ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 127 แต่งหน้าให้เหล่าพี่ชายสุดหล่อ

บทที่ 127 แต่งหน้าให้เหล่าพี่ชายสุดหล่อ

หนวนหน่วนที่กำลังจัดแต่งทรงผมพบว่าคนอื่น ๆ ก็เริ่มเข้ามายุ่งกับตนเช่นกัน

พวกเขาใช้เวลาจัดทรงค่อนข้างนาน หนวนหน่วนเลยนั่งหาวไปพลาง เธอรู้สึกอยากนอนขึ้นมาจึงแอบเหล่ตามองสไตลิสต์ที่กำลังขยับมือไปมาบนหัวน้อย ๆ ของตัวเอง

เด็กน้อยสัปหงก พี่สาวคนหนึ่งจึงคอยประคองศีรษะของเธอเอาไว้

“เด็กน้อยหลับซะแล้ว”

พวกเขาแต่งหน้าให้หนวนหน่วนเป็นเด็กฝรั่ง ขณะกวัดแกว่งมือไปมาก็กรีดร้องไปด้วย

“ครอบครัวนายน้อยงานดีมาก ฉันเคยคิดนะว่าใบหน้าของนายน้อยงดงามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น แต่พอได้มาเจอคนอื่นในครอบครัววันนี้ก็รู้ได้เลยว่าฉันพลาดแล้ว”

“โดยเฉพาะหนูน้อยน่ารักคนนี้ รับรองว่าโตขึ้นแล้วดูดีกว่านายน้อยแน่นอน พระเจ้า ครอบครัวกู้เคยกอบกู้จักรวาลเอาไว้ในชาติที่แล้วเหรอถึงได้เกิดมาเป็นลูกรักพระเจ้าขนาดนี้!”

เขาชักจะอิจฉาในความหน้าตาดีของคนในตระกูลกู้ “วันนี้คุ้มค่ามาก ถึงนายน้อยจะไม่ให้เงินเดือนฉันก็ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจ!”

แม้ว่าคนอื่น ๆ จะไม่พูดอะไร แต่พวกเขาก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด

ตระกูลกู้มีแต่ผู้ชายหน้าตาดีเต็มไปหมด เจ้าแม่หนี่ว์วา*[1] ต้องรักครอบครัวนี้มากแน่เลย

เมื่อเหล่าพี่ชายออกมาในชุดสูททางการ ช่างแต่งหน้าและสไตลิสต์ต่างก็ตกตะลึง

กู้หนาน พี่ชายคนโตสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวไว้ข้างใน จากนั้นจึงสวมเสื้อกั๊กและเสื้อสูทสีดำทับไว้นอกสุด แค่ยืนเฉย ๆ ก็ทำให้รู้สึกถึงพลังอำนาจเหนือทุกสิ่ง

กู้เป่ย พี่ชายคนรองสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวไว้ข้างในแล้วใส่สูทสีดำทับ เขาติดกระดุมข้างในจรดเม็ดสุดท้ายพร้อมทั้งสวมเน็กไทสีดำอย่างบรรจง แสดงให้เห็นถึงความเรียบร้อยทุกกระเบียดนิ้ว

กู้หมิงอวี๋ พี่ชายคนที่สามสวมเสื้อเชิ้ตสีม่วงไว้ด้านใน คอเสื้อเปิดออก เผยให้เห็นคอหงส์เรียวยาวไปจนถึงกระดูกไหปลาร้าบาง ๆ ด้านใน เขาสวมเสื้อสูทสีบรอนซ์เงินทับ เรือนผมยาวถูกมัดหลวม ๆ ดวงตาลูกท้อดูหวานซึ้งน่ามองอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่จะตกเป็นเหยื่อความหล่อเหลานี้

กู้หมิงหลี่ พี่ชายคนที่สี่สวมชุดสีดำ คอเสื้อของเขาเปิดออกให้เห็นไปถึงขอบเสื้อซับในเช่นกัน เด็กหนุ่มสวมสร้อยคอเท่ ๆ ประดับไว้ ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาใส่สูทเพราะดูไม่คุ้นชินสักเท่าไหร่ เขาถอดเสื้อสูทตัวนอกออกแล้วพาดมันไว้บนไหล่ของตัวเองพลางก้าวเดินลงมาอย่างไม่รีบร้อน

ไป๋โม่ฮัวสวมเสื้อสีขาวไว้ข้างใน โดยที่ข้างนอกเป็นเสื้อกั๊กและเสื้อโค้ตสีเทาอ่อนขนาดเล็ก เขาดูสะอาดเรียบร้อยและดูมีความเป็นผู้ใหญ่กว่าปกติ

