ช่วยทีครับ ใจผมรับคุณมาเฟียไม่ไหว - ตอนที่ พิเศษ 2

“ฉันไม่รู้หรอก เพิ่งคบกันได้ไม่นานเอง”

“งั้นเหรอ”

ชายหนุ่มยิ้มแล้วยื่นนามบัตรให้อึนฮัน บนนั้นเขียนไว้ว่าชาร์ลี บราวน์

“ชาร์ลี บราวน์เหรอ” อึนฮันเงยหน้ามอง

“ใช่ ชอบชาร์ลี บราวน์หรือเปล่าล่ะ” ชายหนุ่มถาม อ้างถึงตัวละครชื่อเดียวกันจากในการ์ตูนเรื่องเดียวกับสนูปปี้

เฮ้ เขาแค่แปลกใจที่หน้าหมอนี่ซูบตอบเกินกว่าจะเป็นชาร์ลี บราวน์ต่างหาก อึนฮันเอาแต่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร ชายหนุ่มแตะปลายคางอึนฮันเบา ๆ

“ถ้ามีปาร์ตี้ก็โทรมาแล้วกันนะ”

จริงจังด้วยแฮะ พยายามจนน้ำตาแทบไหลเพื่อให้ได้เจอป๊ะป๋า นายนี่พากเพียรดีจริง ๆ

อึนฮันรับนามบัตรไว้แต่ไม่ได้ให้คำมั่นสัญญาว่าจะติดต่อกลับไป เขาเพียงแค่โยกตัวเข้ากับจังหวะเพลงซึ่งอาจดูเหมือนเขาพยักหน้า แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่อีกฝ่ายเข้าใจผิดไปเอง อึนฮันเก็บนามบัตรใส่ลงในกระเป๋าสตางค์ ชาร์ลีอมยิ้มพอใจเมื่อเห็นเช่นนั้นก่อนจะหายไปอีกครั้ง อึนฮันมองชาร์ลีที่เริ่มออกไปเต้นกับหนุ่มหล่ออีกคนและบดเบียดร่างกายท่อนล่างเข้าหากัน แล้วก็ได้แต่ยิ้มออกมา

‘อยู่ไหน’

อึนฮันก้มลงดูเมื่อมีข้อความเข้า วาซีลีนั่นเอง เขาได้ยินว่าอีกฝ่ายจะมาถึงเช้ามืดวันพรุ่งนี้ แต่ดูเหมือนจะถึงเร็วกว่าที่คิด

‘ในเมือง’

‘ตรงไหนในเมืองล่ะ ฉันจะไปรับ’

อึนฮันคิดอยู่พักหนึ่งว่าจะโกหกดีไหม ทั้งที่คบกันมาสามเดือนแล้วแต่เอาเข้าจริง ๆ เขาก็ยังกลัววาซีลีอยู่ กลัวจนสงสัยว่าในชีวิตนี้จะมีวันที่เขาเลิกกลัววาซีลีได้บ้างรึเปล่า อย่างไรก็ตามอึนฮันไม่อยากทำให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดแปลก ๆ ระหว่างพวกเขาเพราะคำพูดโกหกไร้สาระ ถ้าโกหกคนอื่นคงไม่เท่าไร แต่โกหกวาซีลีก็เท่ากับเอาตัวเองไปเสี่ยงตายดี ๆ นี่เอง ผู้ชายคนนี้ยังคงทำลายความกล้าของคนอื่นได้อย่างง่ายดายไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ

‘ในคลับ เดี๋ยวจะออกไปแล้วครับ’

จู่ ๆ วาซีลีก็เงียบไป อึนฮันลุกขึ้นจากเก้าอี้บาร์อย่างตื่นตระหนก เขาควรจะรีบออกไปได้แล้ว แต่ขณะที่สังหรณ์ใจอยู่นั้น ข้อความตอบกลับก็เข้ามาพอดี

‘รออยู่นั่นละ’

