ฉันถูกรับเลี้ยงโดยกลุ่มอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุด! - ตอนที่ 3 Ellie

ฉันตกใจจนหูและหางของฉันตั้งตรง

อยู่ๆ ผู้หญิงตรงหน้าของฉันก็เสนอตั้งชื่อให้กับฉัน ซึ่งใจจริงฉันก็อยากได้อยู่หรอก

แต่ว่า ให้คนแปลกหน้าตั้งชื่อให้งั้นหรอ?

มันรู้สึกแปลกๆ

“อะ.. ถ้าเธอไม่อยากได้ก็ไม่เป็นไรนะ”

เมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบกลับ เธอก็พูดออกมาพร้อมกับมือที่สะบัดไปมากลางอากาศด้วยความกระอักกระอ่วน

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่ ผู้หญิงตรงหน้าก็ดูเหมือนไม่ใช่คนเลวร้ายด้วย

“ตะ.. แต่หนูยังไม่รู้.. ชื่อพี่..”

ฉันพูดเสียงเบาด้วยความกระอักกระอ่วนมันทำให้ฉันพูดติดขัด

“อ๊า! พี่ลืมไปสนิทเลย”

“พี่สาวชื่อ Flora นะ”

เธอใช้นิ้วชี้เขียนบนพื้นเป็นรูปลักษณ์อักษรอะไรสักอย่าง

“Flora ที่แปลว่าดอกไม้น่ะ”

ฉันมองคำที่เธอเขียนลงบนพื้นดินทว่าฉันที่ไม่รู้อักษรเลยไม่สามารถอ่านมันได้แต่ฉันคิดว่าสิ่งที่เธอเขียนลงบนพื้นคงเป็นวิธีเขียนชื่อของเธอ

“พะ.. พี่ Flora?”

“อื้อ!”

เธอพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้ม มันทำให้ฉันที่เห็นแบบนั้นก็อดก้มหน้าไม่ได้ หางของฉันเองก็แกว่งไปมาเร็วมากๆ

หางของฉันมันขยับไปมาด้วยตัวของมันเอง ฉันควบคุมมันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ซึ่งฉันก็ไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่

แต่ทำยังไงได้ล่ะ? ในเมื่อฉันควบคุมมันไม่ได้เอง

“เธอรู้ชื่อของพี่สาวแล้วก็เท่ากับว่าเราเป็นคนรู้จักกันแล้ว, ให้พี่ตั้งชื่อของเธอได้ไหม?”

Flora พูดย้อนกลับไปหัวข้อก่อนหน้านี้

ความคิดของเธอคือ ในเมื่อตอนนี้ตัวฉันรู้ชื่อของเธองั้นพวกเราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้ว

มันทำให้ฉันไม่สบายใจนิดหน่อยแต่ว่าด้วยสายตาของเธอที่กำลังจ้องมองมาด้วยความคาดหวัง

สุดท้ายฉันก็พยักหน้าตกลงไป

“กะ.. ก็ได้”

Flora ได้ยินคำตกลงของฉัน เธอก็พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มก่อนที่เธอจะเริ่มใช้ความคิด

“อื้มม..”

เธอนั่งคิดอยู่นานก่อนที่เธอจะหันเหม่อมองไปที่ท้องฟ้า

“ถ้างั้นชื่อของเธอ ‘Ellie’ เป็นยังไง?”

“Ellie ที่มาจากแสงสว่าง”

ฉันได้ยินชื่อที่เธอคิดจะตั้งให้กับฉัน ฉันก็ได้แต่ส่ายมือไปมาด้วยความตกใจ

“คะ.. คือ.. มันดูดีเกินตัวหนูไปหน่อย..”

“ไม่หรอกนะ! สำหรับพี่.. เธอน่ะเป็นเหมือนแสงสว่างจริงๆ นะ”

“ตอนที่พี่กำลังบาดเจ็บ, ก็เป็น Ellie ไม่ใช่หรอ? ที่เข้ามาช่วยพี่ไว้น่ะ!”

“ตะ.. แต่..”

“เธอน่ะ, ได้ช่วยเหลือชีวิตคนแปลกหน้าที่เจียนตายแถมตอนที่เจอกับหมูป่า”

“เธอเองก็เอาตัวเองมาบังพี่สาวไว้ใช่ไหมล่ะ?”

