ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 300 พ่อค้ามนุษย์ผู้โชคร้าย
บทที่ 300 พ่อค้ามนุษย์ผู้โชคร้าย
ระหว่างที่ทุกคนกำลังตกตะลึงและอ้าปากค้างอยู่นั้น เชือกที่มือของหนวนหน่วนก็ถูกแก้มัดออกอย่างรวดเร็ว
ฟันของสุนัขตัวนี้แข็งแรงมาก เชือกที่มัดถูกมันกัดขาดหมด
“ออกแล้ว ออกแล้ว!”
ภายในห้องที่ไม่ใหญ่มากนัก ทุกคนต่างร้องยินดีด้วยเสียงแผ่วเบา
หนวนหน่วนลูบข้อมือของตัวเอง ผิวของเธอค่อนข้างนุ่ม หลังจากถูกมัดอยู่พักหนึ่ง บนข้อมือก็มีรอยแดงสะดุดตาอยู่สองจุด
สองตาของกู้อันลุกโชนด้วยความโกรธ “รอให้พวกพี่ใหญ่มาเมื่อไหร่ ฉันจะทุบพวกเขาให้เละเลย!”
หนวนหน่วนลูบข้อมือที่ปวดเมื่อย พลางลูบศีรษะของสุนัขตัวใหญ่สองตัว จากนั้นจึงไปแก้เชือกในมือของคนอื่น ๆ
แน่นอนว่าคนแรกคือพี่ชายของเธอเอง จากนั้นก็เป็นหลินจิ่วและเพื่อน ๆ
คนที่ถูกแก้มัดแล้วก็เข้ามาช่วยกัน ไม่นานเชือกของทุกคนก็ถูกคลายออก
ให้ตาย พ่อค้ามนุษย์คงนึกไม่ถึงว่าสุนัขสองตัวที่ตนเลี้ยงไว้จะหักหลัง!
“ต่อไปพวกเราจะทำยังไงกันต่อดี?”
กุญแจที่ล็อกห้องเปิดจากด้านในไม่ออก จะเปิดได้จากด้านนอกเท่านั้น นี่คือเหตุผลที่พวกพ่อค้ามนุษย์เหล่านั้นวางใจ
หน้าต่างที่มีเพียงบานเดียวก็สูงมาก อย่าว่าแต่ปีนขึ้นไปไม่ได้เลย ยังติดตาข่ายกั้นไว้อีกด้วย
“หนวนหน่วนขอใช้เทอร์มินัล*[1] ของเธอหน่อย”
“ได้ค่ะ”
หนวนหน่วนมอบสร้อยข้อมือให้กู้อันเปิดแป้นพิมพ์เสมือนขึ้นมา
สร้อยเส้นนี้ไม่ได้เป็นแค่โทรศัพท์ แต่เป็นคอมพิวเตอร์ด้วย
“นี่คืออะไร?”
ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัย
กู้อันตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “เป็นอุปกรณ์ใหม่ของบริษัทพี่ชายผม พูดไปคุณก็ไม่รู้จักหรอก”
หลังพูดจบเขาก็ป้อนรหัสบางอย่างลงบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ไม่มีใครในที่นี้สามารถเข้าใจได้นอกจากตัวเขาเอง
หนวนหน่วนเอ่ยถามชายหนุ่ม “คุณอาถูกจับมาได้ยังไงคะ?”
พวกเขาในนี้เป็นเด็กทั้งหมด คนที่โตสุดอายุไม่ถึงสิบสองปี แต่ชายหนุ่มคนนี้ดูต่างไป
ชายหนุ่มเช็ดหน้า กล่าวด้วยสีหน้าเจ็บปวด “ฉันเป็นนักข่าว บังเอิญเจอพวกพ่อค้ามนุษย์กลุ่มนี้เข้า ถูกจับได้ตอนโทรแจ้งความ ต่อมาก็ถูกจับมาที่นี่”
“ในกล้องถ่ายรูปยังมีรูปที่ถ่ายไว้อยู่เลย น่าเสียดายที่พวกเขาทุบทิ้งไปแล้ว”
เป็นเพราะเขาถูกทุบตีมาตลอดทาง ตอนนี้ตามเนื้อตัวยังเจ็บปวดมาก ร่างกายอ่อนแอจนไม่มีแรงแล้ว เด็กที่อยู่ในห้องนี้อาจจะมีแรงมากกว่าเขาเสียอีก
“เรียบร้อยแล้ว”
เสียงของกู้อันดังขึ้น จากนั้นทุกคนก็เห็นภาพจากกล้องวงจรปิดหลายจุดปรากฏขึ้นบนหน้าจอเสมือนจริง
กล้องวงจรปิดภายในหมู่บ้านถูกกู้อันแฮ็กหมดแล้ว
กู้อัน “เมื่อกี้ผมเห็นกล้องวงจรปิดในห้องนี้ แต่มันไม่ได้เปิดไว้ ผมเลยคิดว่าน่าจะมีกล้องวงจรปิดที่อื่นด้วย”
ชายหนุ่ม “!!!”
