ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P - ตอนที่ 22 พยายามฆ่าตัวตาย

เพราะว่านางถูกห้อยอยู่บนที่สูงน้ำเสียงก็เบาเหลือเกิน คนทั้งสองจึงไม่ได้ยิน เพียงแต่ลู่หนิงหวังเห็นว่าตาข่ายดักสัตว์ตรงนี้ทำงาน คิดว่าจะได้กวางอ้วนสักตัวกลับไปเป็นอาหารเย็นคิดไม่ถึงว่าพอเงยหน้าขึ้นไปจบพบสตรีผู้หนึ่งในอาภรณ์สีตุ่นกำลังห้อยหัวลงมา

คงเป็นเพราะห้อยมาได้สักระยะใบหน้าและลำคอที่โผล่ออกมาจึงแดงก่ำ เลือดกำลังไหลลงที่ศีรษะของนาง หากปล่อยไว้เช่นนั้นอีกไม่นานสตรีผู้นั้นคงได้ตายเป็นแน่

ลู่หนิงหวังพลันมีโทสะ เขาก่นคำพูดออกมา

“สตรีผู้นี้ดื้อด้านจะฆ่าตัวตายเสียจริง เสียแรงที่ข้าบุกเข้าไปช่วยจนกระทั่งอาเซียวได้รับบาดเจ็บนางยังไร้จิตสำนึกคิดหนีมาอีก”

อ้ายเจิงเงยหน้าขึ้นมองไปยังสตรีร่างเล็กที่ถูกจับห้อยอยู่ในตาข่ายแล้วพลันตกตะลึง หาใช่กวางอ้วนอย่างที่พวกเขาเข้าใจแต่เป็นนางผู้นั้นอย่างชัดเจน แล้วเหตุใดนางจึงมาอยู่ที่นี่

“นายท่าน เป็นว่าที่หวาง…”

“หุบปาก”

แน่นอนว่าอ้ายเจิงยังไม่ทันเอ่ยจบคำ ก็ถูกตำหนิเสียแล้ว เขาเห็นท่าทางของนางที่กำลังดิ้นรนและใบหน้านั้นคล้ายจะดีใจ แต่เสียงที่เปล่งออกมาแหบโหยจนฟังไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่านางกำลังพูดสิ่งใด

“ช่วยนางลงก่อนเถิด”

ลู่หนิงหวังเงยหน้าทั้งยังเอียงคอมองหนานอิงอย่างเย็นชา เขารู้ว่าสตรีผู้นี้อยากจะฆ่าตัวตายแต่ไม่คิดว่าจะใช้วิธีประหลาดเช่นนี้ เหตุใดไม่ใช้มีดเชือดคอตนเองให้ตายไปเสีย จะลำบากมาห้อยหัวอยู่ด้วยเหตุใด

“ไม่ช่วย ในเมื่อนางอยากตายนักข้าก็ไม่ขวางเจตนาแล้ว บาปกรรมเสียเปล่า ๆ”

อ้ายเจิงแทบจะพ่นน้ำลายออกมาทั้งสำลัก คนอย่างลู่หนิงหวังที่ฆ่าคนตาไม่กะพริบตากล้าเอ่ยคำว่าบาปกรรมออกจากปากของเขาอย่างไม่กระดากปากได้อย่างไร

ช่างหน้าด้านเกินไปแล้ว

หนานอิงร้องไห้โดยไม่มีน้ำตาแล้ว คนผู้นั้นยังเข้าใจผิดคิดว่านางกำลังหาทางฆ่าตัวตายอีกหรือ นางดิ้นรนจนตาข่ายนั่นโยกไปมา อยากจะอธิบายว่าเขาเข้าใจนางผิดอีกแล้ว นางไม่ได้คิดฆ่าตัวตายแต่กำลังหนีจากหานเซียวจนตกที่นั่งลำบากต่างหาก

“หา..ใช่..ข้า..ช่วย…ด้วย…ช่วยข้า”

เป็นเพราะนางตะเบ็งเสียงมานานมากเกินไปบัดนี้น้ำเสียงจึงแหบแห้งแล้ว คำพูดที่หลุดออกไปจึงแผ่วเบาและทำให้คนทั้งสองได้ยินเพียงเสียงร้องอือ อือ ทั้งยังจับใจความคำพูดของนางไม่ได้

“นายท่านอย่าลืมว่าวิชาแพทย์ข้าเก่งกว่าท่านนัก ครรภ์ของนางยังอ่อนท่านผู้ไม่ชำนาญเรื่องนี้ไม่อาจจับสังเกตอาการได้ หากนางท้องจริงท่านไม่คิดหรือว่ากำลังจะฆ่าบุตรของท่านเองนะขอรับ?”

