ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 13 ประธานกู้แปลกไป!

บทที่ 13 ประธานกู้แปลกไป!

[หนวนหน่วนเองค่ะ]

เสียงที่อ่อนโยนนั้นทำให้กู้หลินโม่รู้สึกราวกับจะละลาย

เดี๋ยวก่อน!

หนวนหน่วน? คือใครกัน?

ทันใดนั้นเลขาก็จ้องมองเจ้านายของตนด้วยสายตาแปลกใจ

[คุณพ่อจะกลับบ้านเมื่อไหร่คะ หนวนหน่วนกับคุณแม่ อาอี๋ แล้วก็พวกพี่ ๆ กลับถึงบ้านแล้วค่ะ]

น้ำเสียงอันนุ่มนวลของหนวนหน่วนดังแว่วขึ้นราวกับสามารถได้กลิ่นหอมน้ำนมโชยออกมาจากทางหน้าจอ กู้หลินโม่แทบจะใจอ่อนระทวย

“พ่อจะรีบกลับไปนะ วันนี้หนวนหน่วนไปทำอะไรกับแม่บ้างเอ่ย?”

[พวกเราไปดูแลผิว ทำผม คุณแม่กับอาอี๋ก็ซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ และรองเท้าคู่เล็ก ๆ ให้หนวนหน่วนเยอะมากเลยค่ะ]

เมื่อฟังสิ่งที่ลูกสาวพูดไปเรื่อยพร้อมกับจินตนาการถึงสิ่งที่เธอไปทำมา กู้หลินโม่ที่กำลังเดินเข้าออฟฟิศก็เผลอยิ้มออกมาทันที ผู้คนที่พบเห็นเขาระหว่างทางแทบตกตะลึงในรอยยิ้มนั้น

ผู้ถือหุ้นและคณะกรรมการทั้งหลายมองไปยังกู้หลินโม่ที่เดินจากไปด้วยความงุนงง ก่อนจะหันมามองหน้ากัน

“ประธานกู้เป็นอะไรไป?”

“คุยกับใครถึงหัวเราะออกมาแบบนั้น?”

ผู้คนต่างกระซิบกระซาบด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครรู้ว่ากู้หลินโม่คุยกับใคร

เมื่อกู้หลินโม่ไปถึงห้องทำงาน เขาก็วางสายอย่างไม่เต็มใจนัก จากนั้นก็เหลือบดูเวลาที่เหลือ พบว่าอีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะเลิกงาน

“มีกำหนดการอะไรหรือเปล่าครับ?”

เลขาถามขึ้นด้วยความสงสัย ประธานกู้แทนตนเองว่าพ่อกับปลายสายที่โทรเข้ามา นึกไม่ถึงว่าเขาจะพูดคุยกับลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นนั้นได้ แต่หนวนหน่วนมันชื่อของผู้หญิงชัด ๆ ไม่ใช่หรือ

แต่พอนึกได้ว่าตระกูลกู้ไม่มีลูกสาว เขาก็อยากรู้อยากเห็น แต่ก็ไม่สามารถถามออกไปได้โดยตรง เพราะเขาควรแสดงให้เจ้านายเห็นว่าเขาเป็นเลขาที่ยอดเยี่ยมเพียงใด

เลขาคนเดิมยืดตัวตรงแล้วตั้งใจทำหน้าที่ของตนเองต่อ ราวกับว่าเขาไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ได้ยินแม้แต่น้อย

“ประธานกู้ครับ คุณหลี่ตงขอนัดทานข้าวเย็น”

กู้หลินโม่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทันที “เลื่อนไปก่อน รอให้กู้หนานกลับมาก่อน ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว”

หลังจากพูดจบ เขาก็รีบพุ่งตัวออกไปแทบจะทันที หลี่เต๋อจู้ถึงกับตกใจกับภาพตรงหน้า เกิดอะไรขึ้นกับคนเคร่งกฎอย่างประธานกู้กัน?

เจ้านายของเขาเคร่งเรื่องเวลาการทำงานยิ่งกว่าอะไร เขาไม่เคยกลับก่อนเวลา แม้แต่ตอนตกหลุมรักหรือเพิ่งแต่งงานกันก็ไม่เคยกลับก่อนสักครั้ง!

เจ้านายแอบโดดงานจริงด้วย!