กู้อันสวมสูทคลุมหลวม ๆ และใส่สูทตัวเล็กไว้ข้างนอก เขาจงใจทำหน้านิ่งและพยายามทำให้ตัวเองดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น หารู้ไม่ว่ารูปลักษณ์นายน้อยของเขานั้นดูน่ารักกว่าเยอะเลย

“แม่เจ้าาาา”

เหล่าสไตลิสต์และช่างแต่งหน้าอ้าปากค้าง ถ้าคนจากตระกูลกู้ทั้งหมดเข้าวงการบันเทิง ทั้งอุตสาหกรรมต้องตกเป็นของพวกเขาอย่างแน่นอน!

ในวงการบันเทิงมีหนุ่มหล่อสาวสวยจำนวนมาก เหล่าสไตลิสต์ทำงานเกี่ยวข้องกับวงการนี้มานาน แต่ไม่เคยเจอคนแบบตระกูลกู้เลยแม้แต่น้อย นายน้อยแต่ละคนมีบุคลิกที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน อีกทั้งจำนวนคนก็เยอะ เพราะแบบนี้จึงต้องใช้ช่างแต่งหน้าหลายคน

ช่างต่างจากพวกเขาเหลือเกิน… ทุกคนตรงนี้ต่างเป็นพี่ชายที่แสนหล่อเหลา! แถมแต่ละคนดูดีกันทั้งนั้น ยิ่งสวมสูทยิ่งรู้สึกถึงความต่างของชนชั้นขึ้นมาเลย

“มองอะไรอยู่ ยังอยากได้เงินเดือนอยู่ไหม?”

กู้หมิงอวี๋เดินเข้ามาแล้วเคาะโต๊ะเรียกสติ เขาเอนหลังทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ใช้ขาเรียวยาวไขว่ห้างแล้วยืดเหยียดร่างกายท่อนบนขึ้น “ใครก็ได้มาแต่งหน้าทำผมให้ฉันหน่อย”

ผู้คนตรงนั้นแตกตื่นทันที พวกเขาแทบอดกลั้นเสียงกรีดร้องเอาไว้ในใจกันไม่ไหว วันนี้พวกเขาต้องดูแลใบหน้าของคนในตระกูลนี้ให้ดีที่สุด จะทำเละไม่ได้!

กู้หมิงหลี่เดินเข้ามาจับคอเสื้อของกู้หมิงอวี๋ “ผู้ชายอกสามศอกใครเขาแต่งหน้ากัน แค่ทำผมก็พอ”

กู้หมิงอวี๋จ้องมองน้องชายของตน “ทำไมผู้ชายถึงจะแต่งหน้าไม่ได้ล่ะ? จืดชืดจะตาย”

กู้หมิงหลี่เม้มปากลง ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับพี่ชายด้วยแล้ว ถึงแม้จะไม่ชอบใจแต่ก็ต้องอดทนอดกลั้นให้ได้

หลังจากนั่งลงกู้หนานก็พูดออกไปตามตรง “ฉันไม่แต่ง”

คำพูดที่เย็นชาทำให้มือของช่างแต่งหน้าสั่นเทา เขาพยักหน้าลงอย่างรวดเร็ว ให้ตายยังไงก็จะไม่แต่งใบหน้านี้เด็ดขาด ปล่อยมันไว้เป็นธรรมชาติเป็นทางดีที่สุด

โดยส่วนใหญ่แล้วคนอื่น ๆ จะจัดแต่งเพียงทรงผมเท่านั้น นอกจากนี้ทางไป๋โม่ฮัวเองก็ถูกช่างแต่งหน้าเกลี้ยกล่อมให้แต่งหน้าด้วย หากเขาแต่งเพียงบาง ๆ มันจะทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เพียงแต่ห้ามยิ้มก็เท่านั้น

ทว่าพอมองเข้าไปในกระจก เขาก็พอใจกับความเป็นตัวเองอยู่แล้ว

ท้ายที่สุดจึงมีเพียงหนวนหน่วนและกู้หมิงอวี๋เท่านั้นที่ได้แต่งหน้า

เนื่องจากหนวนหน่วนเป็นตัวเอกในงานวันนี้ พวกช่างแต่งหน้าจึงต้องพิถีพิถัน ส่วนกู้หมิงอวี๋นั้นไม่ต้องพูดถึง เขาต้องแต่งแบบนี้เสมออยู่แล้ว

