ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 16 อยากไปส่งพี่ที่โรงเรียน

บทที่ 16 อยากไปส่งพี่ที่โรงเรียน

เมื่อเห็นว่าพ่อตนจ้องมองมาอย่างจริงจัง หนวนหน่วนก็ใช้ดวงตากลมโตที่เปล่งประกายเหมือนผิวน้ำยามแสงแดดสาดส่องเหลือบมองเขา

กู้หลินโม่เดินเข้าไปหา “หนวนหน่วนชอบแต่แม่เหรอ”

น้ำเสียงไม่พอใจและแกมไปด้วยความอิจฉาทำให้คุณหญิงกู้หลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง

หนวนหน่วนพูดด้วยความเอ็นดู “หนูก็ชอบคุณพ่อเหมือนกัน”

เด็กน้อยจุ๊บลงบนใบหน้าของกู้หลินโม่ ก่อนจะออดอ้อนโดยการซุกหน้าลงไปที่ไหล่ของผู้เป็นแม่ จากนั้นก็ยิ้มหวานออกมาพร้อมกับดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับ

คุณหญิงกู้กอดและลูบหลังหนวนหน่วนอย่างอ่อนโยน กู้หลินโม่ที่พึงพอใจแล้วก็จุ๊บหน้าผากลูกสาวต่อ “ฝันดีนะหนวนหน่วน นอนกับคุณแม่นะ”

หนวนหน่วนเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่อแล้วบอกราตรีสวัสดิ์เขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ฝันดีเช่นกันค่ะ คุณพ่อ”

กู้หลินโม่เดินออกจากห้องแล้วปิดประตูลง เขาถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อยเพราะตนเองก็อยากนอนกับภรรยาและลูกสาวเช่นกัน

แต่ต้องค่อยเป็นค่อยไป…

หนวนหน่วนอาบน้ำกับคุณแม่เสร็จแล้วก็สวมชุดนอนลายหนูแฮมเตอร์ตัวน้อยสีขาวราวกับสีของนม ด้านหน้าของชุดมีกระเป๋าน่ารักเย็บอยู่ด้วย

เด็กน้อยก้าวเท้าเปลือยเปล่าขึ้นไปบนเตียงนุ่ม ยกเว้นส่วนที่โดนแสงแดด ผิวของเธอก็ขาวหมดจด รวมถึงเท้าของเธอก็ขาวอมชมพูเช่นกัน แม้จะไม่จ้ำม่ำแต่ก็เรียกว่างามประดุจไข่มุก

คุณหญิงกู้จับเข้าเท้าเล็ก ๆ ของหนวนหน่วนเข้าไปในผ้าห่ม จากนั้นก็เล่านิทานก่อนนอนให้ฟังด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ภายใต้โคมไฟตั้งโต๊ะแสนอบอุ่น หนวนหน่วนมองผู้เป็นแม่ด้วยดวงตากลมโต มุมปากยกขึ้นน้อย ๆ เธอขยับร่าง เอนตัวพิงแม่ของตนแล้วใช้แขนโอบกอดร่างตรงหน้าเอาไว้ ใบหน้าที่ซุกลงที่ท้องค่อย ๆ ปรือปรอยก่อนจะหลับไปพร้อมกับเสียงเล่านิทานอันอ่อนโยน

ใบหน้าเล็กแนบอิงกับท้องของผู้เป็นแม่ที่กระเพื่อมขึ้นลงจากการหายใจอย่างสม่ำเสมออยู่แบบนั้น

คุณหญิงกู้ค่อย ๆ วางเจ้าตัวเล็กลงบนหมอน เธอโน้มใบหน้าลงจูบหน้าผากของหนวนหน่วนก่อนจะเอื้อมตัวไปปิดไฟโดยมีเจ้าตัวเล็กนอนอยู่ในอ้อมแขน

วันรุ่งขึ้นเด็กน้อยตื่นตามเวลาปกติตามเคย หนวนหน่วนขยี้ตาแล้วลุกขึ้นนั่ง คุณหญิงกู้ที่นอนอยู่ข้างกายก็ลืมตาตื่นเช่นกัน

“หนวนหน่วน”

คุณหญิงกู้ยกมือขึ้นลูบหัวของลูกสาว “หนูไม่ต้องตื่นเช้าขนาดนี้ก็ได้ นอนอีกหน่อยเถอะ”

หนวนหน่วนพยักหน้า ตายังพร่ามัว เลยได้แต่หาวเล็กน้อยแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เธอขดตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่แล้วหลับตาลงช้า ๆ