ลู่หนิงหวังเริ่มลังเล เขาย่อมรู้ดีและยอมรับว่าอ้ายเจิงเป็นหมอเทวดาในขณะที่เขายังห่างชั้นกว่าอ้ายเจิงอยู่มาก หากเขาตรวจผิดและนางมีครรภ์จริงนางก็ยังมีประโยชน์แก่เขาและหานเซียว ทั้งเด็กในท้องนั้นยังเป็นบุตรของพวกเขาอีก

“นายท่านจะปล่อยให้นางตายไม่ได้นะขอรับ เชื่อข้า ท่านไม่ชอบสตรีอื่นแต่ตกลงรับนางเป็นหวางเฟยก็ไม่เท่ากับว่าท่านไม่รังเกียจนางไม่ใช่หรือ กว่าจะหาสตรีที่ท่านยอมรับได้มันไม่ง่ายเลยนะขอรับ”

อ้ายเจิงย้ำอีก แน่นอนว่าลู่หนิงหวังคนนี้ย่อมต้องใช้ผลประโยชน์เข้าหลอกล่อ และอ้ายเจิงก็เห็นว่าหนานอิงน่าเวทนาเป็นอย่างยิ่งอย่างไรเขาก็ทนดูนางตายไม่ได้

ลู่หนิงหวังลังเลแล้ว เขายอมรับว่าเพราะดวงตาคู่งามของนางที่เหมือนมีน้ำค้างพราวอยู่ในนั้นที่ดึงดูดเขาในคราแรก ทำให้เขาไม่รังเกียจหากนางจะปรนนิบัติเขาอีกหลาย ๆ ครั้ง

ที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยพบสตรีที่ให้ความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน และหากนางท้องจริงเมื่อเขาปล่อยให้นางตาย เขาก็ไม่อาจแบกหน้าที่ได้ขึ้นชื่อว่าสังหารบุตรของตนเองเอาไว้ได้เช่นกัน

อย่างน้อยลู่หนิงหวังก็ยังคิดถึงตนเองในเมื่อครั้งยังเด็ก เด็กที่มารดาไม่ต้องการมันช่างเจ็บปวดนัก

และหนานอิงผู้นั้นกำลังจะทำเรื่องที่ลู่ไท่เฟยเคยกระทำ ทำร้ายลูกของตนเองโดยไม่ไตร่ตรองให้รอบคอบ เขาไม่มีทางยอมให้นางสมหวังเป็นอันขาด

หากนางต้องการตาย เอาไว้ให้นางคลอดก่อนค่อยปล่อยให้ตายก็ยังไม่สาย

คิดได้ดังนั้นลู่หนิงหวังจึงพยักหน้า

“ก็ได้ แต่หากนางต้องการตายครั้งต่อไป เจ้าอย่าบังคับให้ข้าช่วยนางอีกก็แล้วกัน เข้าใจหรือไม่นี่คือโอกาสครั้งสุดท้ายของนางแล้ว”

ไวเท่าคำพูด เมื่อลู่หนิงหวังอนุญาตอ้ายเจิงรีบชักกระบี่ตัดเชือกที่มัดนางให้ห้อยหัวจนขาดทันใด ร่างของหนานอิงลอยละลิ่วลงสู่พื้น ลู่หนิงหวังไม่รู้ด้วยเหตุอันใดชักจูงใจจึงกระโดดรับร่างของนางเอาไว้อย่างนุ่มนวล

ลู่หนิงหวังวางหนานอิงลงบนพื้นกล่าววาจาร้ายกาจออกมา

“สตรีไร้สมองต่อไปหากเจ้าคิดฆ่าตัวตายอีกข้าไม่ช่วยเป็นแน่ จำเอาไว้ให้ดี”

เขาแกะนางออกจากตาข่ายเหมือนแกะปลาตัวหนึ่งอย่างไม่รีบร้อนนัก ทันทีที่หนานอิงเป็นอิสระ ลู่หนิงหวังกลับวางมือใหญ่ไว้บนหน้าท้องของนาง หนานอิงไม่มีแรงต่อกรกับผู้ใดแล้วรู้สึกวิงเวียนจนแทบจะอาเจียนออกมา

สุดท้ายไม่อาจกลั้นเอาไว้ได้นางหันหน้าหนีเขาแล้วก้มหน้าลงบนพื้นคายเอาเศษอาหารที่แทบไม่มีติดท้องออกมาอย่างเอาเป็นเอาตาย

ลู่หนิงหวังพลันแข็งค้างเมื่อเขาคิดเตลิดไปไกลแล้ว อ้ายเจิงนั่งลงข้างเขาแล้วกระซิบเสียงเบา

“หรือว่านางตั้งครรภ์จริงจึงได้แพ้ท้องเช่นนี้ ท่านเห็นทีจะแพ้ข้าแล้ว”