จอมใจจอมทัพ - ตอนที่ 56 พี่จะเอาเจ้าตรงนี้

ส่วนเรื่องการทัพการศึกนั้น เหิงซื่อหลุนเองก็ยังฝึกฝนให้แข็งแกร่งมิได้ขาด หลังจากศึกวันนั้นเขาคืนทหารเจี้ยนจิงให้กลับสู่มาตุภูมิและเป็นผู้ไปส่งร่างอันไร้วิญญาณขององค์ชายจิ้งฝูด้วยตนเอง เขามิได้เรียกร้องอะไรจากเมืองเจี้ยนจิงเลยนอกเสียจากการเล่าความจริงให้ท่านเจ้าเมืองผู้เป็นบิดาของจิ้งฝูได้รับรู้ แม้ท่านจะเศร้าโศกแต่ก็ยอมรับความจริงได้ ทั้งยังขอบอกขอบใจทางหงโจวเป็นการใหญ่ที่มิได้เรียกร้องบรรณาการหรือเอาเปรียบใด ๆ ในฐานะที่เป็นเมืองแพ้ศึกเช่นที่ผู้อื่นกระทำกัน

“ ขออย่างเดียวอย่าได้ไประรานหงโจวอีก หากมีครั้งหน้าข้าสาบานว่า เจี้ยนจิงจะไม่ปรากฏอยู่บนผืนแผ่นดินให้ผู้ใดได้กล่าวขานจดจำ ” คำกล่าวเรียบ ๆ ก่อนกลับพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ นั้นกลับทำให้ทุกคนที่ได้ยินเสียวสันหลังวาบ ผู้ใดเลยจะกล้าต่อกรกับชายผู้กล้าแกร่งห้าวหาญเช่นเขา

ความกล้าหาญฉลาดล้ำเหนือบุรุษใด ทำให้ทุกคนยอมรับและเทิดทูนเขาได้ในที่สุด แม้แต่ผู้ที่เคยเกลียดชังก็หันกลับมารักและแซ่ซ้องสรรเสริญ เช่นเดียวกับที่เขาทุ่มเทกายใจเพื่อผืนแผ่นดินหงโจวไม่น้อยไปกว่ากัน

และเหนือสิ่งอื่นใดมีเพียงนางเท่านั้น… เหรินซูเม่ย

วันหนึ่งที่ตะวันแผดแสงเจิดจ้า ทัพหงโจวที่ออกลาดตระเวนไปปราบกองโจรที่ดักซุ่มปล้นชาวบ้านที่ขนสินค้าประเภทเสื้อผ้าอาภรณ์ไปขายที่ต่างเมือง ท่านเจ้าเมืองผู้รั้งตำแหน่งแม่ทัพด้วยนั้นก็ไปจัดการด้วยตัวเอง

แน่นอนว่าไม่มีโจรหน้าไหนได้รอดชีวิตกลับไปแม้แต่ผู้เดียว…

เขาควบอาชาสีดำนำทัพมาสู่ประตูเมืองที่เปิดรออยู่แล้ว ชาวเมืองยืนรอรับพร้อมร่ำร้องแซ่ซ้องสรรเสริญ หากใจของซื่อหลุนมันลอยไปไกลกว่านั้น

ทันทีที่ควบม้าเข้าไปในเมือง ริมฝีปากที่เหยียดตรงอยู่เสมอก็คลี่แย้มออกมาอย่างสุขใจ เมื่อเห็นร่างของชายาผู้งดงามยืนรออยู่ตรงนั้นพร้อมอุ้มโอรสตัวน้อยวัยสองเดือนไว้ในอ้อมแขน

“ ลูกจ๋า เสด็จพ่อกลับมาแล้ว ” นางก้มบอกบุตรชายที่ขาวอ้วนจ้ำม่ำน่ารักในวงแขนเหิงซื่อหลุนกระโดดลงจากหลังม้าแล้วรีบเดินเข้าไปสวมกอดทั้งคู่ทันที