จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ - ตอนที่ 11

เดนิเรลยังแหย่ไม่เลิก เพราะนานๆ ทีพี่ชายสุดหล่อของเขาจะของขึ้นสักที อยากจะรู้จริงๆ เลยว่าเรื่องอะไรกันนะถึงทำให้ราฟาลหลุดจากหน้ากากน้ำแข็งได้ง่ายดายแบบนี้

“ยังกับอะไร?” ราฟาลถามอย่างเอาเรื่อง ใบหน้าหล่อลากไส้แดงก่ำด้วยโทสะ

“เสือยังไงครับ… เสือหนุ่มผู้เหี้ยมโหด…” ผู้เป็นน้องชายหัวเราะ แต่ราฟาลกลับยิ่งหน้าบูดสนิท

“ถ้าจะกวนโทสะกันเล่นๆ เอาไว้พรุ่งนี้นะ วันนี้พี่กำลังบ้า…” ราฟาลเตือนเสียงเหี้ยม ดวงตาคมกริบอัดแน่นไปด้วยกองไฟบรรลัยกัลป์

“และหากนายไม่หยุดแหย่ล่ะก็ นายอาจจะกินข้าวไม่ได้ไปอีกเป็นเดือนเชียวแหละ…” หนุ่มหล่อผู้พี่ทิ้งคำขู่สุดท้ายเอาไว้ ก่อนจะกระแทกเท้าเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เดนิเรลอดหัวเราะให้กับท่าทางโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงของพี่ชายไม่ได้ “สงสัยพนักงานทำงานไม่เข้าตาแหงๆ ถึงได้คลั่งแบบนี้…”

ชายหนุ่มมองจนพี่ชายหายเข้าไปในลิฟต์แก้วแล้ว จึงหันมาสนใจโทรศัพท์มือถือในมือของตัวเองต่ออีกครั้ง คลาวนี้สีหน้าขบขันของเดนิเรลเปลี่ยนเป็นเจือความกังวลขึ้นมาในทันที เขาตัดสินใจอยู่ไม่นานนักก็กดโทรออก จากนั้นก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นแนบหู

“มุนินหรือ?”

เอ่ยชื่อของผู้หญิงสาวแสนสวยลูกครึ่งไทย-ตุรกีที่ตัวเองกำลังให้ความสนใจออกมา แต่เสียงที่ดังตอบกลับมานั้นกลับไม่ใช่เสียงของมุนิน แต่เป็น…

“พี่นินเข้าห้องน้ำ มีอะไรก็พูดมาเลย…”

เสียงยายเด็กแสบดานีนน้องสาววัยเพียงสิบเจ็ดปีของมุนินดังโต้กลับมา และนั่นก็ทำให้อารมณ์ของเขาเดือดพล่านขึ้นมาทันที ยายเด็กบ้านี้ชอบกวนประสาทเขาเสมอเวลาที่พบหน้ากัน อดแปลกใจไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมมุนินถึงต้องหอบหิ้วยายเด็กบ้านี้มาด้วยทุกครั้งที่มีนัดกับเขา

“ฉันไม่นิยมพูดกับเด็กยังไม่อดนมแบบเธอหรอก”

เดนิเรลไหวไหล่กว้างของตัวเองน้อยๆ อย่างไม่แยแสสักนิด ไม่มีเศษเสี้ยวความเสียใจ แค่เสียดายเพราะเขายังไม่ได้ลิ้มลองมุนินเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“อย่างนั้นหรือ งั้นก็ฝากบอกพ่อของเธอด้วยก็แล้วกันว่า ในอิสตันบูล หรือแม้แต่ภายในตุรกี ไม่มีใครหล่อ รวย และเพอร์เฟ็คเท่ากับพวกฉันอีกแล้วล่ะ ถ้ามีไอ้คนๆ นั้นคงจมอยู่ใต้พื้นดินนั้นแหละฉันถึงมองไม่เห็น…”

คำพูดของคู่สนทนาเต็มไปด้วยความเหย่อหยิ่งในชาติตระกูลจนคนฟังอย่างดานีนแสนจะหมั่นไส้ ผู้ชายอะไร ทั้งหยิ่ง ทั้งอวดดีที่สุด

“ช่าย… นายหล่อ นายรวย แล้วนายก็เพอร์เฟ็คมากๆ” สาวน้อยเน้นเสียงสูงลิบ ก่อนจะพูดต่อด้วยกระแสความหมั่นไส้ที่ไม่ได้ลดระดับลงเลย

“แต่พวกนายเป็นคนเถื่อน คนถ่อย ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความสุภาพอยู่ในสามัญสำนึกเลย โดยเฉพาะนายเดนิเรล…”

แทนที่พ่อหล่อระเบิดจะเจ็บจะปวดบ้าง ตรงกันข้ามกับหัวเราะออกมาซะงั้น เล่นเอาคนพูดถึงกับอ่อนอกอ่อนใจไปเลยทีเดียว

“รู้เรื่องฉันละเอียดยิบเชียวนะดานีน… หวังว่าเธอคงไม่ได้หลงเสน่ห์ฉันจนถึงขนาดให้นักสืบตามสืบหรอกนะ”

“ไม่มีทาง!”

ดานีนร้องค้านเสียงสูงอีกครั้ง ใบหน้างามแดงก่ำ เพราะคำพูดของคนตัวโตไม่ผิดจากมีดแหลมๆ ที่วิ่งเข้ามาแทงหัวใจโครมใหญ่ หล่อนรู้สึกยังไงกับเดนิเรลกันนะ รู้สึกพิเศษกับเขาหรือเปล่า หญิงสาวร้องถามตัวเอง แล้วก็ได้คำตอบว่าไม่ หล่อนไม่ได้คิดอะไรกับผู้ชายหล่อลากไส้คนนี้ อ้าว… ถ้าไม่ได้คิดอะไรแล้วทำไมหล่อนจะต้องคอยกีดกั้นมุนินกับเดนิเรลด้วย แถมยังดีใจนักที่พี่สาวตกลงปลงใจจะแต่งงานกับผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่เดนิเรล นี่หล่อนเป็นบ้าอะไรไปแล้วกันแน่ ทำไมสมองเดียวแท้ๆ แต่ดันมีความคิดเป็นสองฝั่งสองฝ่าย

“นี้แหละคือสิ่งที่เธอควรจะคิด เพราะหากเธอคิดอะไรเกินเลยกับฉันเมื่อไหร่ เธอจะเป็นยิ่งกว่าเศษขยะในถังสกปรกเสียอีกดานีน…”

น้ำเสียงของเขาไม่มีแววล้อเล่นอีกต่อไปแล้ว มีแต่ความจริงจังที่ดานีนได้ยินแล้วถึงกับอึ้งไปในทันที หัวใจเจ็บแปล๊บอย่างประหลาดโดยหาสาเหตุไม่ได้

“เพราะฉันไม่มีวันแลเธอ…”

“อย่าหลงตัวเองนักเลย… ฉันเป็นผู้หญิงที่มีสมอง มีสายตาที่กว้างไกล ไม่มีทางที่ฉันจะชายตาแลผู้ชายเถื่อนถ่อยแบบนายหรอก แค่นี้นะ ฉันมีอะไรที่สำคัญกว่าการเสวนากับผู้ชายหยาบคายแบบนายอีกเยอะแยะ สวัสดี” แล้วดานีนก็ตัดสายสนทนาทิ้งในทันที จากนั้นก็เดินเข้าไปหาพี่สาวภายในห้องนอน

“ยายเด็กบ้าเอ๋ย!”