ตอนที่ซ่งยวี่ชิงถูกจ้าวเสี่ยวกังกอดร่างกายก็อดไม่ได้ที่จะยืดออก จากนั้นก็สะบัดไหล่ พยายามแยกตัวออกจากอ้อมแขนของจ้าวเสี่ยวกัง

"พี่สะใภ้ คุณโกรธฉันแล้วใช่ไหม"

จ้าวเสี่ยวกังกอดเอาไว้แน่น ในขณะเดียวกันก็ถามอย่างระมัดระวัง

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง เดิมทีซ่งยวี่ชิงมีความโกรธเล็กน้อย ความเสียใจกลายเป็นน้ำตาไหลออกมาทันที

"เสี่ยวกัง เมื่อเวลาที่พี่สะใภ้เห็นนายสัมผัสตัวของพี่สาวชุ่ยฮวา ภายในใจของพี่สะใภ้เสียใจอย่างมาก แม้ว่าพี่สะใภ้จะรู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง แต่ว่าภายในใจของพี่สะใภ้ยังคงเสียใจอย่างมาก"

ระหว่างที่ซ่งยวี่ชิงพูดไปด้วย พร้อมกับลุกขึ้นมา หันตัวมาอย่างช้าๆ

จ้าวเสี่ยวกังก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน มองดูซ่งยวี่ชิงที่กำลังร้องไห้ รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยและพูด :"อย่างนั้นฉันฟังพี่สะใภ้ ฉันไม่สัมผัสตัวของพี่สาวชุ่ยฮวาแล้ว แต่ว่าพี่สะใภ้ฉันอึดอัดมากเลย"

หลังจากจ้าวเสี่ยวกังพูดจบ จับมือที่ขาวราวกับหิมะหนึ่งข้างของซ่งยวี่ชิงมาจับตรงไอ้นั่นของตัวเอง

ซ่งยวี่ชิงก็ถูกการกระทำฉากนี้ของจ้าวเสี่ยวกังทำให้ไม่ทันตั้งตัวเช่นกัน สัมผัสอุณหภูมิที่ร้อนอบอ้าวนั้น และยังมีเหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่กำลังเต้นอยู่ เธออดไม่ได้ที่จะดึงมือของเธอออก

แต่ว่าเมื่อนึกถึงคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจเธอต่อต้านความอยากที่จะดึงมือออกแต่ก็เก็บมันไว้อย่างเงียบๆ

"เสี่ยวกัง ถ้าหากนายชอบ ถ้าหากนายอึดอัด พี่สะใภ้สามารถให้นายได้นะ"

หลังจากซ่งยวี่ชิงพูดจบ ก็หันหัวหลบอย่างรวดเร็วด้วยความเขินอาย

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินแบบนี้ ภายในใจสั่นสะท้าน เขาคิดเสมอว่ามันง่ายมากที่จะมีอะไรกับพี่สะใภ้ด้วยกัน แต่ว่ากลับคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่ามันจะง่ายแบบนี้ นอกจากนี้พี่สะใภ้ยังเป็นฝ่ายริเริ่มยอมรับเอง ริเริ่มตอบตกลงเขา

"พี่สะใภ้ จริงๆเหรอ? คุณตอบตกลงแล้วจริงๆเหรอ?"

จ้าวเสี่ยวกังไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อยและมองไปที่ซ่งยวี่ชิงที่มีความเขินอาย ในเวลาเดียวกันก็อุ้มซ่งยวี่ชิงขึ้นอย่างมีความสุขและหมุนอยู่กับที่โดยตรงสอบรอบ

"อืม พี่สะใภ้ ไม่มีทางหลอกนายหรอก"

ซ่งยวี่ชิงรู้ว่าถ้าหากเธอยังไม่พูดความในใจออกมาแบบนี้ เกรงว่าในอนาคตจ้าวเสี่ยวกังจะกลายเป็นของคนอื่นจริงๆแล้ว คำพูดของหลี่ชุ่ยฮวาในวันนี้เตือนสติเธอได้ดีอย่างมาก ในเวลาเดียวกันก็ทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายที่โดดเด่นไม่มีทางขาดผู้หญิงอย่างแน่นอน ยิ่งกว่านั้นจ้าวเสี่ยวกังยังเด็กขนาดนี้

"พี่สะใภ้ ในที่สุดคุณก็ตอบตกลงฉันแล้ว พี่สะใภ้ ฉันรักคุณ"

จ้าวเสี่ยวกังตื่นเต้นจนพูดไม่ต่อเนื่องเล็กน้อย ในเวลาเดียวกันก็จูบซ่งยวี่ชิงอย่างรวดเร็วไปหนึ่งที หลังจากนั้นเขาก็อุ้มซ่งหยี่ชิงและเดินเข้าไปในบ้าน ซ่งยวี่ชิงยังคงมีความเขินอายและปล่อยให้จ้าวเสี่ยวกังอุ้ม แต่เมื่อเวลาที่เธอเห็นจ้าวเสี่ยวกังจะอุ้มไปบนเตียง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายมากยิ่งขึ้น