วันนี้เด็กหญิงตัวน้อยตื่นแต่เช้า เหล่าพี่ชายต่างพยายามไม่รบกวนการงีบพักผ่อนของเธอ พวกเขาผลัดกันมานั่งประคองศีรษะของน้องสาวเพื่อให้ช่างได้แต่งหน้าทำผมให้ ก่อนจะสวมมงกุฎเจ้าหญิงสีแดงแสนสวยประดับไว้บนศีรษะของเธอ

“หนวนหน่วนตื่นเร็ว”

กู้หนานเอ่ยเรียกน้องสาวของเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ใบหน้าเล็กของเธอยังคงวางอยู่บนฝ่ามือหนาของเขา

ใบหน้าเล็กไม่ได้ใหญ่เท่าฝ่ามือของกู้หนาน เขาจึงประคองมันได้โดยไม่ไหวติง

หนวนหน่วนลืมตาขึ้นด้วยความรู้สึกว่างเปล่า ก่อนจะตื่นเต็มตาในอีกไม่กี่นาทีต่อมา

“พวกพี่หล่อจังเลยค่ะ….”

หนวนหน่วนมองพี่ชายด้วยสายตาเป็นประกายอย่างภาคภูมิใจ

กู้หมิงอวี๋ยกยิ้มแล้วแตะลงตรงจมูกเล็ก ๆ ของเธอ “น้องสาวของเราก็สวยมาก ดูในกระจกสิ”

หนวนหน่วนมองตัวเองในกระจก ดวงตาคู่สวยจ้องสำรวจไปทั่ว

ตุ๊กตาแสนสวยในกระจกนั่นใช่เธอจริง ๆ หรือ?

ผมสั้นประบ่าถูกม้วนเป็นลอนฟูน่ารัก หน้าม้าถูกจัดทรงบาง ๆ เผยหน้าผากสีน้ำนมสู่ครรลองสายตา ปอยผมสองข้างก็ม้วนลอนเช่นกัน มันดูเป็นธรรมชาติและน่ารักมาก นอกจากนี้ผมทรงนี้ยังเปิดให้เห็นคอที่ยาวระหงของเธอด้วย แม้ว่าจะไม่เรียวยาวเท่าของผู้ใหญ่ แต่สัดส่วนก็งามไม่แพ้กัน

ก้อนไขมันที่เบียดแก้มทั้งสองข้างขยับราวกับพุดดิ้งนม นั่นทำให้ผู้คนที่เห็นอยากฝังเขี้ยวลงไปไม่น้อย

ตอนนี้หนวนหน่วนอยู่ในชุดเจ้าหญิงเหมือนตุ๊กตาบีเจดีที่ถูกเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม แต่เมื่อเทียบกับตุ๊กตาตัวแข็งทื่อแล้ว เธอน่ารักกว่ามาก

“ไปกันเถอะ เจ้าหญิงน้อยของพวกเรา”

กู้หมิงอวี๋เป็นคนที่โรแมนติกที่สุด ทุกอิริยาบถของเขาสง่างามประหนึ่งอยู่ในราชวัง ชายหนุ่มพูดจบก็มอบช่อดอกไม้เล็ก ๆ ที่เตรียมมาตั้งแต่เมื่อวานให้เธอ

หนวนหน่วนเขินอายจนใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ แต่ก็หยีดวงตากระจ่างตามมาด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวลและอ่อนหวาน เธอทำราวกับว่าได้ของขวัญที่ล้ำค่าและพบเจอได้ยากอย่างไรอย่างนั้น

“ข… ขอบคุณค่ะพี่สาม”

เด็กหญิงตัวน้อยรับช่อดอกไม้มาไว้ในมือแล้วผละไปสวมรองเท้าหนังคู่เล็ก จากนั้นก็เดินไปตรงหน้าพี่ชายคนเล็กพร้อมกับเหล่าพี่ชายสุดหล่อที่ล้อมหน้าล้อมหลัง

เธอจับมือพี่ชายคนเล็กอย่างประหม่า ฝ่ามือนุ่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

กู้อันจับมือเล็กของน้องสาวก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง!”

กู้อันดูเป็นชายชาตรีขึ้นมากในตอนนี้

หนวนหน่วนพยักหน้าอย่างจริงจัง “อื้ม หนวนหน่วนจะไม่กลัวค่ะ”

ก็เธอมีพี่ชายตั้งกี่คนกันล่ะ

[1] เจ้าแม่หนี่ว์วา ตามตำนานเล่าว่าเป็นเทพธิดาที่สร้างมนุษย์ขึ้นด้วยดินเหนียว