ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 106 หนวนหน่วนอยากว่ายน้ำ

บทที่ 106 หนวนหน่วนอยากว่ายน้ำ

ถึงจะบอกว่าไม่กลัว แต่ต้องลงน้ำเป็นครั้งแรกจะไม่ให้ประหม่าได้อย่างไร โชคดีที่มันเป็นเพียงการว่ายในสระเท่านั้น

แต่เมื่อเริ่มเรียนว่ายน้ำอย่างจริงจัง หนวนหน่วนก็รู้สึกประหม่า ดวงตากลมของเธอเบิกกว้าง ขนตาสั่นระริกเล็กน้อย เธอใช้แขนขาวโอบรอบคอพี่สาม แล้วสำลักกลืนน้ำเข้าไป

บริเวณส่วนนี้ของทะเลสาบค่อนข้างตื้น ร่างกายเพรียวสัดส่วนได้รูปของกู้หมิงอวี๋กำลังยืนเหยียบบนพื้นทะเลสาบทำให้ระดับน้ำสูงถึงเอวของเขาเท่านั้น

เทียบกับอีกสองคนที่มีกล้ามเนื้ออย่างชัดเจนแล้ว ร่างกายของกู้หมิงอวี๋นั้นมีผิวเรียบเนียนละเอียดกว่า รอบเอวของเขาบาง ส่วนกล้ามหน้าท้องไม่ชัดเท่าไหร่

เนื่องจากต้องฝึกซ้อมเต้นอะไรทำนองนั้นอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ร่างกายของกู้หมิงอวี๋ไม่แต่เพียงเพรียวบางและมีสัดส่วนที่ดีเท่านั้น แต่มันยังดูเหมือนผลงานศิลปะที่ถูกแกะสลักมาจากหยกที่สวยงามมากอีกด้วย

เมื่อพระอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้า ผิวขาวราวกับหิมะของเขาก็สะท้อนเข้ากับแสงแดด ชายหนุ่มปล่อยให้ปลายผมยาวที่มัดเป็นหางม้าลอยอยู่บนผิวน้ำ เรือนผมที่กระจายอยู่บนผิวน้ำเป็นภาพที่น่ามองเป็นอย่างยิ่ง

ซึ่งในตอนนี้ก็ได้มีเด็กตัวน้อยกำลังเกาะหน้าอกของเขาอยู่

หนวนหน่วนแทบจะโหนห้อยคอของคนตรงหน้า ขาของเธอเริ่มตะเกียกตะกายเพื่อไต่ตัวพี่สาม เมื่อเท้าน้อย ๆ แสนน่ารักของเธอแตะน้ำ นิ้วเท้าสีขาวอมชมพูราวกับไข่มุกก็หดหนีด้วยความกลัว เด็กน้อยช้อนดวงตาฉ่ำน้ำของเธอจ้องมองพี่สามอย่างออดอ้อน

“พี่สาม หนูไม่กล้าไปค่ะ”

กู้หมิงอวี๋จับเท้าขาวน้อย ๆ ของเธอแล้วยกยิ้มมุมปากเพื่อเป็นการปลอบใจ

“อย่ากลัว พี่ก็อยู่ตรงนี้ทั้งคน”

เด็กหญิงตัวเล็กจ้องมองดวงตาของพี่สามที่เปี่ยมไปด้วยกำลังใจแล้วอ้าปากสีชมพู หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนคลายมือออก หนวนหน่วนปล่อยให้ร่างกายไปตามแรงจับของพี่สาม เมื่อลงไปในน้ำได้ประมาณครึ่งตัว เธอก็รู้สึกว่าเท้าไม่สามารถแตะพื้นได้ เพราะรู้สึกตื่นตระหนกจึงต้องคว้าแขนของพี่สามมาเกาะไว้ทันที

กู้หมิงหลี่และกู้อันที่กำลังสวมใส่กางเกงว่ายน้ำมองภาพทั้งคู่

“กลัวอะไรล่ะนั่น พวกฉันก็กำลังดูอยู่ตั้งหลายคน!” กู้อันตะโกนออกมา

“ตอนเรียนว่ายน้ำฉันใช้เวลาแค่วันเดียวเองนะ”

กู้หมิงหลี่ไม่พูดอะไร เขาทำเพียงแค่กระโดดลงไปในน้ำ ก่อนจะมุดลงไปใต้น้ำแล้วจับเข้าที่เท้าเล็กของหนวนหน่วนด้วยมือทั้งสองข้าง

