ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 48 รถน้ำมันมาแล้ว (รีไรต์)
- Home
- ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย
- บทที่ 48 รถน้ำมันมาแล้ว (รีไรต์)
บทที่ 48 รถน้ำมันมาแล้ว (รีไรต์)
บทที่ 48 รถน้ำมันมาแล้ว (รีไรต์)
“พวกคุณมาเช้ากันจังเลยนะ”
“ใช่แล้ว ได้น้ำมันแล้วยังต้องรีบกลับไปทำงานอีก”
“เขาบอกมาแล้วนะ ใครไม่มาตรวจสอบ ทีหลังจะไม่รับผิดชอบนะ”
“ฮ่า ๆๆ พวกคุณก็รีบร้อนมารอกันจัง รถน้ำมันยังไม่มาเลย”
หลายคนกำลังเดินไปที่บ้านของจ้าวหลินหลิน
ระหว่างทางก็คุยกันจอแจ
บ้านของจ้าวหลินหลินอยู่ติดถนนใหญ่ เป็นทางผ่านที่หลี่ชุ่ยชุ่ยกับคนอื่น ๆ ต้องเดินผ่านเพื่อไปทำงานที่หมู่บ้าน
เย่เสี่ยวจิ่นถูกแม่แบกไว้บนหลัง มองดูภาพอันคึกคักนี้
เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ธุรกิจนี้ไปได้สวยจริงๆ มีคนเยอะแยะเลย”
“แน่นอนอยู่แล้ว” หลี่ชุ่ยชุ่ยยิ้มอย่างอ่อนโยน “ทุกคนต้องใช้น้ำมัน บ้านไหน ๆ ก็ขาดน้ำมันกับเกลือไม่ได้หรอก”
“น้ำมันของหล่อนขายถูกขนาดนี้ ใคร ๆ ก็ต้องซื้อทั้งนั้น”
“ถ้าบ้านเราไม่ได้เตรียมไว้แล้ว แม่ก็คงซื้อไปบ้างเหมือนกัน”
เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้า เห็นด้วยกับราคาที่น่าดึงดูดใจนี้
ส่วนเย่หวายก็เดินตามหลังมาติด ๆ
เขาไม่อยากอยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไร จึงตั้งใจจะไปทำงานในหมู่บ้านเพื่อแลกเป็นคะแนนแรงงาน
“ชุ่ยชุ่ย เธอจะไปซื้อน้ำมันด้วยเหรอ” หลินไป๋เหอจากหมู่บ้านข้างเคียงเดินเข้ามาทัก ขณะถือถังเหล็กใบหนึ่งอยู่ในมือ “คนในหมู่บ้านฉันมาซื้อน้ำมันกันเยอะมาก ฉันกลัวว่าจะพลาดเลยรีบมา”
หลี่ชุ่ยชุ่ยส่ายหน้าพร้อมกับยิ้ม “ฉันไม่ได้มาซื้อน้ำมันน่ะ ฉันจะไปทำงานในหมู่บ้าน”
หลินไป๋เหอทำหน้างุนงง “ไม่ซื้อ? ถูกขนาดนี้ ทำไมไม่ซื้อล่ะ”
“ได้ยินมาว่า จ้าวหลินหลินรับรายการสั่งซื้อน้ำมันไปแล้วตั้ง 3,000 ชั่งแน่ะ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก
หลินไป๋เหอพูดขึ้นมาเอง “น้ำมันนี่เขาบอกว่าชั่งละห้าเหมา ต้องเอาภาชนะไปตวงเอง”
“ถ้าเอาถังน้ำมันของพวกเขาก็ต้องจ่ายเงินเพิ่ม”
หลี่ชุ่ยชุ่ยคุยกับหลินไป๋เหอ พลางเดินตามฝูงชนไปทางบ้านของจ้าวหลินหลิน
จากนั้นหลี่ชุ่ยชุ่ยก็ได้รู้จากปากของหลินไป๋เหอว่าเซี่ยวเยว่กับจ้าวหลินหลินร่วมทำธุรกิจหลายอย่างด้วยกัน
หน้าบ้านของจ้าวหลินหลินมีคนมุงดูกันแน่นขนัด
ในกลุ่มคนหนาแน่นนี้ล้วนเป็นคนในหมู่บ้านและหมู่บ้านข้างเคียง
ชาวบ้านต่างก็รู้จักกันดี
พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ไม่รู้สึกเบื่อที่ต้องรอ
หลิวต้าเม่ยนั่งลงบนพื้นพร้อมบ่นพึมพำ “คนเยอะแบบนี้ วันนี้ฉันต้องรอนานแค่ไหนเนี่ย”
“อย่าให้ฉันต้องไปทำงานสายนะ”
