ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 178 เย่จื้อผิงกังวลมาก
บทที่ 178 เย่จื้อผิงกังวลมาก
…………….
บทที่ 178 เย่จื้อผิงกังวลมาก
เย่จื้อผิงไม่มีทางวางใจได้เลย
เทียบกับลูกชายแล้ว เขากังวลเกี่ยวกับลูกสาวมากกว่า
แม้ตอนนี้ปากจะพูดแบบนั้น แต่คืนนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่ๆ
เขาถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
เย่จวินที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “พ่อ พวกเราควรกลับกันได้แล้วครับ”
เย่จื้อผิงพยักหน้า แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะกำชับอีกสองสามประโยค
หลังจากที่พ่อลูกทั้งสองจากไปแล้ว
เย่เสี่ยวจิ่นตัดสินใจอย่างไม่เกรงใจที่จะนอนเตียงเดียวกับพี่ชายรอง
ที่นี่ไม่มีผู้หญิงมาใช้แรงงานเพื่อชดใช้ความผิด เย่ฉางอันอดถอนหายใจไม่ได้ “ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้ล่ะ? ปกติแค่ตีกันก็ไม่เป็นไรนี่นา”
“หรือว่าไอ้คนใจดำเย่เหวินชางนั่นแจ้งความจับเธออีกแล้ว?”
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่ดูสุภาพเรียบร้อยแบบนั้น จะเป็นคนสกปรกขนาดนี้”
เย่เสี่ยวจิ่นส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก ฉันสมัครใจมาที่นี่เอง”
“รอดูเถอะ ต้องมีคนมาช่วยพวกเราออกไปแน่ๆ”
ตอนนี้เรื่องราวในหมู่บ้านล้วนแล้วแต่เกี่ยวข้องกับเย่เสี่ยวจิ่น แม้เธอจะอยากอยู่ที่นี่เพื่อรับโทษ ก็จะมีคนพยายามทุกวิถีทางเพื่อพาเธอกลับไป
ความคิดของเย่เสี่ยวจิ่นไม่ผิดเลย
พอเธอถูกจับ ซุนจ่างซุ่นกับกัวชิงซงก็ร้อนใจจนเกือบบ้า
เย่ชางอันรู้สึกสับสน เขาหยิบหมั่นโถวออกมาส่งให้ เย่เสี่ยวจิ่น “อาหารที่นี่ไม่ค่อยดี เธอก็กินประทังไปก่อนนะ”
“ต่อไปอย่าใจร้อนแบบนี้อีกล่ะ ที่นี่ไม่ใช่ที่เที่ยวเล่นนะ”
เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้า “ฉันรู้ พี่ไม่ต้องกังวลไป ก่อนมาที่นี่ฉันกินอิ่มแล้ว”
เย่ฉางอันอดไม่ได้ ถามด้วยความอยากรู้ “เธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นเย่เหวินชางล่ะ?”
“คนที่จะอิจฉาพวกเราก็มีแค่ไม่กี่คน ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมากหรอก”
เย่เสี่ยวจิ่นนวดหมัดของตัวเอง “พูดถึงเย่เหวินชาง แม้เขาจะไม่ได้เรื่อง แต่กระดูกเขาแข็งพอตัวนะ”
“วันนี้ที่ฉันต่อยเขา มือของฉันเองก็เจ็บไปด้วย”
เย่ฉางอันรีบนวดมือให้น้องสาว “เธอเก่งมากเลยนะ เย่เหวินชางตัวสูงขนาดนั้น แต่เธอก็ต่อยเขาจนต้องเข้าโรงพยาบาลได้”
“เธอเรียนวิชาต่อสู้มาหรือเปล่า? ถ้าใช่ก็สอนฉันบ้างสิ”
เย่เสี่ยวจิ่นหรี่ตามอง “รอกลับไปค่อยว่ากันนะ”
อีกด้านหนึ่ง
เย่เหวินชางถูกต่อยจนบาดเจ็บโดยไม่รู้สาเหตุ และถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลประจำตำบล
หลี่กุ้ยฮวาและเย่จื้อเฉียงนั่งอยู่เป็นเพื่อนข้างๆ
เย่เหวินชางมีใบหน้าแทบดูไม่ได้ เต็มไปด้วยรอยช้ำสีม่วงเขียว บวมเป่งราวกับอะไรบางอย่าง
ทั่วร่างกายปวดไปหมด ขยับตัวไม่ได้เลย
เขามองดูเพดานสีขาวของโรงพยาบาล จมูกได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่แสบจมูก
“ลูกเอ๋ย รู้สึกยังไงบ้าง? ยังเจ็บอยู่ไหม?”
