ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 261 พบ

บทที่ 261 พบ

“ไปเถอะ”

“รีบไปหาหนวนหน่วน” ความคิดนี้ตรงกับความต้องการของสองพี่น้อง

แน่นอนว่าพวกของไคน์ก็ตามมาหาหนวนหน่วนด้วย เจ้าพวกหมาป่าก็เหมือนกัน

“พวกเขาจะมาที่นี่เพื่อช่วยคุณเหรอ?”

ท่าทางและน้ำเสียงนั้นดูไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่

ไคน์ “ถึงฉันจะหายไปครึ่งเดือนก็คงไม่มีใครมาตามหาหรอก เพราะทุกคนคงไม่คิดว่าฉันจะหายตัวไป แค่เข้ามาสำรวจป่ามากกว่า แล้วแบบนี้พวกเขาจะรู้ได้ยังไงว่าพวกเราติดอยู่ในนี้?”

อีวานเองต่างก็รู้สึกเหลือเชื่อ พวกเขาหลงทางเพียงไม่ถึงหนึ่งวันเท่านั้นก็มีคนออกมาตามหาจนเจอแล้ว

กู้หมิงอวี๋ผู้ปล่อยผมยาวสลวยให้พลิ้วไหวทุกครั้งยามที่ก้าวเดินใช้ดวงตาลูกท้อปรายมองก่อนจะตอบว่า

“ใครบอกว่าเรามาเพราะเป็นห่วงพวกผู้ใหญ่กัน? พวกเรามาเพราะเป็นห่วงน้องสาวต่างหาก”

กู้หมิงหลี่พยักหน้าเห็นด้วยพลางเอ่ยถาม “แล้วพวกคุณสองคนหลงทางได้ยังไง?”

ไป๋โม่ฮัวสะพายเป้ไว้ข้างหลังแล้วตอบขึ้น “พอดีมีพายุหิมะน่ะ พี่ชายของฉันก็เลยพาหนวนหน่วนวิ่งไปหลบ จากนั้นก็พลัดหลงแยกทางกัน”

“แล้วหมาป่าหิมะสามตัวนั้นคืออะไร?”

กู้หมิงหลี่จ้องมองไปยังหมาป่าหิมะทั้งสามตัวอย่างสนใจ ด้วยความที่เป็นผู้ชาย เขาจึงชื่นชอบสัตว์ป่าดุร้ายพวกนี้เป็นพิเศษ ยิ่งหมาป่าหิมะที่ดูดุร้ายและสง่างามแบบนี้ด้วย

ที่โรงเรียนไม่ได้สอนเกี่ยวกับเรื่องหมาป่าหิมะพวกนี้นี่นา

ไป๋โม่ฮัวชี้ไปที่ไคน์ “เขาเลี้ยงมันไว้”

ไคน์ “?”

ไคน์ถามใหม่ “เขาพูดว่าอะไรนะ?”

กู้หมิงหลี่ที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนสามารถเข้าใจและสื่อสารภาษาอังกฤษได้นิดหน่อยเท่านั้น ยิ่งถ้าเป็นภาษารัสเซียแล้วไม่ต้องพูดถึงเลย

ไป๋โม่ฮัวแปลคำถามของกู้หมิงหลี่ ก่อนที่ไคน์จะมีสีหน้าดูภูมิใจแล้วพูดออกมาด้วยภาษาที่กู้หมิงหลี่ฟังไม่รู้เรื่อง

กู้หมิงหลี่ “…”

ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกปวดใจที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนขึ้นมาซะแล้วสิ แต่ดูเหมือนว่าโรงเรียนจะไม่มีคลาสสอนภาษารัสเซียนะ

เมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของน้องชายตัวเอง กู้หมิงอวี๋ก็หลุดหัวเราะออกมา

อีวานกุมใจแล้วพูดขึ้นอย่างเวอร์วัง “พ่อคนงาม นายยิ้มสวยมากเลย มีแฟนหรือยังครับ? ฉันขอตามจีบคุณได้ไหม?”

