ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 314 ไป๋โม่ฮัวคนอาภัพ

บทที่ 314 ไป๋โม่ฮัวคนอาภัพ

ไม่มีอะไรสะใจไปกว่าการกินแตงโมแช่แข็งในฤดูร้อนที่อากาศร้อนระอุ

ยิ่งไปกว่านั้นแตงโมนี้อร่อยสุดยอดจริง ๆ!

อู๋คว่างกับพวกถังเล่อกินจนโงหัวไม่ขึ้น แค่กัดลงไปก็ประทับใจจนน้ำตาไหล

“อร่อยชะมัด แตงโมนี่หนวนหน่วนปลูกจริงเหรอ”

เขาทำอะไรอยู่นะตอนอายุหกขวบ? แกล้งหมาแกล้งแมว เที่ยวไปก่อเรื่องที่นั่นที่นี่ ถูกพ่อแม่ถือไม้ไล่กวดตามถนนเส้นแล้วเส้นเล่า

แต่น้องสาวกลับใช้เงินของตัวเองซื้อฟาร์มได้แล้ว แถมยังปลูกผลผลิตอร่อยแบบนี้ออกมาอีก

ง่ำ

รสชาติดีจริง ๆ

กู้หมิงหลี่เลิกคิ้วแล้วหัวเราะขึ้นมา

“ผลผลิตที่ปลูกจากฟาร์มของน้องสาวของฉัน จะไม่อร่อยได้ยังไง?”

เขาเป็นคนจอมโอ้อวดน้องสาวอย่างแท้จริง ตั้งแต่ตามหาตัวหนวนหน่วนกลับมาได้ เพื่อนร่วมหอและเพื่อนร่วมชั้นก็ได้ยินเขาพูดถึงน้องสาวทุกวัน

แต่น้องสาวคนนี้ว่าง่ายน่าเอ็นดูจริง ๆ

“สอบเสร็จแล้วจะพาพวกนายไปเดินเล่นที่ฟาร์มของเธอ”

อู๋คว่างตาเป็นประกาย “มีแตงโมไหม?”

กู้หมิงหลี่ทำเสียงจุ๊ปาก “อันนั้นแน่นอนอยู่แล้ว ใช่ไหมหนวนหน่วน”

เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้าอย่างเฉลียวฉลาด “ค่ะ พี่ชายพูดถูก”

เรียกได้ว่าไว้หน้าพี่ชายของเธอแล้วกัน

การสอบเข้ามหาวิทยาลัยยังไม่ทันเสร็จสิ้นลง ฟาร์มของหนวนหน่วนก็คึกคักขึ้นมาในบ่ายวันนั้น

แตงโมที่ปลูกไว้ในฟาร์มของหนวนหน่วนมีจำนวนมาก ไม่ใช่แค่คนที่ชอบกิน สัตว์เลี้ยงในบ้านก็ชอบกินด้วย

โดยเฉพาะวัวและแกะในฟาร์ม แม้จะมีคนและสุนัขเฝ้าอยู่ก็ตาม แต่ทุกวันพวกมันก็จะแอบไปที่สวนแตงโม แทะแตงโมสองสามลูกกิน ด้วยเหตุนี้ลูกวัวที่โตมากแล้วจึงต้องทำตัวออดอ้อนน่ารักทุกครั้งที่หนวนหน่วนมา

บางครั้งหนวนหน่วนก็ทำอาหารดี ๆ ให้กิน

คนที่ได้ยินคำโฆษณาในโรงเรียนก็อดใจรอแทบไม่ไหวที่จะไปฟาร์มของหนวนหน่วนในตอนบ่าย เด็กหญิงตัวน้อยยังเด็กเกินไปในการค้าขายด้วยตัวเอง ครอบครัวกลัวว่าเธอจะถูกโกงแล้วควบคุมสถานการณ์ไม่ได้ ดังนั้นจึงให้ไป๋โม่ฮัวและกู้หมิงหลี่ตามไปที่ฟาร์มด้วย

ทันทีที่หนวนหน่วนมาถึงฟาร์ม ลูกวัวและสุนัขเบลเยียมสองตัว รวมถึงม้าอีกสองตัวก็รายล้อมเธอไว้

เธอลูบศีรษะพวกมัน “วันนี้ฉันเล่นกับพวกเธอไม่ได้ ต้องขายแตงโมก่อน”

พอเห็นคนแปลกหน้าเหล่านั้นกำลังไปที่สวนแตงโม บรรดาสัตว์ตัวเล็กที่หวงแหนอาหารก็ไม่สนใจแล้ว คำรามใส่พวกเขาด้วยความโกรธเกรี้ยว

โดยเฉพาะเสี่ยวหนิวที่โตแล้ว มันร้องมอออกมาแล้วจ้องพวกเขาตาเขม็งด้วยความโกรธเกรี้ยว น่ากลัวพอดู

พวกที่มองแตงโมลูกใหญ่ในสวนตาเป็นมันเมื่อครู่ก็รู้สึกตัว

“ว้าว วัวตัวนี้ถูกเลี้ยงมาดีจังเลย”

“ม้าสองตัวนี้สวยมาก!”

“หมาสองตัวนี้ไม่กัดคนจริงเหรอ? ฉันว่าพวกมันอยากกัดมากเลยนะ”

คนที่กลัวสุนัขยืนห่างออกไปเล็กน้อย

หนวนหน่วนกะพริบตาปริบ ๆ “ไม่มีทาง พวกเขาเชื่องนะ”

เมื่อหนวนหน่วนมองออกไป เหล่าสัตว์ตัวน้อยทุกตัวล้วนเชื่อฟังและเชื่องสุด ๆ ทังยังส่งเสียงร้องออดอ้อนอีกด้วย

แต่เมื่อหนวนหน่วนเบนสายตาไปทางอื่น แววตาของพวกมันก็กลับมา ‘ดุร้าย’ อีกครั้ง

ทุกคน “…”

เธอเข้าใจคำว่าเชื่องผิด ๆ หรือเปล่า มันเชื่องแค่ต่อหน้าเธอเท่านั้นเอง!

กู้หมิงหลี่เอ่ยถามพวกเขาว่า “พวกคุณแต่ละคนต้องการแตงโมมากน้อยแค่ไหน?”

บางบริษัทให้เป็นสวัสดิการ ต้องการมากกว่าห้าสิบลูก ในขณะที่บางบริษัททำกิจการด้านอาหารและเครื่องดื่มโดยเฉพาะจึงต้องการมากกว่านั้น แน่นอนว่ามีคนต้องการเพียงไม่กี่ลูกอยู่เหมือนกัน

กู้หมิงหลี่บอกราคาให้เรียบร้อย “พวกคุณเคยชิมแตงโมนี้มาก่อน ราคาย่อมไม่ใช่ถูก ๆ แน่นอน ชั่งละ 10 หยวน จะซื้อหรือไม่ขึ้นอยู่กับสายตาพวกคุณ”

10 หยวน ราคานี้ค่อนข้างสูงไปหน่อย บรรดาผู้ที่ต้องการซื้อเป็นจำนวนมากเกิดความลังเลขึ้นมาทันที

พวกที่มาจากครอบครัวเศรษฐีไม่กังวลเรื่องนี้ โดยเฉพาะตระกูลที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลบางตระกูล ผลไม้ที่กินส่วนใหญ่ล้วนมีราคาแพงมาก แน่นอนว่าคุณภาพก็ต้องเหมาะสมกับราคาด้วย

ทันใดนั้นก็มีครอบครัวเศรษฐีบางครอบครัวเดินไปที่สวนแตงโมเพื่อเก็บแตงโมที่ตัวเองชอบ แล้วให้คนงานช่วยขนออกมา

แน่นอน บางคนถูกโน้มน้าวให้ถอนตัวด้วยราคานี้

กู้หมิงหลี่ไม่ได้ใส่ใจ แตงโมในฟาร์มของน้องสาวไม่มีทางเน่าอยู่ในสวนแน่นอน

หลังส่งแตงโมไปให้ญาติเมื่อไม่กี่วันก่อน แตงโมในฟาร์มของน้องสาวก็มีชื่อเสียงในแวดวงเศรษฐีไปแล้ว คนในครอบครัวรับโทรศัพท์หลายสายทุกวัน ส่วนใหญ่ก็ถามถึงแตงโม ไม่สนใจเรื่องเงินเล็กน้อยนี้เลย

สุดท้ายก็มีเพียงผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของภัตตาคารส่วนตัวระดับไฮเอนด์เท่านั้นที่ยังอยู่ ส่วนคนอื่น ๆ ซื้อเพียงลูกสองลูกไว้กินในบ้านของตัวเอง

“ต้องรบกวนพวกคุณแล้วละ ผมต้องการซื้อ 500 ชั่ง”

แตงโมในฟาร์มของหนวนหน่วนค่อนข้างใหญ่และมีน้ำหนัก ลูกหนึ่งมีน้ำหนักประมาณ 25-32 ชั่ง 500 ชั่งก็อยู่ระหว่าง 160-170 ลูก

ในไม่ช้าก็ชั่งขายหมด ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อยังหยิบนามบัตรออกมาด้วย

“หวังว่าต่อไปพวกเราจะได้ร่วมงานกันมากขึ้น”

ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อก็เป็นคนฉลาดเช่นกัน อาหารในภัตตาคารของพวกเขามีราคาแพงมาก ไม่ว่าจะเป็นพ่อครัวหรือวัตถุดิบก็ดีที่สุด คนรวยเหล่านั้นไม่ได้ร้อนเงิน ที่สำคัญที่สุดคือการได้กินอย่างสบายใจและอาหารอร่อยต่างหาก

วันนี้ไปส่งลูกชายสอบเข้ามหาวิทยาลัย บังเอิญได้ชิมแตงโมนี้ก็ติดตรึงใจทันที แตงโมนี้อาจจะมีราคาแพงไปหน่อย ทว่าร้านก็สามารถสร้างรายได้จากการเอาไปขายในร้านอาหารได้ บางทีอาจดึงดูดแขกกลุ่มใหญ่เข้ามาก็ได้

หลังสิ้นสุดการซื้อขายแล้ว หลี่อวิ๋นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อก็ออกไปพร้อมกับแตงโมล็อตนี้ทันที

เมื่อกู้หมิงหลี่เจรจากับเขาเสร็จก็กลับไปหาเด็กหญิงตัวน้อย พบว่าเจ้าตัวกำลังหอบแฮ่ก ๆ ช่วยกันขนแตงโมออกมาพร้อมกับกู้อัน

“วันนี้กินได้แค่ลูกเดียวนะ ห้ามตะกละ”

เด็กหญิงตัวน้อยวางแตงโมลงบนพื้น แล้วสั่งสอนฝูงสัตว์ที่ยืนอย่างเชื่อฟังตรงหน้าเธอ จากนั้นก็หยิบมีดออกมาจากที่ไหนสักแห่ง

กู้หมิงหลี่ “!!!”

เขารีบเดินเข้าไปเก็บมีดนั้นแล้วตีศีรษะเด็กทั้งสอง

“นี่มันของที่พวกเธอเอามาเล่นได้ด้วยเหรอ?”

เด็กทั้งสองกุมศีรษะ คนหนึ่งจ้องมองเขาอย่างดื้อรั้นและไม่ยอมแพ้ อีกคนมองเขาอย่างสำนึกผิด

ด้านไป๋โม่ฮัว “พี่มาแล้ว!”

เขาวิ่งหอบแตงโมลูกใหญ่ออกมาจากสวนอย่างตื่นเต้น จากนั้น…

แผละ

ไม่เพียงแค่แตงโมที่อุ้มอยู่จะแตกเละเท่านั้น แต่ยังทำให้อีกลูกหนึ่งแตกไปด้วย

เสื้อเชิ้ตของเขาเปื้อนสีแดง เช่นเดียวกับใบหน้าและลำคอ

ไป๋โม่ฮัวลุกขึ้นจากพื้น มองมือของตัวเองที่ว่างเปล่าอย่างงุนงง แตงโมลูกใหญ่ที่ตนพิถีพิถันเลือกมาอย่างดีหายไปแล้ว

หายไปแล้ว!!!

กู้หมิงหลี่เอามือปิดหน้า เจ้าหมอนี่โง่จนน่าประหลาด

วัวกับม้ามองแตงโมที่ตกแตกเละเทะอยู่ข้าง ๆ ด้วยดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะสะบัดหางด้วยความดีใจ

หนวนหน่วน “…งั้น เอาแตงโมลูกนี้กลับไปแทนก็แล้วกัน”

ไม่จำเป็นต้องหั่นแล้ว

ขณะที่ไป๋โม่ฮัวกำลังสับสน แตงโมที่แตกเละเทะสองลูกนั้นก็ตกเป็นของพวกเสี่ยวหนิว

คงต้องหั่นเอากลับไปให้พวกเสี่ยวอีกินด้วย

สุดท้ายไป๋โม่ฮัวก็อารมณ์ดีขึ้นได้ด้วยเกม กู้หมิงหลี่และกู้อันประคองเขาบินไป แถมยังไล่ตีพวกที่ด่าเขาว่าเป็นเด็กประถมอ่อนหัดจนออฟไลน์ไปเลย

กู้หมิงหลี่มองไป๋โม่ฮัวที่เพิ่งจะทำใจได้จากการที่ตัวเองทำแตงโมที่เลือกมาอย่างดีหล่นแตก “ฉันจะพานายไปเล่นเกมใหม่”

ดังนั้น ไป๋โม่ฮัวจึงเปิดประตูสู่โลกใบใหม่ นอกจากเกมราชา*[1] แล้วยังมีเกมกินไก่*[2] ที่น่าเล่นมากอยู่ด้วย!

ทว่าสุดท้ายไป๋โม่ฮัวก็ยังอ่อนหัดนัก

ยังไม่ทันไรเขาก็ตายสามครั้งติดต่อกัน สามครั้งถูกยิงหัวตอนเริ่มเกม หนึ่งครั้งถูกกระทะแบนทุบตาย อีกสองครั้งหลังจากขว้างระเบิดใส่ทีมตัวเองก็ทำให้ทหารตายหมด เขาก็ยังดึงดันอยากเล่นอีก

กู้หมิงหลี่และกู้อันที่คอยแบกเขา “…”

แบก… แบกต่อไปไม่ไหว!

คราวหน้าลองเล่นเกมโฮโลกราฟิกเถอะ

*[1] ราชา หมายถึงเกม Honor of Kings

*[2] เกมกินไก่ หมายถึงเกม PUBG