ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 48 พี่สี่เจ็บตัวหนวนหน่วนเจ็บในใจ
บทที่ 48 พี่สี่เจ็บตัวหนวนหน่วนเจ็บในใจ
กู้หมิงหลี่หัวเราะขึ้นมาแล้วลูบหัวกลม ๆ ของน้องสาว
“พี่หายเจ็บแล้ว”
ถังเล่อกับเพื่อนคนอื่น ๆ มองมาด้วยความอิจฉา พวกเขาก็บาดเจ็บเหมือนกันแต่ทำไมไม่เห็นได้รับอะไรแบบนี้บ้าง ให้ตายเถอะ โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม
เด็กหญิงไม่เชื่อคำพูดของพี่สี่ บาดแผลตามตัวของพี่น่าจะต้องเจ็บมากแน่ ๆ เธอจึงคะยั้นคะยอให้เขาไปโรงพยาบาล
ถ้าเป็นคนอื่นมาเซ้าซี้ คนอย่างกู้หมิงหลี่คงเดือดใส่ไปแล้ว เขาไม่ชอบให้คนอื่นมาจุ้นจ้าน แต่ถ้าคนคนนั้นคือหนวนหน่วน แน่นอนว่า…
“โอเค พี่จะเชื่อเธอแล้วไปหาหมอ”
จู่ ๆ หนวนหน่วนก็ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยเสียงใสออกมาว่า “พี่สี่เป็นเด็กดีมากค่ะ”
กู้หมิงหลี่ราวกับถูกไฟช็อต “…”
“อุ๊บ.. ฮ่าฮ่า”
ถังเล่อหัวเราะอย่างอดกลั้นไม่อยู่ ช่างสรรหาคำมาใช้ชมพี่ชายจริง ๆ เข้ากับกู้หมิงหลี่สุด ๆ ไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า
กู้หนานลูบหลังคอของหนวนหน่วนตัวน้อย เด็กหญิงหดคอแล้วเอนตัวพิงพี่ใหญ่ในท่าประจำ แขนเล็ก ๆ กอดคอเขาอย่างพอดี ดูเป็นธรรมชาติมาก
“พี่ใหญ่ พาพี่สี่ไปหาหมอกันเถอะ”
เมื่อเห็นว่าน้องน้อยให้ความสนใจกับตัวเอง ดวงตาของกู้หนานก็มีประกายความพอใจออกมา เขาตอบรับในลำคอเบา ๆ ก่อนจะหันหลังกลับพร้อมกับน้องสาวในอ้อมแขนแล้วเดินไปที่ห้องพยาบาลภายในโรงเรียน
กู้หมิงหลี่เดินตามข้างหลังได้แต่เดาะลิ้นอยู่คนเดียว เขาไม่คิดว่าพี่ชายจะฉกน้องสาวไปหน้าตาเฉยแบบนี้
ว่าไปแล้ว เพิ่งจะกลับมาเองไม่ใช่เรอะ ทำไมสนิทกันขนาดนั้นได้ ถ้าจำไม่ผิด พวกเด็ก ๆ กลัวพี่ใหญ่จนร้องไห้มาตลอดเลยนี่
กู้หมิงหลี่อดไม่ได้ที่จะนึกถึงญาติตัวน้อยของตระกูลกู้ที่เอาแต่ตัวสั่นและร้องไห้เวลาอยู่ต่อหน้ากู้หนาน ถึงจะร้องไห้แต่ก็ต้องยืนอยู่ข้าง ๆ เขาเพราะผู้ใหญ่อยากแนะนำให้รู้จักกัน
คิดแล้วกู้หมิงหลี่ก็ดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มไปมา แต่ก็เริ่มเข้าใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องสาวดูสบายใจแค่ไหนเวลาอยู่กับพี่ใหญ่ เด็กน้อยคงต่างจากญาติคนนั้นที่ถูกบังคับ เพราะหนวนหน่วนดูจะมีความสุขมาก
ผลตรวจออกมาว่านอกจากรอยฟกช้ำที่หน้าแล้ว กู้หมิงหลี่ก็มีรอยช้ำขนาดใหญ่ที่หัวไหล่
ผิวขาวสว่างของคนตระกูลกู้นั้นเป็นเอกลักษณ์ในหมู่พี่น้องทุกคน และนายน้อยที่เติบโตมาแบบคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดแทบจะไม่ต้องแสงแดดยิ่งทำให้กู้หมิงหลี่ผิวขาวจัดเข้าไปใหญ่ ดังนั้นเมื่อเกิดรอยฟกช้ำมันจึงสามารถมองเห็นได้อย่างเด่นชัดและแดงช้ำน่ากลัวกว่าปกติ