กู้หมิงอวี๋ “…”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งทื่อขึ้นมาทันที “ฉันเป็นผู้ชายโว้ย!”

อีวานพยักหน้า “ฉันเข้าใจ แต่เรื่องเพศมันไม่สำคัญหรอกนะ!”

พวกเขาเปิดกว้างเรื่องนี้มาก

กู้หมิงอวี๋ยิ้มเจื่อน “เรอะ แต่ขอปฏิเสธ”

อีวานรู้สึกอกหัก เขาคิดว่าตัวเองก็หล่อเหลาอยู่นะ ทำไมคุณถึงไม่คิดเรื่องนี้สักสองวินาทีดูก่อนล่ะ? แบบนี้มันปฏิเสธกันง่ายเกินไปแล้ว!

กู้หมิงอวี๋กลอกตาแสนงดงามไปมา แต่ต้องบอกเลยว่าเขาเองก็รู้สึกดีไม่น้อยที่ได้รับคำชมนั้น

“เฮ้ ฉันรู้จักนายนะ นายคือ… ดาราคนนั้น!”

ไคน์จ้องมองกู้หมิงอวี๋ด้วยแววตาเป็นประกาย “ถ้าเกิดว่าอีวานเป็นไปไม่ได้ แล้วฉันล่ะพอเป็นไปได้ไหม?”

กู้หมิงอวี๋ “บ้า!”

ก่อนหน้านี้ไป๋โม่ฮัวค่อนข้างเป็นห่วงญาติตัวน้อยกับพี่ชายของตัวเอง แต่ตอนนี้ความกังวลนั้นก็ได้พังลงเพราะบทสนทนาของพวกเขา แววตาจึงฉายรอยยิ้มออกมาทันที

ใบหน้าของกู้หมิงหลี่ดูงุนงง เขาคว้าไป๋โม่ฮัวเข้ามาแล้วเอ่ยถาม “พวกเขาพูดว่าอะไร?”

ไป๋โม่ฮัวจึงโน้มตัวเข้าไปใกล้แล้วแปลบทสนทนาที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสามคนให้ฟัง

กู้หมิงหลี่เลยหัวเราะออกมา จนตอนนี้ก็ยังไม่หยุดหัวเราะเลย

“ใครใช้ให้นายไว้ผมยาวขนาดนี้ล่ะ? ดึงดูดทั้งผึ้งหนอนแมลง แล้วนี่ยังดึงดูดผู้ชายตั้งสองคนแน่ะ”

กู้หมิงอวี๋กลอกตาอย่างรำคาญ “ความสุขของฉันไหม กลับไปตั้งใจเรียนเถอะ จะได้ฟังภาษาออกเนอะ?”

สองพี่น้องต่างไม่มีใครยอมใครเมื่อพวกเขาทะเลาะกัน

แต่เป็นแบบนี้ก็ทำให้มีชีวิตชีวาดี

ไป๋โม่ฮัวได้รู้ว่าตอนนี้พี่กู้หนานกำลังพาคนออกไปตามหาญาติตัวน้อยของเขาแล้ว ทำให้ความกังวลในใจของเขาหายไปในทันที

ถ้าเป็นพี่กู้หนานแล้วละก็ เขาสามารถวางใจได้เลย

หมาป่าหิมะไม่ค่อยสะดวกใจที่จะอยู่กับคนเยอะ ๆ พวกมันจึงหอนบอกไคน์หนึ่งครั้งก่อนจะเดินหายไป

ทุกคนมองดูหมาป่าหิมะทั้งสามตัวเดินจากไปอย่างนึกเสียดาย

ทุกคนล้วนเป็นผู้ชาย แล้วจะมีใครหน้าไหนล่ะที่ไม่ชอบสัตว์ดุร้ายแสนสง่างามแบบนี้?

