ด้วยการบริการของซุนหรานหราน ไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย เปลวเพลิงกลับพุ่งออกมาโดยตรงขึ้น

"เห้อ…..เสี่ยวกัง พี่สาวทำต่อไม่ไหวแล้ว นายไปถูด้วยตัวเองดีกว่า พี่สาวยังต้องไปทำงานที่สวนอยู่ พี่ชายต้าจ้วงของนายรอฉันอยู่ที่สวยนะ"

จ้าวเสี่ยวกังอยากจะทำซุนหรานหรานอีกครั้งอย่างมาก แต่เมื่อมองเห็นร่างกายที่อ่อนล้าของซุนหรานหรานนั้นก็ทำไม่ลงเลย จากนั้นลงจากเตียงและสวมเสื้อผ้า หลังจากนั้นใช้กระดาษเช็ดทำความสะอาดให้ซุนหรานหราน

ซุนหรานหรานมองดูจ้าวเสี่ยวกังช่วยเช็ดเธออย่างพิถีพิถัน มีความอ่อนโยนในดวงตา

หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จ ซุนหรานหรานเอาเสื้อผ้าไปตากโดยตรงและถือจอบขึ้นมาเตรียมจะไปทำงานที่สวน

จ้าวเสี่ยวกังมองดูเงินหกพันหยวนที่อยู่ในกระเป๋าของตัวเอง คิดครู่หนึ่งแล้วหันหน้าไปทางซุนหรานหรานและพูด :"พี่สาว ถ้าหากตอนนี้มีงานทำหนึ่งวันได้ร้อยห้าสิบหยวนคุณจะทำไหม?"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ซุนหรานหรานหันกลับมาด้วยความสงสัยและมองไปที่จ้าวเสี่ยวกัง :"เสี่ยว นายบ้าหรือเปล่า? เงินมากขนาดนี้ทำไหมจะไม่ทำ? เพียงแต่งานที่ดีแบบนี้จะถึงมือของพวกเราได้อย่างไร"

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ปฏิเสธตนเองของซุนหรานหราน จ้าวเสี่ยวกังหัวเราะอิๆและพูด :"พี่สาว เอาแบบนี้ชวนคุณไปเก็บหดสนฟาร์มบนภูเขาของฉันเป็นยังไง?"

คำพูดของจ้าวเสี่ยวกังทำให้ซุนหรานหรานตะลึงอย่างสิ้นเชิง

เธอมองไปที่จ้าวเสี่ยวกังด้วยความไม่เชื่อ ท้ายที่สุดแล้วรู้ว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่ได้ล้อเล่นกับเธอ และถามอย่างช้าๆ :"เสี่ยวกัง นายไม่ใช่ว่ามีความคิดที่ชั่วร้ายแอบแฝงนะ? นายมีเงินเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"มีสิ ในเมื่อฉันกล้าพูดแบบนี้แน่นอนว่าต้องมีเงินอยู่แล้ว คุณแค่บอกว่าอยากทำหรือไม่อยากทำก็พอแล้ว ถ้าอยากทำพรุ่งนี้เช้าตอนตีห้าไปพบกันที่หน้าบ้านของฉัน"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเอาเงินหนึ่งพันหยวนที่เขาเพิ่งทำกำไรได้ออกมาและนำเงินห้าพันหยวนที่หยวนเซียงหลิงมอบให้เขาตบที่มือสองสามครั้ง

เมื่อเห็นว่าในมือของจ้าวเสี่ยวกังมีเงิน ซุนหรานหรานเชื่ออย่างสมบูรณ์ว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่ได้โกหกเธอ ทันใดนั้นพูด :"ตกลง คืนนี้ฉันจะต้องปรึกษาพี่ชายต้าจ้วงของนายสักหน่อย ถ้าหากพี่ชายต้าจ้วงของนายเห็นด้วยฉันก็จะทำกับนาย"

"พี่สาว เรื่องแบบนี้คุณยังต้องปรึกษาพี่ชายต้าจ้วงอีกเหรอ? ปกติแล้วฉันรู้ว่าพี่ชายต้าจ้วงกลัวคุณมากเลยนะ"

"เด็กอย่างนายจะไปรู้เรื่องอะไร? นั่นเป็นเพราะเขารักฉัน ฉันไปทำงานที่สวนก่อนแล้ว คืนนี้กลับมาฉันจะให้คำตอบที่แน่นอนกับนาย"

หลังจากซุนหรานหรานพูดจบก็ถือจอบและจากไป เพียงแต่ภายในใจเธอกลับรู้สึกตกใจอย่างมาก เธอรู้สึกว่าจ้าวเสี่ยวกังมีแนวโน้มที่จะมีอนาคตที่ไร้ขีดจำกัด อายุแค่นี้ก็อยากจะจ้างคนมาทำงานให้แล้ว อย่างนั้นอนาคตล่ะ?

