ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 49 อ่านหนังสือกับพี่เล็ก

บทที่ 49 อ่านหนังสือกับพี่เล็ก

ดวงตาของกู้อันเป็นประกายทันทีที่เห็นตุ๊กตาในมือของหนวนหน่วน แต่ก็ยังไม่ลืมว่าตอนนี้กำลังโกรธอยู่ เขาไม่อยากหายโกรธน้องง่าย ๆ เดี๋ยวเขินกันพอดี

“อืม… ในเมื่อเตรียมมาให้แบบนี้แล้ว พี่ก็จะใจดีไม่โกรธเธอละกัน”

คำพูดราวกับว่าเป็นฝ่ายเมตตาให้อภัยน้องสาวแบบนั้นทำให้กู้หมิงหลี่รู้สึกคันไม้คันมือขึ้นมา

“ไม่ต้องฝืนใจรับก็ได้นะถ้าไม่อยากได้ เอามาให้ฉันสิ” กู้หมิงหลี่พูดอย่างเย็นชา

เขาก็ชอบตุ๊กตาตัวนี้เหมือนกัน พวงกุญแจที่น้องสาวเตรียมมาให้ก็ด้วย

กู้อันขึ้นเสียง ประคองตุ๊กตาตัวนั้นไว้ในมืออย่างระมัดระวัง “นี่หนวนหน่วนให้ผมเหอะ ไม่ใช่ของพี่”

กู้หมิงหลี่มีเรียนต่อ แต่เขาต้องกลับไปที่หอพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะสภาพตอนนี้เละเทะจากการต่อสู้

“พี่สี่คะ พวกเรากลับก่อนนะคะ”

หนวนหน่วนกล่าวอำลาพี่สี่ของเธออย่างนุ่มนวล

นิ้วเรียวยาวของเด็กหนุ่มบีบแก้มน้องสาวตัวเล็กอีกครั้ง “ใกล้จะวันศุกร์แล้ว อย่าลืมมารับพี่ที่โรงเรียนตอนบ่ายนะ”

นี่ช่างเป็นการขอให้น้องสาวคนเล็กมารับที่โรงเรียนด้วยท่าทีแสนเป็นธรรมชาติ ไม่ได้มีสีหน้าลำบากใจแต่อย่างใด

กู้หนานมองภาพนั้นนิ่ง ๆ

กู้หมิงหลี่ยกยิ้ม “หวังว่าวันที่เธอมารับพี่ จะกินเยอะ ๆ จนแก้มกลมขึ้นอีกนะ”

หนวนหน่วนตัวน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแล้วรับคำเบา ๆ “อื้ม หนวนหน่วนเข้าใจแล้วค่ะ”

อา… น่ารักอะไรอย่างนี้นะ

กู้หนานอุ้มหนวนหน่วนขึ้นมาด้วยท่าทางเย็นชา เขาโอบรอบกายบางอันอ่อนนุ่มเอาไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว

เด็กหญิงตัวเล็กพิงไหล่พี่ใหญ่ของเธอแล้วโอบคอเขาด้วยแขนเล็ก ๆ จากนั้นก็ใช้ดวงตากลมโตสีดำมองไปยังพี่สี่และเพื่อน ๆ ที่ยืนอยู่ที่ประตูรั้ว

“พี่สี่ ลาก่อนนะคะ”

เด็กน้อยกล่าวลาด้วยเสียงนุ่มนวลอ่อนหวาน

“พี่ถังเล่อ พี่อู๋คว่าง แล้วก็พี่ลู่ เอาไว้เจอกันใหม่นะคะ”

ถังเล่อโบกไม้โบกมืออย่างหนัก “น้องสาว เอาไว้มาเล่นด้วยกันอีกบ่อย ๆ นะ”

จบคำพูดนั้นกู้หมิงหลี่ก็กระแทกศอกใส่เพื่อนอย่างแรง

นี่มันน้องสาวฉันเว้ย!

…..

เมื่อกลับถึงบ้าน เจ้าตัวเล็กก็จูงมือพี่ชายเดินเข้าประตูบ้านพลางก้าวเท้าขึ้นบันไดอย่างคุ้นชิน ทันทีที่ต้าหวงกับเหม่ยฉิวได้กลิ่นเจ้านาย พวกมันก็รีบเข้ามาห้อมล้อมอย่างร่าเริง

เจ้าสัตว์เลี้ยงทั้งสองได้รับการดูแลและอาหารอย่างดีจากบ้านตระกูลกู้ ทำให้ตอนนี้ทั้งคู่เติบโตอย่างรวดเร็วแซงหน้าหนวนหน่วนไปแล้ว ทั้งยังดูสะอาดสุขภาพดีกว่าเดิมมากด้วย

“ต้าหวง เหม่ยฉิว หนวนหน่วนกลับมาแล้ว”

