ดั่งรักบันดาล - ตอนที่ 187

ขณะที่เธอตกอยู่ในภวังค์ เสียงฝีเท้าที่อยู่นอกประตูก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้นประตูก็ถูกผลักเปิดออก ร่างสูงก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู

หร่วนซือซือถึงกับผงะ หลังของเธอแข็งทื่อ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นอวี้อี่มั่วยืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้าจริงจัง จ้องมองมาที่เธออย่างลึกซึ้ง

หร่วนซือซือตกใจและถามโดยไม่รู้ตัว “คุณมาทำอะไร?

เมื่อเห็นคำถามที่ค่อนข้างตื่นตระหนกแวบผ่านดวงตาของผู้หญิงคนนั้น อวี้อี่มั่วเม้มริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “มาตรวจสอบงาน”

ในขณะที่เขาพูดเขาไม่สนใจใบหน้าของหร่วนซือซือ เขาเดินจากไปและเดินไปที่โต๊ะทำงานโดยไม่สมัครใจ

ดวงตาที่มืดสลัว แต่ความมืดสลัวคู่นั้นกระพริบไปทั่วโต๊ะของเธออย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็หยุดที่แฟ้มเอกสารที่มุมโต๊ะด้านขวา

หร่วนซือซือมองตามสายตาของเขาแลตื่นตระหนกอย่างกะทันหัน ก่อนที่เธอจะตอบสนองอวี้อี่มั่วยื่นมือยาวออกมาและหยิบแฟ้มเอกสารนั้นขึ้นมาเพื่อพลิกดู

หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้น ทันใดนั้นก็รู้สึกหายใจไม่ออก

นั่นคือสัญญาภาษาญี่ปุ่นที่ซ่งเย้อันมอบให้เธอ ซึ่งจำเป็นต้องแปล! หากอวี้อี่มั่วพบว่าเธอแอบรับงานส่วนตัว ผลที่ตามมาจะเป็นหายนะ

ท้ายที่สุด อวี้กรุ๊ปได้กำหนดไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าห้ามมิให้พนักงานหารายได้พิเศษจากการทำงานส่วนตัว

ตอนนี้เธอวางเอกสารนี้ไว้ที่มุมโต๊ะอย่างดื้อ ๆ เขาเห็นแล้ว ฉันแค่กลัว…

ก่อนที่หร่วนซือซือจะจินตนาการถึงผลที่ตามมา อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากบางของเขากดแน่นและความโกรธบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

ชายคนนั้นยกมือขึ้นถือเอกสารในมือ จ้องตาเธอแล้วถามว่า “นี่อะไร?”

มือของหร่วนซือซือจับกันไม่ได้ แต่ค่อยๆกระชับและดวงตาของเธอก็เริ่มล่องลอย

เธแควรจะพูดว่าอย่างไรดี? คุณยอมรับโดยตรงหรือไม่ว่านั่นเป็นงานส่วนตัวของเธออย่างลับๆ?

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติ

เธอทำงานล่วงเวลามาหลายวันแล้ว แต่เขากลับมาทันทีที่เธอได้เอกสารในวันนี้ โดยใช้ข้ออ้างในการตรวจงาน บังเอิญยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเขาเข้ามาเขาก็ไม่ได้มองไปที่สิ่งอื่นเลย เขามุ่งไปที่แฟ้มเอกสารนี้อย่างเดียว

ราวกับว่าเขารู้เมื่อนานมาแล้ว…

หัวใจของหร่วนซือซือว่างเปล่า จากนั้นเธอก็ค่อยๆตอบสนอง เธอกัดริมฝีปากและนิ่งเงียบเป็นเวลานานในที่สุด เธอรวบรวมความกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับชายที่เย็นชาคนนั้นและพูดอย่างเย็นชาว่า “คือเพื่อนของฉันให้ฉันช่วยเขาเรื่องสัญญาที่ต้องการแปล”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น โยนแฟ้มเอกสารในมือลงบนโต๊ะ “คุณรู้ไหมว่า บริษัทมีข้อกำหนดว่าไม่อนุญาตให้ไปรับงานส่วนตัว”

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ และกำหมัดแน่น “ฉันไม่ได้วางแผนที่จะทำในบริษัท ฉันทำเวลาที่เลิกงาน มันคือเวลาส่วนตัวของฉันแล้ว มันสามารถทำได้ไม่ใช่หรอ?”

