู้ว่าทันทีที่เธอเปิดประตูห้องทำงาน เธอก็เห็นคนยืนอยู่นอกประตู

คือเมิ่งจื่อหัน

เธอยืนอยู่ที่ประตูถือกองเอกสารไว้ในอ้อมแขนและดูเหมือนว่าเธอจะมาที่นี่เพื่อส่งของบางอย่าง แต่ผิวของเธอคล้ำไปเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าเธอยืนอยู่ที่ประตูนานแค่ไหน เขาไม่รู้ว่าเธอได้ยินบทสนทนาระหว่างเธอกับคุณหลานหรือไม่?

ไม่ว่าอย่างไร หร่วนซือซือก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจเรื่องนี้ เธอหันไปด้านข้างเล็กน้อยเดินไปรอบๆเมิ่งจื่อหัน เดินตรงไปที่สำนักงาน

เมิ่งจื่อหันถูกเมินโดยสิ้นเชิง หันศีรษะเล็กน้อยมองไปที่ด้านหลังหร่วนซือซือ ความโกรธกำลังเพิ่มขึ้นในใจของเขา

ตอนนี้เธออยู่ที่ประตู ได้ยินบทสนทนาระหว่างหร่วนซือซือและคุณหลาน เธอไม่คิดว่าเร็วๆนี้เธอจะได้รับการยกย่องจากเจ้านาย ไม่ว่าโอกาสเกี่ยวกับอะไร เธอก็มอบมันให้กับเธอ!

เธอกัดฟัน หันและเดินเข้าไปในห้องทำงาน ส่งเอกสารในมือ

“คุณหลาน นี่เอกสารที่คุณต้องการ”

คุณหลานเหลือบมองอย่างแผ่วเบา พูดเบาๆว่า “อืม วางไว้เถอะ”

หลังจากที่เธอพูดจบ เมิ่งจื่อหันก็ยังคงยืนอยู่ที่นั่นและตั้งใจไม่ไปไหน

“มีอะไรอีกไหม?”

เมิ่งจื่อหันอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุด “คุณหลาน คุณดูแลฉันมาตลอดและฉันก็อยู่ภายใต้การดูแลของคุณมาตลอด ฉันทำอะไรผิดพลาดไปอะไรหรือเปล่า? ทำไมคุณถึงให้โอกาสดีๆแก่หร่วนซือซือทุกครั้ง”

แม้ว่าเธอจะพูดยังไม่จบ แต่คุณหลานก็ชัดเจนมากเกี่ยวกับความหมายของคำพูดของเธอ

เธอถอนหายใจและพูดเบาๆ ว่า “จื่อหัน คราวนี้ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการช่วยคุณ แต่กิจกรรมนี้ได้รับมอบหมายจากผู้บังคับบัญชาที่ต้องการให้หร่วนซือซือ ทำกิจกรรมนี้ ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่คุณหลานพูด คิ้วของเมิ่งจื่อหันก็ขมวดแน่น และเธอไม่สามารถพูดได้ต่อไป มือเธอที่อยู่ข้างลำตัวก็กำแน่นเล็กน้อย ความโกรธในใจจากความหึงหวงก็ครอบงำเธอ

ผู้บังคับบัญชาได้แต่งตั้งหร่วนซือซือให้ยอมรับแผนการจัดงานนี้ ซึ่งหมายความว่าจะต้องมีคนที่อยู่ด้านบนสุดของบริษัทเพื่อสนับสนุนหร่วนซือซือ

เมื่อดวงตาของเขาจมลง เมิ่งจื่อหันก็นึกถึงครั้งสุดท้ายที่เขาอยู่บาร์ ทันใดนั้นใบหน้าที่เย็นชาและจริงจังก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเขา “อวี้อี่มั่ว?”

นอกจากเขา ดูเหมือนจะไม่มีใครอีกแล้ว

แน่นอนว่า ถ้าอวี้อี่มั่วสั่ง เธอก็จะไม่มีโอกาสได้แข่งกับหร่วนซือซือ!