คราวนี้เธอหลับสนิท

จนกระทั่งเจ็ดโมงครึ่ง ตอนกู้หลินโม่เดินเข้ามาในห้องนอน เธอก็ยังหลับไม่ตื่น

“เดี๋ยวผมจะพากู้อันไปโรงเรียน”

คุณหญิงกู้ที่ลูบหนวนหน่วนอยู่พยักหน้าตกลง ในขณะที่พวกเขากำลังพูดกันต่อ หนวนหน่วนก็ลืมตาตื่นขึ้นอย่างงุนงง

“คุณแม่~”

หนวนหน่วนเพิ่งตื่นนอน เสียงของเธอจึงหวานนุ่มราวกับจะทำให้น้ำตาลในเลือดสูงปรี๊ดได้

“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ จะนอนต่อไหม”

คนตัวเล็กส่ายหัวไปมาด้วยผมที่ฟูฟ่องแล้วจ้องมองคนตรงหน้าในห้องด้วยดวงตากลมโตที่พร่ามัว ไม่นานเธอก็เอ่ยเรียกผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วเหมือนเด็กน้อย

กู้หลินโม่หัวใจแทบอ่อนระทวย เขายื่นมือไปกอดเจ้ากล่องนมตัวน้อยที่ยังมึนงงอยู่

“จะไม่นอนต่อเหรอ?”

หนวนหน่วนส่ายหัวไปมาเป็นการบอกว่าไม่อยากนอนแล้วจริง ๆ

กู้หลินโม่พยักหน้า “โอเค ถ้าอย่างนั้นพ่อจะพาไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วเราค่อยลงไปกินข้าวเช้ากัน วันนี้พี่เขาจะลงไปกินข้าวเช้าด้วยนะ”

หนวนหน่วนเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น “พี่ชายตื่นแล้วเหรอคะ?”

ภาพจำของพี่ชายคนเล็กสำหรับเธอคือเขาต้องนอนตื่นสาย

กู้หลินโม่ยิ้มแล้วอุ้มหนวนหน่วนขึ้นขี่คอ ทำเอาคนตัวเล็กอุทานออกมาก่อนจะหัวเราะอีกครั้ง

“เพราะวันนี้พี่เขาต้องไปโรงเรียน”

เขาพาหนวนหน่วนไปอาบน้ำและแต่งตัว เสร็จเรียบร้อยทั้งสามคนก็ลงไปข้างล่าง ก่อนจะพบว่ากู้อันนั่งกัดซาลาเปาอยู่อย่างหดหู่ใจด้วยสีหน้าที่ไม่มีความสุข

ทันทีที่หนวนหน่วนลงมาข้างล่าง เธอก็เอ่ยทักทายผู้คนด้วยน้ำเสียงเด็กน้อย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณปู่ คุณปู่ผู้ดูแลด้วย~”

“ดี ๆๆ อรุณสวัสดิ์เหมือนกันนะหนวนหน่วน”

ชายชราสองคนหัวเราะจนไม่เห็นฟัน สีหน้าของพวกเขาตึงเครียดน้อยลงเมื่อเห็นหนวนหน่วน

หนวนหน่วนกะพริบตาก่อนจะหันไปจ้องมองกู้อันที่แอบชำเลืองมองเธอเป็นครั้งคราว เธอเอ่ยทักทายเขาเสียงเจื้อยแจ้วอีกครั้ง

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ชาย~”

เด็กน้อยเอ่ยด้วยกิริยาสุภาพและอ่อนโยนมาก

เมื่อกู้อันเห็นดังนั้น เขาก็เชิดหน้าชูคอขึ้นทันที “วันนี้ฉันตื่นเร็วกว่าเธอนะ”

หนวนหน่วนขมวดคิ้ว ผงกหัวลงอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็เอ่ยชมเชยอย่างจริงใจ “พี่สุดยอดมากเลยค่ะ”

กู้อันรู้สึกพอใจขึ้นทันที คิ้วที่ขมวดขึ้นอยู่ในตอนแรกคลายลง กลายเป็นมุมปากที่ยกยิ้มขึ้นแทน

แต่เมื่อคิดว่าจะต้องเรียนหนังสือในอีกไม่ช้า เขาก็รู้สึกไม่สบายอยู่ดี

เมื่อหนวนหน่วนนั่งทานข้าวเช้า เขาก็ขยับตัวเข้าไปหาด้วยท่าทางเงอะงะ

“จะไปโรงเรียนเมื่อไหร่”

ในตอนนี้เขาเป็นคนเดียวในครอบครัวที่ไปโรงเรียน หากไม่นับพี่สี่ของครอบครัวอากู๋ ถ้ามีหนวนหน่วนไปด้วย เขาก็จะมีเพื่อนร่วมเผชิญชะตากรรมเดียวกัน

หนวนหน่วนตอบเสียงแผ่ว “เมื่อคืนคุณพ่อบอกว่าหนวนหน่วนจะยังไม่ได้ไปโรงเรียนจนกว่าจะเปิดเทอมหน้า”

กู้อันหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที “ช้าเร็วมันต่างกันยังไง?”