ลู่ชุ่ยฮวาได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยว่า “โอ้ย เรื่องแค่นี้รีบร้อนไปทำไม ดูสิคนต่อแถวรอรับน้ำมันเยอะขนาดนี้ กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปครึ่งค่อนวัน”
“ไม่ต้องไปคิดมากหรอก ถือโอกาสพักสักครึ่งวันไปเลย”
“กลับบ้านแล้วก็จะได้เอาน้ำมันใหม่ไปทอดข้าวพองให้หลานกินพอดีไง”
ลู่ชุ่ยฮวาพูดพลางทำท่าทางประกอบอย่างออกรสออกชาติ “ฉันเห็นว่าหัวไชเท้านี่สีสวยเชียวนะ สีม่วงอมแดง เอาไปย้อมสีข้าวพองทอดสิ ทั้งสวยทั้งเป็นมงคล”
“ให้เหวินชางเอาไปกินที่เมืองก็ดี ทั้งหอมทั้งน่ากิน”
หลิวต้าเม่ยได้ฟังดังนั้นก็เห็นด้วย “ข้าวพองที่ทอดด้วยน้ำมันใหม่ต้องอร่อยมากแน่ ๆ”
“เหวินชางของเราเรียนหนังสือในเมืองเหนื่อย ๆ ทำให้เขากินเยอะ ๆ หน่อย”
“ถ้าเก็บรักษาดี ๆ ก็กินได้นานเชียวนะ”
หลี่กุ้ยฮวายิ้มรับอย่างเห็นด้วย “ใช่ ๆ ข้าวพองทอดในน้ำมันดี ๆ แบบนี้ กินแล้วบำรุงสมอง เรียนเก่งขึ้นแน่ ๆ”
พวกเขาล้วนเชื่อว่าน้ำมันสามารถบำรุงสมองได้
หลี่กุ้ยฮวาเข้าไปพูดคุยกับเซี่ยวเยว่และจ้าวหลินหลินที่อยู่ในกลุ่มคนที่กำลังรอคิว “หลินหลิน เธออุตส่าห์ลงทุนไปขนน้ำมันมาเยอะเลยนะ ขอบใจมากจริง ๆ” หลี่กุ้ยฮวากล่าว
“ไม่เป็นไร ๆ” จ้าวหลินหลินตอบอย่างสุภาพ
หล่อนขายไปได้มากกว่า 3,000 ชั่ง ทำกำไรได้มากกว่าสามร้อยหยวน ถึงแม้กำลังซื้อของผู้คนแถวนี้จะไม่มากนัก แต่ละบ้านก็ซื้อเพียง 20-30 ชั่ง แต่เงินสามร้อยหยวนก็เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายในบ้านของหล่อนได้นานกว่า 2 ปี
เพียงแค่เอ่ยปากไม่กี่คำ หล่อนก็ได้เงินมามากมายขนาดนี้
และพอสินค้าชุดใหม่มาถึง คนพวกนั้นที่ยังลังเลอยู่ ก็ต้องมาซื้อกับหล่อนแน่ ๆ
มีคนตั้งมากมายขนาดนี้ อย่างไรหล่อนก็ต้องหาเงินได้อีกก้อนโตแน่
หลี่กุ้ยฮวามองจ้าวหลินหลินผู้มากความสามารถ “หลังจากนี้จะยังซื้อน้ำมันได้อีกไหม บ้านแม่ของฉันก็อยากซื้อด้วย”
พอได้ยินแบบนั้น จ้าวหลินหลินก็ดูตื่นเต้นขึ้นมาทันตา
“ได้สิ แน่นอนอยู่แล้ว” หล่อนกล่าวพร้อมกับคว้าแขนของหลี่กุ้ยฮวาเอาไว้ “ฉันเห็นว่ายังมีคนอีกหลายคนที่ยังไม่ได้ซื้อ ฉันเองก็ร้อนใจแทน”
“ดังนั้นหลังจากนี้ฉันจะเปิดให้ทุกคนสั่งน้ำมันกันอีกรอบ แต่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ”
“บอกทางบ้านเธอด้วยนะ ซื้อเยอะ ๆ เลย อย่าพลาดโอกาสดี ๆ แบบนี้”
หลี่กุ้ยฮวารีบพยักหน้าเห็นด้วยทันที
สายตาของหล่อนกวาดไปทั่วจนเห็นหลี่ชุ่ยชุ่ยอยู่ในกลุ่มคน จึงขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
“หลี่ชุ่ยชุ่ย นังนั่นมาทำอะไรที่นี่”
จ้าวหลินหลินและเซี่ยวเยว่ก็สังเกตเห็นหลี่ชุ่ยชุ่ย
เซี่ยวเยว่รู้สึกรังเกียจอย่างมาก “หล่อนคงไม่ได้ให้คนอื่นมาสั่งซื้อให้หรอกนะ?”