แต่หลี่เต๋อจู้ไม่อยากคิดแล้ว เขายังมีเรื่องอื่น ๆ ที่ต้องจัดการ เดี๋ยวต้องไปประชุมแพลนงานครั้งถัดไปกับเลขาฝ่ายอื่นอีกสองสามคน

“คุณแม่ หนูคุยกับคุณพ่อเสร็จแล้ว~”

เมื่อขึ้นรถกลับถึงบ้าน หนวนหน่วนก็คืนโทรศัพท์ให้ผู้เป็นแม่ คิ้วที่โค้งงอและรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอยามนี้ขับความน่ารักออกมาเต็มเปี่ยม

หัวใจของอาอี๋กู้แตกสลาย หนวนหน่วนช่างเป็นคนที่น่ารักเหลือเกิน หากรอให้มีน้ำมีนวลกว่านี้ ดาเมจจะรุนแรงมากแค่ไหนกันนะ

“เด็กดี คุณพ่อบอกว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่คะ?”

“จะกลับให้เร็วที่สุดค่ะ”

บนรถอุ่นสบายอย่างน่าเหลือเชื่อ หนวนหน่วนได้แต่นั่งจ้องแสงไฟจากรถที่ส่องไปกระทบรถคันหน้า จนกระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้น

“เป็นความผิดของเธอ ทำไมฉันต้องมานั่งกับพี่สี่ด้วย พอเธอมาอยู่ที่นี่ก็ได้นั่งข้างแม่ซะงั้น แล้วทำไมฉันถึงนั่งด้วยไม่ได้!”

กู้หมิงหลี่กอดอก มองคนข้างกายด้วยสายตาเย้ยหยันราวกับอยากให้มันทิ่มแทงกู้อันเสียให้ได้

“ได้ยังไงกัน? ก่อนหน้าแกรังเกียจไม่อยากให้หนวนหน่วนเรียกว่าพี่ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้คิดเสียใจหรือไง?”

กู้อันสะดุ้ง ร้อนรนราวกับแมวถูกเหยียบหาง

“ใครว่าฉันทำแบบนั้นเพราะยัยเด็กนั่น ก็แค่อยากนั่งรถกับแม่แล้วก็อาอี๋ แปลกตรงไหน?”

“เรอะ ทำไมฉันไม่เคยเห็นว่าใส่ใจใครขนาดนี้มาก่อน?”

“มองไม่เห็นเหรอ ตาบอดน่ะสิ!”

“ไอ้… กู้… อัน…”

กู้หมิงหลี่ยกยิ้มอย่างเลือดเย็น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหักนิ้วมือดังกร๊อบ

กู้อันรู้สึกกลัวขึ้นมาจึงรีบหดหัว นั่งด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมทันที

“กู้หมิงหลี่ อย่ามาสาระแนไปหน่อยเลย อาอี๋คงไม่ยอม…. อ๊าก! พี่! พี่สี่ผมผิดไปแล้ว!”

คนขับรถ “…”

แข็งแกร่งจริงพวกเด็กบ้านนี้…

…

ณ คฤหาสน์ตระกูลกู้

ผู้เฒ่ากู้นั่งรออยู่ตรงประตู ข้าง ๆ มีแมวสีดำและสุนัขขนสีน้ำตาลไหม้ตัวใหญ่นอนอยู่ ดวงตาทั้งสามคู่จับจ้องออกมาข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อ

ผู้ดูแลคฤหาสน์ยืนอยู่ข้างชายชราตามหน้าที่ของตน เขากล่าวขึ้นว่า “นั่งรอมาสองชั่วโมงแล้วนะครับ กลับเข้าไปข้างในก่อนดีกว่า”

ผู้เฒ่ากู้โบกมือปฏิเสธ “ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่อยากนอนอาบแดด เดี๋ยวอีกสักพักหนวนหน่วนคงกลับมาแล้ว”

ผู้ดูแลคฤหาสน์ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ พอชายชราอายุมากขึ้นก็ดื้อรั้นขึ้นเหลือเกิน

ไม่นานรถที่คุ้นเคยก็ขับเข้ามาจอดในคฤหาสน์ เมื่อเห็นดังนั้นชายชราก็ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้นยืนอย่างกระฉับกระเฉง

“กลับมาแล้ว กลับมากันแล้ว!”

