บทที่ 151

ทุกสิ่งรอผลของเฉินห้าว หากมันเกี่ยวข้องกับหลิ่วอู๋ฉงจริงๆ ถึงเขาจะมัดตัวคนไป ก็ต้องให้เขาถอนพิษให้หลี่เสว่

แต่ถ้าหากไม่ใช่เขาล่ะ?

แล้วหลี่เสว่จะทำยังไงล่ะ?

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว กำลังจะขับรถกลับบ้านก่อน

ไม่คิดว่าระหว่างทางจะเจอการเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ชนกันอยู่บนถนน ทำให้รถติดจนเคลื่อนย้ายไม่ได้เลย

หลังจากรอไปนานกว่าครึ่งชั่วโมง ไป๋ยี่เฟยถึงหลุดออกมาจากสายการจราจรนี้ได้

ตอนที่ผ่านจุดเกิดอุบัติเหตุตอนเมื่อกี้นี้ ไป๋ยี่เฟยก็เห็นเย่อ้าย

เย่อ้ายยืนอยู่ข้างถนน ใส่ชุดอาชีพ ดูเหมือนว่าเพิ่งเลิกงานเหมือนกัน และข้างๆเธอ มีตำรวจจราจรและชายวัยกลางอ้วนเตี้ยคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย

ชายวัยกลางคนนั้นกำลังจ้องมองไปที่เย่อ้ายด้วยความโกรธ พูดอะไรบางอย่างอยู่ในปากของเขา แต่เมื่อมองจากการแสดงออกของเขาแล้ว ก็สามารถรู้ได้ว่าเขาไม่ได้พูดในสิ่งที่ดี

การแสดงออกของเย่อ้ายเย็นชา และไม่มีการตอบสนองใดๆ

ตำรวจจราจรเกลี้ยกล่อม แต่ก็ไม่มีประโยชน์ใดๆ

ไป๋ยี่เฟยมองแล้วกำลังคิดว่าจะจากไป เย่อ้ายไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาๆ ยังคงถือรูปของเขาไว้ในมือเธอ พยายามที่จะหาเรื่องเขาอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คิดว่าจะอยู่ต่อ

ทันใดนั้นเอง ในขณะที่กำลังจะจากไป เย่อ้ายก็เห็นรถของไป๋ยี่เฟย และก็เห็นไป๋ยี่เฟยด้วย จึงตะโกนใส่รถว่า “ป๋ยี่เฟย! ผู้มีพระคุณ! ช่วยฉันด้วย! “

ไป๋ยี่เฟยด่าด้วยเสี่ยงเบาๆ แสร้งทำเป็นไม่รู้

แต่เย่อ้ายไม่ปล่อยเขาไป และวิ่งเข้าไปหาเขาโดยตรง เพราะมันอยู่รอบโค้ง บวกกับมีรถและคนจำนวนมาก และความเร็วของรถก็ไม่เร็วเท่าคนที่เดิน เย่อ้ายไม่ได้เดินแปบเดียว ก็เคาะกระจกหน้าต่างรถเรียกไป๋ยี่เฟยที่แล้ว

ไป๋ยี่เฟยจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ได้อีกแล้ว เขาจึงต้องลดกระจกรถลง

“ไป๋ยี่เฟย! ช่วยฉันหน่อยเร็วเข้า”

ไป๋ยี่เฟยแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและถามว่า “มีเรื่องอะไรเหรอ?”

