อยากพูดอะไรก็เชิญเถอะ

อึนฮันยิ้มให้วาซีลี ถ้ารอยยิ้มนั้นมีเสียงก็คงเป็นเสียงแหะ ๆ ๆ เขาภาวนาให้ตัวเองอยู่รอดปลอดภัยพลางยิ้ม แต่ก็ยิ้มได้ไม่เต็มที่ ต้องยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน คำพูดทั้งหมดของซ็องฮันไหลผ่านเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ความจริงแล้วเขาควรระวังเพราะซ็องฮันมักทนไม่ได้เมื่อไม่มีใครสนใจเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้อึนฮันหวังเพียงแค่อย่างเดียวคือขอให้ช่วงเวลานี้จบลงด้วยดีและทั้งสามคนต่างได้แยกย้ายไปตามทางของตัวเอง ดูเหมือนว่ารอยยิ้มของเขาจะได้ผล วาซีลีหันกลับไปมองซ็องฮันอีกครั้ง

“ยุนแค่เรียบร้อยน่ะครับ”

“คำว่าเรียบร้อยถือเป็นคำชมที่ดีมากเลยนะครับ”

ซ็องฮันแก้คำราวกับไม่ชอบใจ อึนฮันยิ้มเพราะเขาเป็นคนที่รับคำชมไม่ค่อยได้มาแต่ไหนแต่ไร อึนฮันไม่อยากขัดคำพูดของซ็องฮันเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายมีปมด้อยเรื่องเขา อย่างไรเสียซ็องฮันก็เป็นแค่คนอื่น ในตอนนี้พวกเขาไม่ได้เป็นลูกพี่ลูกน้องหรือเป็นอะไรกันอีกแล้ว ทำไมเขาต้องใส่ใจคำพูดทุกคำของหมอนั่นด้วย แค่รอคอยให้เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ก็พอ

ซ็องฮันดูหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าอึนฮันไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย อันที่จริงตอนรู้ว่าอึนฮันเป็นเกย์ เขานึกลำพองใจว่าในที่สุดตนก็เจอจุดอ่อนที่จะใช้บีบบังคับอึนฮันได้แล้ว ทว่าความจริงข้อนี้กลับไม่ได้เป็นจุดอ่อนของอีกฝ่ายอีกต่อไป คนที่ต้องเจ็บปวดจากการที่อึนฮันเป็นเกย์ต่างก็เจ็บไปหมดแล้ว ดังนั้นต่อจากนี้ไปอย่าว่าแต่เจ็บปวดเลย ถึงอึนฮันจะบอกว่าตัวเองเป็นเกย์ก็คงไม่มีใครตกใจแล้วด้วยซะ…เดี๋ยวก่อนนะ

คนคนเดียวที่จะให้รู้ว่าฉันเป็นเกย์ไม่ได้เด็ดขาดกำลังนั่งอยู่ตรงหน้า…

อึนฮันเงยหน้าขึ้นทันที ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด อึนฮันจ้องซ็องฮันเขม็ง ซ็องฮันกระตุกยิ้มทันทีจนเหมือนจะได้ยินคำว่าบิงโกออกมาจากรอยยิ้มนั้นซ็องฮันอาจคิดว่าอึนฮันกลัวการพบปะผู้คน แต่นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องการพบปะผู้คนที่ว่าเลยสักนิด นี่น่ะ…นี่มัน…

“ผะ…ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อน”

อึนฮันลุกขึ้นเพราะไม่อาจทนอยู่ในสถานการณ์เฮงซวยนี่ได้อีกต่อไป พร้อมกันนั้นซ็องฮันก็พูดแทรกขึ้น

“อึนฮันเป็นพวกรักอิสระน่ะครับ พวกเกย์ก็แบบนี้ละ”

อึนฮันทำหูทวนลมใส่คำพูดของซ็องฮันแล้วรีบเดินออกจากโต๊ะทันที สายตาของวาซีลีที่ทิ่มแทงตามหลังมาเจ็บปวดยิ่งกว่าหอกเสียอีก ถ้าคุณเป็นเกย์มีหวังได้ถูกวาซยาจับกินแน่ คำพูดของนีโคไลผุดขึ้นในใจ พระเจ้า ๆ ๆ ได้โปรดทำให้ผมหายไปจากตรงนี้ทีเถอะครับ ไม่สิ ให้ผมดูแลแค่เงินของคนบ้าคนนี้ก็พอแล้ว ทำไมต้องให้ผมไปดูแลไอ้นั่นให้เขาอีกล่ะ!

อึนฮันรีบเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อถามทางไปห้องน้ำ หลังจากได้ยินว่าห้องน้ำอยู่ชั้นสองแล้ว เขาก็หันหลังกลับเพื่อไปขึ้นบันได ทว่าตอนนั้นเองเขากลับชนกับใครคนหนึ่งเข้า

“ขอโทษครับ”

อึนฮันพูดพลางเงยหน้าขึ้น วาซีลีฉีกยิ้มให้เขาจนดวงตาสีดำโค้งเป็นจันทร์ครึ่งเสี้ยว

“นายเป็นเกย์เหรอ”

วาซีลียิ้มอยู่ แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ยิ้มเลย อึนฮันขำแห้ง ๆ ออกมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติยิ่งกว่าอ่านบทละครเสียอีก

“คะ…คือว่าพี่ชายผม…”

อึนฮันคิดว่าตัวเขาเองช่างขี้ขลาดที่เรียกซ็องฮันว่าพี่ชายแค่เฉพาะในเวลาแบบนี้ แต่ถ้าหากนั่นจะทำให้เขาหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ได้ เขายอมเรียกหมอนั่นว่าพี่ไปทั้งชีวิตเลย

“พี่อะไร คนแบบนั้นน่ะเหรอพี่”

วาซีลีพูดตัดบทเขา

“ผะ…ผม คือ คุณคามินสกี เรื่องห้องน้ำ…”

“ห้องน้ำเหรอ ดีเลย ไปด้วยกันนี่ละ ฉันเองก็มีเรื่องต้องทำนิดหน่อย”

“…ผมไม่ไปแล้วครับ ผมแค่จะกลับไปนั่งที่…”

วาซีลีโน้มตัวลงมาจนสายตาอยู่ระดับเดียวกับอึนฮัน เรือนผมดำขลับของเขาตกลงมาระใบหน้าขาวผ่องราวกับเจ้าหญิงสโนว์ไวต์ ใบหน้าที่อึนฮันเคยแอบมองและให้คะแนนอยู่ในใจแฝงไปด้วยแรงกดดันจนเขากลัว ความจริงแล้วผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยนี่ ผมเคยพูดออกมาจากปากตัวเองหรือไงว่าผมไม่ใช่เกย์น่ะ! หากตะโกนออกไปแบบนั้น ชีวิตของยุนอึนฮันคงกลับตาลปัตรมาตั้งแต่แรก (แถมยังไม่มีอะไรรับประกันว่าเขาจะมีชีวิตรอดด้วย เพราะถ้าอึนฮันหลุดปากแบบนั้นออกไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอวาซีลี คนอย่างชายคนนี้คงบ่นว่าหนวกหูและจับเขาหักคอทิ้งไปแล้ว)

เสียงปังดังมาจากเคาน์เตอร์ อึนฮันมั่นใจว่าวาซีลีต้องเป็นคนทุบแน่ แต่เขากลับทำไม่ได้แม้แต่จะหันไปมอง สัญชาตญาณของอึนฮันกำลังกู่ก้องร้องตะโกนบอกว่าหากครั้งนี้ยังไม่ยอมสบตาวาซีลีอีก คงได้เป็นเรื่องใหญ่แน่นอน ดังนั้นไม่ว่าจะสะดุ้งเพียงใด อึนฮันก็ไม่ได้ละสายตาไปจากวาซีลี

“อย่ามาทำเป็นเล่นกับฉันนะ ยุน”

วาซีลีเอ่ยเตือน น้ำเสียงอ่อนโยนประหนึ่งแม่ปลอบประโลมลูกน้อยยามดึก

“เพราะฉันไม่ใช่คนที่จะทนให้ใครมาดูถูกได้หรอกนะ”

อึนฮันรู้ดีว่าวาซีลีเป็นเช่นนั้นจริงจึงรีบพยักหน้ารับอย่างไม่มีเงื่อนไข จอมล้างแค้น ฉายาของอีกฝ่ายผุดขึ้นมาในหัวเป็นสีเลือดแดงฉาน และเหตุที่ทำให้เขาได้รับฉายานั้นก็ผุดตามขึ้นมาด้วยเช่นกัน

อึนฮันตัวสั่นเป็นลูกนก วาซีลียิ้มอยู่ก็จริง แต่เห็นได้ชัดเลยว่าเขากำลังโกรธจัด อ๊าก ไอ้เวรยุนซ็องฮัน ไอ้เวรนั่นมันจะอยู่เป็นหินโสโครกในชีวิตฉันไปถึงเมื่อไหร่! ออกไป ฉันบอกให้ออกไปไง! มีนายแล้วชีวิตไม่เห็นมีอะไรดีเลยสักอย่าง โว้ย! อึนฮันกรีดร้องในใจ ทว่าเสียงกรีดร้องเหล่านั้นก็เป็นเพียงเรื่องราวหลังม่านเท่านั้น เพราะในความเป็นจริงอึนฮันถูกวาซีลีกักตัวไว้จนไม่อาจขยับหนีไปไหน แม้กระทั่งจะหายใจให้ทั่วท้องต่อหน้าชายคนนี้ก็ยังทำไม่ได้

“ดี งั้นไปกัน”

วาซีลีแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจแล้วคว้าข้อมืออึนฮันมากุมไว้