เขาต้องรู้เรื่องนี้ล่วงหน้าก่อนที่จะมาที่นี่ นี่ไม่ใช่การจงใจหาข้อผิดพลาดใช่หรือไม่?

หร่วนซือซือรู้สึกโกรธมากขึ้น เมื่อเธอคิดว่าทุกการเคลื่อนไหวของเธอ อาจอยู่ภายใต้การเฝ้าระวังของอวี้อี่มั่ว

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณอวี้ สบายใจได้ ว่าฉันจะไม่ทำแบบนี้ในเวลาทำงาน มันจะไม่ส่งผลกระทบต่องานอื่น ๆ ของฉัน”

เมื่อเห็นคางของหญิงสาวเงยขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเขาเย็นชาเย่อหยิ่งเหมือนหงส์ดำ ความโกรธของอวี้อี่มั่วก็รุนแรงขึ้นทันที

เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นฝ่ายผิด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นฝ่ายผิด

เส้นเลือดสีฟ้าระหว่างหน้าผากของเขาถูกยั่วยุขึ้น อวี้อี่มั่วกำหมัดแน่น ริมฝีปากของเขากดลงบนตะเข็บเย็น ๆ ไม่กี่วินาทีต่อมาเขายื่นมือออกมา กดมือทั้งสองข้างบนที่วางแขนเก้าอี้ของหร่วนซือซือ จากนั้นเขาก็กดลง ดึงหร่วนซือซือด้วยเก้าอี้มาหาเขา

“ว้าย!” หร่วนซือซือยังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เธอเงยหน้าขึ้น เห็นทั้งสองคนที่อยู่ใกล้กันมากขึ้น เธออดรู้สึกผิดไม่ได้ ในทันทีที่ทั้งสองเข้าใกล้ เธอได้กลิ่นของความเมาจาง ๆ ของชายคนนั้น เธอตื่นตระหนกในใจ

เธอยื่นมือไปปิดหน้าอกของชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว “คุณ…จะทำอะไร?”

ดวงตาที่เศร้าหมองของอวี้อี่มั่วนั้นมืดลง ไม่ชัดเจนและเสียงที่ดูน่ากลัว ก็พูดทีละคำว่า “ฉันบอกว่าคุณสามารถมาหาฉันได้ ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ”

เขาเคยบอกให้เธอมาหาเขาแต่เขาไม่มาหา ทำไมต้องเข้าใกล้ซ่งเย้อัน คงอยากจะให้ทะเลาะกันเหมือไฟ!

นอกจากนี้ ตราบใดที่เธอต้องการความช่วยเหลือเขาจะต้องมอบงานไม่กี่วานที่เธอทำได้ และโบนัสจะมากกว่านี้อีกมากหลังจากทำงานเสร็จ

เขาไม่ต้องการปฏิเสธความภาคภูมิใจในตนเองของเธอ เขาไม่เคยบอกว่าจะให้เงินก้อนหนึ่งกับเธอโดยเปล่าประโยชน์ เขาเพียงแค่ให้โอกาสเธอในการใช้พลังของตัวเองเพื่อหาเงิน แต่เธอก็ไม่ได้คาดคิดที่จะขอความช่วยเหลือจากเขาเลย

เมื่อหร่วนซือซือได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดขึ้นทันที เธอมองกลับไปที่อวี้อี่มั่ว ดวงตาของเธอหนักและเย็นชา หัวใจของเธอถูกครอบงำอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ

“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ!” เธอกัดฟัน ในหัวของเธอร้อน เธอไม่ได้พูดผ่านสมองของเธอ “คุณคิดว่า ทุกคนควรหันมารอบตัวคุณหรือไม่? อวี้อี่มั่วฉันจะบอกคุณให้ ฉันไม่เหมือนกับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆคุณ! ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหนมาไหน ฉันเกลียดคุณ และฉันก็ไม่อยากเจอคุณ!”