ปรากฏว่าผู้ที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อกี้นี้คือเย่อ้ายและชายวัยกลางคนนั้น รถมีเพียงรอยขีดข่วนเล็กน้อย ไม่ร้ายแรงอะไรเลย แต่ว่ารถของทั้งสองก็มีรอยขีดข่วนเหมือนกัน เย่อ้ายก็บอกว่าได้จ่ายเงินไปแล้ว แต่ชายวัยกลางคนนั้นยังไม่ยอมให้อภัยเธอ และยังกล่าวสิ่งที่ไม่ดีมากมายอีกด้วย

เย่อ้ายก็ไม่ใช่คนที่มีนิสัยเป็นมิตร ดังนั้นจึงทะเลาะกับชายวัยกลางคนนั้น ตำรวจจราจรมาจัดการ แต่ก็ยังไม่มีประโยชน์ ทั้งสองคนยังคงพูดคุยกันอย่างดุเดือดมากขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยฟังจบแล้ว ก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ “โอ้ เรื่องนี้ผมช่วยคุณไม่ได้ คุณควรไปหาตำรวจจราจร”

“ปัญหาคือตำรวจจราจรก็ไม่มีประโยชน์!” เย่อ้ายกลอกตาของเธอ

เมื่อพูดจบ ไป๋ยี่เฟยอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ชายวัยกลางคนนั้นก็ไล่ตามเข้ามา

“ยัยตัวแสบ อยากจะวิ่งหนีใช่ไหม? ใครแม่งสนใจเงินเล็กน้อยๆของคุณ? ผมจะขอบอกไว้นะ ถ้าวันนี้คุณไม่คุยเรื่องนี้กับกูให้เคลียร์ ก็อย่าคิดว่าจะได้จากไป!”

ตำรวจจราจรก็ตามมาเช่นกัน “สุภาพบุรุษท่านนี้ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเลิกงานจราจรติดขาดหนักมาก รบกวนคุณอย่ารอช้าที่เจ้าของรถคนอื่นจะจากไป”

“ไปๆๆๆ ไปให้พ้น ผมรู้ แต่สาวน้อยคนนี้ ชนรถแล้ว ยังอยากจะหนีไป วันนี้ผมจะต้องสั่งสอนเธอดีๆให้ได้! คนหนุ่มสาวสมัยนี้ ไม่มีมารยาทเลยสักนิด”

เย่อ้ายหันกลับมา และพูดอย่างเย็นชา “มารยาทเหรอ? คุณเป็นถึงลุงอ้วนวัยกลางคนหนึ่งคุณมีมารยาทนักเหรอ? รถของฉันขับอยู่ดีๆคุณก็ชนเข้าอย่างไม่มีเหตุผล ฉันบีบแตรแล้ว และคุณก็เป็นเหมือนคนหูหนวกไม่ได้ยิน ถ้าฉันไม่เบรกทัน ฉันว่าวันนี้คุณคงต้องตายอยู่ในรถแล้ว”

“โอ้ย มึงกล้าแช่งให้ข้าตายเหรอ?” ชายวัยกลางโกรธมากขึ้น เดินเข้าไปยกมือขึ้นตบที่ใบหน้าเย่อ้าย

ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยจอดรถไว้ข้างทาง เดินข้ามไป จับมือชายคนนั้นไว้

ในความเป็นจริงไป๋ยี่เฟยไม่อยากจะยุ่งกับเรื่องนี้ แต่เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว เขาก็ไม่ยุ่งไม่ได้แล้ว

มือของชายคนนั้นถูกคว้าไว้ และเงยหน้าขึ้นมองไป๋ยี่เฟยที่สูงกว่าตัวเอง แล้วพูดอย่างโกรธๆว่า “มึงเป็นใครกันแน่? ปล่อยมือข้า!”

ไป๋ยี่เฟยไม่ยอมปล่อยมือ และคว้ามือของชายคนนั้นอย่างแรง เมื่อเห็นเช่นนี้ชายคนนั้นก็ดึงมือของเขากลับ ในขณะนี้ไป๋ยี่เฟยก็ปล่อยมือกะทันหัน

ด้วยเหตุนี้ ชายคนนั้นก้าวถอยหลังไปหลายก้าว และเกือบล้มลง

เย่อ้ายอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นสิ่งนี้

ชายคนนั้นยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ “แม่งเอ้ยมึงเข้ามาเสือกยุ่งอะไรกับเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับมึง! มึง……”

