ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 254 ของขวัญจากเหล่าหมาป่าหิมะ

บทที่ 254 ของขวัญจากเหล่าหมาป่าหิมะ

หลายคนแต่งกายอย่างมิดชิดแน่นหนายืนรายล้อมรอบรอยเท้านั้น สังเกตอยู่เป็นเวลานาน หมาป่าหิมะทั้งสามยืนอยู่ไม่ไกล แยกเขี้ยวยิงฟัน ไม่กล้าที่จะข้ามไป แต่ดูกระวนกระวายอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าสัตว์ร้ายที่มาที่นี่อย่างเงียบ ๆ เมื่อคืนก็กลัวหมาป่าหิมะทั้งสามเช่นกัน

ไคน์เอามือลูบคาง “สิ่งที่สามารถทำให้สามพี่น้องหวาดกลัวได้แบบนี้ ฉันคิดออกแต่เจ้าตัวโต”

แม้ว่าอุทยานของเขาจะมีขนาดใหญ่ แต่สัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งทุกตัวก็ครอบครองอาณาเขตขนาดใหญ่มาก ดังนั้นทั้งหมดจึงมีเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น

จากท่าทีของหมาป่าหิมะทั้งสามและรอยเท้านี้ก็คาดเดาได้ไม่ยาก

“โอทิส!”

ในเวลานี้แทบทุกคนนึกถึงเสือขาวตัวใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่

แต่ไคน์ไม่อาจเข้าใจได้ “ทำไมโอทิสถึงมาที่นี่?”

หากเป็นโอทิสจริง ๆ ก็ยุ่งยากแล้ว เจ้าตัวโตไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้เขา ยิ่งไปกว่านั้นเขารู้ว่าโอทิสเคยฆ่าคนจริง ๆ แม้ว่าจะเป็นการต่อสู้เพื่อป้องกันตัวก็ตาม

เมื่อก่อนตอนที่คนงานของเขานำกระต่ายป่าและไก่ป่าไปปล่อย แม้ว่าโอทิสจะใช้เสียงข่มขู่คนเหล่านั้นจนหลบหนีไป ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่น แต่การคุกคามของมันก็ไม่สามารถดูแคลนได้

เมื่อก่อนมันจะอยู่แค่ในอาณาเขตของตัวเองเท่านั้น ตราบใดที่พวกเขาไม่เข้าไปใกล้ ทุกคนก็จะปลอดภัย แต่สถานการณ์ในตอนนี้ดูท่าไม่ดีนัก

ไคน์มีความห้าวหาญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งเหล่านี้ เขาจะมีจิตวิญญาณแห่งการรนหาที่ตายโดยไม่กลัวความตายเลย

“ไม่รู้ว่าโอทิสลงมาได้ยังไง อยากเห็นโฉมหน้าแท้จริงของเจ้าตัวโตตัวนี้จัง เมื่อคืนฉันน่าจะติดกล้องไว้ที่นี่”

ทุกคนแสดงความเลื่อมใสในจิตวิญญาณการรนหาที่ตายของเขามาก

“เห็นก็ทำอะไรไม่ได้ ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดดีกว่า”

ไป๋โม่ซูเป็นห่วงความปลอดภัยของหนวนหน่วนมากกว่า

หนวนหน่วนเอานิ้วจิ้มก้น อาลัยอาวรณ์เหล่าหมาป่าหิมะ เธอยังอยากเล่นอยู่ที่นี่อีกหลายวัน

“ไม่มีอะไรต้องกลัว บางทีโอทิสแค่ผ่านมาที่นี่เท่านั้น พวกคุณดูสิ เมื่อวานทุกคนสนุกแค่ไหน? ถ้าโอทิสมีเจตนาร้าย บ้านของฉันก็เอาพวกมันไม่อยู่”