ความโกรธที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจของฉัน มันก็ระเบิดออกมาด้วยความโกรธ

อวี้อี่มั่วตกใจเล็กน้อยราวกับว่าเขาไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน

เขาไม่เคยได้ยินผู้หญิงคนไหนพูดว่าเกลียดเขาเลย เขาไม่มีความรู้สึกต่อผู้หญิง โดยเฉพาะคนที่ต้องการเร่งเร้าเขา แต่ปัจจุบันมีคนบอกว่าเกลียดเขา ไม่อยากเห็นเขา อารมณ์มันแปลกและซับซ้อน

เขาขมวดคิ้วและวางมือบนที่วางแขนของเก้าอี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกระชับ เขามองไปที่เธอ ดวงตาสีเข้มของเขา ดูเหมือนจะเป็นน้ำวนและเขาก็ดูดเธอลึก ๆ

คำพูดของอวี้อี่มั่วนั้นชัดเจน น้ำเสียงของเขาก็เย็นชา “คุณเกลียดฉันเหรอ?”

หร่วนซือซือโกรธมาก แม้ว่าเขาจะเห็นแสงอันตรายกระพริบอยู่ใต้ดวงตาของชายคนนั้น เขาก็ยังไม่ลังเลที่จะให้คำตอบยืนยันว่า “ใช่ ฉันเกลียด…”

ก่อนที่เสียงนั้นจะลดลง มือใหญ่ของเขายกคางขึ้น วินาทีถัดมาริมฝีปากของเธออ่อนลง คำพูดทั้งหมดของเธอถูกปิดกั้น

ชายคนนี้ทำตัวมีอำนาจเหนือกว่า ในขณะที่เธอยื่นมือออกไปเพื่อต่อต้านการต่อสู้ เธอก็ยื่นมือออกไปแล้วรวบมือทั้งสองไว้ข้างหลังของเธออย่างง่ายดายและระงับมันอย่างมั่นคง

ใบหน้าของหร่วนซือซือแดงฉาน หร่วนซือซือและเขาไม่สามารถผลักออกไปได้ เขาจึงบิดตัวผลักและเตะเขาล้มลง อวี้อี่มั่วไม่เพียงแต่ไม่ยอมปล่อย แต่เขาก็อยู่ใกล้เธอมากขึ้น

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดริมฝีปากของเขาด้วยความรำคาญ

รู้สึกเลือดกระจายในปากของเขา อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย มันเป็นเลือดของเขา

ไม่คาดคิดว่าเธอจะโหดเหี้ยมและไร้ความปราณี

เขาถอนศีรษะ ดึงระยะห่างระหว่างทั้งสองคน มองไปที่ดวงตาที่ดื้อรั้นของผู้หญิงคนนั้น ริมฝีปากที่ชุ่มน้ำ ดวงตาของเขาก็จมลงทันที

เขายื่นมือออกไป ดึงคน ๆ นั้นขึ้นจากเก้าอี้ ผลักเขาออกไปที่โต๊ะข้างๆเธอโดยตรง

หร่วนซือซือกัดฟันอย่างมีความสุข ไม่สามารถหลบหนีได้ เขาจึงจ้องไปที่เขาอย่างดุร้าย ขู่ด้วยวาจา “อวี้อี่มั่วปล่อย! ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจเรียกให้คนมาช่วย!”

หลังจากคำพูดเหล่านี้ การแสดงออกของอวี้อี่มั่วก็ไม่เปลี่ยนไปเลย เธอหยุดชั่วคราวเป็นเวลาสองวินาที จากนั้นก็ตอบโต้อย่างรุนแรง

ในเวลานี้ ถึงเธอกรีดร้องให้คอแตก ฉันเกรงว่าจะไม่มีใครมาช่วยเธอได้

ในขณะนี้ อวี้อี่มั่วจับขึ้นไปบนเอวของเธอด้วยมืออันใหญ่ เลื่อนลงไปโดยไม่ลังเล ล้วงเข้าไปในเนื้อผ้า ลึกเข้าไปโดยไม่มีสิ่งกีดขวาง

ใบหน้าของหร่วนซือซือเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ร่างกายของเธอกระชับขึ้นทันที ก่อนที่เขาจะตอบสนองชายคนนั้น ได้กดที่หูของเธอเสียงของเขานุ่มนวลมาก แต่เขามั่นใจว่าเขามีโอกาสที่จะชนะ “เนื่องจากที่เกลียดฉัน ทำไมถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองละ?”

ประโยคนี้ เหมือนเสียงฟ้าร้อง ที่มันดังเข้าหูเธอ!