นี่คือเด็กจริงเหรอ?!!
แม้เด็กคนอื่น ๆ จะไม่เข้าใจ แต่รู้สึกว่ากู้อันสุดยอดมาก
“สถานที่ตรงนี้คืออะไรเหรอคะ?”
หนวนหน่วนชี้ไปที่กล้องวงจรปิดตัวหนึ่ง
สีหน้าของชายหนุ่มมืดมนลงทันทีที่เห็น “ที่นี่กักขังผู้หญิงไว้จำนวนหนึ่ง น่าจะถูกลักพาตัวมาเหมือนพวกเธอ”
เมื่อมองจากสถานการณ์ปัจจุบัน ทั้งหมู่บ้านอาจมีส่วนร่วมในการซื้อขายนี้
หนวนหน่วนลูบศีรษะสุนัขสองตัว กล่าวอย่างโมโห “พวกเขาแย่มาก!”
เด็กคนอื่น ๆ พากันพยักหน้า “คุณอาตำรวจจะมาจับพวกเขาเมื่อไหร่เหรอ?”
“คนเลวต้องติดคุก!”
“คนพวกนี้จะถูกยิงเป้าไหม? ในทีวีบอกว่าคนเลวต้องถูกยิงเป้าทุกคน”
ชายหนุ่มปลอบประโลมเด็ก ๆ “ไม่ต้องกลัว คนเลวพวกนี้ต้องถูกลงโทษตามกฎหมายแน่”
กู้อันส่งภาพในกล้องวงจรปิดไปให้พี่ใหญ่ของตน ไม่นานทางนั้นก็ส่งข้อมูลกลับมา
พวกกู้หนานรีบขึ้นเขามาด้วยวิธีที่เร็วที่สุด จะมาช่วยพวกเขาได้ในไม่ช้า
“มีคนมาแล้ว”
กู้อันพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่ามีคนเดินมาทางนี้ ดูจากกล้องวงจรปิด
“เอ๋ งั้นตอนนี้พวกเราจะทำยังไงกันดี?”
เด็ก ๆ ทำอะไรไม่ถูก ในช่วงเวลาสำคัญผู้ใหญ่ยังพอพึ่งพาได้มากกว่า
“ทุกคนหยิบเชือกของตัวเองขึ้นมาถือไว้ในมือพลางเอาไพล่หลังไว้ หนูคนนั้นน่ะ เธอทำให้สุนัขทั้งสองซ่อนตัวได้ไหม”
หนวนหน่วน “หนูจะลองดูค่ะ”
เด็กหญิงตัวน้อยเอาสุนัขทั้งสองมาซ่อนไว้ข้างหลัง เด็ก ๆ ที่โตหน่อยก็เอาตัวบังพวกมันไว้อย่างมีสติ
แม้ในใจจะรู้สึกหวาดกลัว แต่ตอนนี้พวกเขาก็ต้องกล้าหาญ
“มีใครใจกล้าและแรงเยอะหน่อยไหม?”
เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาเพียงคนเดียว กู้อันจึงเกิดความคิดขึ้นมา
เขาหยิบก้อนอิฐที่ตกอยู่ก้อนหนึ่งภายในห้องขึ้นมา
บ้านซอมซ่อหลังนี้ ไม่รู้ว่าไม่ได้รับการซ่อมแซมมานานแค่ไหน พังไปก็ไม่เป็นไรหรอก
เพื่อน ๆ ของกู้อันมองการกระทำของเขาปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเจ้าตัวคิดจะทำอะไร
“พวกเราเอง”
“ฉันด้วย”
แววตาของเยี่ยนหุยพลันฮึกเหิม ในเวลานี้ไม่กลัวการเผชิญหน้ากับพ่อค้ามนุษย์เลย
“ไป พวกเราไปหลบหลังประตูกันเถอะ”
ชายหนุ่มไอถี่ ๆ ด้วยความตกใจ “แค่ก พวกเธอ… พวกเธอคิดจะทำอะไรกัน?”
เด็กผู้ชายหลายคนถือก้อนอิฐไว้แล้วซ่อนตัวอยู่หลังประตู คนอื่น ๆ ล้วนตื่นเต้น ได้แต่หายใจเข้าออกเบา ๆ
หลังจากนั้นไม่นาน ลูกบิดประตูก็หมุน จากนั้นประตูก็เปิดออกช้า ๆ ชายร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา
“เรียบร้อยกันดีนี่”
ชายผู้นี้แปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงของเด็กร้องไห้เลย
ชายหนุ่มใจเต้นระส่ำ เพราะกลัวว่าพวกกู้อันจะถูกจับได้ จึงรีบเบนความสนใจของพ่อค้ามนุษย์ทันที
“พวกแกไอ้สารเลว! ตายไปไม่กลัวตกนรกหรือไง”
พ่อค้ามนุษย์ยิ้มเยาะ “ตกนรกงั้นเหรอ? งั้นก็รอฉันตายก่อนแล้วค่อยว่ากัน แต่ก่อนอื่น แกต้องตายก่อน”
ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “ไม่ใช่ละ! จับมาหลายคนนี่…”
โครม!
เขายังพูดไม่ทันจบ กู้อันก็กระโจนออกมา พร้อมเอาก้อนอิฐทุบเข้าที่ศีรษะของเขา
ชายคนนั้นถูกทุบจนวิงเวียน แต่ก็ยังไม่สลบไป ศีรษะแข็งมากทีเดียว อย่างไรกำลังของเด็กคนหนึ่งก็เอาชนะผู้ใหญ่ไม่ได้อยู่แล้ว
แต่ต่อมาเขาก็ได้รับบทเรียนที่เจ็บปวดที่สุด
หลังจากกู้อัน ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร อิฐก้อนที่สองก็ทุบลงมา
กู้อันยกเท้าเตะเข้าที่ขาหนีบของเขา ชายคนนั้นคุกเข่าลงพลางร้องเสียงดังสนั่น
“ไปจับเขาไว้!” หนวนหน่วนลูบศีรษะสุนัขใหญ่ทั้งสองเบา ๆ แล้วชี้ไปที่ชายคนนั้นอย่างโอหัง
“โฮ่ง!”
สุนัขทั้งสองร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น กระดิกหางกระโจนออกไปตะครุบตัวพ่อค้ามนุษย์คนนั้นแล้วกดเขาลงกับพื้น
“อึก”
สุนัขตัวใหญ่หนักเกือบสี่สิบกิโลกรัมกระโจนลงมาจากด้านบน การโจมตีอย่างหนักหน่วงทำให้เขากระอักเลือดออกมาทันที
ต่อมาสุนัขอีกตัวก็กระโดดทับลงมาอีก บวกกับถูกพวกกู้อันตั้งใจเอาก้อนอิฐทุบศีรษะและใบหน้า ยังไม่ทันได้ส่งเสียงร้องออกมาเขาก็สลบไปทันที
“พอแล้ว พอแล้ว สลบไปแล้ว”
“ไม่… ไม่ตายใช่ไหม?”
มีคนพูดขึ้นด้วยความหวาดกลัว
กู้อันเข้าไปดูใกล้ ๆ พลางเอามืออังใต้จมูกเหมือนในโทรทัศน์ “ยังไม่ตาย”
เด็ก ๆ ทุกคนส่งเสียงร้องยินดี
เมื่อเห็นพ่อค้ามนุษย์ที่ถูกพวกเขาทุบตีจนสลบ จู่ ๆ เด็ก ๆ ก็รู้สึกว่าคนเลวพวกนี้ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้น
นักข่าวหนุ่มที่ไม่ได้ทำอะไรเลย “…”
เด็ก ๆ สมัยนี้… เก่งกาจขนาดนี้เชียวหรือ?
เขาสับสนไปหมด เป็นเพราะเขาตามการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยไม่ทันหรือเปล่า?
“ประตูเปิดแล้ว”
หนวนหน่วนดึงประตูเปิดออก สุนัขทั้งสองแลบลิ้นแล้วเดินออกไปก่อน
“โฮ่ง!”
“จุ๊จุ๊ พวกเธอแกเสียงลงหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวจะโดนจับได้นะ”
*[1] เทอร์มินัล คือจอภาพพร้อมอุปกรณ์ป้อนข้อมูลที่เชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์เครื่องหลัก ทำหน้าที่รับข้อมูลและแสดงผล
YOU MAY ALSO LIKE