หนวนหน่วนกัดซาลาเปาแสนอร่อย แก้มของเธอพองขึ้นเหมือนหนูแฮมเตอร์ที่กำลังทานอาหารอย่างมีความสุข

กู้อันแอบมองแก้มพอง ๆ นั่น ก่อนจะคิดสงสัยว่ามันพองขนาดนั้นได้อย่างไร ในเมื่อตัวเธอผอมบางขนาดนั้น?

“ให้หนวนหน่วนไปส่งที่โรงเรียนไหมคะ?”

หลังจากกลืนทุกอย่างลงท้อง หนวนหน่วนก็พูดคุยกับพี่ชายของตนเบา ๆ

กู้อันที่ค่อนข้างอีโก้สูง เขาจึงพูดออกมาด้วยความเย่อหยิ่ง “ฉันไม่ต้องการให้เธอไปส่ง”

“อ้อ”

หนวนหน่วนพูดคำว่า “อ้อ” ขึ้นอย่างเชื่อฟังและไม่มีคำพูดใดออกมาอีก

กู้อัน “….”

กู้อันตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอไม่เซ้าซี้ให้มากกว่านี้ บางทีเขาอาจจะใจอ่อนและยอมให้เธอไปก็ได้?

เขากระวนกระวายเหมือนมีแมวที่คอยกางเล็บขีดข่วนใจ แต่หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ หนวนหน่วนก็ไม่ได้เอ่ยพูดถึงเรื่องที่จะไปส่งเขาที่โรงเรียนอีกเลย

กู้อัน “…”

ไม่ยื้อกันเลยหรือไง!

เขารู้สึกโกรธมาก แต่เอาเถอะ ใครจะอยากให้เธอไปส่งกัน!

“ช่างเถอะ ในเมื่อเธออยากไปส่งมากขนาดนั้น ก็ไปเถอะ ฉันเป็นคนใจกว้างแต่ก็ไม่ได้เต็มใจอยากให้ไปสักเท่าไหร่หรอกนะ”

กู้อันโน้มตัวเข้าไปใกล้หนวนหน่วนที่กำลังดื่มนมก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่งตามเคย “นายน้อยคนนี้ยินดีอย่างยิ่ง”

หนวนหน่วน “…”

อันที่จริงเธอไม่ได้คิดมากอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่ในเมื่อคุณพ่ออยากให้ไปด้วย หนวนหน่วนจึงพยักหน้ายอมอย่างว่าง่าย

“ดีมาก”

สีหน้าของกู้อันมีชีวิตชีวามากขึ้น ไม่เหมือนครั้งแรกที่เขาต้องไปโรงเรียนเลยสักนิด ตอนนั้นสีหน้าเขาขมขื่นอย่างยิ่ง

‘เด็กน้อย ฉันรู้ว่าเธออยากไปส่งฉันที่โรงเรียน แต่ไม่กล้าพูดออกมาล่ะสิ’

กู้อันคิด

ทุกคนในบ้านตระกูลกู้ “…”

เจ้าเด็กซื่อบื้อคนนี้!

ส่วนกู้หลินโม่มีความสุขอย่างออกนอกหน้า เพราะเขาจะได้พาหนวนหน่วนไปที่บริษัทด้วย

กู้หลินโม่ถามเอ่ยถาม “อยากไปที่ทำงานพ่อไหม”

หนวนหน่วนกอดแก้วนม แกว่งเท้าไปมาอยู่บนเก้าอี้ ครุ่นคิดอยู่แวบหนึ่ง เธอเงยหน้า มองกู้หลินโม่พร้อมกับรอยยิ้ม

“เดี๋ยวหนูกวนคุณพ่อทำงานหรือเปล่าคะ?”

สิ่งเดียวที่ติดอยู่ภายในใจของหนวนหน่วนคือกลัวจะรบกวน ไม่ใช่ความอยากหรือไม่อยากไป

หัวใจของกู้หลินโม่แทบละลาย ทำไมหนวนหน่วนช่างเชื่อฟังและน่ารักได้ขนาดนี้!