“เจ้าหน้าที่ตำรวจ สุภาพบุรุษคนนี้ดูเหมือนจะดื่มเหล้า”

เมื่อตำรวจจราจรได้ยินคำพูดของไป๋ยี่เฟย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

ผู้ชายรู้สึกผิดเล็กน้อยสำหรับเรื่องนี้

เขาดื่มเหล้าจริงๆ แต่ไม่มาก ตำรวจจราจรและเย่อ้ายจึงดูไม่ออกว่าเขาดื่มเหล้ามา มิฉะนั้นเขาคงไม่กล้าที่จะกระโวยกระวายอย่างบังอาจอยู่ที่นี้

และสำหรับไป๋ยี่เฟยที่รู้ เพราะสิ่งที่เย่อ้ายพูดเมื่อกี้ และหลังจากคิดๆเรื่องนี้แล้ว เขาก็เดาได้ว่าเขาต้องดื่มเหล้าแล้วแน่ๆ แต่ก็ดื่มไม่มาก

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ ชายคนนั้นก็พูดอย่างโกรธๆ “เรื่องไร้สาระ ข้าดื่มหรือไม่ดื่ม ข้ายังไม่รู้ตัวเองเหรอ? ข้ารู้นะว่าคุณอยากจะช่วยเด็กผู้หญิงคนนี้ ไม่อยากจะรับผิดชอบใช่หรือไม่?”

“สุภาพบุรุษคนนี้ ตั้งแต่แรก ฉันก็บอกว่า ฉันจะจ่ายค่าชดใช้ให้คุณ มันเป็นเพราะคุณยังไม่ยอมปล่อยฉันไปเอง นอกจากนี้ เหตุการณ์นี้เป็นความผิดของคุณ แต่เดิมคุณเป็นคนที่ชนรถของฉัน ฉันยังไม่ได้ขอให้คุณจ่ายค่าชดเชยเลย!”

“คุณอย่าถือตัวเองอายุมากกว่า และก็รังแกสาวน้อยอย่างฉัน โอ้ บางที คุณอาจจงใจอยากจะฉ้อโกงเงินของฉัน”

ตำรวจจราจรที่อยู่ข้างๆพูดขึ้นทันทีว่า “ไม่ต้องพูดกันแล้ว เดิมทีเรื่องนี้มันง่ายนิดเดียว พวกคุณจะต้องทำให้มันยุ่งยากขนาดนี้ พวกคุณทุกคนรอผมอยู่ที่นี่ ผมจะไปเอาเครื่องทดสอบแอลกอฮอล์”

หลังจากพูดจบเขาก็เดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองทันที

ชายวัยกลางได้ยินเช่นนี้ก็เริ่มรู้สึกกลัว นี่ถ้าหากถูกตรวจพบว่าดื่มแอลกอฮอล์ งั้นก็จะกลายเป็นเมาแล้วขับ ช่วงนี้การตรวจสอบเมาแล้วขับนั้นเข้มงวดมาก และบทลงโทษก็หนักมากเช่นกัน ยังจะถูกปรับเงินอีกด้วย ซึ่งมันจะไม่คุ้มค่ามากเลย

ดังนั้นชายวัยกลางจึงแสร้งทำเป็นไม่ถือสาและพูดว่า “ช่างมันเถอะ ในเมื่อคุณพูดเช่นนี้แล้ว ข้าเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องใจกว้าง และไม่ถือสากับเด็กผู้หญิงอย่างคุณแล้ว”

พูดจบ ชายคนนั้นก็หันหลังจากไป

ไป๋ยี่เฟยคว้าคอเสื้อด้านหลังของชายคนนั้นไว้ “อย่าเพิ่งรีบร้อนจากไป คุณไม่ใช่จะให้คุณผู้หญิงคนนี้รับผิดชอบเหรอ? หากคุณจากไปแล้วเธอจะไปรับผิดชอบกับใครหล่ะ?”