จ้าวเสี่ยวกังก็เดินไปที่บ้านของซ่งยวี่ชิงพร้อมกับตะกร้าไม้ไผ่บนหลัง เขาต้องการบอกข่าวดีนี้กับซ่งยวี่ชิง ในเวลาเดียวกัน เตรียมให้ซ่งยวี่ชิงช่วยเขาจัดการคนที่จะมาทำงานให้กับเขา ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งต่าง ๆ ระหว่างเขากับซ่งยวี่ชิงก็ไม่สามารถเก็บเป็นความลับได้

เมื่อเดินมาถึงประตูบ้านของซ่งยวี่ชิง จ้าวเสี่ยวกังก็เห็นจางฟู่กุ้ยถูกคนหามกลับมา ขาข้างนั้นยังคงพันด้วยผ้าพันแผลหนา เพียงแต่สีหน้านั้นดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อนึกถึงจางฟู่กุ้ยทำเพื่อช่วยพี่สะใภ้จึงกลายเป็นแบบนี้ ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังรู้สึกผิดเล็กน้อย ท้ายที่สุดซ่งยวี่ชิงเป็นผู้หญิงที่เขาระบุเอาไว้แล้ว นอกจากนี้ซ่งยวี่ชิงก็ชอบเขาเช่นกัน

หลังจากเข้าไปในประตู ทันใดนั้นสวี่เอ้อหนิวที่ยกจางฟู่กุ้ยไว้อ่อนแรงอย่างกะทันหันและกดลงไป เมื่อเห็นว่าจางฟู่กุ้ยกำลังจะล้มลง จ้าวเสี่ยวกังพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วเหมือนลูกธนู พยุงเอาไว้อย่างรวดเร็วโดยตรง

"เอ้อหนิว นายเหนื่อยแล้วไปพักผ่อนได้แล้ว ถึงหน้าประตูแล้วฉันทำต่อดีกว่า"

จ้าวเสี่ยวกังเห็นว่าสวี่เอ้อหนิวหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ ดังนั้นเขาจึงกังวลมากและบอกให้สวี่เอ้อหนิวไปที่ด้านข้างเพื่อคลายร้อน หลังจากนั้นเขาหามจางฟู่กุ้ยกับคนด้านหลังเข้าไปในบ้าน

"พี่กัง ขอบคุณนะ ถ้าหากไม่ใช่คุณเมื่อกี้ฉันคงทำให้ลุงฟู่กุ้ยล้มลงไปแล้วจริงๆ"

"ขอบคุณอะไร พวกเราสองคนไม่ใช่เจอกันแค่วันสองวันแล้ว"

เมื่อได้ยินแบบนี้สวี่เอ้อหนิวหัวเราะออกมา ในเวลานี้จางฟู่กุ้ยก็ขอบคุณทุกคนทีละคนโดยไร้เรี่ยวแรง หัวหน้าหมู่บ้านจ้าวหวู่ทิ้งเงินหนึ่งร้อยหยวนให้จางฟู่กุ้ย เพื่อให้หลี่ชุ่ยฮวาซื้ออาหารเสริมมาให้จางฟู่กุ้ยบำรุงร่างกาย ทำหน้าที่ดูแลร่างกาย หลังจากนั้นถอนหายใจแล้วหันหัวเดินออกไป

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านจากไป คนในบ้านไม่กี่คนก็จากไปทีละคนเช่นกัน เหลือเพียงแค่สวี่เอ้อหนิวและจ้าวเสี่ยวกังที่ยังอยู่ต่อบ้านของจางฟู่กุ้ย เพื่อช่วยหลี่ชุ่ยฮวาเก็บกวาดสักหน่อย

การแต่งตัวของหลี่ชุ่ยฮวาในเวลานี้ไม่ได้โชว์อะไรขนาดนั้น แต่ถึงแม้เสื้อเชิ้ตแขนยาวรัดรูปยังคงแสดงให้เห็นโครงร่างใหญ่ของหน้าอกของเธอที่ใหญ่อย่างเห็นได้ชัด สวี่เอ้อหนิวมองจนอึ้งเป็นพักๆ

จ้าวเสี่ยวกังบีบมือของสวี่เอ้อหนิว แล้วเดินไปอยู่ด้านหน้าจางฟู่กุ้ย ถามเสียงเบา :"ลุงฟู่กุ้ย ขาของคุณกี่วันถึงจะหาย?"