เมื่อหลี่ชุ่ยฮวาเห็นท่าทางของทั้งสองคน ภายในใจแม้ว่าจะเสียใจเล็กน้อย แต่ว่าเพื่อจ้าวเสี่ยวกังแล้ว เพื่อตัวเองจะได้อยู่กับจ้าวเสี่ยวกังให้ดีขึ้นในอนาคต ในทันทีหัวเราะและพูด :"เยี่ยม ดูเหมือนว่าฉันกลายเป็นไฟที่จุดให้สว่างสินะ อย่างนั้นฉันก็ไม่รบกวนพวกนายสองคนแล้วนะ ฉันขอตัวออกไปสูดอากาศก่อน พวกนายสองคนจะต้องแสดงออกมาอย่างเต็มที่นะ อย่าทำให้พี่สาวผิดหวัง"

หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮวาบิดร่างที่มีเสน่ห์ของเธอ แล้วหยิบเสื้อผ้าของเธอเดินออกมาข้างนอก

เดินมาถึงตรงลานบ้าน หลี่ชุ่ยฮวารู้สึกมีความสิ้นหวังเล็กน้อย มองไปทางแสงไฟที่อยู่ลานข้างบ้าน ภายในใจของเธอยังคงไม่สามารถปล่อยวางจางฟู่กุ้ยได้ แม้ว่าจางฟู่กุ้ยจะกระทำผิดต่อเธอ แม้ว่าจางฟู่กุ้ยจะไม่รู้ว่าเธอเป็นฝ่ายกระทำเรื่องแบบนั้นก่อน แต่ว่าภายในใจของเธอกลับมักจะรู้สึกว่าเป็นหนี้บุญคุณอีกฝ่ายเล็กน้อย

บนเตียงภายในบ้าน จ้าวเสี่ยวกังหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดยาที่อยู่บนมือของตัวเองให้สะอาด ในเวลาเดียวกันก็ช่วยซ่งยวี่ชิงเช็ดทำความสะอาดอย่างอ่อนโยน

แสงจันทร์ส่องบนใบหน้าของซ่งยวี่ชิง ความสดใสและศักดิ์สิทธิ์ราวกับว่านางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์อะไรแบบนั้น

เมื่อซ่งยวี่ชิงเห็นจ้าวเสี่ยวกังมองดูตัวเองด้วยความอึ้ง อดไม่ได้ที่จะเขินอาย แต่ว่าเธอยังคงขมวดคิ้วแน่นและถาม :"นายมองอะไรเหรอ? ไม่ใช่ไม่เคยเห็นพี่สะใภ้สักหน่อย"

"ฮ่าๆๆ พี่สะใภ้ ฉันกำลังมองคุณอยู่ รู้สึกว่าคุณสวยมากเลย สวยราวกับว่านางฟ้าลงมาจากสวรรค์ รูปร่างหน้าตาของคุณทำให้ฉันทนไม่ไหวจนอยากจะ……"

ยังไม่ทันได้พูดจบ ซ่งยวี่ชิงยื่นนิ้วมืออกมาหนึ่งนิ้วปิดข้างปากของจ้าวเสี่ยวกัง ทำให้จ้าวเสี่ยวกังพูดต่อไปไม่ได้

จ้าวเสี่ยวกังสัมผัสได้ถึงแววตาที่อ่อนโยนของซ่งยวี่ชิงนั้น ก็เข้าใจได้ทันทีว่าคำพูดเหล่านี้มันน่าผิดหวังเล็กน้อย ในฉากนี้มันเป็นช่วงเวลาที่ควรจะเงียบมากที่สุด

ซูลู…….

จ้าวเสี่ยวกังดูดนิ้วขาวของซ่งยวี่ชิงที่วางไว้บนริมฝีปากของเขาโดยตรง

อั๊ยยะ…..

ในฉากนี้ทำให้หัวใจของซ่งยวี่ชิงสั่น ในเวลาเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะตั้งหน้าตั้งตารอขึ้นมา

เมื่อเห็นหน้าตาเขินอายของซ่งยวี่ชิง ภายใต้การส่องของแสงจันทร์ ดวงตาที่มีเสน่ห์ของซ่งยวี่ชิงนั้น ภายในดวงตาที่ใสเหมือนกับลำธารของเธอราวกับว่าแทบจะละลายโลกทั้งใบของจ้าวเสี่ยวกัง

