ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 4 วันหยุด
วันนี้เป็นวันเสาร์ วันหยุดแรกหลังจากเปิดเทอมมาหนึ่งสัปดาห์ ในที่สุดผมก็ได้นอนสบายๆ อยู่ที่บ้านสักที
“ ไม่มีอะไรให้ทำเลยนินา ”
หลังจากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงสักพักก็ปรากฏว่าผมว่างเกินไปจนไม่มีอะไรทำ ส่วนนึงก็เพราะมันไม่มีการบ้านตอนวันหยุดเพราะมันพึ่งจะเปิดเทอมด้วยล่ะนะ
“ ออกไปข้างนอกสักหน่อยล่ะกัน ”
ผมตรวจดูข้างในบ้านให้แน่ใจก่อนที่จะล็อคประตู และเดินออกจากอพาร์ทเม้นท์ไปทางตัวเมือง
ผมเดินไปแถวย่านการค้าในตัวเมืองและเข้าไปในร้านขายเค้กกับของหวานที่เคยบอกทางให้อุเอโนะฮาระซังไปเมื่อวันก่อน
“ อะ ”
“ หวา… ”
แล้วผมก็ดันไปเจอเข้ากับอุเอโนะฮาระซังเข้าอีกแล้ว
“ นายอีกแล้วหรอ? ”
“ ก็ร้านนี้มันเป็นร้านที่ผมมาบ่อยๆ นี่นาช่วยไม่ได้หรอกครับ มันอาจจะมีเหตุการณ์บังเอิญแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ ก็ได้ ”
“ ฉันขอโทรแจ้งตำรวจได้ม่ะ? นี่มันรอบที่ 3 แล้วนะที่นายมาเจอฉันโดยบังเอิญแบบนี้น่ะ ”
“ อย่าโทรแจ้งตำรวจเลยนะครับ! ถือว่าผมขอล่ะ แล้วนี่ก็คงจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงๆ นะครับ ”
“ นายคงไม่ได้แอบสตอล์กเกอร์ฉันมาหรอกนะ ”
“ ก็บอกว่าไม่ใช่ไงครับ! พวกเราแค่อาจจะมีความคิดคล้ายกันเฉยๆ ก็ได้นี่ครับ! ”
“ งั้นเหรอ? ว่าแต่นายจะยืนคุยกับฉันไปจนถึงเมื่อไหร่ คุณพนักงานเขารออยู่นะ ”
เมื่อได้ยินที่อุเอโนะฮาระซังพูด ผมก็หันไปข้างหลังและเจอเข้ากับพนักงานของร้านที่กำลังทำหน้าลำบากใจว่าจะเข้ามาคุยกับผมยังไงดี กับลูกค้าคนอื่นๆ ในร้านที่กำลังมองมาที่พวกผมอยู่
“ ขะ ขอโทษนะครับที่ทำให้วุ่นวาย… ”
“ มะ ไม่เป็นไรค่ะ แล้วจะรับอะไรดีคะ? ”
“ ขอเป็นเค้กสตอเบอรี่กับแพนเค้กแล้วกันนะครับ ”
“ รับทราบค่ะ ว่าแต่คุณลูกค้าทั้งสองท่านรู้จักกันงั้นหรอคะ? ”
“ ครับ/ค่ะ ”
ผมกับอุเอโนะฮาระซังตอบขึ้นมาพร้อมกัน
“ งั้นคุณลูกค้าทั้งสองท่านสามารถนั่งโต๊ะเดียวกันได้ไหมคะ? เพื่อเป็นการประหยัดพื้นที่สำหรับลูกค้าท่านอื่นน่ะค่ะ ”
“ ได้ค่ะไม่เป็นไร ”
“ รับทราบค่ะ รอสักครู่นะคะคุณลูกค้า ”
จากนั้นผมก็จบที่นั่งกินเค้กกับแพนเค้กที่สั่งมาพร้อมกับอุเอโนะฮาระซัง
“ นายนี่ชอบเค้กมากเลยสินะ ”
“ อืม! ผมชอบเค้กที่สุดเลยล่ะ! ”
ผมตอบอุเอโนะฮาระซังด้วยเสียงที่ฟังดูสดใสและดังกว่าปกติเล็กน้อย ทำให้คนในร้านบางส่วนหันมามองที่ผม
“ นายนี่เสียงดังอย่างนี้ตลอดเลยรึไงเนี่ย ”
“ ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะผมอยู่ชมรมการแสดงด้วยก็ได้นะครับ ”
“ ชมรมการแสดงหรอ? นายอยู่ชมรมการแสดงสินะ มิน่าล่ะถึงแสดงได้เก่งขนาดนี้ ”
หลังจากที่อุเอโนะฮาระซังพูดคำนั้นออกมาบรรยากาศภายในร้านก็ดูหนักอึ้งขึ้นมาทันที
“ หมายความว่าอย่างไงหรอครับ? ที่บอกว่าผมแสดงเก่งน่ะ ”
ผมเลือบตามองคุณพนักงานที่กำลังมองดูพวกผมอยู่ข้างหลังพร้อมกับคิดในใจว่า
( ขอโทษนะครับคุณพนักงาน! ขอโทษจริงๆ ที่ทำให้บรรยากาศในร้านดีๆ แบบนี้เสีย! )
และผมก็หันกลับมามองอุเอโนะฮาระซังที่นั่งจิบชาอยู่ข้างหน้าผม จะว่ายังไงดีล่ะ มันจะเป็นภาพที่ดูมีเสน่ห์มากเลยล่ะถ้าบรรยากาศมันไม่เป็นแบบนี้น่ะ
“ ก็หมายความตามนั้นแหละ ”
“ ผมไม่ได้แสดงเก่งสักหน่อย ส่วนใหญ่ที่ผมทำก็แค่บทตัวประกอบในฉากเท่านั้นเอง ”
“ นี่นายแกล้งโง่หรือนายโง่จริงๆ เนี่ย ”
“ ผมก็ไม่ได้เป็นคนฉลาดอะไรอยู่แล้วนะครับ ถ้าไม่บอกความหมายให้ชัดเจนผมก็ไม่รู้หรอกนะครับ ”
“ งั้นช่วยบอกเป้าหมายของนายที่พยายามจะเข้ามายุ่มย่ามกับฉันหน่อยได้ไหม? ”
“ เป้าหมายหรอ?… ผมไม่มีเป้าหมายอะไรทั้งนั้นแหละครับ… ”
“ นาย… เหรอ ไม่มีเป้าหมายสินะ งั้นไว้เจอกันอีกก็แล้วกัน ”
หลังพูดจบอุเอโนะฮาระซังก็ลุกออกไปจากโต๊ะ จ่ายเงินที่กับพนักงานและออกจากร้านไป
( ทำไมท่าทางเธอเมื่อกี้มันดูแปลกๆ กันนะ เหมือนกับกำลังจะพูดอะไรสักเลย ”
จากนั้นผมก็กินเค้กกับแพนเค้กจนหมด จ่ายเงินกับพนักงานและรีบออกจากร้านไป โดยมีคุณพนักงานมองตามอยู่ข้างหลัง บางทีเขาอาจจะคิดว่าคู่รักทะเลาะกันก็ได้มั่ง?
ผมเดินกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง เปิดประตูห้องและล้มตัวลงบนที่เตียงของตัวเอง สักพักก็ลุกขึ้นมาจากเตียงเดินไปเดินมาอยู่รอบห้องอยู่สักพักนึง
( ทำไมกันนะ ทำไมเราถึงกระวนกระวายขนาดนี้กัน ทำไมเธอถึงทำหน้าอย่างนั้นกันนะ )
****************************************************************************
-มุมมองของ อุเอโนะฮาระ อายาโนะ-
หลังจากเขาพูดแบบนั้น พร้อมกับสีหน้าอย่างนั้น ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขาเหมือนกับตัวเองกันนะ
“ นาย… เหรอ ไม่มีเป้าหมายสินะ งั้นไว้เจอกันอีกก็แล้วกัน ”
ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อก็เลยรีบหนีออกมาจากตรงนั้นและมุ่งหน้ากลับห้องของตัวเองทันที เมื่อกลับมาถึงห้องฉันก็ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าและล้มตัวบนเตียง
“ ไม่มีเป้าหมายงั้นหรอ… ฉันก็เหมือนกันล่ะนา ”
ฉันเป็นคนประเภทที่สามารถทำได้ทุกอย่าง แต่ฉันกลับไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย นั่นทำให้ฉันมีปัญหากับการใช้ชีวิตของตัวเอง ฉันจึงขอทางบ้านเพื่อออกมาอาศัยอยู่คนเดียว สำหรับฉันการอยู่คนเดียวมันไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่หรอก ที่น่าเป็นห่วงก็คือจิตใจของฉันต่างหาก
“ ไม่มีอะไรให้ทำเลย เสียอารมณ์ชะมัด เป็นเพราะตานั่นแท้ๆ ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ”
สักพักฉันก็รู้สึกตัวว่าตัวเองคิดเรื่องของเขามากเกินไป
“ ทำไมฉันถึงได้เอาแต่คิดเรื่องของเขากันนะ ทั้งๆ ที่เราพึ่งจะเจอกันได้แค่สัปดาห์เดียวเอง ”
เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นในใจของฉัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองน่าจะเข้ากับเขาได้เพราะเราเป็นคนประเภทเดียวกัน มันไม่มีทางเป็นความรักได้หรอก ฉันไม่สามารถตกหลุมรักคนแบบนั้นได้หรอกนะ คนที่ชอบเสแสร้งทำตัวเป็นคนมีอัทยาศัยดีแบบนั้นน่ะฉันไม่มีทางชอบเขาได้หรอก
****************************************************************************
ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนครับ เป็นนิยายไว้ใช้ประกอบเนื้อหาของเกมที่กำลังจะสร้างครับ จะพยายามอัพเรื่อยๆนะครับประมาณ 3 ตอน/สัปดาห์
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ถ้ามีอะไรหรือตรงไหนที่อ่านแล้วติดขัดสามารถคอมเม้นท์ไว้ได้เลยนะครับ ผมจะปรับปรุงอยู่เรื่อยๆครับ
YOU MAY ALSO LIKE