“เพราะอย่างนั้นสำหรับพี่สาวแล้วเธอน่ะ, เปรียบเสมือนแสงสว่างสุดท้าย เลยจริงๆ นะ”

Flora พยายามพูดโน้มน้าวเสียจนพูดไม่หยุด มันทำให้ฉันที่ตอบสนองไม่ไหวเกี่ยวกับคำชมที่เธอพูดออกมาได้แต่ก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย

การได้รับคำชมมากมายขนาดนี้แถมยังต่อหน้าแบบนี้.. ฉันไม่รู้จะต้องรู้สึกและทำตัวยังไงดี

“ขะ.. เข้าใจแล้วค่ะ.. ชื่อ Ellie.. ก็ได้”

“อื้อ! Ellie!”

หลังจากที่เห็นฉันตอบรับชื่อของเธอ

Flora ก็พุ่งเข้ามาตะครุบฉันเข้าไปกอดเบาๆ

มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ ฉันไม่เคยใกล้ชิดแบบนี้กับใครมาก่อนทั้งชีวิตของฉัน

มันแปลกแถมอึดอัดด้วยแต่ว่า.. มันรู้สึกดีจัง

ท่ามกลางความกระอักกระอ่วนนี้เอง เสียงเล็กๆ ก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ

จ๊อก~

“อ๊ะ! พี่ลืมสนิทเลย เดี๋ยวพี่จะรีบเตรียมอาหารให้นะ!”

เธอยิ้มออกมาพร้อมกับเริ่มหันไปแล่เนื้อหมูป่าต่ออีกครั้ง

 

ไม่นานหลังจากที่แล่เนื้อหมูเสร็จแล้ว

Flora ก็เริ่มก่อฝืนทันที

ด้วยพละกำลังและเทคนิคของเธอ ไม่นานเธอก็สามารถจุดไฟติดได้ในการพยายามไม่กี่ครั้ง

เมื่อเทียบกับฉันแล้วที่ใช้เวลาไปหลายชั่วโมงถึงก่อไฟได้ บางครั้งก็ก่อไฟไม่ได้ด้วยซ้ำ

พอเห็นถึงความแตกต่างแบบนี้แล้ว มันก็ทำให้ฉันรู้สึกแย่ไม่ได้จริงๆ

ก่อนที่ฉันจะสะบัดหัวไล่ความคิดลบๆ ออกไป

“พี่ Flora ว่าแต่.. พี่มาทำอะไรที่ป่านี้หรอ”

ฉันถามออกไปในขณะที่จ้องมองเนื้อหมูป่าที่ตอนนี้ถูกเสียบไม้และผิงกับกองไฟ

เมื่อเจอกับคำถามของฉันไป เธอก็นิ่งเงียบไปนาน

ท่าทางของเธอค่อนข้างกังวลก่อนที่เธอจะตัดสินใจพูดขึ้นมา

“ข้างนอกป่า.. พี่มาสู้กับพวกคนเถื่อนน่ะ..”

ฉันที่ได้ยินคำตอบของเธอ ฉันก็ได้แต่เอียงหัวด้วยความสงสัย

“สงครามกับคนเถื่อน?”

“ใช่แล้ว.. พวกคนเถื่อนที่คอยออกปล้นคนอื่นอยู่เสมอๆ น่ะ”

“พี่สาวเลยได้รับคำสั่งมาให้มากวาดล้างพวกมันน่ะ”

ฉันก้มหน้าอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะนึกขึ้นได้

บางทีคนเถื่อนที่พี่ Flora พูดถึงอาจจะเป็นพวกนั้นก็ได้

“พี่หมายถึงพวก Kuzlit หรอ?”

“เธอรู้จักพวกนั้นหรอ?”

“อือ.. เคยได้ยินมานิดหน่อย.. บางทีก็มีคนที่สวมชุดหนังมาพร้อมกับม้าที่ขนของสักอย่างเยอะๆ”

“พวก Kuzlit มักจะมาล่าพวกนั้นประจำเลยน่ะ”

ฉันยืนพร้อมกับแสดงท่าทางด้วยการอ้าแขนกว้างๆ ให้เธอเห็นว่าสิ่งของที่เยอะๆ นั้นมันเยอะขนาดไหน

Flora ที่เห็นฉันทำท่าทางอยู่นั้นเธอก็หัวเราะคิกคัก

ฉันได้แต่เอียงหัวสงสัยเพราะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอหัวเราะเพราะอะไร

แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่สนใจมันก่อนที่จะพูดต่อ

“พวก Kuzlit เองก็มาแถวๆ นี้บ่อยเหมือนกัน หนูเลยมักจะไปซ่อนตัวตามโพรงไม้ของหนูน่ะ”

“งั้นหรอ..”

Flora พยักหน้าตอบรับฉันก่อนที่เธอจะหยิบไม้ที่เสียบเนื้อหมูป่าอยู่มาให้ฉัน

“อันนี้สุกแล้ว, Ellie กินก่อนสิ”

ฉันรับเนื้อหมูป่ามา กลิ่นหอมของเนื้อย่างนั้นมันทำให้ฉันเผลออ้าปากและกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่แต่ฉันก็รับรู้ถึงสายตาของ Flora ที่จ้องมาเขม็ง

“พะ.. พี่กินด้วยกันไหม?”

ฉันพูดออกไปด้วยความกระอักกระอ่วน

“หื้อ? ไม่เป็นไร, ไม่เป็นไร”

“แต่ว่าชิ้นอื่นยังไม่สุก..”

“พี่สาวทนรอชิ้นเนื้ออื่นๆ ได้, Ellie กินก่อนพี่สาวได้เลย”

Flora พูดออกมา ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ว่าอะไรที่ฉันกินก่อนเธอแต่ว่า.. ยังไงฉันก็รู้สึกไม่ดีจริงๆ

“ถะ.. ถ้างั้น..”

ฉันเดินไปนั่งลงข้างๆ เธอก่อนที่จะยื่นเนื้อหมูป่าไว้ตรงกลางระหว่างพวกเรา

“พะ.. พี่สาวกินกับหนูก็ได้นะ..”

ฉันพูดออกไปด้วยความเขินอายและก้มหน้าลงมองพื้น ฉันรู้สึกไม่ดีจริงๆ ที่จะกินเนื้อหมูป่าอยู่คนเดียว มันทำให้ฉันดูเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัว

ทว่าฉันกลับคาดไม่ถึง ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

“อร๊าย!”

Flora ส่งเสียงกรี๊ดออกมา ใบหน้าของเธอที่ดูดีแถมเย็นชาแต่ท่าทางของเธอตอนนี้กลับไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลยสักนิด

เธอพุ่งเข้ามากอดฉันแน่น ตัวของฉันแนบชิดกับชุดเกราะของเธอจนฉันหายใจไม่ออก

“อะ..อื้ออ!”

“ทำไม Ellie ถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ! พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ!”

ฉันพยายามฝืนดันเธอทว่ามันก็ไม่เป็นผล พละกำลังของเธอกับฉันมันช่างต่างกันมากจริงๆ

 

“พี่สาวขอโทษนะ..”

Flora พนมมือไหว้ฉันที่ตอนนี้เว้นระยะห่างจากเธอราวๆ สามเมตร

หน้าของฉันเจ็บไปหมดเพราะชุดเกราะของเธอแข็งมาก มันทำให้หน้าของฉันที่ถูกกอดแนบชิดกับเกราะแข็งๆ เจ็บไปหมดเลย

“…”

ฉันเงียบใส่เธอก่อนที่จะกัดเนื้อหมูป่าไปคำใหญ่

“อือออ…!”

ฉันส่งเสียงในลำคอด้วยความตกใจ.. เนื้อหมูป่าฉันไม่เคยลิ้มรสมาก่อนเลยไม่รู้ว่ารสชาติของมันเป็นยังไง

พอได้ลองแล้วฉันถึงกับตกใจ

มันอร่อยมาก!

เนื้อของมันเหนียวแถมหยาบแต่ว่ามันกลับมีรสชาติที่หวานและเคี้ยวสนุก

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกได้ถึงกลิ่นเลือดแล้วก็เหม็นสาบหน่อยๆ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้รสชาติหวานอร่อยนั้นหายไปเลย

ฉันตั้งใจกินเนื้อหมูป่าโดยเคี้ยวมันอย่างช้าๆ เพื่อที่จะลิ้มรสมันให้ได้มากที่สุด

เพราะว่า.. ฉันไม่รู้ว่าตัวฉันเองจะมีโอกาสได้ลองกินเนื้อหมูป่าอีกครั้งเมื่อไหร่

“อื้ม.. เหม็นสาบกว่าที่คิดแหะ”

ฉันหันหน้าไปมอง Flora ที่ตอนนี้กำลังสีหน้าเหยเก

“มะ.. ไม่อร่อยหรอ?”