"พี่สะใภ้ ฉันรู้สึกเสียใจเล็กน้อยแล้ว เสียใจที่ไม่ได้เจอคุณก่อนหน้านี้ ไม่อย่างนั้นตอนนี้พวกเราคงอยู่ด้วยกันมานานแล้ว"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังผลักซ่งยวี่ชิงนอนลงบนเตียงโดยตรง หลังจากนั้นริมฝีปากที่ร้อนผ่าวก็พิมพ์ลงบนริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของอีกฝ่ายโดยตรง

ลมหายใจอันร้อนแรงของจ้าวเสี่ยวกังทำให้ซ่งยวี่ชิงอ่อนระทวยไปทั้งตัว ลมหายใจที่ร้อนแรงแบบนั้น ทำให้ซ่งยวี่ชิงหมกมุ่นอยู่กับมันเล็กน้อย

ทั้งสองคนต่างไม่คุยกัน ทั้งสองคนหลับตาแน่น สัมผัสได้ถึงความกระตือรือร้นของกันและกัน

ปากแดงอ้าออกช้าๆ ลิ้นอันหอมหวานสอดเข้ามา ทักทายการโจมตีที่รุนแรงของจ้าวเสี่ยวกังอย่างอ่อนโยน

เดิมทีจ้าวเสี่ยวกังคิดว่าลิ้นนั้นจำเป็นต้องงัดฟันขาวนั้นแยกออกจากัน แต่ว่ากลับคิดไม่ถึงเลยว่าซ่งยวี่ชิงจะเห็นความร่วมมือขนาดนี้ ทันใดนั้นเข้าไปยาวๆโดยตรง พลิกคล้ำไปทั่ว

ลิ้นทั้งสองพันกัน หายใจหอบ เสียงพันกัน เสียงก้องกังวานในใจกันและกัน

ที่ลานนอกบ้าน เดิมทีหลี่ชุ่ยฮวาไม่อยากมองดูทั้งสองคนที่อยู่ในบ้าน แต่ว่าเสียงครางเบาๆของซ่งยวี่ชิงนั้น และเสี่ยงครางของจ้าวเสี่ยวกังนั้นล้วนแล้วดึงดูดเธออย่างมาก ทำให้เธอมองเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

จ้าวเสี่ยวกังกำลังลิ้มรสลิ้นอันหอมหวานนั้น ซ่งยวี่ชิงหลับตาอย่างเขินอายและปล่อยให้ทำต่อไป

ผ่านไปเวลานาน จ้าวเสี่ยวเพิ่งเริ่มจูบคอสีชมพูของอีกฝ่าย ติ่งหูที่ละเอียดอ่อน กระดูกไหปลาร้าลึกลงไปจนสุด

มือทั้งสองข้างเริ่มปลดกระดุมเสื้อของซ่งยวี่ชิงอย่างต่อเนื่อง ในตอนแรกซ่งยวี่ชิงอยากจะห้ามสักหน่อย แต่ไม่นานก็หมกมุ่นอยู่กับความกระตือรือร้นที่ร้อนแรงของจ้าวเสี่ยวกัง

เรื่อยๆจนเริ่มให้ความร่วมมือเช่นกัน

เมื่อเวลาที่จ้าวเสี่ยวกังกำลังจะถอดชุดชั้นในลายลูกไม้สีแดงบนหน้าอกของซ่งยวี่ชิงลงมา จู่ๆก็มีเสียงดังทำให้ทั้งสองคนต่างตกใจอย่างมาก หลี่ชุ่ยฮวาที่อยู่ตรงลานบ้านก็ตะลึงเช่นกัน

ตุ้ม……

ตุ้ม……

เสียงต่อเนื่องหลายที ทั้งหมดดังมาจากบ้านของจางฟู่กุ้ยที่อยู่ถัดไป

เสียงนี้ไม่แปลกสำหรับทั้งสามคน นั่นคือเสียงของดินปืน

"พี่สะใภ้ พี่สาวชุ่ยฮวา พวกคุณรอฉันก่อนนะ ฉันขอไปดูสักหน่อย"

จ้าวเสี่ยวกังรีบสวมเสื้อผ้าแล้วรีบออกไปโดยตรง เมื่อเวลาที่เขารีบออกจากประตูและเห็นประตูของจางฟู่กุ้ยเปิดอยู่ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น ขณะเดียวกันก็มีความรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ

"ลุงฟู่กุ้ย ลุงฟู่กุ้ย?"

ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังตะโกนไปด้วย พร้อมกับพุ่งเข้าไปภายในบ้าน

แต่เมื่อทันทีที่เขาเข้าไปภายในบ้าน ก็ต้องตกตะลึง ในเวลาเดียวกันปากกระบอกดินปืนสีดำก็หันมาทางเขา

"จ้าวเสี่ยวกัง แกมาได้เวลาพอดี วันนี้ฉันมีบางอย่างอยากถามแก แกต้องพูดความจริงกับฉัน"

ปากกระบอกปืนที่เย็นชา เสียงที่เย็นชาทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว