“ท่านหวีผมได้เบามือนัก หวีให้ผู้อื่นบ่อยหรือ” “ไม่เคย เจ้าคนแรก” แม่ทัพน้อยทีแรกว่าจะซักถามต่ออีกสักประโยคหรือสองประโยครีบหุบปากฉับ ขยับท่นั่งหลังตรงขึ้นมาทันทีเหตุใดนางต้องรู้สึกจักจี้เวลาเขาพูดเช่นี้ด้วยเล่า เป็นแค่ก้อนหินแท้ๆ รู้จักพูดจาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร “ไม่ถามต่อแล้ว?” เฉิงอ๋องต้าจวิ้นชำเลืองดูคนตัวเล็กที่กระเด้งตัวขึ้นนั่งหลังตรงได้หลังจากเอนพิงตนรวกับไม่มีกระดูกอยู่นาน ก่อนที่เสียงนุ่นทุ้มนั้นจะกล่าวเรื่องประเพณีอันเคร่งครัดระหว่างหญิงชายราวกับพูดเรื่องดินฟ้อากาศให้อีกฝ่ายฟังไปด้วย “เคยได้ยินหรือไม่ว่า สตรีไม่ควรสยายผมต่อหน้าบุรุษที่ไม่ใช่สามีหรือคนที่ไม่ใช่ครอบครัว” หยวนเมิ่งซือนั่งผึ้งหูฟังด้วยความอยากรู้ใจแทบขาด นางเกิดมาโดยไม่มีบุพการีคอยชี้แนะเรื่องขนบธรรมนียมจึงใคร่รู้อย่างมาก เฉิงอ๋องเงียบไปครู่หนึ่ง สังกตเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มมีที่น่สนใจจึงเอ่ยต่อ “ไม่เช่นนั้นจะต้องแต่งออกเรือนให้บุรุษที่ได้เห็น” เคร้ง จบคำของเฉิงอ๋องที่ครอบผมในมือของหยวนเมิ่งชื่อร่วงลงพื้นโดยที่เจ้าตัวทำได้เพียงนั่งอ้าปากค้างพะงาบๆ พูดไม่ออก