หนวนหน่วนที่อยู่ข้าง ๆ อุทานด้วยความเป็นห่วง ดวงตาน้องน้อยเริ่มแดงก่ำ คลอไปด้วยน้ำใส ๆ ราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ
ความบ้าบิ่นของกู้หมิงหลี่เหือดหายไปหมด แม้แต่กู้หนานก็เริ่มขมวดคิ้ว กู้อันเห็นน้องสาวจะร้องไห้ก็รู้สึกราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม
“ไม่เอา อย่าร้องนะ พี่ไม่ได้เจ็บเลย”
หนวนหน่วนเบะปากเล็ก ๆ ของตนลง ตามมาด้วยเสียงสะอึกสะอื้น
“เจ็บสิคะ ตอนหนวนหน่วนล้มก็เจ็บ พี่สี่ต้องเจ็บแน่เลย”
ระหว่างที่พูดออกมา เด็กน้อยก็เป่าลมออกจากปากสองสามครั้ง ดวงตากลมโตมีน้ำตาเอ่อล้น ขนตางอนขยับขึ้นลง ไม่นานหยาดน้ำตาก็หยดแหมะ
เมื่อฟังน้องน้อยพูดแบบนั้นพี่ทั้งสามก็รู้สึกราวกับถูกเข็มนับร้อยทิ่มแทงหัวใจ
“หนวนหน่วนเป่าให้ พี่สี่จะได้ไม่เจ็บ ฟู่…”
วิธีปลอบโยนคนอื่นที่แสนไร้เดียงสาของเธอทำให้เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวเล็กยังเด็กมาก
ทว่านี่กลับทำให้กู้หมิงหลี่เจ็บมากกว่าบาดแผลพวกนี้เสียอีก ไม่ใช่แค่เขา ภาพนี้ทำเอาทุกคนรู้สึกใจเจ็บไปหมด
“มันแค่ดูเหมือนจะเจ็บ แต่ดูสิ ถ้ารู้สึกเจ็บเธอก็จะร้องไห้ใช่ไหมล่ะ พี่ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย ไม่ได้ขมวดคิ้วเลยด้วยเห็นไหม”
หนวนหน่วนสังเกตดูตามที่พี่สี่บอกแล้วก็พบว่ามันเป็นแบบนั้นจริง ๆ ด้วย
เด็กหญิงสัมผัสใบหน้าของพี่ชายเบา ๆ พลางถามว่า “พี่สี่ ไม่เจ็บจริงเหรอคะ”
“ไม่เลย”
พี่ชายกัดฟันแน่นหลังพูดจบ เพราะหมอกำลังทายาลงมาที่ไหล่ของเขาอยู่ด้านหลัง คุณหมอยิ้มอย่างเขิน ๆ “เอ่อ หมอจะเบามือละกัน”
กู้หมิงหลี่คร่ำครวญอยู่ในใจ บ้าเอ๊ย นี่มันจงใจชัด ๆ
แต่เขาก็ต้องเข้มแข็งต่อหน้าน้องเข้าไว้ “ไม่เจ็บครับ”
หนวนหน่วนร้องคร่ำครวญแทนพี่ชาย หนูน้อยหันหน้าไปมองหมอที่กำลังทายาแล้วพูดว่า
“พี่ชายคะ เบามือหน่อยนะคะ”
คุณหมอที่ได้รับคำขอร้องอย่างนุ่มนวลน่ารักจากเจ้าหญิงน้อยถึงกับต้องเสมองทางอื่นด้วยความประหม่า เขาลดน้ำหนักมือของตัวเองลงอย่างไม่น่าเชื่อ
ถังเล่อหมดคำจะพูด “…”
คุณหมอคนนี้เป็นที่รู้กันดีว่าค่อนข้างมือหนักกับนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บจากการทะเลาะวิวาท เขาคิดค้นยาขึ้นมาด้วยตัวเอง ผลลัพธ์ของมันดีมากก็จริง แต่ความเจ็บปวดตอนยาโดนแผลนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย
ใครที่เคยอยู่ในเงื้อมมือของหมอมาก่อนย่อมรู้ดี แค่รู้ว่าหมอคนนี้ทำแผลก็อยากหนีไปให้ไกลแล้ว
ทว่าตอนนี้หมอมือเบามาก
หลังจากทำแผลให้กู้หมิงหลี่เสร็จแล้ว ถังเล่อก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่และอุทานขึ้นมาเมื่อเห็นคุณหมอเดินยิ้มมาหา
“เดี๋ยวหมอทำแผลให้”
รอยยิ้มน่าสยองของคุณหมอไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย “มะ…ไม่เป็นไรครับ”