กู้หมิงหลี่ “พวกมันจะไปไหนอะ? เขาเป็นคนเลี้ยงไม่ใช่เหรอ?”

ไป๋โม่ฮัวรีบคว้าแขนของอีกคนเอาไว้จนเกือบโดนลากไปด้วย เป็นเพราะพวกมันเหนื่อยและอ่อนล้ามาก ยิ่งตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลานอนของพวกมันแล้วด้วย พวกมันจึงทั้งง่วงและทั้งเหนื่อย

“ไป… ไปหาหนวนหน่วนได้แล้ว”

กู้หมิงหลี่มองดูคนที่เดินมาอย่างอิดโรยจนเกือบจะใช้แขนค้ำยันแทนไม้เท้าอยู่แล้ว แบบนี้จะไหวเหรอ?

แล้วออกมาเล่นสกีหิมะด้วยสภาพแบบนี้เนี่ยนะ?

ไป๋โม่ฮัวก้าวเดินไปบนพื้นหิมะอย่างยากลำบาก ท่าทางของเขาดูเหนื่อยและอิดโรยมาก

“พวกมันชอบหนวนหน่วนมากเลยนะ ฉันเอาของของเธอให้พวกมันดมแล้ว จมูกของหมาป่าดีมาก อีกไม่นานก็คงหากันเจอแหละ”

กู้หมิงหลี่ฝืนหัวเราะ “นายกำลังอวดอยู่หรือไง? หนวนหน่วนน่ะเป็นลูกพี่ลูกน้องของนาย แต่เธอเป็นน้องสาวของฉันนะ”

ไป๋โม่ฮัวสะบัดมือทั้งสองข้างออก การเดินบนหิมะเริ่มง่ายขึ้นโดยไม่ต้องใช้ตัวช่วยแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็แอบเถียงเบา ๆ

“รู้สิว่าเธอเป็นลูกพี่ลูกน้อง”

เขาหาวตลอดทางและก้าวเดินอย่างไร้เรี่ยวแรง แขนข้างหนึ่งค้ำกู้หมิงหลี่เอาไว้ ส่วนอีกข้างค้ำกู้หมิงอวี๋ ถึงแม้ว่ามันจะชวนให้รู้สึกน่ารำคาญ แต่ก็ไม่มีใครทิ้งเขาเอาไว้

ทุกคนต่างมุ่งหน้าตามหาหนวนหน่วนและไป๋โม่ซูอีกครั้ง ส่วนกู้หนาน กู้อัน และคนอื่น ๆ ก็กำลังมุ่งหน้าไปยังจุดหมายจนเกือบจะถึงแล้ว

“ควรจะอยู่ตรงนี้สิ”

กู้อันมองดูตำแหน่งสัญญาณบนโทรศัพท์ จู่ ๆ เขาก็ตะโกนเรียกหาหนวนหน่วน

กู้หนาน “…”

เสียงนั้นไม่ได้ทำให้หนวนหน่วนและไป๋โม่ซูได้ยินเลยสักนิด แต่กลับทำให้โอทิสที่กำลังนอนอยู่ในถ้ำกระดิกหูแล้วชะโงกหัวขึ้นมา ด้วยความที่เป็นตอนกลางคืน ดวงตาสีทองของมันจึงทำให้รู้สึกเยือกเย็น

โอทิสไม่ได้ลุกขึ้นยืนเพราะว่ามีคนตัวเล็กที่แสนเชื่อฟังกำลังนอนหลับสนิทซุกอยู่ใต้ท้องอันนุ่มนิ่มของมัน

มันเป็นค่ำคืนที่เหน็บหนาว หนวนหน่วนนอนซุกอยู่ใต้ท้องของเสือขาวตัวใหญ่ ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนกับว่าเธอกำลังถูกปกป้องเป็นอย่างดี ประหนึ่งว่าไม่มีสิ่งใดจะพัดผ่านหรือทำอันตรายเธอได้

ไม่นานนัก ไป๋โม่ซูถือหยกทั้งสองชิ้นเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วนั่งพิงกำแพงถ้ำจนหลับไป

“มีถ้ำอยู่ตรงนี้ จะอยู่ในนี้กันหรือเปล่านะ?”