“ถ้าตรงไหนยังไม่ได้ทำแผลบอกแม่นะ แม่จะเรียกหมอมาให้”
หลี่กุ้ยฮวาจับมือลูกชายด้วยความเป็นห่วง อยากจะรับความเจ็บปวดแทนลูกเหลือเกิน
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเย่เสี่ยวจิ่นยัยเด็กบ้านั่น!
ลูกชายของหล่อนเป็นคนดีขนาดไหน แต่กลับถูกทำร้ายจนเป็นแบบนี้
มือของเขามีไว้เขียนหนังสือเรียนรู้วัฒนธรรม แต่ตอนนี้ต้องพักรักษาตัวตั้งครึ่งปี!
หลี่กุ้ยฮวารู้สึกแค้นใจเหลือเกิน
“ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเย่เสี่ยวจิ่นยัยเด็กต่ำช้านั่น ทำให้ลูกชายของฉันเป็นแบบนี้ ฉันอยากจะฆ่าหล่อนเพื่อแก้แค้นให้ลูกชายของฉันจริงๆ!”
เย่จื้อเฉียงก็รู้สึกเจ็บปวดใจไม่น้อย อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้”
เย่เหวินชางไม่พูดอะไร นอนพักอยู่บนเตียง
เขารู้สึกอับอายขายหน้าสุดๆ อยู่แล้ว
ตอนนี้ไม่อยากจะพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
“เหวินชาง ลูกบอกแม่สิ แม่จะทวงความยุติธรรมกลับมาให้ลูกแน่นอน”
“ครอบครัวของเราไม่ใช่คนที่ใครจะมารังแกได้ อย่าคิดว่าพวกเขามีเงินนิดหน่อยแล้วจะทำอะไรตามใจชอบได้นะ!”
“ถ้าลูกชายของฉันเป็นโรคเรื้อรัง ฉันจะสู้กับพวกเขาถึงที่สุด!”
เย่เหวินชางรู้สึกจนปัญญา “พวกคุณเงียบๆ หน่อยได้ไหม อย่ามารบกวนผมเลย”
“ผมแจ้งความเย่ฉางอัน หล่อนแก้แค้นแทนเย่ฉางอัน”
“แค่นี้เอง…” หลี่กุ้ยฮวาหลุดปากออกมา แต่พอนึกขึ้นได้ก็ตกใจ “ลูกหมายความว่ายังไง?”
“ลูกเป็นคนแจ้งความเย่ฉางอันเหรอ?”
เย่เหวินชางพยักหน้า “ใช่แล้ว ผมเอง”
ตอนนี้ทั้งหลี่กุ้ยฮวาและเย่จื้อเฉียงต่างพูดไม่ออก
ผ่านไปครู่ใหญ่ หลี่กุ้ยฮวาถึงได้พูดอย่างอึดอัด “แจ้งความก็แจ้งไป แต่ไม่ควรทำร้ายคนนะ!”
แต่เย่จื้อเฉียงกลับรู้สึกหนักใจ “เรื่องนี้อาสามกับครอบครัวเขารู้หรือยัง?”
“น่าจะรู้กันหมดแล้ว”
เย่จื้อเฉียงขมวดคิ้ว “ลูกนี่โง่เหลือเกิน ตอนนี้ครอบครัวอาสามมีเงินเป็นหมื่นแล้ว!”
“ถึงจะไม่สนใจพวกเขา แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้พวกเขาโกรธทั้งหมดหรอกนะ”
“ถ้าพวกเขารวยขึ้นมา ถ้าลูกแต่งงาน ก็อาจจะได้เงินจากพวกเขาไม่น้อยเลยนะ”
“นี่มันบาปหนักเลย ต่อไปคงไม่มีทางได้ผลประโยชน์อะไรจากพวกเขาอีกแล้ว”
เย่จื้อเฉียงคิดถึงเรื่องแรกคือไม่มีทางได้เปรียบอีกแล้ว
เรื่องที่สองคือคิดว่าเย่เสี่ยวจิ่นนี่โหดร้ายเกินไป แค่ให้พี่ชายของเธอไปใช้แรงงานเพื่อชดใช้ความผิด เธอก็ซ้อมคนจนเกือบตาย
หลี่กุ้ยฮวาถอนหายใจ “เย่เสี่ยวจิ่นคนนี้ต่อไปต้องติดคุกแน่ๆ พวกเราต่อไปอย่าไปยุ่งกับหล่อนเลย”
“ลูกชาย ต่อไปลูกจะไปเป็นข้าราชการที่อำเภอ ไม่ควรไปพัวพันกับคนไม่ดีพวกนี้”
“ไม่อย่างนั้นต่อไปจะส่งผลเสียต่อการพัฒนาอาชีพของลูกแน่นอน”
เย่จื้อเฉียงรีบเห็นด้วย “ใช่ เรื่องครั้งนี้ก็แค่นี้แหละ ครอบครัวพวกเขาก็จ่ายค่าเสียหายแล้ว”
“ลูกรักษาอาการบาดเจ็บให้ดีนะ ต่อไปพวกเราก็ไม่ใช่พวกเดียวกับพวกเขาแล้ว”
“รอให้ลูกเป็นข้าราชการ อยากจะจัดการพวกเขายังไง ก็ง่ายเหมือนบีบมดตัวหนึ่งเลย”
เย่จื้อเฉียงกำลังพยายามปลอบใจพวกเขาอย่างตั้งใจ
ถึงอย่างไรตอนนี้สถานการณ์ก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว เย่เหวินชางเป็นฝ่ายผิดก่อน การจะไปเรียกร้องความยุติธรรมคงเป็นเรื่องยากเย็น
อีกอย่างถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป คนอื่นจะมองครอบครัวของพวกเขาอย่างไร?
เป็นคนตีสองหน้าหรือ?
เย่เหวินชางเริ่มหมดความอดทนแล้ว “พอเถอะ แค่นี้ก็พอแล้ว พวกคุณไม่ต้องสนใจผมอีก”
“ตอนนี้ผมแค่อยากพักผ่อนเงียบๆ คนเดียวเท่านั้น”
หลี่กุ้ยฮวาสบตากับเย่จื้อเฉียง
ในที่สุดหลี่กุ้ยฮวาก็อยู่ดูแลเย่เหวินชาง ส่วนเย่จื้อเฉียงกลับบ้านไป
เมื่อกลับมาถึงหมู่บ้าน เขาก็พอดีเจอกับเย่จื้อผิงที่เพิ่งกลับมาจากการไปพบผู้ใหญ่บ้าน
ทั้งสองคนต่างมีสีหน้าหม่นหมอง
เย่จื้อเฉียงรู้สึกแค้นใจพวกเขามาก ในเมื่อลูกชายผู้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของเขาถูกทำร้ายจนเป็นแบบนี้ เขาจะไม่โกรธได้อย่างไร?
เย่จื้อผิงยิ่งหัวเราะเยาะไม่หยุด
แต่ก่อนตอนที่ชีวิตลำบาก พวกเขาก็เหยียบย่ำรังแกครอบครัวของเขา
ตอนนี้ที่ชีวิตดีขึ้น พวกเขาก็อิจฉา แอบไปฟ้องร้อง จงใจใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น
“น้องสาม เรื่องของฉางอันเป็นยังไงบ้าง?” เย่จื้อเฉียงเอ่ยปากก่อน “ฉันกำลังจะไปบ้านพ่อแม่พอดี”
“เขาเป็นยังไงพวกพี่ก็รู้ดี พวกพี่ไปใส่ร้ายคนอื่นได้ ไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมาเลยหรือ?” เย่จื้อผิงไม่ให้เกียรติเขาเลยสักนิด
“มีญาติแบบพวกพี่นี่ช่างน่ากลัวจริงๆ”
“พอไม่เป็นไปตามใจก็ใส่ร้ายคนอื่นขนาดนี้ ถ้าเป็นสมัยก่อน ครอบครัวพวกพี่คงเป็นสายลับกันทั้งบ้านแล้ว!”
เย่จื้อผิงพูดจนน้ำลายกระเด็น
เย่จื้อเฉียงถูกด่าจนไม่เหลือชิ้นดี “ลูกชายของฉันก็เป็นแบบนี้แล้ว”
“นั่นเป็นเพราะเขาสมควรโดนแล้ว อย่ามาพูดกับผมอีกเลย ตอนนี้ผมรู้สึกรำคาญเมื่อเห็นพวกพี่ทั้งหมด!” เย่จื้อผิงโบกมือด้วยความหงุดหงิด
ถ้าไม่ใช่เพราะความผูกพันทางสายเลือด เขาก็อยากจะต่อยเย่จื้อเฉียงสักทีเหมือนกัน!
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
จิ่นเป่าจะได้ออกจากสถานกักกันยังไงหนอ
โดนจิ่นเป่าอัดเละแบบนั้นจะกลับมาสอบเป็นเจ้าหน้าที่รัฐได้อีกเหรอ บ้านใหญ่ต่อไปลำบากแน่
ไหหม่า(海馬)
…………….
YOU MAY ALSO LIKE