แต่ยิ่งเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น กัดริมฝีปากและระงับความโกรธที่เพิ่มขึ้นภายใต้ดวงตาของเธอ เธอมองไปที่ คุณหลานและพูดว่า “คุณหลาน ฉันขอโทษนะที่ฉันไม่มีเหตุผล”

คุณหลานส่ายหัวและกระซิบเบๆ “จื่อหัน เธอใจร้อนเกินไป ไม่เป็นไรโอกาสแบบนี้จะยังมีในอนาคต ฉันจะพยายามเพื่อเธอ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่คุณหลานพูดรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเมิ่งจื่อหัน เขากล่าวขอบคุณอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณ คุณหลาน”

ออกมาจากห้องทำงาน ใบหน้าของเมิ่งจื่อหัน เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที เธอเดินเข้าไปในห้องทำงานของเธออย่างรวดเร็ว

เธอจะแบกรับความคับแค้นใจเช่นนี้ได้อย่างไร? คุณต้องรู้ว่าเธอเป็นคนมือขวาของผู้จัดการหลาน ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องเป็นคนแรกที่คุณหลานนึกถึง ตั้งแต่ที่หร่วนซือซือรับการเลื่อนตำแหน่งทุกอย่างก็ค่อยๆเปลี่ยนไป …

ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

ทันใดนั้น แสงวูบวาบในความคิดของเขาดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เพื่อโทรออกทันที

ไม่นานโทรศัพท์ก็เชื่อมต่อที่นั่น เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยอีกคนก็มา “สวัสดี มีอะไรเหรอ?”

เสียงของเมิ่งจื่อหันแผ่วเบา “ลู่ลู่ ตั้งแต่ฉันไปเยี่ยมคุณครั้งที่แล้วเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ฉันคิดถึงคุณ ก็เลยโทรมาหาคุณ”

“คิดถึงฉันเหรอ?” เฉิงลู่ ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เหลือบมองนาฬิกาบนผนังและพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้เป็นเวลาทำงานแล้ว คุณคงจะไม่มีมากที่จะมาคิดถึงฉันหรอก?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เมิ่งจื่อหัน ก็อธิบายอย่างใจเย็นว่า “แม้ว่าจะเป็นเวลาทำงาน แต่ฉันก็ไม่ยุ่งเลย ตอนนี้ผู้จัดการแผนกของเราสามารถให้ความสำคัญกับหร่วนซือซือ เขาได้มอบโอกาสดีๆและโครงการดีๆให้กับเธอ ฉันก็เลยมีเวลาว่าง”

ไม่กี่วันหลังจากเหตุการณ์เปิดโปงครั้งสุดท้าย เธอไปพบเฉิงลู่ครั้งหนึ่ง เห็นว่าเธออารมณ์ไม่ดีและยังไม่หายดี เธอจึงไม่กล้าบอกเธอเกี่ยวกับหร่วนซือซือ

ในเวลานี้เฉิงลู่เกือบจะฟื้นตัวแล้ว เธอรู้สึกว่าถึงเวลาแล้ว

อีกด้านหนึ่งเฉิงลู่ได้ยินคำสามคำ “หร่วนซือซือ” ใบหน้าของเธอแทบจะจมลงไปโดยไม่รู้ตัว

เธออดไม่ได้ที่จะกัดฟันถามว่า “เขากำเริบเสิบสานขนาดนี้เลยเหรอ?”

เมิ่งจื่อหันยิ้มและพูดเบาๆ ว่า “ถ้าไม่รวมถึงความกำเริมเสิบสานนั้น บางทีเธออาจจะโชคดี วันนี้หัวหน้างานเพิ่งให้กิจกรรมออฟไลน์ผลิตภัณฑ์ปั๋วรุ่ยกับเธอ ฉันไม่ได้อะไรทำ ไม่มีโบนัส ฉันเห็นว่าใช้เวลาตอนนี้ลาออกตอนที่เรากำลังหางานอยู่ด้วยกัน! “

ในกรณีนี้ เห็นได้ชัดว่ามันเสียดแทงหัวใจของเฉิงลู่อย่างสุดลูกหูลูกตา เธอกัดริมฝีปากและค่อยๆกระชับมือที่ถือโทรศัพท์ไว้

คำพูดไม่กี่คำเหล่านี้ ทำให้เธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะหร่วนซือซือ เธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อย่างไร!