หลังเท้าของหนวนหน่วนสัมผัสกับฝ่ามือของพี่สี่ เธอก็ใช้มือทั้งสองข้างจับแขนของพี่สามเอาไว้ และเมื่อมองดูโดยรอบก็พบว่าพี่น้องทุกคนกำลังเฝ้ามองเธออยู่ เด็กหญิงตัวน้อยจึงรู้สึกสบายใจขึ้นมา

หลังจากเอาชนะโรคกลัวน้ำได้ด้วยความช่วยเหลือจากเหล่าญาติพี่น้อง ดูเหมือนว่าการเรียนว่ายน้ำจะมาได้ถูกทางมากขึ้น

ร่างเล็กถูกอุ้มอยู่ในแขนของพี่สามที่ดูเหมือนจะผอมแห้งแต่กลับแข็งแกร่ง ขาทั้งสองเตะสลับกันไปมาจนผิวน้ำสั่นกระเพื่อมไหว แขนขาว ๆ ของเธอเกาะติดพี่เล็กอย่างไม่ทิ้งระยะ

กู้อันลองว่ายน้ำวนรอบตัวเธอให้ดู ส่วนกู้หมิงอวี๋พยุงร่างเล็กเอาไว้แล้วแก้ไขท่าที่ไม่ถูกต้องให้ ก่อนจะพาว่ายออกไปไม่ไกลจากจุดเดิมมากนัก

หนวนหน่วนเม้มปาก เธอขะมักเขม้นตั้งใจเรียนอย่างหนัก และในบางครั้งก็แอบทำผิดจนสำลักน้ำ ทำเอาบรรดาพี่ชายรู้สึกตระหนกอยู่ไม่น้อย ด้วยเหตุนี้เด็กหญิงจึงเขินอายอยู่บ้าง

อันที่จริงแล้ว… ตอนน้ำเข้าจมูกเธอสำลักไปหมด แต่เธอจึงตั้งใจเรียนมากขึ้นกว่าเดิมเพื่อไม่ให้เหล่าพี่ชายกังวลใจ

ไป๋โม่ฮัวสวมใส่กางเกงสีน้ำเงินนั่งอยู่บนชายฝั่ง สองขาเรียวยาวแกว่งไกวไปมาอยู่ในน้ำ ร่างกายส่วนบนถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว แม้ครึ่งล่างจะเปียก แต่ผมนุ่มสลวยยังคงแห้งอยู่

เขาอุ้มลูกแมวสองตัวไว้ในอ้อมแขน พวกมันยกอุ้งเท้าเล็กขึ้นเขี่ยใบหูก่อนจะขดตัวลงที่หน้าอก ชายหนุ่มมองว่านี่ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีเหลือเกิน

แม่แมวขนปุยยาวสีขาวราวกับหิมะนอนอยู่ด้านข้างด้วยท่าทางสง่างาม มันคอยทำหน้าที่ปกป้องลูกน้อยทั้งสองของมันอย่างดี และในตอนนี้ก็ได้แต่เฝ้ารอให้ไป๋โม่ฮัวเล่นกับลูก ๆ ของมันจนพอใจแล้วส่งกลับคืนให้

เมื่อเหม่ยฉิวเดินผ่านหน้าแม่แมวสีน้ำนมไป มันก็จ้องมองเหม่ยฉิวอย่างตั้งใจเป็นพิเศษ เนื่องจากแต่ก่อน นอกจากลูกแมวทั้งสองตัวของมันแล้ว… เจ้าเหม่ยฉิวจะชอบแย่งกินนมของมันอยู่บ่อยครั้ง แถมยังทำราวกับว่าทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ

หางของเหม่ยฉิวยาวเกือบจะเท่ากับลำตัว มันกวัดแกว่งไปมาด้วยความรู้สึกผ่อนคลายก่อนที่ส่วนนั้นจะตกลงไปในน้ำ มันหันหน้ากลับไปมองหางเปียก ๆ ที่ยกขึ้นมา ก่อนจะนำมันลงไปอีกครั้ง

หลังจากทำเช่นนี้หลายครั้ง มันก็อ้าปากหาวด้วยความเคลิ้ม ก่อนจะสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ถึงความเย็นจากน้ำที่กระเซ็นมาโดนตัว

เหม่ยฉิว “…………”

มันลุกขึ้นยืนก่อนจะสะบัดน้ำบนตัวออกอย่างง่ายดาย ทำให้ขนสีดำของมันแตกเป็นแถบทันที เจ้าแมวปรายตาหันมามองคนโง่เง่าที่กระโดดลงไปในน้ำแล้วแอบคิดแก้แค้นในใจ

เสี่ยวจูก็ถูกน้ำกระเซ็นจนต้องกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ มันร้องลั่นก่อนจะวิ่งหนีหายไป

กู้หมิงหลี่ว่ายน้ำราวกับฉลาม เขาว่ายลงไปจนถึงก้นทะเลสาบก่อนจะโผล่ขึ้นมาตรงหน้าของไป๋โม่ฮัวได้อย่างพอดี และด้วยความตกใจ มือของไป๋โม่ฮัวก็โอนอ่อนขึ้นมา ทำให้ลูกแมวสีน้ำนมตัวหนึ่งพุ่งตกลงไป

“อ๊ะ!”

ไป๋โม่ฮัวรีบวางอีกตัวหนึ่งไว้ข้าง ๆ แล้วพุ่งตัวลงไปในน้ำหวังจะรับลูกแมวอย่างไม่คิดชีวิต

เนื่องจากว่ายน้ำไม่เป็นเขาจึงรู้สึกทุลักทุเลมากเป็นพิเศษ

กู้หมิงหลี่จับลูกแมวสีน้ำนมตัวน้อยแล้ววางมันลงบนฝั่งอย่างปลอดภัย จากนั้นถึงลงไปงมชายหนุ่มที่กำลังจมน้ำขึ้นมา

“แค่ก แค่ก แค่ก…”

ไป๋โม่ฮัวสำลักน้ำ เปลือกตาที่หลับพริ้มขยับไหว ตามมาด้วยหยดน้ำสีใสอันแวววาวร่วงหล่นลงมา

“เป็นอะไรไหม?”

กู้หมิงหลี่พยายามดันตัวคนที่เกาะตนเองอยู่ให้เข้าไปหาฝั่งอย่างทุลักทุเล

ไป๋โม่ฮัวเช็ดหน้าของตนก่อนจะชี้ไปยังกู้หมิงหลี่ด้วยความโกรธ

“บ้าไปแล้วเหรอ? ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!”

แม่แมวเข้ามาหาลูกน้อยทั้งสองตัวทันทีที่พวกมันปลอดภัย โชคดีที่อย่างน้อยมันก็ไม่ตาย

กู้หมิงหลี่เสยผม เรือนผมสีดำของเขาสั้นลงจากแต่ก่อนมาก เด็กหนุ่มสะบัดมันจนแห้งแทบไม่เหลือน้ำสักหยด ทรงผมตอนนี้จึงเผยเครื่องหน้าเขาให้ชัดเจนมากขึ้น

“ใครจะไปรู้ว่านายจะตกใจง่ายขนาดนั้นล่ะ ฉันแค่อยากสอนนายว่ายน้ำเอง”

ไป๋โม่ฮัวกะพริบตา ใบหน้าขาวยังคงเปียกน้ำอยู่ ผมนุ่มสลวยตอนนี้เปียกแนบลู่ไปกับหน้าผาก

“จริงเหรอ?”

เขาไม่สามารถทำใจให้ไม่โกรธได้เลย แต่ก็อยากเรียนว่ายน้ำมากเช่นกัน

“ไปตรงนั้นเถอะ”

กู้หมิงหลี่พยักพเยิดไปทางที่หนวนหน่วนกำลังเรียนว่ายน้ำอยู่เพราะบริเวณนั้นเป็นแทบเดียวที่ค่อนข้างตื้น

ไป๋โม่ฮัวลังเล ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก

“แน่ใจแล้วเหรอที่กอดฉันแบบนั้น?”

อย่าไปที่ที่ลึกกว่านี้อีกเลย แค่นี้ก็อึดอัดมากพอแล้ว

กู้หมิงหลี่ไล่มองเรือนร่างของเขาอยู่อย่างเงียบ ๆ

“นายหนักเท่าไหร่?”

เนื่องจากไป๋โม่ฮัวถนัดแต่เรื่องวาดรูปจึงไม่ค่อยชอบเล่นกีฬาสักเท่าไหร่ แถมยังเล่นน้อยลงจากแต่ก่อนมาก ไม่แปลกที่ร่างกายจะผอมบาง และในสายตาของกู้หมิงหลี่นั้น เขาสามารถยกคนตรงหน้าด้วยแขนข้างเดียวได้ด้วยซ้ำ

ไป๋โม่ฮัวเตะน้ำใส่คนข้างตัว เขาสูงตั้ง 170 เซนติเมตร ที่พูดมานี่หมายความว่ายังไง! ดูถูกกันทั้งนั้น!