“เอ่อ… แล้วองค์รัชทายาททรงมีสิ่งใดให้หม่อมฉันกับน้องสาวรับใช้พ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทจามีลตวัดตากวาดมองดวงหน้าหวานของนางในตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะละสายตาไปมองหน้าฟีรัสแทน

“ไม่มีอะไรหรอก เราไปละ”

เรือนร่างสูงเพรียวแสนสง่างามเดินจากไป สองพี่น้องต่างสายเลือดหันมาสบตากัน ก่อนที่ฝ่ายน้องสาวจะเป็นฝ่ายเสหลบสายตาลงมองพื้นดิน

“เมื่อกี้พี่เห็นองค์รัชทายาทมองเจ้าด้วยความสนใจด้วยละ ชมพูนุช”

“พี่ฟีรัสมองผิดแล้วละค่ะ องค์รัชทายาทไม่มีทางมาสนใจนางในต่ำต้อยอย่างฉันหรอกจ้ะ เอ่อ… ที่ฉันมาหาพี่วันนี้ก็เพราะต้องการเตือนพี่เรื่องแม่นางมัสรานีเท่านั้น หมดธุระแล้ว ฉันขอตัวนะคะ”

“ขอบใจนะที่เป็นห่วงพี่ แต่หัวใจของพี่มันเปลี่ยนแปลงไม่ได้อีกแล้ว พี่รักนาง”

ชมพูนุชมองพี่ชายด้วยความสงสารและก็เข้าใจความรู้สึกนั้นเป็นอย่างดี ความรัก… มันเกิดขึ้นได้ทุกเวลา และก็ไม่อาจจะควบคุมได้ด้วยว่าจะเกิดขึ้นกับใคร เหมือนกับหล่อนไงที่ใฝ่สูงแอบรักองค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์

กลีบปากอิ่มเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ก่อนที่หญิงสาวจะผุดลุกขึ้นยืน และกล่าวลาพี่ชาย

“ฉันกลับก่อนนะคะ”

“ไปเถอะ แล้วฝากบอกพ่อด้วยล่ะว่าอีกสองวันพี่จะกลับไปค้างที่บ้าน”

“ค่ะพี่ฟีรัส”

ฟีรัสมองตามร่างอรชรของน้องสาวต่างสายเลือดไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินจากไปอีกทาง

“มายืนทำอะไรตรงนี้ ทูนหัว…”

มะลิสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเจ้าชายเซรีมสวมกอดเข้ามาทางด้านหลัง พร้อมกับจูบไซ้ซอกคอหนักๆ

“มายืนคิดถึงเจ้าพี่ไงเพคะ”

“เดี๋ยวนี้หัดปากหวานนะเราน่ะ”

“เจ้าพี่น่ะ หม่อมฉันไม่ใช่โคนะเพคะที่จะมีลูกเยอะได้แบบนั้นน่ะ” หล่อนทำเสียงกระเง้ากระงอด

“งั้นสี่คน ตกลงไหม”

“สองคนนะเพคะ กำลังดี ผู้ชายคน ผู้หญิงคน”

ศีรษะทุยสวยส่ายไปมาอย่างไม่เห็นด้วย และเขาก็ดึงทึ้งเสื้อผ้าของภรรยาออกไปจนหมดสิ้น จากนั้นก็สลัดเสื้อผ้าออกจากเรือนกายของตัวเองจนล่อนจ้อนเช่นกัน

“สามคน ห้ามต่อรองอีก เพราะไม่อย่างนั้น พี่จะทำให้เจ้าท้องลูกเป็นโหลเชียว”

“เจ้าพี่น่ะ… ทรงตรัสอะไรก็ไม่รู้เพคะ หม่อมฉันอาย…”

“ยังจะอายพี่อีกหรือ…”

ฝ่ามือใหญ่กางออกและคลึงเคล้นเต้านมอวบใหญ่ของภรรยาหนักหน่วงอย่างต้องการปลุกเร้า

“อ๊ะ… อ๊า… เจ้าพี่… เราเพิ่ง… ทำกันไปเมื่อตอนบ่ายเองนะเพคะ”

“แล้วไงล่ะ พี่มีแรง พี่จะทำทั้งคืน”

“ตะ… แต่ว่า… หม่อมฉันท้องอยู่นะเพคะ”

คนตัวโตที่กำลังซุกไซ้เต้านมอวบอยู่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนตัวลงไปจูบที่หน้าท้องภรรยา

“พี่สัญญาว่าจะเบามือ…”

คำพูดของสามีจบสิ้นลง พร้อมๆ กับสัมผัสจากปาก ลิ้น และปลายนิ้วของเขาที่เริ่มต้นคุกคามเรือนกายสาว มะลิเงยหน้าสูงและสูดปากแรงๆ ด้วยความกระสันเสียว

“เจ้าพี่… อา… อ๊า…”

“เจ้าสวยเหลือเกิน จัสมิน… ยอดรักของพี่… อืมมมม… พี่รักเจ้า… พี่รักเจ้า… จัสมิน…”

“หม่อมฉันก็รักเจ้าพี่เพคะ… อ๊า… อย่าหยุด… อา… เจ้าพี่… แรงอีกนิดเพคะ… อา…”

กลิ่นหอมของความรักตลบอบอวล และมันก็จะยังคงอยู่เช่นนี้ตราบชั่วนิรันดร์

ดวงใจของเจ้าชายทะเลทรายดวงนี้ มันกองอยู่แทบเท้าของเจ้าแล้ว แม่ดอกมะลิแสนงาม…

อวสาน