โฮ่ง! โฮ่ง!

ต้าหวงเองก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน มันแลบลิ้น กระดิกหาง สะบัดตัวไปมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้น แตกต่างจากก่อนหน้าโดยสิ้นเชิง

แมวดำบนกำแพงก็ยืนขึ้น ถดบั้นท้ายไปข้างหลังแล้วยกก้นขึ้นอย่างเกียจคร้าน ยืดตัวเต็มที่แล้วก็กระโดดลงจากกำแพงลงมายืนด้วยท่าทางที่สง่างาม แน่นอนว่าที่ที่แลนดิ้งคือหัวของต้าหวง

สายตาของต้าหวงเหลือบมองขึ้นข้างบนอย่างไม่พอใจ มันสะบัดหัวไปมา แต่แมวดำก็ยังคงยืนนิ่งอยู่บนหัวอย่างมั่นคง

ต้าหวงแลบลิ้น ไม่ได้สนใจสิ่งมีชีวิตด้านบนต่อแต่อย่างใด ตอนอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านเก่าก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าทำเช่นไรก็ไม่สามารถสะบัดเหม่ยฉิวให้ร่วงลงมาได้เลยสักครั้ง

“คุณปู่ หนวนหน่วนกลับมาแล้วค่ะ”

รถยังไม่ทันจอดสนิท หนวนหน่วนก็ยื่นหัวกลม ๆ ออกมานอกหน้าต่าง

หนวนหน่วนเอ่ยเรียกคุณปู่ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวล เธอจับมือทักทายชายชราตรงหน้าแล้วยิ้มจนคิ้วโก่ง ช่างเป็นยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขและสวยงามจริง ๆ

กู้อันที่นั่งอยู่ข้างหน้าหันกลับมาตะคอกใส่ “โง่เง่า ไร้สาระ!”

กู้หมิงหลี่เย้ยหยันกลับไปทันที

กู้อันอยากจะลงไม้ลงมือแต่ก็ทำไม่ได้แต่อย่างใด

ต้าหวงวิ่งมาตรงหน้าประตูรถพร้อมกับเหม่ยฉิวที่ยืนอยู่บนหัว พอหนวนหน่วนก้าวลงจากรถก็ถูกทั้งสองตัวรุมอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ต้าหวง เหม่ยฉิว” เด็กน้อยเอ่ยเรียกพวกมันเบา ๆ พร้อมกับดวงตาคู่สวยที่โค้งงอเป็นเสี้ยวพระจันทร์ ก่อนจะยกมือของตนขึ้นลูบตัวของพวกมัน

หลังจากทักทายสัตว์เลี้ยงทั้งสองแล้ว หนวนหน่วนก็วิ่งไปหาชายชราด้วยขาสั้น ๆ ทั้งสองข้าง เธอจับมือเหี่ยวย่นของเขาไว้ด้วยมือเล็ก ๆ ของตน แล้วแหงนไปหน้าขึ้นถาม

“คุณปู่ทำไมถึงอยู่ตรงนี้คะ~”

ชายชราท่าทางมีความสุขมาก “ปู่มารอหนวนหน่วนไง ต้าหวง เหม่ยฉิวแล้วก็ปู่มารอหนวนหน่วนกันหมดเลยนะ”

เมี๊ยว~

เหม่ยฉิวส่งเสียงร้องเบา ๆ ก่อนจะกระโดดจากหัวของต้าหวงมายังไหล่ของหนวนหน่วนแล้วใช้หางสีดำยาวพันคล้องคอเด็กน้อยไว้

ต้าหวงเองก็กระดิกหาง ขยับเข้าไปใกล้แล้วถูไถตัวกับขาของหนวนหน่วน

เด็กหญิงตัวน้อยจูงมือชายชราเดินไปทางคฤหาสน์ด้วยกัน ระหว่างทางเธอก็ถามขึ้นเสียงเบา

“คุณปู่รอนานหรือเปล่าคะ”

“ไม่นาน ๆ แค่นิดหน่อยเอง ยังไงปู่ก็ได้โดนแดดด้วย มันดีต่อสุขภาพ”

“ถ้าอย่างนั้นวันหลังหนวนหน่วนจะออกมารับแดดกับคุณปู่ค่ะ”

“ปู่จะรอนะ”