ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 104 เจ้าเพื่อนขนฟู

บทที่ 104 เจ้าเพื่อนขนฟู

ขณะที่กู้หมิงหลี่กำลังพักผ่อน หนวนหน่วนก็ถูกพี่ใหญ่อุ้มขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังม้าอีกรอบ เธอจับเสื้อผ้าของเขาด้วยความประหม่า

“นั่งดีแล้วใช่ไหม”

เด็กหญิงตัวเล็กพยักหน้าอย่างแน่วแน่พลางจับเสื้อผ้าของพี่ใหญ่แน่น เธอเอนพิงพี่ชายคนโตเพราะอยากรู้สึกถึงความมั่นคงและปลอดภัย

เมื่อจีเฟิงเริ่มเคลื่อนไหว หนวนหน่วนก็มุดหน้าของตนเอาไว้ในอ้อมแขนของพี่ชายด้วยความประหม่า เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองออกไปข้างนอก

“ไม่ต้องกลัว พี่ก็อยู่”

ประโยคสั้น ๆ ดังก้องขึ้นมา หนวนหน่วนจึงค่อย ๆ สบายใจมากขึ้น

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ราวกับสัตว์ตัวน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลก ดวงตากวาดมองโลกภายนอกอย่างระมัดระวังด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ความเร็วของจีเฟิงถูกกู้หนานควบคุมอยู่ มันจึงวิ่งไปอย่างไม่เร็วและไม่ช้าเกินไป หนวนหน่วนมองทิวทัศน์โดยรอบเคลื่อนผ่านไปพร้อมกับสายลมอันอบอุ่นโดยที่ตัวของตนเองยังใช้ร่างของพี่ใหญ่เป็นที่หลบภัย

ท้องฟ้าสีคราม เมฆสีขาว หญ้าสีเขียว นกนางแอ่นที่บินว่อนเป็นทิวทัศน์ของโลกทั้งใบของเด็กหญิงตัวน้อย ณ ตอนนี้

ผ่านไปไม่นาน หนวนหน่วนก็เริ่มรู้สึกกลัวน้อยลง แม้มือและนิ้วอันน้อยนิดจะยังคงจับกุมเสื้อผ้าของพี่ใหญ่ ทว่าเด็กน้อยก็ยอมผงกหัวเล็กขึ้นมาจากอ้อมแขนของเขาในที่สุด เธอมองทุกสิ่งที่แวววับอยู่โดยรอบด้วยแววตาเป็นประกายระยิบระยับ

กู้หมิงหลี่ขี่ซุนเหล่ยตามมาในเวลาไม่นาน มันคู่ควรกับชื่อซุนเหล่ยจริง ๆ เพราะตอนวิ่งเสียงของเกือกม้าที่เหยียบลงพื้นนั้นดังราวกับฟ้าร้องก็ไม่ปาน

จีเฟิงนั้นตัวเล็กกว่าแต่ก็เคลื่อนไหวได้รวดเร็วไม่แพ้กัน และเมื่อกู้หนานบังคับให้มันวิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จีเฟิงก็แทบจะเหลือเพียงเงาเท่านั้น

จีเฟิงวิ่งเร็วมาก แต่หนวนหน่วนกลับไม่รู้สึกผวาอะไร นั่นเป็นเพราะพี่ใหญ่คอยปกป้องเธออย่างดี

ในที่สุดมันก็หยุดลง เด็กน้อยรู้สึกเหมือนตนย่ำอยู่บนปุยเมฆ ล่องลอยไปในสายลม เมื่อกี้มัน… ตื่นเต้นมากเลย

กู้อันอยากขี่ม้าเช่นกัน แต่เห็นได้ชัดว่าเขาขี่ม้าไม่เก่งจึงได้แต่ขอให้พี่สี่พาเขาไปด้วย

ไป๋โม่ฮัวนั่งไขว่ห้างอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียว เขาเปิดสมุดวาดภาพเล่มเล็กก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อวาดภาพอย่างจริงจัง หลังจากจับปากกาได้ไม่นาน ประหนึ่งว่ามีพลังวิเศษอยู่ในมือของเขา ภาพวาดของกู้หนานและกู้หมิงหลี่จึงดูเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาทันตา

แม้จะเป็นเพียงภาพร่างที่เขียนด้วยดินสอ แต่ก็เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งช่วงเวลานั้น

กู้หมิงอวี๋ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จ้องมองม้าทั้งสองตัวเช่นกัน เขายืนตัวตรงก่อนจะนำมือไพล่หลังศีรษะของตนเองไว้ เพราะลมทะเลพัดโชยมา เขาจึงเสยผมหางม้าที่พัดไสวขึ้น กลายเป็นอากัปกิริยาที่ช่างสวยงามราวกับรูปภาพก็ไม่ปาน

เมื่อเสียงเฮลิคอปเตอร์ดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนบนพื้นหญ้าต่างหันมามองไปยังต้นเสียง

กู้หมิงหลี่ตบลงบนแผ่นหลังของซุนเหล่ย ก่อนจะเลิกคิ้วถามกู้หนาน

“พี่ใหญ่ ยังมีคนมาอีกเหรอ?”

กู้หนานจับฝ่ามือเล็กของหนวนหน่วน ขาเรียวยาวเหยียดตรงก้าวเดินไปอย่างมั่นคง

“ไม่ใช่คน”

ทุกคน “…”

หมายความว่าไง?

เมื่อประตูเฮลิคอปเตอร์เปิดออก พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจจนกระทั่งมีสุนัขขนสีน้ำตาลตัวใหญ่กระโดดออกมา ปรากฏว่าประโยคที่ได้ฟังก่อนหน้าไม่ได้มีความหมายเป็นนัยแฝงแต่อย่างใด

“ต้าหวง!”

สุนัขวิ่งกระดิกหางไปมาราวกับพัดที่โบกสะบัดอย่างตื่นเต้น

หนวนหน่วนอุทานออกมาเบา ๆ เธอยกมือปิดป้องปากอย่างไม่อยากเชื่อ จากนั้นก็หัวเราะคิกคัก สวมกอดสุนัขตัวใหญ่ทันที

โฮ่งโฮ่ง!

เจ้าหมาใหญ่ตื่นเต้นจนจะหอนเหมือนหมาป่าอยู่แล้ว

เมื่อต้าหวงเดินลงมา ลูกแมวสีขาวตัวนุ่มนิ่มราวกับหิมะก็ร้องเหมียว ๆ ขึ้นมาพร้อมกับเหม่ยฉิว ก่อนที่จะเดินนวยนาดลงบันไดมาอย่างสง่างาม

ตามมาด้วยแม่แมวและลูกแมวอีกตัวหนึ่ง

“เหม่ยฉิว แม่แมว พวกแกก็มาด้วยเหรอ!”

หนวนหน่วนกลายเป็นเด็กขี้อ้อนตัวน้อยขึ้นมาทันที เธอย่อตัว หมอบลงบนพื้น อุ้มลูกแมวอย่างระมัดระวังด้วยมือเล็กทั้งสองข้างก่อนจะวางมันลงบนตักแล้วลูบหัวปุยนุ่มของเจ้าแมวตัวใหญ่ทั้งสอง

ลูกแมวตัวสีส้มโผล่หน้าออกมาจากเสื้อของไป๋โม่ฮัว มันเบิกตามองแขกผู้มาเยือนโดยรอบด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ส่วนอีกฝ่ายก็เบิกตากว้างมองมายังเสี่ยวจูด้วยเหมือนกัน

“แมวเยอะจัง!”

นอกจากนี้ยังมีแมวสีน้ำนมตัวน้อยด้วย ตัวมันยังไม่ใหญ่สักเท่าไหร่ ไป๋โม่ฮัวจึงเก็บสมุดวาดภาพแล้วเดินเข้าไปอุ้มเสี่ยวจูขึ้นมา

“ฉันด้วย ๆ ยังมีฉันอีกนะ!”

โต้วโต้วกระพือปีกพลางบินออกไป มันร่อนลงบนศีรษะนุ่มฟูของหนวนหน่วน จากนั้นก็ก้มลงจิกผมของเธอพลางส่งเสียงร้องแปลก ๆ เพื่อเน้นย้ำถึงการมีอยู่ของตนเอง

ไม่นานนัก หนวนหน่วนก็ถูกรายล้อมไปด้วยสัตว์ขนฟู ต้าหวงเลียใบหน้าของเธอ ส่วนแมวสีดำตัวใหญ่อย่างเหม่ยฉิวก็กำลังใช้หางพันรอบข้อมือขาวของหนวนหน่วนอย่างตั้งใจ

แม่แมวแสนสวยส่งเสียงร้องเบา ๆ แล้วใช้ขาของตนลูบลูกแมวสีน้ำนม อุ้งเท้าของแมวน้อยสองตัวที่กำลังดื่มนมอยู่ขยับไปมา พวกมันใช้กรงเล็บเล็ก ๆ นวดเข้าที่บริเวณรองเท้าของสาวน้อย