เพียงสามวินาทีต่อจากนั้นก็เกิดเสียงร้องเหมือนอยู่ในโรงเชือดดังออกมาจากห้องพยาบาลของโรงเรียน อู๋คว่างและลู่สิงจื่อก็เกร็งขาขึ้นมา อยากจะวิ่งหนีทันทีเช่นกัน
เมื่อถึงตาของลู่สิงจื่อ เขาก็มองมาที่หนวนหน่วนซึ่งอยู่ข้างกู้หมิงหลี่และเกิดความคิดน่าสนใจขึ้นมา จากนั้นก็ใช้ขายาว ๆ เดินไปคว้าเธอเอาไว้ในอ้อมแขน
“ขอกอดหน่อย”
เขามองไปที่กู้หมิงหลี่ด้วยสายตาอ้อนวอน ขอร้องให้ช่วยที ไม่อย่างนั้นต้องตายแน่ ๆ
กู้หมิงหลี่เงียบไป “…”
‘ยอมให้ก็ได้’
เขาคิด
จากนั้นคุณหมอก็ได้เห็นดวงตากลมโตสดใสของเด็กน้อยอีกครั้ง
“พี่หมอคะ”
คุณหมอแน่นิ่งไปทันที “…”
พลังอำนาจของหนวนหน่วนนั้นแสนน่าทึ่ง ลู่สิงจื่อรู้สึกแสบ ๆ เล็กน้อยเมื่อหมอทายาให้ ไม่ได้ถึงกับรู้สึกเหมือนโดนเชือดอย่างถังเล่อ เจ้าตัวถึงกับร้องหาพ่อแม่
ถังเล่อนอนมองอยู่บนเตียงข้าง ๆ ด้วยน้ำตาคลอเบ้า เขายกมือขึ้นมาชูนิ้วกลางให้ลู่สิงจื่อ
“ถ้าเอ็งคิดอะไรแบบนี้ได้ทำไมไม่บอกตั้งแต่เมื่อกี้ล่ะวะ”
ปล่อยให้เขาทนเจ็บจนแทบจะเห็นหน้าบรรพบุรุษอยู่รอมร่อ
ลู่สิงจื่อทำให้เขาดูงี่เง่าที่ต้องเจออะไรแบบนั้นอยู่คนเดียว!
พอหาหมอเสร็จแล้ว น้องสาวคนเล็กก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้ตั้งใจจะมาทำอะไรที่นี่ เธอจึงหยิบของขวัญออกมายื่นให้พี่สี่
“พี่สี่คะ นี่ของขวัญที่หนวนหน่วนกับคุณพ่อไปซื้อมาจากห้างค่ะ”
ความประหลาดใจฉายชัดในดวงตาของกู้หมิงหลี่ เขาหยิบพวงกุญแจกระต่ายสีขาวน่ารักนุ่มนิ่ม ทำจากหยกขาวเนื้อดีไร้ตำหนิใด ๆ ออกมามอง มันดูน่ารักมาก และแน่นอนว่าของขวัญชิ้นนี้ทำให้เขานึกถึงหนวนหน่วน
ไม่ว่าจะเป็นกระต่ายขาวหรืออะไรก็ช่าง จะน่ารักไหมอยู่ที่คนให้เป็นใครต่างหาก มนุษย์ก็สองมาตรฐานแบบนี้แหละ
“พี่สี่ชอบมาก”
กู้หมิงหลี่หยิกแก้มน้องสาวตัวน้อย เขาหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมถึงได้พ่ายแพ้ต่อแก้มนุ่มนิ่มตรงหน้าขนาดนี้
“พี่สี่ชอบก็ดีแล้วค่ะ”
กู้อันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่พอใจขึ้นมา เขากระแอมขึ้นเสียงดัง ชนิดที่ดวงตาเริ่มจะเปลี่ยนเป็นแววไม่พอใจให้เห็น
หนวนหน่วนรีบเข้าไปดึงเสื้อพี่คนเล็กของบ้าน
“พี่เล็กขา”
กู้อันหันหน้าหนีพลางเสดวงตามองไปทางอื่น เสียงเรียกหวาน ๆ นั้นก็ใช้ไม่ได้ผลหรอก ตอนนี้เขาทั้งโกรธและรู้สึกน้อยใจ
“หนวนหน่วนไม่ได้ลืมพี่เล็กนะ”
เสียงเล็กว่าพลางหยิบงานฝีมือที่เป็นตุ๊กตากระเบื้องออกมา มันเป็นงานปั้นสองมิติรูปเด็กหญิงที่มีดวงตากลมโต หัวกลมน่ารัก เมื่อพินิจดูจะเห็นว่าผิวตุ๊กตานุ่ม ขาวนวลราวกับน้ำนมมากเพียงใด ตุ๊กตาตัวนี้มีใบหน้าที่สวยงาม นุ่มนิ่มน่ารักราวกับจำลองมาจากหน้าตาของหนวนหน่วน แต่อ้วนกลมกว่าอย่างเห็นได้ชัด