ชายวัยกลางคนหันกลับมา และบิดร่างกายที่อ้วนของเขา “ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ถือสาแล้ว คุณแม่งอยากจะหาเรื่องใช่ไหม?”

เย่อ้ายรู้สึกตัวจากความคิดของเธอ และมองไปที่ชายคนนี้ ชายคนนี้ต้องดื่มเหล้าแล้วแน่ๆ ทัศนคติของเขาก่อนและหลังมันต่างกันชัดเจนเกินไป

“คุณไม่ถือสา แต่ฉันจะถือสา! คุณเป็นคนชนเข้ามาก่อน ฉันจะขอให้คุณชดใช้เงินมันก็สมควรอยู่ใช้ไหม?”

ชายวัยกลางเริ่มตื่นตระหนก เมื่อเห็นว่าตำรวจจราจรกำลังเดินเข้ามา ดวงตาหมุน และยกขาขึ้นอยากจะวิ่งหนี

ไป๋ยี่เฟยสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขาด้วยสายตา และมือของเขาก็ปิดกั้นทางไปของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว “จะหนีไปไหน? กลัวแล้วเหรอ?”

ตำรวจจราจรก็เห็นชายคนนั้นกำลังจะวิ่งหนี ก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว คว้าชายคนนั้นไว้ “คุณครับ โปรดให้ร่วมมือกับผมด้วย”

ชายคนนั้นไม่ได้ขยับตัว แต่สาบานและรับประกันว่า “คุณตำรวจ ผมไม่ดื่มเหล้า จริงๆ เห็นมั้ยผมเพิ่งเลิกงานตอนนี้ ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย ผมจะดื่มเหล้าได้อย่างไร?”

ตำรวจจราจรบอกว่า “ไม่ได้ดื่มเหล้าก็ดี ผมแค่ตรวจตามปกติ ยังไงคุณก็ไม่ได้ดื่มเหล้าอยู่แล้ว มันก็ไม่ได้เสียเวลาของคุณมากมาย คุณแค่เป่าลมใส่ที่นี้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น”

บนใบหน้าผู้ชายเต็มไปด้วยความลำบากใจ เหี่ยวย่น และน่าเกลียดชะมัด ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้แต่แรก หลังจากได้เงินแล้วก็ควรจะจากไปแล้ว

ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเฉยเมย “ยิ่งคุณเป็นแบบนี้ มันกลับทำให้คุณดูเหมือนว่าคุณดื่มเหล้าแล้ว เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณ คุณควรเป่าลงในขวดทันที เพื่อที่คุณตำรวจจะปล่อยคุณไป”

ตำรวจจราจรพยักหน้า “เป่าเร็วเข้า อย่าเสียเวลาของทุกคน”

เมื่อเห็นเช่นนี้ชายคนนั้นก็กัดฟัน ทำได้เพียงแข็งหนังศีรษะและเป่าลมออกมา หลังจากนั้นไม่นาน การ์ดสีก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีส้ม

ไป๋ยี่เฟยยืนนิ่งเงียบ

ใบหน้าของตำรวจจราจรมืดมนลง “คุณครับ ปรากฏว่าคุณดื่มแอลกอฮอล์แล้วจริงๆ รบกวนคุณไปที่นั่นกับผมหน่อย”

ผู้ชายคนนั้นทำหน้าเศร้า ใบหน้าที่ดูหยิ่งในเมื่อกี้นี้หายไปหมดแล้ว ปฏิบัติตามตำรวจจราจรอย่างเชื่อฟัง

เมื่อชายคนนั้นไปกับตำรวจจราจรแล้ว เย่อ้ายยิ้มและพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “ขอบคุณคุณมาก! คุณช่วยฉันไว้อีกแล้ว คุณพึ่งเลิกงานใช่ไหม? ไป ฉันเลี้ยงข้าวคุณ”