ฉันเอ่ยถามออกไปเพราะสำหรับฉันแล้วมันอร่อยมากจริงๆ

แต่ว่าสีหน้าของ Flora กลับตรงกันข้ามกับฉันโดยสิ้นเชิง

“อะ.. อร่อยสิ..”

Flora ตอบกลับฉันด้วยสีหน้าแปลกๆ ก่อนที่เธอจะกัดเนื้อหมูป่าเข้าไปอีกคำทว่าเธอกลับเคี้ยวแค่ไม่กี่ครั้งแล้วก็กลืนลงท้องทันที

มันทำให้ฉันสงสัยว่าทำไมเธอถึงเคี้ยวเนื้อไม่ละเอียดเพราะว่าการเคี้ยวเนื้อที่ไม่ละเอียดนั้นจะทำให้ท้องเจ็บปวดมากๆ เพราะฉันเจอความเจ็บปวดที่ท้องจากการไม่เคี้ยวอาหารให้ละเอียดมาก่อน

แต่ว่าเมื่อนึกถึงตอนที่เธอแสดงพละกำลังให้ฉันเห็น ตอนที่เธอทุบหัวหมูป่าลงกับพื้นจนร่างของมันเด้งขึ้นมาแถมพื้นตรงนั้นก็เป็นรอยหัวของมันเลยด้วยแล้ว.. คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?

ฉันเลิกสนใจเธอและตั้งใจกินเนื้อหมูป่า

 

ไม่นานอาหารก็หมดลง ตอนนี้ท้องฟ้าเองก็เริ่มเป็นสีส้มแล้วแสดงให้เห็นว่ากำลังเข้าสู่ช่วงกลางคืนในอีกไม่นาน

ฉันที่กินเนื้อหมูป่าเข้าไปราวๆ เกือบสิบไม้ได้ทว่า Flora กลับกินไปแค่สามสี่ไม้ ฉันเลยเดินเข้าไปถามเธอเพราะสำหรับฉันแล้วมันรู้สึกเหมือนกับว่า ฉันเอาเปรียบเธอเลย

“พะ.. พี่ไม่หิวหรอ?”

ฉันเดินเข้าไปถามพร้อมกับลูบพุงที่ตอนนี้นูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“อะ.. อื้อ, พี่ไม่ค่อยหิวน่ะ”

“ว่าแต่, Ellie ทำไมถึงมาอยู่ในป่างั้นหรอ?”

เธอยกหัวข้อใหม่ขึ้นมา

ทำไมฉันถึงมาอยู่ในป่างั้นหรอ?

ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน!

ตั้งแต่ฉันจำความได้ฉันก็อยู่ที่ป่านี้แล้ว!

ตอนแรกด้วยความไม่รู้ฉันก็เดินเข้าหาอะไรที่มันอันตรายตลอดเลย..

จนตอนนี้ฉันก็รู้ว่าอะไรที่อันตรายและอะไรที่ไม่อันตราย อย่างจำพวกผลไม้อะไรที่กินได้และไม่ได้

หรือแม้แต่บางอย่างเองฉันก็เรียนรู้จากพวกคนที่มาจากข้างนอกป่า อย่างพวกวิธีก่อไฟ

ฉันรู้วิธีการก่อไฟจากการสังเกตุคนนอกและลองทำเอง

“ตั้งแต่หนูจำความได้ หนูก็อยู่ที่ป่านี้แล้ว..”

“หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน..”

ฉันพูดออกไปพร้อมกับกอดเข่าขณะที่นั่งหน้ากองไฟ

ฉันเหม่อมองไปที่กองไฟ มองดูเศษไม้ที่กำลังถูกเผาและเถ้าไฟที่เกิดเป็นประกายทุกครั้งที่เสียงของไม้ส่งเสียงดังเปร๊าะแปร๊ะ

พวกเราเงียบไปอยู่นานก่อนที่ Flora จะพูดขึ้นมา

“ถ้างั้น.. เธออยากออกไปจากป่ากับพี่ไหม?”