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาจากนอกถ้ำ หลังจากนั้นไม่นานพวกกู้หนานก็ได้พบกับที่พักพิงเพื่อหลบภัย

ไป๋โม่ซูลืมตาตื่นขึ้นทันที ชายหนุ่มเพิ่งหลับไปได้ไม่นานมากนัก สายตาของเขาจึงดูงัวเงียนิดหน่อย ก่อนจะสบเข้ากับดวงตาสีทองของเสือขาว

“เดี๋ยวฉันจะออกไปดู”

ไป๋โม่ซูก้มมองดูเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่ใต้ท้องเจ้าเสือขาวพักหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปดูข้างนอก

ทันทีที่เขาออกไป แสงจากไฟฉายก็สาดส่องเข้ามา ทำให้ตาของเขาพร่ามัวไปหมด

“พี่ไป๋โม่ซู!”

เป็นเสียงของกู้อัน

ไป๋โม่ซูรู้สึกตกใจนิดหน่อย จนกระทั่งแสงที่สาดส่องเข้ามานั้นหันไปทางอื่น เขาจึงสามารถมองเห็นข้างนอกได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

กู้หนานเดินนำมาพร้อมกับคนที่มีอาวุธครบมือจำนวนหนึ่ง ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่า พวกเขากลัวว่าจะมีสัตว์ป่าคอยซุ่มทำร้ายอยู่ข้างใน

“หนวนหน่วนล่ะ?”

คำถามแรกที่กู้หนานเอ่ยขึ้นมาเป็นเรื่องของน้องสาวสุดที่รักของเขาเอง

“นอนหลับอยู่ข้างใน พวกพี่มาได้ยังไง?”

กู้อันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังด้วยปากเล็กจ้อยของตัวเอง

ไป๋โม่ซู : ไม่แปลกใจเลยสักนิด

“พวกพี่เข้ามาก่อนสิ แต่คนอื่น ๆ รอข้างนอกนะ พอดีว่าข้างในมี…”

ท่าทางของไป๋โม่ซูแปลกไปนิดหน่อย

กู้หนาน “?”

เขาเดินเข้าไปก่อนจะพบเข้ากับดวงตาสีทองอันเย็นเฉียบของเจ้าสัตว์ร้าย หลังจากนั้นก็รับรู้ได้ทันทีว่าทำไมท่าทางของคนตรงหน้าจึงแปลกไป

สีหน้าปกติที่ไร้ซึ่งอารมณ์นั้น ในครั้งนี้ดูจะไม่เป็นอย่างนั้นสักเท่าไหร่

กู้อัน “บ้าฉิบ!!!”

ทำไมในถ้ำนี้ถึงมีเสือตัวใหญ่อยู่ได้ นี่ลูกพี่ลูกน้องของเขายังเป็นคนอยู่หรือเปล่าเนี่ย? ไม่ใช่ว่าโดนกินไปแล้วนะ!

“หนวนหน่วนล่ะ!”

“กรรร!”

เสือขาวคำรามออกมา

‘วุ่นวายอะไร! เจ้าเด็กนี่เสียงดังกว่าใครเลยนะ!’

เมื่อผู้คนที่ยืนอยู่นอกถ้ำได้ยินเสียงคำราม สีหน้าของพวกเขาก็แปรเปลี่ยนไป ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปข้างในพร้อมกับอาวุธในมือ

หลังจากนั้นทุกคนก็ต้องตกใจจนแข้งขาอ่อนแรง

ในถ้ำนี้มีเสือตัวใหญ่ยักษ์แบบนี้อยู่ได้อย่างไร!

“อื้อ…”

แต่แล้วก็มีน้ำเสียงอันอ่อนโยนดังออกมาจากเสือขาว