จริงๆแล้วหลังจากที่จ้าวหวู่ถอนหายใจและจากไป จ้าวเสี่ยวกังรู้ว่าเรื่องนี้มันอาจจะไม่ง่ายขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นจ้าวหวู่คงไม่ถอนหายใจแบบนี้

เดิมทีจางฟู่กุ้ยยังอยากจะขอบคุณจ้าวเสี่ยวกัง แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้กลับเงียบลงในทันที

"ไม่มีทางหายแล้ว ไม่มีทางหายแล้ว หลังจากนี้ไปฉันจะกลายเป็นคนง่อยแล้ว"

หลังจากพูดจบ จางฟู่กุ้ยก็ร้องไห้ออกมา

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลี่ชุ่ยฮวาก็อึ้งอยู่กับที่ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายของตัวเองหลังจากนี้ไปจะกลายเป็นคนง่อย ต้องรู้ว่าสวนของที่บ้าน งานของที่บ้านล้วนแล้วฝากความหวังไว้กับจางฟู่กุ้ยเท่านั้น ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอจะยืนหยัดต่อได้อย่างไร นอกจากนี้เขาสองคนยังไม่มีลูก ถ้าหากมีลูกแล้วจะต้องมีแรงกดดันที่มากกว่านี้แน่นอน ในก่อนหน้านี้เพราะว่าทั้งสองคนไม่มีเงินจึงไม่มีลูกมาโดยตลอด ตอนนี้คำพูดของจางฟู่กุ้ยทำให้หลี่ชุ่ยฮวาแทบจะกดลงไปอยู่กับพื้นโดยตรง

หลี่ชุ่ยฮวารู้สึกเหมือนท้องฟ้าทั้งหมดตกลงมา ทันใดนั้นท้องฟ้าก็หมุนจนเป็นลมทันที

จ้าวเสี่ยวกังก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและจับหลี่ชุ่ยฮวาที่กำลังจะล้ม สวี่เอ้อหนิวต้องการไปพยุงหลี่ชุ่ยฮวาแต่กลับช้ากว่าจ้าวเสี่ยวกังหนึ่งก้าว อดไม่ได้ที่จะแอบบอกว่าเสียดายอยู่ในใจ

เมื่อเห็นมือข้างหนึ่งของจ้าวเสี่ยวกังวางอยู่บนหน้าอกที่นูนของหลี่ชุ่ยฮวา อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างอย่างมากมองตรง

จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกถึงภายใต้ของความนุ่มนวลเช่นกัน แต่ว่าในเวลานี้อยู่ภายใต้การมองของจางฟู่กุ้ย เขาก็ไม่สามารถทำอย่างอื่นได้ ทำได้เพียงแค่บีบเบาๆลงไปหนึ่งทีแล้วลองสัมผัสดู บีบลงไปที่ร่างกายของหลี่ชุ่ยฮวาอย่างรวดเร็ว

จางฟู่กุ้ยกังวลอย่างมากเมื่อเห็นหลี่กุ้ยฮวาเป็นลม ความเศร้าทั้งหมดกลายเป็นความกังวลลึกๆ

"เสี่ยวกัง รีบพาชุ่ยฮวาไปตรวจดูอาการที่หนิวเกิงซึง รีบไปเร็วเข้า"

หืม……

หลังจากเสียงของจางฟู่กุ้ยสิ้นสุดลง หลี่ชุ่ยฮวาค่อยๆฟื้นกลับมา

ทันทีที่ลืมตาก็เห็นจ้าวเสี่ยวกังมองตัวเองอย่างกังวล เมื่อเห็นสีหน้าที่กังวลของจ้าวเสี่ยวกัง หลี่ชุ่ยฮวาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกังที่อยู่ข้างล่าง หน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้

"พี่สาวชุ่ยฮวา คุณห้ามล้มลงไปนะ คุณล้มลงไปใครจะมาดูแลลุงฟู่กุ้ย"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลี่ชุ่ยฮวาร้องไห้ออกมาโดยตรง

"ทำไหมชีวิตของฉันถึงแย่ขนาดนี้ ชีวิตดีๆยังไม่ทันได้เจอเลย จางฟู่กุ้ยก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว ในอนาคตจะใช้ชีวิตยังไง สวนเยอะขนาดนั้นจะทำยังไง ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว"

หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮวาแยกตัวออกจากจ้าวเสี่ยวกังโดยตรงและจะวิ่งไปชนกำแพง ในฉากนี้ทำให้ผู้ชายทั้งสามคนที่อยู่ในบ้านตกใจอย่างมาก

จ้าวเสี่ยวกังคว้าหลี่ชุ่ยฮวากลับมาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นตบอย่างแรงหนึ่งทีโดยตรง