จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ - ตอนที่ 43

หญิงสาวก้มลงมองกล่องกำมะหยี่ในมือของตัวเองอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องมองพ่อคนตัวโตด้วยสายตาว่างเปล่า ว่างเปล่าจนคนถูกมองอย่างราฟาลเริ่มหวั่นใจ

“แต่รดาไม่ต้องการ…”

รดารักษ์ปากล่องกำมะหยี่นั้นคืนกลับให้ผู้ชายใจร้ายด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากห้องทำงานของราฟาลอย่างรวดเร็ว ประตูห้องถูกปิดลงพร้อมๆ กับเสียงถอนใจแรงๆ ของเจ้าของห้องหนุ่มที่ดังระเบิดออกมา

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นแบบนี้…”

ชายหนุ่มพึมพำด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ เบื่อตัวเองเหมือนกันที่ไม่สามารถจะแสดงความรู้สึกดังเช่นมนุษย์ปุถุชนคนอื่นได้ อยากจะบอกว่ารัก อยากจะบอกว่าต้องการแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง จะแสดงออกไปยังไง เขาพูดไม่เป็น ไม่เก่งในเรื่องแสดงความรู้สึก แต่รดารักษ์จะรู้บ้างไหมว่าทุกอย่างที่เขาทำลงไปนั้นมันก็เพราะรักคำเดียวเท่านั้นเอง

รดารักษ์หลบมานั่งร้องไห้ในมุมสงบแห่งหนึ่งในเรือสำราญจนสาแก่ใจแล้วนั่นแหละถึงกลับเข้าไปในห้องพักอีกครั้ง ภาวนาว่าอย่าให้ได้เจอะเจอราฟาลในห้องนอนเลย และพระเจ้าก็เข้าข้างหล่อน เมื่อในห้องนอนไม่มีวี่แววของราฟาลเลยแม้แต่น้อย

หญิงสาวยกมือขึ้นป้ายคราบน้ำตาที่ยังคงหลงเหลือบนใบหน้าทิ้ง ความชอกช้ำยังคงกัดกินเนื้อหัวใจอย่างอำมหิต สาวน้อยเดินโซซัดโซเซเข้าไปจัดการตัวเองภายในห้องน้ำ จากนั้นจึงแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีชมพูหวานหยาดเยิ้มที่เน้นเอวคอดและสะโพกผายของหล่อนให้เปิดเผยต่อสายตาของคนมอง

ความจริงวันนี้หล่อนไม่ได้อยากขึ้นไปร่วมงานปาร์ตี้บนดาดฟ้าเรือหรอก แต่ความเศร้าหมองทำให้หล่อนไม่อยากนั่งร้องไห้อยู่ตามลำพังในห้องนอนคนเดียว เพราะหล่อนมั่นใจว่าราฟาลก็คงกำลังสนุกอยู่บนดาดฟ้าเรือเช่นกัน หญิงสาวจ้องมองกระจกเช็คสภาพให้กับตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจก้าวออกจากห้องพัก มุ่งหน้าสู่งานปาร์ตี้ที่ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหราทันที

บรรยากาศบนดาดฟ้าเรือเต็มไปด้วยผู้คนที่แต่งตัวมาประชันกัน สาวสวยสายเลือดผู้ดีที่คู่ควรกับราฟาลต่างพากันตบเท้ามาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง รดารักษ์หยิบแก้วน้ำส้มจากบริกรที่เดินมาเสริฟขึ้นดื่มเล็กน้อย พลางกวาดตามองหาที่นั่งมุมสงบเงียบให้กับตัวเอง แต่สายตาเจ้ากรรมดันมองไปเห็นร่างสูงใหญ่ของราฟาลที่กำลังเดินตรงมาหาเสียก่อน เขาก้าวมาหยุดตรงหน้าหล่อนอย่างรวดเร็ว เร็วจนหล่อนไม่สามารถจะถดถอยหนีได้ทัน

“ไม่… มันจะเกิดขึ้นจนกว่าฉันจะพอใจนั่นแหละ และแน่นอนว่าอย่าคิดแม้แต่จะขัดใจฉันเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นพี่คาซิมแสนดีของเธออาจจะเดือดร้อนก็เป็นไปได้…” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด ขุ่นเคือง แรงโทสะจำนวนมหาศาลอัดแน่นอยู่ในดวงตาคมกริบ

“คุณราฟก็ดีแต่ขู่…” หญิงสาวต่อว่าทั้งน้ำตา

ราฟาลแสยะยิ้มเลือดเย็น “เธอรู้ดีว่าฉันไม่เคยขู่ใคร เพราะฉันเอาจริงเสมอ โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ… รดารักษ์…”

คนตัวโตดันร่างของหล่อนให้ออกห่างในทันที จากนั้นเขาก็ก้าวยาวๆ หายไปในฝูงชน รดารักษ์ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอาบแก้ม เจ็บปวดชอกช้ำกับความร้ายกาจของราฟาลยิ่งนัก เขาไม่รักหล่อน ชอบรังแกหัวใจของหล่อนเสมอ แต่ทำไมหล่อนถึงยังตัดใจจากผู้ชายที่ร้ายยิ่งกว่ามัจจุราชคนนี้ไม่ได้สักทีนะ รดารักษ์เฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่… ก็ไม่มีคำตอบสำหรับหล่อนอีกเช่นเคย

หญิงสาวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาจนแห้งไปจากใบหน้า ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังมุมสงบแห่งหนึ่งที่แม้จะไม่เป็นส่วนตัวนัก แต่คนก็ไม่พลุกพล่านเหมือนกับตรงบริเวณสระน้ำ ร่างอรชรกำลังจะทรุดลงนั่งกับเก้าอี้นุ่มตัวใกล้ๆ แต่เสียงแหลมปี๊ดไร้ความเป็นมิตรของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นซะก่อน รดารักษ์ชะงักหันไปมองและก็จำได้ว่าผู้หญิงตรงหน้าคือคนๆ เดียวกันกับที่เคยนั่งตักราฟาลเมื่อหลายวันก่อน

แม่สาวผมบลอนด์ที่ราฟาลติดใจ… รดารักษ์คิดอย่างขุ่นเคือง ยอมรับกับตัวเองอย่างสิ้นความละอายเลยว่าหล่อนหึงหวงราฟาลกับแม่ผู้หญิงแสนเพอร์เฟ็คคนนี้ เจ้าหล่อนหุ่นดี ขาก็ยาว มีทุกอย่างที่ผู้ชายต้องการ ขณะที่หล่อนเปรียบไม่ติดเลยแม้แต่น้อย

“คุณเรียกดิฉันหรือคะ…”

“ก็หล่อนนั่นแหละย่ะ แหม… ทำตัวเป็นคุณโสมืออาชีพเลยนะ ยึดห้องของคุณราฟเอาไว้ซะคนเดียว ไม่คิดจะปล่อยเขามาให้คนอื่นได้แตะต้องบ้างเลยหรือไง” ความอิจฉาริษยาอัดแน่นอยู่ในกระแสเสียงของคู่สนทนาเต็มเปี่ยม รดารักษ์หน้าร้อนผ่าวกับคำสบประมาทของสตรีตรงหน้าเหลือเกิน ฟันคมๆ กัดลงบนกลีบปากอิ่มแน่นเพื่อข่มโทสะให้อยู่แต่ภายในอกเท่านั้น

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณพูดเรื่องอะไร…”

“อย่าทำเป็นไร้เดียงสานักเลยแม่คุณ เมื่อกี้ก็แทบจะจูบกับคุณราฟอวดฉันอยู่แล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นเชียวนะนังผู้หญิงหน้าด้าน”