จ้าวหลินหลินแค่นเสียง “บางทีอาจจะให้คนนอกหมู่บ้านมาสั่งซื้อให้จริง ๆ เพราะรู้ว่าฉันจะไม่ขายให้หล่อน”
“ก่อนหน้านี้ยังพูดปากเปล่าว่าไม่ซื้อ หึ…”
พูดพลางเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปหา
หลี่ชุ่ยชุ่ยเห็นพวกเขาทั้งสามเดินมาก็รู้สึกงง ๆ
หลินไป๋เหอยังคงพูดไม่หยุดถึงเรื่องต้นโหยวไช่ฮวาในหมู่บ้านของพวกเขาที่ถูกลูกเห็บทำลายไปอย่างน่าเศร้า
จนสังเกตเห็นว่ามีคนมา
หล่อนถามอย่างสงสัย “จ้าวหลินหลิน น้ำมันมาแล้วเหรอ จะชั่งให้ฉันเลยไหม?”
จ้าวหลินหลินแอบแสยะยิ้มเยาะเย้ย “เธอจะซื้อน้ำมันเอง หรือว่าซื้อกับหลี่ชุ่ยชุ่ยกันแน่”
“ฉันก็ซื้อเองสิ!” หลินไป๋เหอตอบอย่างมั่นใจ
“อ้อ งั้นหลี่ชุ่ยชุ่ย ในเมื่อเธอไม่ได้ซื้อน้ำมัน แล้วเธอมามุงอะไรตรงนี้”
หลี่ชุ่ยชุ่ยตอบอย่างจนใจ “ฉัน…ฉันแค่ผ่านมา”
หลี่กุ้ยฮวาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จ้าวหลินหลินเสริมขึ้นมาว่า “หลี่ชุ่ยชุ่ย แกต้องมาขอแบ่งน้ำมันจากแม่ฉันแน่ ๆ เลย อยากกินของฟรีละสิ”
จ้าวหลินหลินมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “หน้าไม่อายจริง ๆ”
“ใช่สิ เธอไม่รู้จักหลี่ชุ่ยชุ่ยหรอก มันชอบเอาเปรียบคนอื่นจะตาย”
“ตัวเองไม่เคยควักกระเป๋าแม้แต่แดงเดียว” หลี่กุ้ยฮวาพูดอย่างรู้เช่นเห็นชาติ
เย่เสี่ยวจิ่นพูดขึ้นมาจากบนหลังแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงใส ๆ “ป้าใหญ่ ป้าพูดถึงตัวเองรึเปล่าคะ ที่บ้านเราไม่เห็นต้องซื้อน้ำมันเลย”
“หึ หึ พวกแกไม่ซื้อ แล้วเอาน้ำมันที่ไหนมากิน”
เย่เสี่ยวจิ่นแลบลิ้นใส่หลี่กุ้ยฮวา “ป้าใหญ่นี่ก็ประหลาด คนอื่นจะไม่กินน้ำมันไม่ได้เชียวเหรอ”
“พวกเราก็แค่ไม่อยากซื้อมากินเท่านั้นเอง”
หลี่กุ้ยฮวาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย
ทันใดนั้น เสียงผู้คนรอบข้างก็เริ่มดังขึ้น
ฝูงชนเริ่มเคลื่อนไหว พากันเบียดเสียดไปทางด้านหน้า
“รถม้าหลายคันกำลังมา ดูเหมือนจะบรรทุกถังเหล็กมาด้วย หรือว่าจะเป็นรถน้ำมันกันนะ”
“โอ๊ะ แม่เจ้า จริงด้วย สงสัยจะใช่แน่”
“ตั้งหกคันเชียวนะ”
“ฉันมาก่อน ชั่งให้ฉันก่อนสิ”
จ้าวหลินหลินเยาะเย้ย มองหลี่ชุ่ยชุ่ยอย่างดูแคลน ก่อนจะเดินจากไป
“ถอยหน่อยค่ะทุกคน” จ้าวหลินหลินโบกไม้โบกมือ “หลบให้รถม้าเข้ามาจอดก่อน”
หล่อนรีบควักเอาบัญชีรายชื่อพร้อมกับปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“หลินต๋าสั่งไว้ 20 ชั่ง อยู่ไหมคะ?”
“อยู่ ๆ อยู่นี่!” ชายหนุ่มร่างกำยำรีบเดินออกมา ยืนเบียดอยู่ข้าง ๆ จ้าวหลินหลิน
รถม้าจอดเรียงรายเต็มหน้าบ้านของจ้าวหลินหลิน
ชายหนุ่มหน้ามันผมเงา สวมเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้ สะพายกระเป๋าเอกสาร เดินลงมาจากรถม้าคันแรก
“น้องสาวรอนานเลยใช่ไหม ฉันเอามาส่งแล้วนะ มานับของกัน”
“ทั้งหมด 6 คัน คันละ 500 ชั่ง”