แม้แต่ม้าทั้งสองตัวนั้นก็เข้ามาร่วมวงด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันก้มคอลงมาเพื่อสำรวจนั่นนี่ ก่อนจะใช้ศีรษะลูบไล้ร่างกายสาวน้อยเป็นครั้งคราว

“น้องน้อยเป็นที่โปรดปรานของสัตว์จริง ๆ เลยนะ”

กู้หมิงอวี๋ไม่ทราบมาก่อนเลยว่าบ้านของคุณลุงมีสมาชิกใหม่มาเพิ่มมากขึ้นถึงขนาดนี้ แต่ในวินาทีต่อมา เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้เห็นหนวนหน่วนเป็นมิตรกับสัตว์ได้ขนาดนี้ มันน่าทึ่งมาก

“ฉันเคยได้ยินเรื่องคนที่ดึงดูดสัตว์ แต่ก็ดึงดูดสัตว์บางประเภทเท่านั้น อย่างเช่นคนที่ดึงดูดแมว แต่นี่เป็นครั้งแรก… ที่เจอคนที่สามารถดึงดูดสัตว์ทั้งหมดได้แบบนี้ น้องสาวของพวกเราคงไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ที่ลงมาจุติบนโลกหรอกใช่ไหม?”

กู้หมิงหลี่เอามือแตะคางของตนอย่างครุ่นคิด “แล้วถ้าเป็นเสือหรือสิงโตล่ะ จะทำได้ไหม?”

ทันทีที่เขาพูดจบ กู้หนานก็กวาดสายตาจ้องมองเขาอย่างไร้อารมณ์

‘แกก็ไปลองเองสิ’

ถึงเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่กู้หมิงหลี่ก็สัมผัสได้ถึงสายตาของพี่ชายคนโตชัดเจน

หนวนหน่วนกำลังรู้สึกตื่นเต้นดีใจที่ได้กอดเพื่อนขนฟูที่ไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้ว แต่แล้วเธอก็ถูกเพื่อนก้อนขนผลักลงกับพื้น

“QAQ”

ต้าหวงวิ่งเล่นไปมาอย่างตื่นเต้น มันกระโจนเข้าตรงหน้าอกจนเธอไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ เจ้าพวกแมวน้อยสีน้ำนมก็กระโดดขึ้นไปร่วมวงด้วย

หนวนหน่วนลุกขึ้นไม่ได้ เธอจึงยื่นแขนเล็กออกมาเพื่อขอความช่วยเหลือ

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

กู้อันหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง ก่อนจะวิ่งไปคว้ามือหนวนหน่วนแล้วพยายามดึงให้เธอลุกขึ้นมา แต่แล้วก็โดนต้าหวงที่กำลังตื่นเต้นกระโจนเข้าใส่เหมือนกัน

ตอนนี้เป็นคนอื่นแล้วที่ได้หัวเราะเยาะเขา แม้แต่มุมปากของกู้หนานยังยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

สุดท้ายแล้ว หนวนหน่วนก็ถูกกู้หมิงหลี่อุ้มขึ้นมาจากกองพวกก้อนขนฟู เขายกยิ้มจนเห็นเป็นรอยยิ้มสดใส มือเรียวข้างหนึ่งบีบจับแก้มอันอวบอิ่มของเธอไม่ปล่อย

“ขอบคุณค่ะพี่สี่”

หนวนหน่วนกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาขณะที่กำลังโดนหยิกแก้มทั้งสองข้าง

กู้หนานเดินเข้ามา เขาโน้มตัวลงไปอุ้มหนวนหน่วนตัวน้อยขึ้นทันที

พี่ใหญ่พาตัวเธอออกมาได้อย่างง่ายดาย เด็กหญิงตัวน้อยจึงจ้องมองเขาด้วยดวงตากลมโต ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อนและนุ่มนวลว่า

“หนูรักพี่ใหญ่มาก พี่ใหญ่แสนดีที่สุดเลย”

หนวนหน่วนทราบดีว่าต้าหวงมาที่นี่ได้โดยที่พี่ใหญ่เป็นคนสั่งให้พามา เธอประทับใจแต่ไม่รู้จะแสดงออกอย่างไร จึงได้แต่แสดงความขอบคุณผ่านทางสีหน้าแดงระเรื่อ

เธอโอบกอดรอบคอของพี่ใหญ่ จากนั้นถึงจุ๊บลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

ถึงพี่ชายคนโตจะแสนเย็นชา แต่เขาก็อ่อนโยนที่สุดสำหรับเธอ