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง”

ต้าหวงที่สูงเกือบเท่าหนวนหน่วนเห่าเสียงดัง เจ้าหมาตัวใหญ่ดูตื่นเต้นมากถึงกระดิกหางอย่างแรงพร้อมกับทำหูชี้ตั้งแบบนั้น มันทำท่ากระโจนเข้ามาหมายจะเล่นกับเจ้านายตัวจ้อยอย่างเริงร่า

แต่เมื่อใกล้จะถึงตัวหนวนหน่วนกลับต้องหยุดชะงักหน้าตาตื่น ต้าหวงเหล่มองคนตัวสูงอย่างระแวดระวัง ผู้ชายคนนี้มีกลิ่นอายของความอันตรายแผ่ออกมา เจ้าหมาเลยไม่กล้าเข้าไปใกล้

“ต้าหวง มานี่มา”

หนวนหน่วนปล่อยมือจากพี่ชายแล้ววิ่งดุ๊ก ๆ ด้วยขาสั้น ๆ ไปกอดเจ้าหมาตัวโตพลางลูบหูลูบหัวมันด้วยความดีใจ

เหม่ยฉิวเองก็เดินเข้ามาพลางยกหางฟู ๆ ขึ้นเกาะเกี่ยวที่ข้อมือของเด็กน้อย มันลู่หูสามเหลี่ยมลงแล้วเอียงหัวกลมที่เต็มไปด้วยขนปุยสีเข้มถูไถที่คอของเจ้านาย

เด็กน้อยหัวเราะคิกคักออกมาด้วยความจั๊กจี้

กู้อันเอ่ยเสียงโอ้อวดขึ้น “ฮัสกี้ของเพื่อนพี่ตัวใหญ่กว่านี้อีก”

ขณะที่พูด มือของเด็กชายก็สัมผัสกับเจ้าแมวดำที่เดินผ่านมา ขนปุยนุ่ม ๆ ทำให้เขาติดใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่เจ้าแมวไม่เล่นด้วย มันส่งสายตาเย่อหยิ่งมาให้แล้วไปอยู่ข้างหนวนหน่วน

กู้อันลอบมองอย่างหมั่นไส้เจ้าเหมียว “…”

เขาเหมือนจะเห็นท่าทางรังเกียจออกมาจากเจ้าแมวดำชัดเจนเลย!

มือใหญ่เย็นเฉียบยื่นมาลูบหัวกลมของน้องสาว “พี่ใหญ่มีงานต้องทำ เล่นอยู่นี่ไปก่อนนะ”

เด็กหญิงตัวเล็กตอบรับอย่างเชื่อฟัง เธอดึงฝ่ามือของพี่ใหญ่มากุมไว้ด้วยมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้าง ก่อนจะกดแก้มกลม ๆ ลงไปซุกกับฝ่ามือนั้น หนวนหน่วนที่ถูกไถหน้าไปมาตอนนี้เหมือนลูกแมวน้อยไม่มีผิด

“พี่ใหญ่ อย่าหักโหมนะคะ”

หลังจากกู้หนานเดินจากไป บรรดาผู้ใหญ่ในบ้านและกู้อันก็อยู่เล่นกับหนวนหน่วนในสวนต่อสักพัก พวกเขาใช้เวลาด้วยกันบริเวณชิงช้าตัวใหญ่ เด็กสองคนนั่งบนชิงช้า กู้หลินโม่เป็นคนไกวให้อยู่ด้านหลัง เสียงหัวเราะร่าเริงของเด็กน้อยทั้งสองดังไปทั่วทั้งสวน

เด็กหญิงตัวน้อยสนุกสนานกับการเล่นอยู่เป็นเวลาครึ่งชั่วโมง จากนั้นเธอก็เข้าไปที่ห้องนอนกับกู้อันเพื่ออ่านหนังสือ

“เข้ามาสิ จะได้เห็นว่าห้องนอนของพี่เจ๋งขนาดไหน”

เป็นครั้งแรกที่น้องน้อยได้เข้าไปในห้องนอนของพี่คนเล็ก เด็กน้อยมองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น และต้องประหลาดใจเมื่อพบกับตัวต่อหลากสีสันและเครื่องเล่นเกมภายในห้อง เด็กหญิงเห็นแล้วได้แต่อ้าปากค้าง

เมื่อเห็นว่าน้องสาวมีท่าทางตื่นเต้น กู้อันก็เกิดความรู้สึกภูมิใจขึ้นมา เขาหยิบของขวัญที่ได้จากน้องสาวออกมา นั่นก็คือตุ๊กตากระเบื้องตัวน้อยตัวนั้น

เขาย้ายของสะสมวันพีชที่อยู่ตรงกลางตู้โชว์ไปวางที่อื่น แล้วเอาตุ๊กตาของน้องสาวไปวางแทนที่ มันอยู่ในจุดที่โดดเด่นสะดุดตาที่สุดเมื่อมองเข้าไป

“พวกนี้เป็นของสะสมของพี่ เลือกตัวที่อยากได้ไปสิ”

หนวนหน่วนมองตามแล้วส่ายหน้าไปมา “หนวนหน่วนไม่อยากเอาของพี่เล็ก”

“ไม่ได้สิ เธอให้ของพี่แล้ว พี่ก็อยากให้ของกับเธอเหมือนกัน ถ้าไม่อยากได้พวกนี้ พี่จะซื้อให้ใหม่ เอาอะไรก็ได้ที่เธอชอบ”

ได้ยินแบบนั้นหนวนหน่วนก็จำต้องกวาดสายตามองไปบนชั้นที่มีของสะสมตั้งเรียงรายสวยงามอีกครั้ง เด็กน้อยพองลมที่แก้มอย่างครุ่นคิด ในที่สุดก็ไปสะดุดตาเข้ากับเจ้าแมวดำตัวหนึ่งบนนั้น

“ตัวนั้นดูเหมือนเหม่ยฉิวเลย”

กู้อันหยิบเอาเจ้าแมวตัวนั้นออกมาให้น้องสาวโดยไม่มีสายตาของความเสียดาย เด็กชายเป็นคนรักษาของสะสมดีมาก ๆ แม้แต่กับพวกพี่ชาย เขาก็ไม่เคยให้แตะต้องมัน แต่สำหรับน้องสาวแล้ว เธอคงเป็นข้อยกเว้น

“งั้นพี่ให้เธอ เจ้าตัวนี้ชื่อว่าเสี่ยวเฮยนะ”

หนวนหน่วนรับเจ้าแมวตัวน้อยขึ้นมาถือด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นมองใบหน้าอันหล่อเหลาของพี่ชายที่กำลังขมวดคิ้วด้วยแววตาเป็นประกาย

“ขอบคุณนะคะพี่เล็ก”

กู้อันพลันอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ แต่ยังคงแสดงออกอย่างเฉยเมย ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ตามมานี่ พี่จะสอนอ่านหนังสือให้”

เก้าอี้สองตัววางอยู่หน้าโต๊ะหนังสือของกู้อัน เด็กชายหยิบหนังสือเรียนระดับประถมเล่มเก่าของตัวเองออกมา พวกมันยังอยู่ในสภาพดีเพราะคุณแม่เก็บเอาไว้ให้

สองพี่น้องจับจองเก้าอี้คนละตัวที่วางติดกัน หัวกลม ๆ ของเด็กน้อยทั้งสองแทบจะชนกันระหว่างอ่านหนังสือที่มีเพียงเล่มเดียว

“พี่อ่านก่อนแล้วเธอก็อ่านตามนะ ถ้าไม่รู้ตัวไหนก็ถามอีกรอบ”

“ได้ค่ะ”

ภายใต้แสงไฟสว่างสีนวลตาในห้องนอน เสียงสองเสียงของเด็กชายเด็กหญิงอ่านหนังสือดังขึ้นสลับกันไปมา เป็นบรรยากาศที่แสนอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

ประตูห้องนอนแง้มเปิดออกและปิดลงอย่างเงียบ ๆ สองสามีภรรยากู้ที่แอบดูอยู่ค่อย ๆ ผละออกไปพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

“น่ารักมากเลย สงสัยต้องให้สองพี่น้องได้ทำอะไรด้วยกันอีก ความสัมพันธ์จะได้ดีขึ้น”

กู้หลินโม่เท้าคางพูดอย่างเสียใจ

“แต่หนวนหน่วนคงเล่นกับพ่อน้อยลง”

หลังจากคร่ำครวญจบ เขาก็ได้รับสายตาเอือมระอาจากภรรยา

ไม่อายหรือไงที่แข่งกับลูกชายคนเล็กเพื่อเรียกร้องความสนใจจากลูกสาว อายุปูนนี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็ก ๆ อยู่ได้

คุณหญิงกู้ระอาใจ

หนวนหน่วนกับพี่เล็กอ่านหนังสือด้วยกันหนึ่งชั่วโมง เสียงอ่านหนังสือเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยสร้างความเพลิดเพลินให้กับผู้ฟังมาก กู้อันมีความสุขจนล้นปรี่ที่ได้สอนน้องอ่านหนังสือ เมื่อกู้หลินโม่เข้ามาในห้องพร้อมกับนมอุ่น ๆ ในมือ สองพี่น้องก็จบการอ่านหนังสือพอดี

ช่างเป็นภาพที่น่ารักเหลือเกิน กู้หลินโม่เห็นแล้วพูดไม่ออกแต่อย่างใด