“ฉันไม่อยากรู้หรอก”

“แต่หม่อมฉันอยากบอกเพคะ”

มะลินั่งนิ่ง พยายามข่มอารมณ์เอาไว้สุดฤทธิ์

นัสรินเห็นมะลิโกรธจนหน้าแดงก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ รีบจัดการเป่าความแตกแยกเข้าไปอีก

“เพราะว่าเจ้าชายเซรีมต้องการทำให้พระสนมทนความลำบากกลางทะเลทรายไม่ไหวยังไงล่ะเพคะ แล้วพระสนมจะได้ไปจากวังนี้ ไปจากเจ้าชายเซรีมเสียที”

น้ำตาแห่งความเจ็บแค้นแทบร่วงหล่น หล่อนทั้งกัดฟัน ทั้งกำมือแน่น ไฟโทสะแล่นพล่านเต็มร่าง แต่หล่อนจะไม่ยอมแพ้ มะลิข่มใจหันไปยิ้มหวานให้กับนัสริน

“รู้อะไรไหมคุณนัสริน”

นัสรินมองใบหน้าที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มของมะลิด้วยความแปลกประหลาดใจ

“ฉันน่ะใฝ่ฝันมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกแล้วละว่าอยากท่องเที่ยวไปในทะเลทรายกับเจ้าชายรูปหล่อสักพระองค์หนึ่ง ซึ่งไม่น่าเชื่อนะว่าฝันของฉันจะเป็นจริงได้” หล่อนยังคงหัวเราะเยาะหยัน นัสรินที่กำลังทำหน้าผิดหวังกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ดังนั้นฉันสาบานได้เลยว่าฉันจะไม่มีทางยอมออกไปจากซาเรียง่ายๆ เพราะฉันรักทะเลทราย”

“หน้าด้าน”

“ระวังปากด้วยคุณนัสริน เพราะตอนนี้ฉันเป็นพระสนม ไม่ใช่ผู้อาศัยเหมือนเมื่อก่อน”

นัสรินกัดฟันแน่น หล่อนลุกขึ้นยืน ดวงตาหวานฉ่ำนั้นอัดแน่นไปด้วยความริษยา

“เธอมันก็เป็นได้แค่พระสนมที่รอวันปลดระวางเท่านั้นแหละ สักวันเจ้าชายเซรีมจะต้องเฉดหัวเธอออกไปจากวังนี้”

มะลิเจ็บปวด แต่ก็จำต้องฝืนยิ้มเอาไว้ และโต้ตอบนางมารร้ายตรงหน้า

“วันนั้นคงจะมาถึงแน่นอน แต่อาจจะเป็นตอนที่เธอหมดความสวยแล้วก็ได้นะ นัสริน”

มะลิผุดลุกขึ้นยืน เผชิญหน้ากับนัสรินอย่างไร้ความเกรงกลัว หล่อนยิ้มเยาะ

“แทนที่จะเอาเวลามาอิจฉาฉัน เธอไปทำตัวให้น่าพิศวาสดีกว่า เผื่อเจ้าชายเซรีมจะหลับหูหลับตารับเธอขึ้นมาเป็นพระสนมแบบฉันบ้างก็ได้นะ”

นัสรินพูดไม่ออก จ้องหน้ามะลิด้วยความคลั่งแค้น “ฝากไว้ก่อนเถอะ”

มะลิยิ้มเยาะ “ฉันรับฝากก็ได้ แต่รับฝากแป๊บเดียวนะ รีบๆ มาเอาคืนล่ะ”

“ผมไปด้วยครับ”

“ฮัสซันยังตกปลาไม่ได้สิบตัวตามที่ตั้งเป้าหมายเอาไว้เลยนะครับ เอาไว้ตกปลาครบแล้ว ค่อยไปหาน้าที่ตำหนักก็ได้”

“ครับ น้ามะลิ”

ฮัสซันตอบออกมาอย่างว่านอนสอนง่าย เด็กน้อยยิ้มให้กับนัสรินและเจ้าชายเซรีมก่อนจะวิ่งกลับไปตกปลาต่อ

กระบอกตาของมะลิร้อนผ่าว ลำคอตีบตันเมื่อเจ้าชายเซรีมยังไม่ยอมปล่อยมือจากร่างของนัสริน “หม่อมฉันขอประทานอนุญาตกลับตำหนักเพคะ”

และหล่อนก็ไม่คิดจะรับฟังคำตำหนิของเจ้าชายเถื่อนอีก หล่อนหมุนตัวพร้อมกับเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ทันทีที่หันหลัง หยาดน้ำตาก็ร่วงรินออกมาเป็นทาง หล่อนร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน

“พระสนมเพคะ ขนมมาแล้วเพคะ…” ชมพูนุชที่เดินกลับมาพอดีพยายามเรียก แต่มะลิไม่สนใจ เดินจ้ำอ้าวกลับตำหนักไปเสียแล้ว

“ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ เลย”

นางกำนัลคนสวยพึมพำออกมา และเมื่อทอดสายตาไปยังริมทะเลสาบก็เข้าใจทุกอย่างทันที เมื่อเห็นนัสรินอยู่ในอ้อมแขนของเจ้าชายเซรีม

“ทำไมร้ายกาจนักนะ คุณนัสริน”

เกือบตะวันตกดินเลยทีเดียว กว่าเจ้าชายเซรีมจะมาที่ตำหนักของหล่อน

“ถ้าพระองค์จะมาตำหนิหม่อมฉันเรื่องของนางในดวงใจของพระองค์อีกละก็ หม่อมฉันไม่อยากฟังเพคะ” หล่อนเมินหน้าหนีทันที ด้วยความน้อยใจ

“แล้วเธอทำอย่างนั้นทำไมล่ะ”

จากที่เคยหันหน้าหนี ตอนนี้ตวัดตามองเขาอย่างขุ่นเคือง “แล้วพระองค์คิดว่าหม่อมฉันทำลงไปทำไมล่ะเพคะ”

“เพราะเธอหึงหวงฉันน่ะสิ”

หล่อนอ้าปากค้างกับสิ่งที่เขาพูดออกมา เพราะถึงแม้ว่ามันจะมีความจริงปนอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด

“อย่าทรงหลงตัวเองนักเลยเพคะ หม่อมฉันไม่ได้…”

“แต่นัสรินบอกฉันว่าเธอหึงหวงฉันกับนาง ซึ่งความจริงเธอไม่ควรทำแบบนั้นเลยนะจัสมิน”

“หม่อมฉันไม่ได้ตบนางเพราะหึงหวงพระองค์เพคะ!”

หล่อนพยายามอธิบาย แต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อเลยสักนิด ดวงตาสีทองอร่ามจ้องมองหล่อนอย่างรู้ทัน

“หลังจากเราสองคนเข้าหอกันแล้ว ในหัวของฉันก็ไม่เคยคิดถึงผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากเธอ…”

มุมปากหยักสวยของเขาแค่นยิ้ม ศีรษะทุยสวยโน้มต่ำลงมาหา และความใกล้ชิดนี้ก็ทำให้หล่อนใจสั่นเทิ้ม เพราะอดมโนไปถึงตอนที่เขาซุกไซ้ใบหน้ากับหว่างขาอวบไม่ได้

“ดังนั้นเธอสบายใจได้นะจัสมิน เพราะอย่างน้อยๆ ในอาทิตย์สองอาทิตย์นี้ ฉันจะไม่มีทางคิดถึงผู้หญิงคนอื่นได้อีกอย่างแน่นอน”