โกหกน่า

อึนฮันก้มมองข้อความตอบกลับในโทรศัพท์มือไม้สั่น ให้รอที่นี่งั้นเหรอ คิดจะทำอะไรกันแน่ เขาจ้องหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง ลังเลว่าควรจะออกไปดีไหมอยู่เป็นนานสองนาน แต่แล้วจู่ ๆ บรรยากาศภายในไนต์คลับก็เริ่มเปลี่ยนไป อึนฮันรู้จักบรรยากาศแบบนี้ดี นี่คือปฏิกิริยาตอบรับเวลามีพวกหน้าใหม่ที่รูปร่างหน้าตาใช้ได้ปรากฏตัวขึ้นมา อึนฮันหันไปมองพลางอธิษฐานขออย่าให้พ่อหน้าใหม่คนนั้นเป็นบอสของพวกมาเฟีย คนรักของตนเลย แต่ตัวเขาเองก็พอจะเดาได้อยู่แล้วว่าต้องเป็นวาซีลี จึงไม่ได้ตกใจอะไรเมื่อหันไปเห็นหน้าชายหนุ่ม แต่สิ่งที่ทำให้อึนฮันตกใจคือการที่คนรักของเขาเปลือยท่อนบนต่างหาก

วาซีลีดูไม่สนใจเลยว่าใครจะมองตัวเองหรือไม่อย่างไร เขากวาดตารวดเดียวมองจนทั่วคลับด้วยสีหน้าปกติก่อนจะออกเดินเมื่อเห็นอึนฮันอยู่ท่ามกลางผู้คนมากภายในนั้น แม้ใครหลายคนจะมองสำรวจเขาและบางคนถึงกับบอกว่า ‘ฉันเคยเจอเขา’ แต่วาซีลีก็ไม่หยุดชะงักหรือปรายตามองคนเหล่านั้นสักนิด เขาเดินตรงมานั่งที่เก้าอี้ว่างตรงหน้าอึนฮัน วาซีลีเรียกบาร์เทนเดอร์

“คะ…ครับ รับอะไรดีครับ” บาร์เทนเดอร์รีบถาม สีหน้าดูงุนงงขณะมองหน้าชายหนุ่ม

“นายดื่มอะไรอยู่”

วาซีลีถามอึนฮัน

“มาร์ตินีครับ”

“มาร์ตินีสองแก้ว”

บาร์เทนเดอร์ตอบรับว่าเข้าใจแล้วครับก่อนจะเดินหายไป และแม้กระทั่งขณะเดินจากไป สายตาของบาร์เทนเดอร์ก็ยังคงจับจ้องวาซีลี หนุ่มหล่อเกรดพรีเมียมปรากฏตัวแล้ว อึนฮันรู้ดีเลยว่าเรื่องนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป เกย์ฝ่ายรับที่มีชื่อเสียงจะทยอยเข้าหาวาซีลีก่อน เรื่องที่อึนฮันจะใช่คนรักของวาซีลีหรือเปล่านั้นไม่สำคัญสำหรับพวกเขา แน่นอนว่าเกย์ที่รักความสงบและใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายมั่นคงก็มีอยู่มากมายเช่นกัน แต่คนเหล่านั้นไม่มีทางมาอยู่ในคลับแบบนี้แน่ คนที่มาคลับนี้ล้วนเป็นคนที่ชอบเล่นสนุกไปเรื่อย ๆ หรือไม่ก็ตั้งใจจะลองเล่นสนุกดู วาซีลีคิ้วขมวดมุ่น

“ถ้านายเล่นยา ฉันจะจับนายขัง”

“ผมไม่เล่นหรอกครับ”

“แต่ที่นี่เป็นแหล่งรวมยาเลยนะ มีตั้งแต่กัญชายันยาไอซ์เลย”

วาซีลีพยักพเยิดไปตามมุมต่าง ๆ ชี้ให้เห็นพวกคนที่เล่นยากันอยู่ในซอกหลืบ หมอนี่ไม่เห็นสนใจชาวบ้านแต่ดันรู้หมดว่าใครทำอะไรเนี่ยนะ เหมือนผีไม่มีผิด อึนฮันคิดว่าวาซีลีเป็นคนแปลกดีจริง ๆ อีกฝ่ายจับเก้าอี้บาร์ของอึนฮันลากเข้าหาตัวแล้วจูบริมฝีปากเบา ๆ

“ไม่กลับเหรอครับ”

เขากระซิบถามวาซีลี พอเห็นฝูงไฮยีนาที่มองเหยื่อหน้าใหม่ตาเป็นมันแบบนั้นแล้ว อึนฮันก็คิดว่าพวกเขาควรไปจากที่นี่ดีกว่า พวกที่ยังไม่ทันรู้ว่าวาซีลีเป็นรุกหรือรับต่างพากันน้ำลายไหลเป็นทางเมื่อเห็นเขา อึนฮันตัดสินใจจะพาวาซีลีออกไปจากที่นี่ก่อนที่อีกฝ่ายจะประสาทเสีย เขาจะดึงชายหนุ่มให้ตามไป แต่วาซีลีกลับกดให้เขานั่งลงตามเดิม