ไคน์ก็ไม่อยากจากไปเช่นกัน ทุกครั้งที่เขามาหาลูกรักก็จะอยู่อย่างน้อยสามวัน ยิ่งไปกว่านั้น เขาต้องการเห็นเสือขาวตัวนั้นจริง ๆ แม้ว่าจะทำได้เพียงมองจากระยะไกลก็ตาม

ไป๋โม่ซูขมวดคิ้ว หลุบตาลงมองหนวนหน่วน สามารถจับความคาดหวังในดวงตาใสสะอาดของเด็กหญิงตัวน้อยได้อย่างง่ายดาย

เธอเองก็ยังอยากอยู่ต่อ แต่เพราะเชื่อฟังและไม่อยากสร้างปัญหาให้พี่ชาย เธอจึงไม่บอกความคาดหวังในใจของตัวเองออกมา

ไป๋โม่ซูถอนหายใจอยู่ในใจ ลูบศีรษะหนวนหน่วนเบา ๆ

“งั้นก็อยู่ต่อเถอะ”

ดวงตาของหนวนหน่วนแทบจะกลายเป็นพระจันทร์เสี้ยวงดงามในขณะที่เขาตอบตกลง

“แต่ถ้าโอทิสยังมาที่นี่ในคืนนี้ พรุ่งนี้ก็จำเป็นต้องไป”

ไคน์ทำสัญลักษณ์มือตอบตกลง

จากนั้นเขาก็สนใจกับรอยเท้าที่โอทิสทิ้งไว้บนพื้นดินเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเกิดความคิดพิสดาร หวังว่าจะพบโอทิสจากรอยเท้าเหล่านี้

เขาคิดอย่างไรก็ทำอย่างนั้น จากนั้นก็เดินตามรอยเท้าเหล่านี้ไป ก่อนจะหายไปภายใต้ต้นไม้ใหญ่

ไคน์อุทานว่า “มันทำให้ฉันรู้สึกว่าโอทิสไปจากต้นไม้แล้ว”

อีวานไม่เชื่อ “แต่เสือจะปีนต้นไม้ได้เหรอ? มันไม่ใช่ลิงสักหน่อย อีกอย่างแถวนี้ก็ไม่มีรอยเท้าอีก โอทิสตัวใหญ่กว่าเสือทั่วไปใช่ไหม?”

ไคน์เอ่ย “ฉันยินดีเรียกโอทิสว่าราชาสัตว์ บางทีมันอาจรู้ทักษะบางอย่างที่เสือตัวอื่นไม่มี อีกอย่างโอทิสยังฉลาดมาก มันรู้วิธีซ่อนร่องรอยของตัวเอง โดรนก็ยังหามันไม่เจอ”

“ก่อนหน้านี้มันถูกพบโดยพวกลักลอบฆ่าสัตว์”

ไคน์โต้กลับ “นั่นไม่ใช่ความผิดของโอทิส พวกลับลอบฆ่าสัตว์โหดเหี้ยมเกินไป พวกเขาใช้เวลาสามเดือนเต็มในการค้นหาร่องรอยของโอทิสด้วยเทคโนโลยีที่ทันสมัยทุกรูปแบบ แต่ถึงแม้จะมีอาวุธและเทคโนโลยีพวกนั้น พวกเขาก็ยังพ่ายแพ้ให้กับโอทิส กลุ่มนั้นจึงเป็นพวกโง่เขลา นำมาเปรียบเทียบกับโอทิสไม่ได้เลย”

ไคน์เทิดทูนเสือจ่าฝูงที่ดุร้ายอย่างโอทิสมากเป็นพิเศษ ถ้าเขารักและเป็นห่วงหมาป่าหิมะทั้งสามเพราะความเป็น ‘พ่อ’ ความรู้สึกที่มีต่อโอทิสก็เหมือนความเคารพและบูชาผู้ที่แข็งแกร่ง

“ฉันอยากเจอมันจริง ๆ”

ไป๋โม่ฮัวพึมพำ “หลายใจจัง ไม่กลัวริคกับเพื่อน ๆ โกรธเหรอ”

ในเวลานี้ หมาป่าหิมะทั้งสามก็ล้อมรอบหนวนหน่วนไว้ พร้อมกันนั้นยังนำของขวัญมาให้ด้วย ไม่ได้รู้สึกเห็นอกเห็นใจผู้เป็น ‘พ่อ’ เลยแม้แต่น้อย

เอาละ เมื่อคนใจง่ายมาเจอกับคนหลายใจ บอกไม่ได้ว่าใครจะเจ็บกว่ากัน

หนวนหน่วนหอบของขวัญที่เหล่าหมาป่าหิมะให้มา มันเป็นผลไม้ที่กินได้ ดอกไม้ที่สวยงาม และยังมีก้อนหินที่กำลังร้อน ๆ ก้อนหนึ่ง

“ขอบคุณพวกเธอมาก”

เธอลูบตั้งแต่หัวจรดปลายหางของหมาป่าหิมะทั้งสาม จากนั้นหอบของขวัญที่พวกมันให้มาไปหาพี่ชายของตนด้วยความดีอกดีใจ

“พี่โม่ซูดูสิ ริคกับเพื่อน ๆ ให้ของหนูมา ผลไม้นี้มีสีขาวน้ำนม ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ยังมีดอกไม้สวยงามดอกนี้ด้วย ก้อนหินนี่กำลังอุ่น ๆ ร้อน ๆ เชียว”

เธอพูดพึมพำในขณะที่หยิบของออกมาทีละชิ้น

ไป๋โม่ซูก้มลงมอง “…”

เขาไม่เคยเห็นผลไม้นี้มาก่อนเหมือนกัน แต่เขารู้จักดอกไม้ดอกนั้น

บัวหิมะ เติบโตในที่เย็นจัด ไม่ว่าจะเป็นเงื่อนไขในการเจริญเติบโต หรือการบานของดอกไม้นั้นต่างมีความยุ่งยากมาก ไม่สามารถหาได้ในภูเขาหิมะทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งบัวหิมะป่ามีสรรพคุณทางยาสูง

นอกจากนี้บัวหิมะนี้ยังมีคุณภาพดีอีกด้วย

สำหรับหินร้อนที่หนวนหน่วนพูดถึง เขาถือมันไว้ในมือ รู้สึกว่ามีความร้อนแผ่ออกมาจากพื้นผิวของหินเล็กน้อยจริง ๆ

เขาถามไคน์ด้วยความประหลาดใจ “อุทยานของคุณมีสิ่งเหล่านี้ด้วยเหรอ?”

ไคน์เข้ามาดูใกล้ ๆ จากนั้นก็ต้องปวดใจเมื่อพบว่าสิ่งเหล่านี้ไม่มีอยู่ในอุทยานของเขาเลย ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันยังไม่เคยเอามาให้เขาเลย!

ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เท่าเทียมในหัวใจพวกมัน

“หินก้อนนี้ดูเหมือนหินแร่อะไรสักอย่าง”

ไป๋โม่ซูเอาก้อนหินวางลงในมือแล้วลองวัดน้ำหนักดู จิตใต้สำนึกบอกว่าน่าจะมีของบางอย่างอยู่ในก้อนหิน

หนวนหน่วนกินผลไม้ไปแล้ว ส่วนบัวหิมะนั่น แม้ว่าจะเป็นของหนวนหน่วน แต่หมาป่าก็ถูกเลี้ยงโดยไคน์ และเขาก็ใช้ประโยชน์จากมันได้ไม่มากนัก

ไคน์ไม่อยากได้และไม่ขัดสนเรื่องเงิน แต่ทักษะการแพทย์ของอีกฝ่ายเป็นสิ่งที่เขาต้องการมาก

“พี่ชาย ต่อไปหากแขนขาของฉันหายไปคงต้องไหว้วานคุณแล้ว”

ไป๋โม่ซู “…”

หมอนี่มีความชัดเจนดีเรื่องความสามารถในการรนหาที่ตายของตัวเอง