ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P - ตอนที่ 25 ไม่ช่วยนางแล้ว

ใบหน้าของอ้ายเจิงซีดเผือดเมื่ออ่านข้อความนั้น เขามองหนานอิงอย่างเวทนา

“ท่านอ๋องมารดาของนางสิ้นใจตายแล้ว ข่าวว่าตรอมใจตายขอรับแต่คนของเราบอกว่าคล้ายนางจะถูกทำให้บาดเจ็บจนตายมากกว่าตรอมใจตาย อาจจะถูกคนสังหาร”

สายตาของลู่หนิงหวังกลับยังนิ่งสงบ ข่าวการตายของคนผู้หนึ่งนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กสำหรับคนที่ไม่กลัวความตายเช่นเขา แต่สำหรับนางผู้นั้นเล่า….

ถึงแม้ว่าลู่หนิงหวังจะก่นด่าเขาแต่ก็ไม่ได้มีคำใดห้ามปรามไม่ให้อ้ายเจิงสืบข่าวมารดาของหนานอิง เป็นครั้งแรกที่ท่านอ๋องของเขายอมให้ใช้นกพิราบสื่อสารของกองทัพในเรื่องส่วนตัวที่ไม่เกี่ยวอันใดกับการทหาร อ้ายเจิงไม่รอช้าจึงให้คนสืบข่าวทันใด

การสืบข่าวคนธรรมดาผู้หนึ่งหาได้ยากเย็นไม่นานก็ได้รู้แล้วว่ามารดาของหนานอิงเป็นเช่นไรบ้าง แต่ว่า ข่าวนี่กลับเป็นข่าวร้ายหนานอิงผู้นั้นมีเพียงมารดาเป็นที่ตั้ง

นางเคยคิดฆ่าตัวตายมาแล้วหากรู้ว่ามารดาอันเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจของนางเพียงอย่างเดียวในโลกนี้ไม่มีชีวิตอยู่แล้วหนานอิงจะทำเช่นไร

“ในเมื่อนางต้องการรู้ก็บอกนางเสีย”

หานเซียวเอ่ยเสียงเบา เป็นครั้งแรกที่อ้ายเจิงลังเลที่จะส่งข่าวที่ได้รับให้ใครสักคน และในบรรดาสามคนนี้คนที่ต้องทำหน้าที่นี้ย่อมเป็นเขาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

ในที่สุดหนานอิงก็ถือตะกร้าหวายใส่เสื้อผ้าที่ซักอย่างสะอาดแล้วขึ้นมาจากทะเลสาบ นางเห็นอ้ายเจิงโบกมือให้จึงจำใจเดินมาหาพวกเขา

อ้ายเจิงมีสีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย ในขณะที่ลู่หนิงหวังและหานเซียวยังมีใบหน้าราบเรียบดุจผิวน้ำที่ไม่ต้องลม น่าหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

หนานอิงเดินเข้ามาใกล้พวกเขานางวางตะกร้าผ้าลงบนพื้น ยังไม่ลืมทำความเคารพนายท่านทั้งสองก่อนที่จะมองอ้ายเจิง

หนานอิงเหมือนคนไร้สติจนกระทั่งทรุดลงตรงนั้น น้ำตารินไหลออกมาเป็นสาย ได้แต่ส่ายหน้าบอกว่ามันไม่จริง

บุรุษทั้งสามต่างมองนางและไม่เอ่ยคำใด ลู่หนิงหวังเงยหน้าขึ้นมองฟ้า เขาเคยผ่านเรื่องพวกนี้มานับครั้งไม่ถ้วนเมื่อทหารคนสนิทของเขาต้องตายจากและเขาต้องไปส่งข่าวนี้กับญาติของทหารด้วยตนเอง

“หนานอิง…”

อ้ายเจิงเอ่ยได้เพียงชื่อนาง เขาเองก็ไม่รู้ต้องปลอบใจคนเช่นไร หนานอิงร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด ทุกอย่างสิ้นแล้ว ทุกอย่างหมดหวังแล้วบัดนี้ท่านแม่ไม่อยู่แล้วนางจะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไร

ในเมื่อท่านแม่ไม่อยู่หนานอิงก็ไม่คิดจะมีชีวิตอยู่เช่นกัน

จู่ ๆ นางก็ลุกขึ้น หนานอิงไม่เห็นคนทั้งสามหรือผู้ใดทั้งนั้น นางเห็นเพียงท่านแม่ของนาง ใบหน้าอันเจ็บปวดของท่านแม่ที่ไม่อาจช่วยนางได้ และหนานอิงรู้ดีว่าที่ท่านแม่ต้องตายก็เป็นเพราะนาง

หนานอิงเดินลงไปในทะเลสาบ เท้าของนางเปลือยเปล่าไม่ได้ใส่แม้กระทั่งรองเท้า ก้อนหินคมบาดเท้านางจนโลหิตไหลซึม แต่ในยามนี้หนานอิงหาได้รู้สึกอันใด นางอยากตายเป็นอย่างยิ่ง

หนานอิงปล่อยโฮเจียนใจสลาย ปากพร่ำประโยคหนึ่งไม่หยุด ในขณะที่เดินลงไปในทะเลสาบเรื่อย ๆ จนกระทั่งน้ำเกือบจะถึงอกของนางแล้ว

“ท่านแม่ลูกจะไปหาท่าน ท่านแม่มารับลูกด้วย ลูกจะไปอยู่กับท่าน”

“ท่านอ๋องนางจะฆ่าตัวตายอีกแล้ว”

อ้ายเจิงร้อนรนในขณะที่เขาถูกลู่หนิงหวังห้ามเอาไว้

“ข้าบอกแล้วว่าครานั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ช่วยนาง หากนางต้องการตายจริง ๆ เจ้าจะรั้งนางไว้ทำไม”